ORTA DOĞU TEKNİK ÜNİVERSİTESİ

ODTÜ, yorumlarda bir yandan 'herkesin eşit olduğu', 'kimsenin kimseye karışmadığı' ve 'özgürlükler diyarı' olarak idealize edilirken, diğer yandan ciddi adalet ve eşitlik sorunları barındıran çelişkili bir yapı olarak tasvir edilmektedir. Özellikle akademisyenler ve öğrenciler arasında belirgin bir hiyerarşi ve statü farkı olduğu, bunun da kampüs içi olanakların kullanımına yansıdığı görülmektedir. Araç sticker fiyatlarının öğrenciler için fahiş, akademik personel için ise sembolik olması; spor tesislerinin belirli saatlerden sonra öğrencilere kapatılması gibi uygulamalar, bu eşitsizliğin en somut örnekleri olarak sunulmuştur. Akademik hayatta ise, ODTÜ lisans mezunu öğrencilerin diğer üniversitelerden gelenlere karşı kayırıldığı, not ve tez danışmanlığı konularında öncelik tanındığına dair ciddi iddialar bulunmaktadır. Bölümler arası hiyerarşi de bir diğer önemli sorundur; 'düşük puanlı' olarak nitelenen jeoloji, maden gibi bölümlerin hem idari hem de öğrenciler arası ilişkilerde dışlandığı, bütçe dağılımında bile ayrımcılığa uğradığı belirtilmektedir. Bu durum, okulun 'bütün hayvanlar eşittir ama bazı hayvanlar daha eşittir' ilkesiyle işlediği eleştirisine yol açmıştır.

ODTÜ'nün akademik kadrosu ve eğitim kalitesi, yorumlarda keskin bir ikilikle ele alınmaktadır. Bir yanda, 'neşter gibi beyinler' olarak tanımlanan, son derece zeki, donanımlı ve dünya standartlarında akademisyenlerin varlığı övülürken, diğer yanda üniversitenin en büyük handikabı olarak '60 yaş civarındaki ihtiyar hocalar' gösterilmektedir. Bu yaşlı kuşak, teknolojiye ve yeniliklere kapalı, İngilizceleri zayıf ve 30 yıllık müfredatı ezbere anlatan, öğrenciye kan kusturan bir zihniyete sahip olmakla eleştirilir. Özellikle 2020 sonrası yorumlarda, genç ve dinamik hocaların özel üniversitelere kaymasıyla bu sorunun daha da belirginleştiği ifade edilmektedir. Eğitim sisteminin aşırı teorik, pratikten uzak ve öğrenciyi hayata hazırlamaktan çok yoran bir yapıda olduğu sıkça dile getirilen bir eleştiridir. Buna karşın, ODTÜ eğitiminin kazandırdığı analitik düşünce, araştırma disiplini ve zorluklarla başa çıkma becerisi, mezunların iş hayatında fark yaratmasını sağlayan en önemli unsur olarak vurgulanmaktadır. Yorumlar, ODTÜ'nün bir yandan parlak beyinleri barındıran bir bilim yuvası, diğer yandan ise kendini yenilemekte zorlanan, köhneleşmiş bir akademik anlayışla mücadele eden çelişkili bir yapı sunduğunu göstermektedir.

ODTÜ'nün burs ve maddi destek olanakları, özellikle dar gelirli ailelerden gelen öğrenciler için hayati bir öneme sahip olarak görülmektedir. Yorumlarda, okulun sağladığı karşılıksız bursların (MNG, yemek, yurt vb.) bir öğrencinin 'hiç bir maddi sıkıntı yaşamadan çok güzel bir öğrencilik' geçirmesine olanak tanıdığı minnettarlıkla ifade edilmiştir. Mezunlar Derneği'nin burs fonu için yurt dışında bile bağış kampanyaları düzenlemesi, ODTÜ dayanışmasının güçlü bir örneği olarak sunulmaktadır. Okulun, öğrencilere ücret karşılığı çalışma imkanı sunması da olumlu bir destek mekanizması olarak değerlendirilmektedir. Ancak, son yıllarda ilk bine giren öğrencilere vaat edilen 'aylık 500ytl burs' gibi bazı uygulamaların 'bol keseden atma' olarak görülmesi ve gerçekçi bulunmaması gibi eleştiriler de mevcuttur. Genel olarak ODTÜ, maddi olanakları kısıtlı ancak başarılı öğrencilerin eğitim hayatlarını sürdürebilmeleri için önemli ve etkili destekler sunan bir kurum olarak öne çıkmaktadır.

