YEDİTEPE ÜNİVERSİTESİ

Adalet ve eşitlik konuları, üniversite hakkındaki en sert eleştirilerin odak noktasını oluşturmaktadır. Özellikle "adam kayırma", "torpil" ve "liyakat dışı atamalar" iddiaları sıkça tekrarlanmaktadır. Üniversite yönetiminde Bedrettin Dalan'ın eş, dost ve akrabalarının liyakatsiz bir şekilde yönetici yapıldığı ve bunun sonucunda işini bilmeyen ofis çalışanlarının öğrencileri mağdur ettiği belirtilmektedir. Dalan soyadına sahip olmanın veya bir Dalan tanımanın, okul bürokrasisinde her kapıyı açtığı ve büyük avantajlar sağladığı yönünde güçlü iddialar vardır. Ayrıca, burslu ve burssuz öğrenciler arasında, özellikle maddi konularda ve burs koşullarının uygulanmasında eşitsizlikler yaşandığı, bursların enflasyona karşı güncellenmemesi gibi durumlar adaletsizlik olarak görülmektedir. Öğrenci kulüpleri arasında LGBTİ+ oluşumunun tanınmaması ve aktivist öğrencilerin burslarıyla tehdit edilmesi de eşitlik ilkesinin zedelendiği bir başka alan olarak öne çıkmaktadır.

Akademik kadro ve eğitim kalitesi konusunda yorumlar derin çelişkiler barındırmaktadır. Bir yanda Gazi Yaşargil, Erol Mütercimler gibi alanında duayen ve saygın isimlerin ders verdiği, özellikle Tıp, Hukuk, Diş Hekimliği gibi bölümlerde yetkin ve istikrarlı bir kadronun bulunduğu sıkça vurgulanır. Öğrenciler, hocaların kapılarının daima açık olmasından ve kolayca ulaşılabilirlikten memnundur. Diğer yanda ise, özellikle 2015 sonrası dönemde kemer sıkma politikaları nedeniyle birçok yetkin hocanın işten çıkarıldığı, derslere alanı olmayan akademisyenlerin girdiği ve eğitim kalitesinin bilinçli olarak düşürüldüğü yönünde ciddi eleştiriler bulunmaktadır. Bazı öğrenciler eğitimi "lise 5'ten farksız" olarak nitelendirirken, ders içeriklerinin güncel olmaması ve hocaların kendilerini yenilememesi de sıkça dile getirilen bir başka şikayettir. Bu durum, üniversitenin parlak isimlerle vasat bir eğitim deneyimini aynı anda barındırdığı karmaşık bir tablo ortaya koymaktadır.

Burs olanakları, Yeditepe Üniversitesi'nin en çok övülen ve aynı zamanda en çok eleştirilen yanıdır. Birçok derece öğrencisi için sunulan tam burs, yurt, yemek ve nakit para desteği, "18 yaşında ekonomik bağımsızlığını ilan etme" fırsatı sunan eşsiz bir imkan olarak görülmektedir. Bu sayede ailesinden destek görmeyen veya baskı hisseden pek çok öğrenci, kendi ayakları üzerinde durarak istediği bölümde okuma şansı bulmuştur. Ancak bu parlak tablonun karanlık bir yüzü vardır. Özellikle son yıllarda, nakit bursların enflasyon karşısında güncellenmemesi, eski ve yeni öğrencilere farklı miktarlarda burs verilmesi ve burs koşullarının şeffaf olmaması gibi konular, büyük bir hayal kırıklığı ve adaletsizlik algısı yaratmaktadır. Öğrenciler, üniversitenin bursları sadece sıralamada yüksek görünmek için bir araç olarak kullandığını ve kayıt olduktan sonra öğrencilerin mağduriyetini umursamadığını düşünmektedir. Bu durum, burs sisteminin güvenilirliğini ciddi şekilde zedelemektedir.

