SAĞLIK BİLİMLERİ ÜNİVERSİTESİ

Adalet ve eşitlik konuları, üniversiteye yönelik en ağır eleştirilerin yapıldığı alanlardır. Akademik atamalarda ve lisansüstü öğrenci alımlarında liyakatin göz ardı edildiği ve 'torpil imparatorluğu' kurulduğu yönünde çok ciddi iddialar mevcuttur. Özellikle 'birinci derece yakınınız olmalı' veya 'özel kadro açtırmalısınız' gibi ifadeler, bu algının ne kadar güçlü olduğunu göstermektedir. Yetişkinlerde 'koronafobi' üzerine çalışma şartı gibi kişiye özel olduğu iddia edilen ilanlar bu duruma kanıt olarak sunulmuştur. Ayrıca, sosyal etkinliklerde kadın ve erkek öğrencilere yönelik ayrımcı uygulamalar (kızlı-erkekli ayrı oturtma, sadece 'hanım öğrencilere' yönelik etkinlikler) ve Marmara Üniversitesi öğrencilerine yönelik 'mobbing' olarak nitelendirilen davranışlar, üniversitedeki adalet ve eşitlik anlayışına dair olumsuz bir tablo çizmektedir.

Akademik kalite, üniversitenin en çelişkili yönlerinden biridir. Özellikle Hamidiye Tıp Fakültesi, pratik eğitimdeki başarısı, hoca profillerinin yetkinliği ve çevre üniversitelere kıyasla daha üstün olduğu yönündeki beyanlarla öne çıkmaktadır. Özellikle 5. sınıftaki psikiyatri, kardiyoloji gibi stajların Türkiye'nin en iyileri arasında olduğu vurgulanır. Ancak bu olumlu tablo, üniversitenin genel yapısına yönelik ciddi eleştirilerle gölgelenmektedir. Üniversitenin bir 'proje üniversitesi' olarak kurulmasının akademik kadroların niteliğini düşüreceği endişesi, uzmanlık eğitiminin hizmet odaklı yapı nedeniyle aksadığı ve akademik özerkliğin zayıf olduğu yönündeki görüşler mevcuttur. En çarpıcı eleştiriler ise akademik kariyerde liyakatsizlik ve kişiye özel kadro ilanları ile tezlerde intihal iddialarıdır. Bu durum, bir yanda yetkin klinisyenlerin varlığı, diğer yanda ise akademik etiğe dair ciddi soru işaretlerini bir arada barındıran karmaşık bir yapı ortaya koymaktadır.

Verilen metinlerde bu konu hakkında herhangi bir yoruma rastlanmamıştır.

Derslerle ilgili yorumlar genellikle Tıp Fakültesi özelinde yoğunlaşmaktadır. DGS ile geçiş yapan bir öğrencinin, beklemediği derslerin bile sayılarak büyük bir kolaylık sağlandığını belirtmesi, ders saydırma konusunda esnek bir yapı olabildiğini göstermektedir. Ancak Tıp Fakültesi'nin ileri sınıflarında stajların farklı hastanelere dağılması, 'İstanbul turu vadediyor' şeklinde ironik bir dille eleştirilse de, öğrencilerin adaptasyonunu zorlayan ve yorucu bir süreç olarak tanımlanmaktadır. Akademik takvimin belirsizliği ve sınav tarihlerinin geç açıklanması da öğrencilerin mağduriyet yaşadığı bir başka konudur.

Güvenlik ve denetimle ilgili yorumlar, genellikle öğrencilerin özgürlüklerini kısıtlayan uygulamalar etrafında toplanmaktadır. Kampüs içinde sigara içmenin yasaklanması gibi kurallar, öğrenciler tarafından olumsuz karşılanmıştır. Ayrıca, okulun adıyla açılan eğlenceli bir Instagram sayfasının bile yönetim tarafından 'bir şekilde bulunup şikayet edilmesi', özel hayatın ve öğrenci inisiyatiflerinin sıkı bir denetim altında olduğu izlenimini yaratmaktadır.