ODTÜ'deki dersler, genel olarak zorlayıcı, yoğun ve öğrenciyi psikolojik olarak yıpratan bir yapıda resmedilmektedir. Özellikle mühendislik fakültelerinde 'ödev, proje, midterm' sarmalının hiç bitmediği, sınavların derste anlatılanla alakasız olduğu ve öğrencilerin kendi başlarına araştırma yaparak çözüm bulmaya zorlandığı bir sistem hakimdir. Bu durum bir yandan 'analitik düşünceyi' ve 'sorumluluk almayı' geliştirdiği için övülürken, diğer yandan öğrencileri 'sabahlamak' zorunda bırakan, sosyal hayattan koparan bir 'eziyet' olarak görülmektedir. 'Curve' ve 'katalog' not sistemleri arasındaki geçişler, notlandırmadaki adaletsizlikler ve bazı derslerin tek dönemde sıkıştırılarak verilmesi gibi uygulamalar yoğun eleştiri almaktadır. Özellikle 2020 sonrası online eğitim döneminde, normalde 2 vize olan derslerin 6 vizeye çıkarılması, ödev ve proje yükünün insafsızca artırılması, öğrencilerin 'çalışacak dahi vakit bulamadan' sınavlara girmesi gibi durumlar 'insanlık suçu' olarak nitelendirilmiştir. Seçmeli dersler konusunda ise, 'sanat, müzik tarihi, yabancı diller' gibi çok çeşitli ve ufuk açıcı seçeneklerin varlığı takdir edilirken, popüler dersleri almanın 'açlık oyunları'na döndüğü ve ders seçim sisteminin başlı başına bir stres kaynağı olduğu belirtilmektedir.

ODTÜ'deki güvenlik ve denetim anlayışı, yorumlarda en çok eleştirilen ve tartışma yaratan konulardan biridir. Güvenlik personeli, genel olarak 'kendini bordo bereli zanneden', 'öğrencilerle kavga etmek için para alan', keyfi ve saygısız davranan bir profil çizmektedir. Özellikle kampüs kapılarındaki denetimlerin, mezunlara, ziyaretçilere ve hatta öğrencilere 'marine kuvvetleri terk arkadaşlarla anlaşabilmek zordur' dedirtecek kadar katı ve anlamsız olduğu belirtilmektedir. Bir özel güvenlik şirketinin 'aşiret' bağlantılı olduğu ve personelin kimlik takmaktan imtina ettiği iddiaları da mevcuttur. 2016'da IŞİD tehdidi sonrası güvenlik tedbirlerinin artırılması, kampüs girişlerine kimlik kontrolü, araç aramaları ve mesai dışı çalışma kısıtlamaları getirilmesi, öğrencilerin özgürlüklerinin kısıtlandığı ve 'okulda kalmak isteyen öğrencilerin iç hizmetlere başvurması' gibi bürokratik engellerle karşılaştığı bir 'sıkı yönetim' dönemi olarak anılmıştır. Ormanlık alanda yaşanan taciz ve tecavüz vakaları ile kampüsteki köpek saldırıları da güvenlik zafiyetinin ciddi sonuçları olarak öne çıkmaktadır. Özetle, ODTÜ'de güvenlik, huzuru sağlamaktan çok, öğrenciler için bir baskı ve bürokrasi unsuru haline gelmiş durumdadır.