Derslerle ilgili yorumlar, içerik zayıflığı ve pratik fayda eksikliği üzerinde yoğunlaşmaktadır. Özellikle İletişim Fakültesi'nde bazı derslerin isimlerinin farklı olmasına rağmen içeriklerinin aynı olduğu ve güncel olmadığı eleştirileri mevcuttur. Reklam bölümünde tasarım eğitiminin yetersiz kaldığı, "ne tasarımı tam anlamıyla öğretebiliyorlar ne de reklamı" denilerek belirtilmiştir. Benzer şekilde, temel Adobe programlarının öğretildiği derslerin bir tasarım anlayışıyla harmanlanmadan, sadece araç (tool) öğretmeye odaklanması genel bir memnuniyetsizlik konusudur. Bu durumun sadece Yeditepe'ye özgü olmadığı, Türkiye'deki genel bir sorun olduğu da eklenmiştir. Öte yandan, kalabalık bir üniversite olmanın avantajıyla çok sayıda ders açılması ve öğrencilerin istedikleri dersi rahatça seçebilmesi olumlu bir yön olarak öne çıkmaktadır.

Güvenlik ve denetim uygulamaları, tutarsız ve çoğu zaman göstermelik olmakla eleştirilmektedir. Birçok öğrenci, normal günlerde kimlik kontrolünün yapılmadığını, "migros money card gösterip girdim" gibi örneklerle güvenliğin kolayca aşılabildiğini belirtmiştir. Ancak önemli bir misafir geldiğinde veya bir protesto beklentisi olduğunda aniden sıkı güvenlik önlemleri alınması, bu uygulamaların öğrenci güvenliğinden çok, imaj korumaya yönelik olduğunu düşündürmektedir. Kampüs içinde araçlara zorla sticker yapıştırılması da hem kontrol hem de reklam amaçlı bir uygulama olarak görülmektedir. Güvenlik görevlilerinin genel tavrı ise "küçük dağları onlar yarattı" şeklinde kibirli ve kaba olarak tanımlanmıştır.

Yeditepe Üniversitesi'nin kampüsü, yorumların neredeyse tamamında büyük bir övgüyle bahsedilen en güçlü yönüdür. Selçuklu mimarisinden esinlenen heybetli binaları, geniş yeşil alanları, orman havası ve "tatil köyü" atmosferi sıkça tekrarlanan olumlu ifadelerdir. Öğrenciler, kampüsü "insanın içini açan", "24 saat yaşayan minyatür bir kasaba" ve "Türkiye'nin en güzel kampüslerinden biri" olarak nitelendirmiştir. Özellikle bahar aylarında çimlerde vakit geçirmek, kampüsün sosyal yaşamının merkezinde yer alır. Bu olumlu tabloya karşın, kampüsün coğrafi yapısından kaynaklanan dik yokuşlar, hemen her yorumda dile getirilen tek olumsuz unsurdur. Dağın başında olması ve yokuşların yoruculuğu, kampüsün güzelliğine rağmen bir dezavantaj olarak kabul edilmektedir. Ayrıca kampüsteki hayvan popülasyonu, bazı öğrenciler için keyifli bir özellikken, bazıları için rahatsız edici olabilmektedir.

Kampüs içi ulaşım, büyük ölçüde ring servisleri üzerinden değerlendirilmektedir ve bu konuda hem olumlu hem de olumsuz yorumlar mevcuttur. Olumlu yanıyla ringler, kampüsün dik yokuşlarında öğrenciler için bir "cankurtaran" olarak görülmekte ve büyük bir kolaylık sağladığı kabul edilmektedir. Ancak olumsuz yorumlar daha ağır basmaktadır. Ringlerin özellikle yoğun saatlerde aşırı kalabalık olması, yetersiz sefer sayıları ve plansız güzergah değişiklikleri en sık dile getirilen şikayetlerdir. Bir dönem, daha fazla yolcu alabilmek için ringlerdeki koltukların sökülmesi, öğrenciler tarafından "kesime gidecek davar gibi gezdirilmemiz" şeklinde sert bir dille eleştirilmiştir. Bu durum, kampüs içi ulaşımın, öğrenci konforundan çok maliyet ve verimlilik odaklı yönetildiğini düşündürmektedir.