Üniversitenin kampüs yapısı, tarihi ve estetik güzelliği ile bitmek bilmeyen inşaat ve altyapı sorunları arasında sıkışmış bir görüntü sergilemektedir. Özellikle İstanbul'daki Haydarpaşa kampüsünün tarihi dokusu, manzarası ve 'Hogwarts gibi' hissettiren atmosferi sıkça övülürken, Ankara'daki Gülhane kampüsü de 'çölde bir vaha' olarak nitelendirilmektedir. Ancak bu güzellik, yıllardır süren restorasyon çalışmaları nedeniyle gölgede kalmaktadır. Pek çok bölümün derslerini 'prefabrik konteynerlerde' işlediği, dersliklerin yetersiz ve sıkışık olduğu, öğrenci yaşam alanlarının bulunmadığı yönündeki şikayetler oldukça yaygındır. Tarihi binaların ihtişamı ile öğrencilerin maruz kaldığı fiziki şartlar arasındaki tezat, kampüs algısının en belirgin özelliğidir.

Kampüs içi ulaşım sorunu, özellikle Tıp Fakültesi öğrencilerinin yaşadığı önemli bir zorluk olarak belirtilmektedir. Klinik stajların İstanbul'un farklı yerlerindeki eğitim ve araştırma hastanelerine dağıtılmış olması, öğrencilerin sürekli olarak hastane hastane dolaşmasına neden olmaktadır. Bu durum, 'metrobüs doktorları' şeklindeki bir yakıştırmayla da dile getirilmiş, adaptasyonu zorlaştıran ve 5. sınıfı 'bok gibi' geçirmeye neden olan yorucu bir süreç olarak tanımlanmıştır. Meraklı bir öğrenci için çok şey katabileceği kabul edilse de, lojistik zorluğu ağır basan bir eleştiridir.

Yorumlarda üniversitenin siyasi atmosferi, en belirgin ve rahatsızlık duyulan konulardan biri olarak öne çıkmaktadır. Üniversite yönetimi ve öğrenci profilinin önemli bir kısmının belirli bir siyasi görüşe (iktidar partisi ve muhafazakar/siyasal İslamcı çizgi) sahip olduğu ve bu durumun kampüs hayatına 'buram buram' yansıdığı sıklıkla dile getirilmiştir. Okulun 'imamhatip üniversitesi' veya 'AKP dönemi Türkiyesinin küçük bir örneği' gibi benzetmelerle tanımlanması, bu algının derinliğini göstermektedir. Yönetimin siyasi kimliğini 'sunmaktan hiç çekinmediği', belirli kulüplere özel fon aktarıldığı ve etkinliklerin bu siyasi havaya göre şekillendiği belirtilmiştir. Muhalif görüşteki öğrenciler, bu ortamda kendilerini azınlıkta hissettiklerini ve okuldan soğuduklarını ifade etmektedir.

Sosyal yaşam, üniversiteye yönelik eleştirilerin en yoğun olduğu alanlardan biridir. Yorumların büyük bir kısmı, sosyal hayatın 'tam bir fiyasko' ve 'vahim' durumda olduğu yönündedir. Kampüste hakim olan muhafazakar ve siyasi atmosferin, eğlence anlayışını da şekillendirdiği belirtilmektedir. Etkinliklerde alkol olmaması, 'Yusuf Güney' gibi sanatçıların davet edildiği festivaller ve kadınlara özel etkinlikler düzenlenmesi, modern ve çeşitli bir üniversite sosyal hayatı bekleyen öğrencileri hayal kırıklığına uğratmaktadır. Muhalif görüşteki öğrenciler kendilerini 'azınlıkta' hissettiklerini ve bu ortamda mutlu olmadıklarını ifade ederken, 2023 tarihli bir güncelleme 'sosyal ortamın iyileştiği' yönünde bir umut ışığı sunsa da genel tablo oldukça olumsuzdur.