ODTÜ kampüsü, neredeyse tüm yorumcular tarafından Türkiye'nin en güzel, en yaşanılır ve en özel kampüsü olarak nitelendirilmektedir. 'Ankara çöl, ODTÜ vaha' benzetmesi, şehrin bozkır yapısı içinde kampüsün yarattığı yeşil ve özgür atmosferi en iyi özetleyen ifadedir. Kemal Kurdaş önderliğinde dikilen milyonlarca ağaçla yaratılan orman, Eymir Gölü, Devrim Stadyumu, fizik çimleri ve sayısız sosyal alanıyla ODTÜ, öğrencilerine sadece bir eğitim kurumu değil, 'küçük bir şehir', 'bağımsız bir ülke' ve 'ikinci bir ev' deneyimi sunmaktadır. Behruz Çinici tarafından tasarlanan brütalist mimariye sahip binalar, bazılarınca 'gri ve soğuk' bulunsa da, çoğunlukla kampüsün kimliğinin bir parçası olarak benimsenir. Ancak bu olumlu tablonun yanında, özellikle son yıllarda binaların 'döküntü' ve 'bakımsız' olduğu, tuvaletlerin kötü durumda bulunduğu ve altyapının artan öğrenci nüfusunu kaldıramadığı yönünde ciddi eleştiriler mevcuttur. Rant odaklı yol projeleri ve KYK yurdu inşası gibi dış müdahaleler, kampüsün ekolojik ve sosyal bütünlüğüne yönelik en büyük tehditler olarak görülmektedir. Özetle kampüs, ODTÜ'nün en büyük gurur kaynaklarından ve 'ODTÜ Ruhu'nun somutlaşmış hali olmasına rağmen, bakımsızlıktan ve dış tehditlerden mustariptir.

ODTÜ'de kampüs içi ulaşım, devasa arazi yapısı nedeniyle hem bir kültür unsuru hem de ciddi bir sorun kaynağıdır. 'Otostop kültürü', öğrenciler arasında dayanışmanın ve farklı sosyo-ekonomik tabakalar arası etkileşimin en belirgin simgelerinden biri olarak romantize edilse de, bazı yorumcular bunu bir zorunluluk olarak görmekte ve 'minnet duygusu' yarattığı için eleştirmektedir. Ring servisleri ise genel olarak yetersiz, eski ve güzergahları sorunlu bulunarak sürekli şikayet konusu olmuştur. Özellikle pandemi sonrası dönemde sefer sayılarının 'iki katı kadar düşmesi' ve metro saatleriyle uyumsuzluğu, öğrencilerin mağduriyetini artırmıştır. Yaya ulaşımı ise, binalar arası mesafelerin uzunluğu ('yürü yürü yol bitmez sanırsın kaf dağında') ve özellikle kış aylarındaki zorlu hava koşulları nedeniyle başlı başına bir mücadele alanıdır. Sonuç olarak, kampüs içi ulaşım ODTÜ deneyiminin ayrılmaz bir parçası olmasına rağmen, altyapı yetersizlikleri ve plansızlık nedeniyle öğrencilerin günlük hayatını zorlaştıran önemli bir problemdir.

ODTÜ, siyasi olaylar ve öğrenci hareketleri açısından Türkiye'nin en sembolik ve en çalkantılı üniversitelerinden biri olarak tasvir edilmektedir. Yorumlarda, okulun köklü bir 'devrimci' ve 'muhalif' geçmişe sahip olduğu, 'Devrim' stadyumu gibi simgelerle bu kimliğin canlı tutulduğu sıkça vurgulanır. Özellikle 2012-2013 yıllarındaki protestolar, Başbakan'ın okula binlerce polisle girmesi, polisin orantısız güç kullanarak biber gazı ve TOMA ile müdahale etmesi, rektörlüğün öğrencisine sahip çıkan açıklamaları ve diğer üniversitelerden gelen destek veya kınamalar, ODTÜ'yü ülke gündeminin merkezine oturtmuştur. Bu eylemler, bir kesim tarafından 'onurlu bir direniş', 'faşizme karşı bir kale' olarak yüceltilirken, başka bir kesim tarafından 'terörist yuvası', 'anarşistlik' ve 'molotoflu eylemler' gibi ağır ithamlarla eleştirilmektedir. Başörtüsü, cemaat yapılanmaları, LGBTİ+ onur yürüyüşleri, KYK yurdu protestoları ve işçi eylemleri gibi konular, kampüsteki siyasi fay hatlarını sürekli aktif tutan başlıca gerilim noktalarıdır. Özellikle son yıllardaki yorumlarda, bu siyasi atmosferin okulu 'yıprattığı' ve öğrenci kitlesinin giderek 'apolitize' olduğu yönünde endişeler de dile getirilmektedir.