Yeditepe Üniversitesi, siyasi duruşu ve olaylara tepkisi açısından çelişkili bir profil çizmektedir. Bir yandan, öğrenciler tarafından "Atatürkçü ve sol ağırlıklı" bir ortama sahip olduğu belirtilse de, üniversite yönetiminin siyasi baskılar karşısında pasif kaldığı ve özgürlükleri kısıtladığı yönünde ciddi eleştiriler bulunmaktadır. Özellikle Boğaziçi direnişi sırasında öğrenci kulüplerinin içerik üretmesinin engellenmesi, birçok öğrenci için büyük bir hayal kırıklığı olmuştur. Kurucusu Bedrettin Dalan'ın siyasi geçmişi ve AK Parti dönemiyle olan ilişkisinin, üniversitenin özerkliği üzerinde bir gölge oluşturduğu ima edilmektedir. Okulun, Atatürkçü kimliğini vurgularken, toplumsal olaylarda sansürcü bir tavır sergilemesi, öğrenciler arasında "gizli anlaşma" ve "ikiyüzlülük" olarak yorumlanmaktadır. Bu durum, üniversitenin vaat ettiği özgür ve Atatürkçü ortam ile pratikteki uygulamaları arasında bir tutarsızlık olduğunu göstermektedir.

Üniversitenin sosyal yaşamı, öğrenci kulüplerinin aktifliği ve kampüs olanakları sayesinde oldukça canlı ve zengin olarak tanımlanmaktadır. Özellikle kulüplerin düzenlediği sayısız etkinlik, konferans, seminer ve turnuvalar öğrencilere kendilerini geliştirme imkanı sunmaktadır. Üniversite yönetiminin öğrenci kulüplerine ciddi maddi destek sağladığı ve yurt dışı turnuvaları gibi masrafları karşıladığı belirtilmiştir. Kampüsün "tatil köyü" atmosferi, çimlerde gitar çalınması, frizbi oynanması ve festivaller sosyal hayatın merkezinde yer alır. Ancak bu pozitif tabloya karşın, bazı öğrenciler okul çevresinde yeterli mekan olmamasından ve sosyal hayatın pahalılığından şikayetçidir. Ayrıca öğrenci kitlesinin genel profili, entelektüel beklentileri yüksek öğrenciler için bir hayal kırıklığı olabilmektedir.

Üniversitenin teknolojik altyapısı, özellikle öğrenci bilgi sistemi (OBS/e-dönüşüm) üzerinden yoğun eleştiriler almaktadır. Sistemin eski, yavaş, kullanışsız olduğu ve sadece Internet Explorer ile çalıştığı yönündeki şikayetler yıllardır devam etmektedir. Ders seçim dönemlerinde sistemin sürekli çökmesi, öğrenciler için büyük bir strese ve mağduriyete neden olmaktadır. Bu durum, "her sene çökecek, alışın" ifadesiyle artık kanıksanmış bir sorun haline gelmiştir. Diğer yandan, bazı laboratuvarların (özellikle mühendislik ve tıp) son teknolojiyle donatıldığı ve Boğaziçi gibi üniversitelerde olmayan ekipmanlara sahip olduğu belirtilerek, teknolojik altyapının bölümlere göre farklılık gösterdiği anlaşılmaktadır. Ancak genel öğrenci deneyimini etkileyen OBS gibi temel sistemlerdeki zafiyet, genel algıyı olumsuza çevirmektedir.