Teknolojik altyapı konusunda yapılan yorumlar, üniversitenin bu alanda ciddi eksiklikleri olduğunu göstermektedir. Özellikle 'doğru düzgün laboratuvarların bile olmaması' ve bazı bölümlerin çevre hastanelerin imkanlarını kullanmak zorunda kalması, temel bilimler eğitimi için önemli bir dezavantaj olarak belirtilmiştir. Ayrıca, bir öğrencinin eğitim-öğretim başladığı halde öğrenci otomasyon sisteminde ders programını dahi görememesi, dijital altyapının ve öğrenci bilgi sistemlerinin sorunlu çalıştığına işaret etmektedir.

Üniversitenin İstanbul'daki Haydarpaşa kampüsünün konumu, ulaşım açısından en büyük avantajlarından biri olarak kabul edilmektedir. Kadıköy vapur iskelesine ve toplu taşıma merkezlerine yürüme mesafesinde olması öğrenciler için büyük kolaylık sağlamaktadır. Sabiha Gökçen Havalimanı'ndan bile E10 ve E11 gibi otobüslerle kampüsün önüne kadar kolayca ulaşılabildiği belirtilmiştir. Ankara kampüsünün de merkezi bir konumda olduğu ifade edilmiştir. Ulaşım, genel olarak üniversitenin en sorunsuz ve beğenilen yönü olarak öne çıkmaktadır.

Üniversitenin uluslararası boyutu, farklı açılardan ele alınmıştır. Kurumun bünyesinde Hamidiye Uluslararası Tıp Fakültesi, Özbekistan İbni Sina Tıp Fakültesi ve Suriye'de Çobanbey Tıp Fakültesi gibi yurt dışına yönelik birimler açması, uluslararası bir vizyon iddiası taşıdığını göstermektedir. Ancak öğrenci yorumları bu durumu farklı bir açıdan ele almıştır. Bir yorumda, üniversitenin öğrenci kontenjanının yüzde altmışını yabancı öğrenci sınavıyla doldurduğu ve bu nedenle okulda 'zibil gibi arap ve afrikalı' öğrencinin bulunduğu, bunun da seviyeyi düşürdüğü iddia edilmiştir. Bu durum, üniversitenin uluslararasılaşma politikasının mevcut öğrenciler tarafından olumsuz algılanabildiğini göstermektedir.

Kampüs içi yeme-içme olanakları hakkında sınırlı sayıda yorum bulunmaktadır. Bir öğrenci, okul yemeklerinin kötü olması nedeniyle bir yıldız kırdığını belirtirken, bir başkası ise yemekhanedeki böreklerin 'gayış gibi' olduğunu söyleyerek kalitesizlikten şikayet etmiştir. Buna karşın, kampüse 'Aslı Börek' gibi bir mekanın açılmasının olumlu bir gelişme olduğu ve önceden 'aç susuz sınav bekledikleri' bir duruma çözüm getirdiği ifade edilmiştir. Genel olarak, yemekhane hizmetlerinin yetersiz, ancak özel işletmelerin durumu bir miktar iyileştirdiği anlaşılmaktadır.

Yapılan yorumlarda, üniversitenin kendine ait bir yurdunun olmadığı açıkça belirtilmektedir. Bu durum, özellikle şehir dışından gelen öğrenciler için önemli bir sorundur. Bir öğrencinin 'yurtlar hakkında tam olarak herhangi bir bilgi bulamadım' şeklindeki ifadesi ve KYK yurtlarının konumuna dair net bilgi arayışı, üniversitenin bu konuda yetersiz bilgilendirme yaptığını ve öğrencileri yalnız bıraktığını göstermektedir. Barınma, öğrenciler için belirsizlik yaratan ve çözüm bekleyen bir konudur.