ODTÜ'nün sosyal yaşamı, yorumlarda üniversitenin en ayırt edici ve en çok övülen yönü olarak ortaya çıkmaktadır. Kampüs, 'kurtarılmış bölge', 'özgürlükler ülkesi' ve 'Ankara'nın içinde ayrı bir şehir' olarak tanımlanır. Öğrencilerin kimsenin kimseye karışmadığı, 'ortalikta sarmas dolas onlarca insan, el ele diz dize, kucak kucaga' aşklarını özgürce yaşayabildiği bu ortam, Türkiye gerçeklerinden fersahlarca uzak bulunur. Sayısız öğrenci topluluğu, 'tiyatro şenliği, hazine avı, briç, dağcılık, müzikal' gibi etkinlikler, öğrencilere kendilerini akademik alanlar dışında da geliştirme imkanı sunar. Devrim Stadyumu, fizik çimleri, barakalar ve yurt önleri, geceleri içki içilen, gitar çalınıp şarkılar söylenen, dostlukların pekiştiği mekanlar olarak öne çıkar. Bahar Şenlikleri ise ODTÜ kültürünün zirve yaptığı, efsanevi bir gelenektir. Ancak bu canlı sosyal hayatın karanlık bir yüzü de vardır. Son yıllarda 'ticarileşen', dışarıdan gelen kontrolsüz kalabalıklarla 'tacizler, catismalar, yogun cevre kirligi' gibi sorunların yaşandığı şenlikler, rektörlük tarafından kısıtlanmaya veya iptal edilmeye çalışılmıştır. Ayrıca, kampüste alkol ve uyuşturucu kullanımının yaygın olduğu, 'terörist' olarak nitelenen grupların varlığı ve siyasi gerilimler, sosyal yaşamı zaman zaman olumsuz etkileyen unsurlardır.

ODTÜ'nün teknolojik altyapısı, özellikle internet bağlantısı ve ders kayıt sistemleri konusunda ciddi eleştirilere maruz kalmaktadır. Türkiye'ye interneti getiren üniversite olmakla övünülmesine rağmen, özellikle 2007-2008 yıllarında yurtlardaki internetin '56k modem' hızında olduğu, sürekli kesildiği ve 'insanı deli eden beyinsiz bir mimarinin sonucu' olduğu belirtilmiştir. Ders kayıt sistemi ise 'çağ öncesi' ve 'rezil' olarak nitelendirilmekte; her dönem başında çökmesi, kontenjanların aniden dolması ve öğrencileri 'F5 antrenmanı' yapmaya zorlamasıyla meşhurdur. Pandemi döneminde uzaktan eğitime geçişte de altyapının yetersiz kaldığı, Zoom lisansı alınmadığı için derslerin 40 dakikayla sınırlandığı ve ODTÜClass gibi sistemlerin sürekli sorun çıkardığı ifade edilmiştir. Buna karşın, kütüphanenin sunduğu 'Safari books online, springer ve acm digital library' gibi elektronik üyelikler ve veritabanlarına ücretsiz erişim gibi olanaklar ise büyük bir takdirle karşılanmaktadır. Özetle, ODTÜ teknolojik altyapıda bazı alanlarda dünya standartlarında hizmetler sunarken, temel öğrenci hizmetlerinde (internet, kayıt sistemi) çağın gerisinde kalmıştır.