Üniversitenin konumu, ulaşımı en sorunlu konulardan biri haline getirmektedir. Kayışdağı'nda, şehrin merkezine uzak bir noktada bulunması, öğrenciler için zaman alıcı ve yorucu bir günlük yolculuk anlamına gelmektedir. Kadıköy'e giden 19 numaralı otobüsün en bilinen ulaşım aracı olduğu ve yolculuğun trafiğe bağlı olarak 40-50 dakika sürdüğü sıkça belirtilmiştir. Toplu taşıma araçlarının konforsuzluğu ve kalabalığı da şikayet konuları arasındadır. Bazı yorumlarda, ulaşımın zorluğu nedeniyle öğrencilerin sosyal hayattan koptuğu ve okulun "dağ başı" imajının pekiştiği ifade edilmiştir. Ulaşım zorluğunun, okulu tercih etmeme veya okulu bırakma sebebi olabildiği de görülmektedir.

Yabancı dil eğitimi ve uluslararası fırsatlar, Yeditepe Üniversitesi'nin güçlü olduğu alanlardan biri olarak kabul edilirken, bu konuda da ciddi eleştiriler mevcuttur. Özellikle hazırlık okulunun yoğun ve disiplinli bir eğitim verdiği, "ippe ippe öğretirler" denilerek öğrencilere zorla da olsa iyi bir İngilizce temeli kazandırdığı sıkça belirtilmiştir. Erasmus, çift diploma gibi uluslararası programların varlığı ve 379 ayrı işbirliği anlaşması bulunması, okulun bu alandaki geniş olanaklarını göstermektedir. Ancak, eğitim dilinin İngilizce olmasına rağmen özellikle İletişim Fakültesi'nde derslerin hocalar tarafından Türkçe işlenmesi, "evet şaka gibi" ifadesiyle büyük bir tutarsızlık ve rezillik olarak görülmektedir. Yabancı öğrenciler de derslerin ve duyuruların Türkçe yapılmasından şikayetçidir. Bu durum, okulun dil politikası konusundaki vaatleri ile uygulamaları arasında ciddi bir fark olduğunu ortaya koymaktadır.

Yemekhanelerdeki kalite ve fiyatlandırma politikası, üniversite hakkındaki en istikrarlı ve yaygın şikayet konularından biridir. Yorumların büyük çoğunluğu, yemeklerin lezzetsiz, kalitesiz ve fahiş fiyatlı olduğu yönündedir. Özellikle 2010'lu yıllardan itibaren yemek fiyatlarına sürekli zam yapıldığı ve bu durumun öğrenciler tarafından protestolara neden olduğu görülmektedir. Okulun yemek hizmetlerini veren şirketin Dalan ailesine ait olması, hizmet kalitesinin neden sorgulanmadığına dair bir açıklama olarak sunulmuştur. Öğrenci menüsünün fiyatı, devlet üniversiteleriyle kıyaslandığında oldukça pahalı, diğer özel üniversitelerle kıyaslandığında ise daha uygun olarak değerlendirilmiştir. Ancak genel kanı, ödenen paranın karşılığının alınamadığı ve yemek hizmetlerinin öğrenci memnuniyetinden çok ticari kar odaklı olduğu yönündedir.

Yurtlar ve barınma imkanları, olumlu ve olumsuz yorumların bir arada bulunduğu bir başka alandır. Olumlu tarafta, yurtların "öğrenci oteli" olarak nitelendirilmesi, 24 saat sıcak su, internet, oda temizliği gibi imkanlar sunması ve kampüs içinde güvenli bir yaşam alanı oluşturması öne çıkmaktadır. Özellikle ilk yıl öğrenciler için tercih edilen bir seçenek olduğu belirtilmiştir. Ancak olumsuz eleştiriler daha detaylıdır. Odaların çok küçük olduğu, iki kişinin eşyalarını sığdırmasının bile zor olduğu, temizliğin yetersiz yapıldığı ve fiyatların oldukça yüksek olduğu sıkça dile getirilen şikayetlerdir. Özellikle binaların içine bakan, güneş görmeyen ve havasız odalar, öğrenciler için ciddi bir rahatsızlık kaynağıdır. Ayrıca, yurt bursu olan öğrencilerin keyfi uygulamalarla mağdur edildiği ve vaatlerin tutulmadığı yönünde de eleştiriler mevcuttur.