Üniversitenin imajı, kuruluşundan itibaren süregelen tartışmalar nedeniyle oldukça sorunludur. 2015'te kurulmasına rağmen ambleminde '1903' yazması, 'yalancılık' ve 'sahtekarlık' olarak nitelendirilerek sıkça eleştirilmiştir. Marmara Üniversitesi gibi köklü bir kurumun kampüsüne 'çökmesi' veya 'çalması', eski mezunlar ve diğer öğrenciler nezdinde büyük bir tepkiyle karşılanmıştır. Üniversitenin, siyasi bir proje olarak 'oldu bittiye getirilerek' kurulduğu, 'üniversite vasfı taşımadığı' ve amacının yandaş kadrolaşma olduğu yönündeki algı oldukça yaygındır. Rektörün açıklamaları ve üniversitenin yapısı, akademik özerkliğe aykırı ve dünyada bir benzerinin olmamasının bir sorun olduğu şeklinde yorumlanmıştır. Bu olumsuz imaj, üniversiteye yönelik genel algıyı derinden etkilemektedir.

İdari personel ve yönetim, öğrencilerin en fazla şikayet ettiği ve memnuniyetsizlik duyduğu konuların başında gelmektedir. Yorumlarda, rektörlük ve fakülte sekreterlikleri de dahil olmak üzere idari birimlere telefonla ulaşmanın 'mümkün olmadığı' defalarca vurgulanmıştır. Özellikle öğrenci işleri, 'keyifleri isterse ayda yılda bir telefonu açan', sorun çözmek yerine 'bu benim sorunum değil' gibi bir üslupla cevap veren bir birim olarak resmedilmiştir. Öğrencilerin en basit bilgi ve evrak işleri için bile mağdur edildiği, sorunlarına çözüm bulunmadığı ve kendi başlarının çaresine bakmak zorunda bırakıldıkları yönündeki ifadeler, sistematik bir idari probleme işaret etmektedir. Yönetimin 'dedikoduyla' ve 'çok laf az işle' idare edildiği iddiası da bu olumsuz tabloyu pekiştirmektedir.

İş ve kariyer fırsatlarına dair doğrudan yorumlar sınırlıdır, ancak bazı ifadeler dolaylı olarak bu konuda ipuçları vermektedir. Bir yorumda, Sağlık Bakanlığı'na bağlı hastanelerdeki profesyonellerin SBÜ sayesinde akademik kariyer yapma imkanına kavuşmasının olumlu bir gelişme olduğu belirtilmiştir. Bu, üniversitenin mevcut sağlık çalışanları için bir kariyer basamağı işlevi gördüğünü düşündürmektedir. Ancak, akademik kadrolara atamalarda 'torpil' ve liyakatsizlik iddiaları, adil bir kariyer yolu arayanlar için ciddi bir endişe kaynağıdır. Tıp fakültesi eğitiminin kalitesine yapılan vurgular ise, mezunların TUS gibi sınavlarda başarılı olabileceğine dair olumlu bir beklenti yaratmaktadır.

Üniversitenin konumu, şehir yaşamıyla bütünleşme açısından önemli bir avantaj sunmaktadır. Özellikle Haydarpaşa kampüsünün Kadıköy'de, denize sıfır bir noktada olması, öğrencilerin ders dışı zamanlarını canlı bir sosyal çevrede geçirmelerine olanak tanımaktadır. Hatta bir öğrencinin 'üniversite hayatını SBÜ'de değil, Kadıköy'de yaşarsınız' ifadesi, bu durumu özetler niteliktedir. Benzer şekilde, Ankara'daki Gülhane kampüsünün de şehrin kültürel miraslarına hakim manzarasıyla beğenildiği görülmektedir. Şehirle iç içe olmak, üniversitenin en olumlu yönlerinden biri olarak kabul edilmektedir.