ODTÜ'ye toplu taşıma ile ulaşım, özellikle 2012 sonrası yorumlarda kronik bir sorun olarak öne çıkmaktadır. Belediye başkanı Melih Gökçek döneminde, okula hizmet veren EGO otobüs seferlerinin keyfi olarak azaltılması veya tamamen kaldırılması, öğrencileri ciddi şekilde mağdur etmiştir. Yorumlarda, '198 Kızılay-ODTÜ' hattının sefer sayısının düşürülmesi, semt servislerinin kaldırılması ve 'okulun içinden yol geçirilmemesinin cezasını öğrencilere çektirme' gibi politik hamleler sert bir dille eleştirilmiştir. Bu durum, öğrencileri dolmuşlara, otostopa veya fahiş fiyatlı taksilere mecbur bırakmıştır. Okulun Koru metro istasyonuna yakın olması bir avantaj olarak görülse de, kampüs içi ring servislerinin metro saatleriyle uyumsuzluğu ve yetersizliği bu avantajı gölgelemektedir. Sonuç olarak, kampüse ulaşım ODTÜ'nün kendi iç dinamiklerinden çok, yerel yönetimin siyasi tavırlarından kaynaklanan ve öğrenci hayatını doğrudan zorlaştıran bir problem olarak görülmektedir.

ODTÜ'nün uluslararası fırsatları ve yabancı dil eğitimi, yorumlarda çelişkili bir biçimde değerlendirilmektedir. Okulun eğitim dilinin %100 İngilizce olması, mezunların yurtdışında akademik ve profesyonel hayata adapte olmasını kolaylaştıran en büyük avantaj olarak görülmektedir. Özellikle yüksek lisans ve doktora başvurularında ODTÜ diplomasının 'saygın' ve 'tanınır' olması, öğrencilere önemli kapılar açmaktadır. Ancak, bu olumlu tabloya rağmen İngilizce eğitiminin kalitesi ciddi şekilde sorgulanmaktadır. Hazırlık eğitiminin 'rezil' olduğu, 'he do' diyen profesörlerin ders verdiği ve öğrencilerin konuşma (speaking) becerilerinin yetersiz kaldığı yönünde yaygın eleştiriler vardır. Öğrencilerin İngilizceyi 'anladığı ama konuşamadığı' genel bir kanıdır. Uluslararası öğrenci sayısının azlığı da pratik yapma imkanını kısıtlamaktadır. Erasmus gibi değişim programları bir fırsat olarak görülse de, bu programları yöneten Uluslararası Ofis'in 'lakayt', 'verimsiz' ve 'öğrenciyi mağdur eden' bir yapıya sahip olduğu iddia edilmektedir. Özetle, ODTÜ kağıt üzerinde güçlü bir uluslararası profile ve İngilizce eğitim altyapısına sahip olsa da, pratikte dil eğitiminin kalitesi ve idari birimlerin yetersizliği nedeniyle bu potansiyelini tam olarak kullanamamaktadır.

ODTÜ'deki yemek olanakları, özellikle yemekhane, yorumlarda sıklıkla eleştirilen bir konudur. Yemekhane yemeklerinin genel olarak 'iğrenç', 'lezzetsiz' ve porsiyonların 'normal bir insanı doyurmayacak' kadar az olduğu belirtilmektedir. Fiyatların diğer üniversitelere kıyasla pahalı olması ve vergi alınmayan bir hizmet olmasına rağmen personelden bile daha yüksek bir ücret talep edilmesi, öğrenciler tarafından haksızlık olarak görülmektedir. Özellikle pandemi sonrası dönemde ve işçi eylemleri sırasında yemekhane hizmetlerinin aksaması, uzun kuyruklar ve kalitesizlik şikayetleri artmıştır. Kampüs içindeki diğer kafe ve restoranlar (Çatı, Sunshine vb.) alternatif olarak görülse de, onların da fiyatlarının yüksek olduğu ve zaman zaman kalabalık nedeniyle yer bulunamadığı ifade edilmektedir. Kısacası, ODTÜ'deki yemek hizmetleri, kalite, fiyat ve doyuruculuk açısından öğrencilerin beklentilerini karşılamaktan uzak bir tablo çizmektedir.