Yeditepe Üniversitesi'nin imajı, dışarıdan gelen önyargılar ve içeriden gelen eleştirilerle şekillenen karmaşık bir yapıya sahiptir. En yaygın imaj, okulun "tiki dolu", "paragöz" ve "zengin çocuklarının okulu" olduğu yönündedir. Bu imaj, özellikle ilk yıllarda daha baskınken, zamanla okulun burslu öğrenci oranının artmasıyla değişime uğramıştır. Öğrenciler, bu önyargılardan rahatsız olmakla birlikte, okulun kendisini iyi pazarlayamadığını ve bu "tiki okulu" damgasından kurtulamadığını düşünmektedir. Üniversite yönetimi sık sık "ticarethane" olmakla suçlanırken, çalışanlarına ve öğrencilerine değer vermeyen, sadece kar odaklı bir kurum olduğu algısı oldukça yaygındır. Buna karşın, Atatürkçü ve çağdaş bir kurum olma iddiası, okulun bir diğer önemli imajıdır; ancak bu imaj, siyasi olaylardaki tutumu nedeniyle sıkça sorgulanmaktadır.

İdari personel ve bürokratik işleyiş, öğrencilerin en çok şikayet ettiği konuların başında gelmektedir. Özellikle Mali İşler ve Öğrenci İşleri birimleri, telefonlara cevap vermemeleri, ilgisizlikleri, kaba tavırları ve işleri yokuşa sürmeleriyle ünlüdür. Öğrenciler, en basit bir işlem için bile defalarca okula gitmek zorunda kaldıklarını ve "insanı sinir hastası eden" bir bürokrasiyle karşılaştıklarını belirtmektedir. Yönetimde liyakat dışı, torpille atanmış personelin varlığı, bu sorunların temel nedeni olarak gösterilmektedir. "Sanki her şeyi çok güzel anlatıyorlar da biz anlamıyormuşuz gibi herkeste bir atar gider" ifadesi, personelin öğrenciye karşı genel tutumunu özetlemektedir. Bu durumun aksine, Öğrenci Merkezi gibi bazı birimlerin ise yardımsever ve çözüm odaklı olduğu yönünde nadir de olsa olumlu yorumlar bulunmaktadır.

İş ve kariyer olanakları konusunda üniversitenin ismi ve mezunlarına sağladığı fırsatlar olumlu olarak değerlendirilmektedir. Özellikle "kalifiye" mezunların Coca Cola, Shell, Deloitte gibi büyük şirketlerde rahatlıkla iş bulabildiği ve okulun özel sektörde güven veren bir isme sahip olduğu belirtilmiştir. Her yıl düzenlenen kariyer günleri, öğrencilerin ülkenin önde gelen kuruluşlarıyla tanışması ve staj/iş fırsatları yakalaması için önemli bir platform olarak görülmektedir. Ancak diğer yandan, özellikle İİBF gibi bölümlerde verilen eğitimin pratik hayattan kopuk olduğu ve öğrencilere CEO olma gibi gerçekçi olmayan vaatlerde bulunulduğu eleştirilmiştir. Bir mezun, "okulda 1 öğrendiysem, okurken çalıştırdığım şirketimde 100 öğrendim" diyerek, üniversite eğitiminin iş hayatına hazırlıkta yetersiz kaldığını vurgulamıştır. Genel olarak, okulun ismi bir kapı açsa da, başarının büyük ölçüde öğrencinin kendi çabalarına bağlı olduğu anlaşılmaktadır.

Verilen metinlerde bu konu hakkında herhangi bir yoruma rastlanmamıştır.