ODTÜ'nün yurtları ve barınma olanakları, yorumlarda en çok tartışılan ve çelişkili ifadelerin yer aldığı konulardan biridir. Bir yandan, okulun öğrencilerine 'sağladığı ucuz ve kaliteli yurt olanağıyla' cemaat yurtlarına karşı bir kale olduğu ve bu imkanın ODTÜ'yü farklı kıldığı vurgulanmaktadır. Özellikle eski tarihli yorumlarda yurt hayatı, dostlukların kurulduğu, sosyal yaşamın merkezi ve özgür bir ortam olarak romantize edilir. Ancak diğer yandan, özellikle son yıllarda artan öğrenci sayısı nedeniyle yurtların yetersiz kaldığı, yeni gelen öğrencilerin aylarca yurt beklediği ve 'açıkta kaldığı' ciddi bir barınma krizi yaşandığı belirtilmektedir. Mevcut yurtların fiziki koşulları da ağır eleştirilere maruz kalmaktadır; odaların '30 metrekarede dört kişi', havasız ve dar olduğu, binaların döküldüğü ve hatta 'yurdundan fare çıkar' gibi hijyen sorunlarının yaşandığı ifade edilmiştir. KYK yurdu projesi ise okulun özerkliğine ve kültürüne bir müdahale olarak görüldüğü için büyük protestolara neden olmuştur. Sonuç olarak ODTÜ yurtları, bir zamanlar okulun en büyük avantajlarından biriyken, günümüzde yetersizlik ve kötü koşullar nedeniyle en büyük sorunlarından birine dönüşmüştür.

ODTÜ'nün imajı, yorumlarda 'kedi-ciğer' meselesi ekseninde şekillenen, hem büyük bir gurur hem de yoğun bir eleştiri kaynağıdır. Okul, 'Türkiye'nin en iyi üniversitesi', 'aydınlanmacı eğitimin öncüsü', 'direnişin kalesi' gibi ifadelerle yüceltilirken, mezunlarına ve öğrencilerine 'ODTÜ'lü olmak bir ayrıcalıktır' hissini yaşattığı belirtilir. Bu aidiyet duygusu, mezunların dünyanın dört bir yanında birbirini kolladığı 'mason gibi' bir network oluşturmasına yol açmıştır. Ancak bu güçlü imajın karanlık bir tarafı da vardır. ODTÜ'lülerin 'götü kalkık', 'ukala', 'kendini bir bok sanan' ve diğer üniversiteleri küçümseyen bir tavır içinde olduğu yönündeki eleştiriler oldukça yaygındır. 'Ben ODTÜ'lüyüm' demenin bir statü göstergesi olarak kullanılması, özellikle düşük puanlı bölümlerdeki öğrenciler tarafından 'ezikliklerini' kapatma çabası olarak görülür. Okulun ismindeki 'Orta Doğu' ifadesi ise yurtdışında 'terörist' ya da 'Arap' gibi yanlış algılara neden olan talihsiz bir etiket olarak eleştirilmektedir. Sonuçta ODTÜ, bir yandan ülkenin en prestijli markalarından biri olarak görülürken, diğer yandan bu markanın yarattığı kibir ve önyargılar nedeniyle sürekli bir tartışmanın merkezinde yer almaktadır.

ODTÜ'nün idari birimleri, özellikle de Öğrenci İşleri, yorumlarda neredeyse istisnasız olarak olumsuz bir tablo çizmektedir. Personelin 'sovyet bürokrasisini' aratmayan bir hantallıkla çalıştığı, öğrencilere karşı 'lafubali', 'ilgisiz' ve 'saygısız' bir tavır sergilediği sıkça dile getirilmektedir. 'Yarrak gibi öğrenci işleri var. yikip yerine avm yapilsa zerre kadar icim acimaz' gibi aşırı sert ifadeler, yaşanan bıkkınlığın boyutunu göstermektedir. Telefonlara cevap verilmemesi, işlemlerin yokuşa sürülmesi, öğrencilerin 'it gibi' muamele görmesi ve basit bir belgenin bile haftalarca alınamaması gibi sorunlar kronikleşmiştir. Bu durumun, idari personelin kendisini 'üstünlük illetine boyun eğmiş' bir statüde görmesinden kaynaklandığı düşünülmektedir. Buna karşın, çok nadir de olsa, bir öğrencinin kaydındaki sorunu 'gayet mütebessim bir şekilde' çözen bir görevliye rastladığını belirtmesi, sistem içinde olumlu istisnaların da olabileceğine işaret etmektedir. Ancak genel kanı, ODTÜ'nün idari yapısının öğrenciye dost olmaktan çok uzak, verimsiz ve sinir bozucu bir işleyişe sahip olduğu yönündedir.

ODTÜ mezunlarının iş ve kariyer olanakları, yorumlarda üniversitenin en güçlü yönlerinden biri olarak kabul edilmektedir. 'ODTÜ'den mezun ol da seni havada kaparlar' algısı, her ne kadar abartılı bulunsa da, mezunların iş hayatına 'bir adım önde' başladığı genel bir kanıdır. Özellikle mühendislik, savunma sanayii (Aselsan, Roketsan, TAI) ve büyük ulusal/uluslararası şirketlerde ODTÜ mezunlarının 'tercih edildiği' ve 'yönetici pozisyonlarında' sıkça yer aldığı vurgulanmaktadır. Bu durumun temelinde, ODTÜ eğitiminin kazandırdığı analitik düşünce, problem çözme yeteneği ve zorluklara karşı dayanıklılığın yanı sıra, mezunlar arasındaki güçlü 'network' ve dayanışma kültürü yatmaktadır. Ancak, bu olumlu tabloya rağmen, özellikle fen-edebiyat fakültesi mezunlarının 'iş bulmakta büyük güçlük çektiği', Ankara'da olmanın İstanbul'daki staj ve kariyer fırsatlarına erişimi zorlaştırdığı ve bazı mezunların 'ODTÜ etiketine' sığınarak kişisel gelişimlerini ihmal ettiği gibi eleştiriler de mevcuttur. Özetle, ODTÜ diploması iş dünyasında önemli bir 'anahtar' ve 'referans' olarak görülmekle birlikte, tek başına başarının garantisi değildir ve kişisel donanımla desteklenmesi gerekmektedir.

ODTÜ'nün Ankara'da bulunması, yorumlarda okulun en büyük avantajı ve aynı zamanda en büyük dezavantajı olarak çelişkili bir şekilde ele alınmaktadır. Bir yandan, 'Ankara gibi sıkıcı bir kent içinde vaha' olması, kampüsün değerini ve çekiciliğini artırırken; diğer yandan, özellikle İstanbul'daki üniversitelerle kıyaslandığında, staj ve kariyer olanakları açısından büyük bir handikap olarak görülmektedir. 'ODTÜ'yü komple Van'a taşıyalım bakalım puanlar ne hale gelecek' gibi ironik ifadeler, okulun başarısında bulunduğu şehrin ne denli etkili olduğunu sorgulamaktadır. Ankara'nın 'ağır havası', 'beton yapısı' ve 'memur şehri' kimliği, öğrencilerin sosyal yaşamını kısıtlayan unsurlar olarak görülürken, ODTÜ kampüsü bu boğucu atmosferden bir kaçış ve 'kurtarılmış bölge' olarak nitelendirilmektedir. Sonuç olarak, Ankara'nın varlığı ODTÜ'yü bir yandan daha özel kılarken, bir yandan da potansiyelini sınırlayan bir faktör olarak değerlendirilmektedir.