NECMETTİN ERBAKAN ÜNİVERSİTESİ

Üniversitede adalet ve liyakat konuları, özellikle akademik değerlendirme ve personel alımlarında ciddi şekilde sorgulanmaktadır. En çarpıcı örnek, Mimarlık bölümünde bir öğrencinin tüm ders materyallerini eksiksiz teslim etmesine rağmen keyfi bir şekilde dersten bırakılması ve hocaların mobbingine maruz kalmasıdır. Bu durum, değerlendirmelerin nesnellikten uzak ve 'hocanın keyfine göre' yapıldığı algısını güçlendirmektedir. Ayrıca, üniversitede bir kadroya başvururken liyakat yerine 'iktidar yanlısı bir tarikata ve eğitimbirsen'e üye olmanın' öncelikli olduğu iddiası, kurumdaki adalet anlayışına dair derin şüpheler barındırmaktadır.

Üniversitenin akademik kalitesine dair yorumlar, olumsuz görüşlerin ağır bastığı çelişkili bir tablo çizmektedir. Kuruluş yıllarında Necmettin Erbakan'ın 'bilim adamı' kimliğine yapılan atıflarla oluşan olumlu beklenti, sonraki yıllarda yerini büyük bir hayal kırıklığına bırakmıştır. Özellikle Mimarlık bölümü, öğrencilere yönelik mobbing ve keyfi notlandırma iddialarıyla, Mühendislik fakültesi ise 'işverenin istemeyeceği mezunlar yetiştirdiği' eleştirisiyle öne çıkmaktadır. Gastronomi bölümünde hocaların yetersiz olduğu, genel olarak ise kadroların 'Selçuk Üniversitesi artığı' ve liyakatsiz kişilerden oluştuğu yönünde sert ifadeler bulunmaktadır. Tıp Fakültesi'nde bir profesörün bilimsellikten uzak açıklamaları da eleştiri konusu olmuştur. Buna karşın Felsefe bölümünün donanımlı ve siyaset yapmayan hocaları ile Eğitim ve İlahiyat fakültelerinin ülke standartlarının üzerinde olduğu gibi birkaç olumlu görüş de mevcuttur. Ayrıca, Meram Tıp Fakültesi'ndeki bazı doktorların başarısı ve ilgisi de öğrenciler ve hasta yakınları tarafından takdirle karşılanmaktadır.

Verilen metinlerde bu konu hakkında herhangi bir yoruma rastlanmamıştır.

Derslerin işlenişi ve içeriği hakkında doğrudan yorum sayısı az olsa da, mevcut yorumlar akademik süreçlerdeki ciddiyetsizliğe ve adaletsizliğe işaret etmektedir. Özellikle Mimarlık bölümündeki bir öğrencinin, tüm gereklilikleri yerine getirmesine rağmen sınavdan bırakılması ve gerekçe olarak 'kritik almıyor' denmesi, ders değerlendirmelerinin ne kadar sübjektif olabildiğini göstermektedir. Gastronomi bölümünde ise ilk yıl teorik derslerin ardından ikinci yılda uygulamalı derslere geçildiğinde sorunların ortaya çıktığı belirtilerek, teorik ve pratik eğitim arasındaki kopukluğa dikkat çekilmiştir. Ayrıca, Din Eğitimi alanında 'Güney Kore dizilerinin İmam Hatip öğrencileri üzerindeki etkileri' gibi bir tez başlığının varlığı, üniversitedeki akademik önceliklerin sorgulanmasına neden olmuştur.

Kampüs güvenliği ile ilgili doğrudan bir yoruma rastlanmamıştır. Ancak 2016 yılında üniversiteye yönelik bir FETÖ operasyonu düzenlendiği, 34 akademisyen için yakalama kararı çıkarıldığı ve otomasyon sisteminin kapatıldığına dair bir yorum, üniversitenin ciddi bir denetim ve soruşturma süreci geçirdiğini göstermektedir. Bu durum, kurumun adli ve siyasi denetim mekanizmalarının odağında olduğunu ortaya koymaktadır.

Üniversitenin kampüs yapısı, özellikle Köyceğiz Yerleşkesi, en çok şikayet edilen konuların başında gelmektedir. Yorumlarda kampüsün 'dağın tepesi' veya 'dağ başı' gibi ifadelerle anılması, coğrafi konumunun öğrenciler için ne kadar büyük bir sorun teşkil ettiğini göstermektedir. 2015 yılında 'inşaatın içindeyiz' olarak betimlenen kampüs, ilerleyen yıllarda tamamlanmış olsa da sorunlar devam etmiştir. Binaların dışarıdan güzel görünmesine rağmen, içerideki hijyen sorunları, özellikle 'pislik içerisinde' olduğu belirtilen tuvaletler, kırık sifonlar ve kapısı kapanmayan kabinler gibi detaylar ciddi bir bakımsızlığa işaret etmektedir. Kampüsün sosyal donatılardan yoksun olması ve 'etrafta hiçbir şey yok' denmesi, öğrenci yaşamını olumsuz etkileyen bir diğer önemli faktördür. Bu olumsuz tablonun tek istisnası, kampüsten görünen Konya manzarasıdır.

Verilen yorumlarda kampüs içi ulaşıma dair spesifik bir bilgi bulunmamaktadır. Ancak fakültelerin şehrin farklı yerlerine dağılmış olması, öğrenciler için fakülteler arası geçişin zor olabileceğini düşündürmektedir. Ana şikayetler, kampüse erişim üzerine yoğunlaşmıştır.

Üniversitenin kimliği, en başından beri siyasi bir çerçeveye sahiptir. Konya Üniversitesi'nin adının Necmettin Erbakan Üniversitesi olarak değiştirilmesi, 2012 yılındaki yorumların ana konusunu oluşturmuş ve toplumu ikiye bölmüştür. Bir taraf bu ismi bir onurlandırma olarak görürken, diğer taraf üniversitenin bilimsellikten uzaklaşıp ideolojik bir kimliğe büründüğünü savunmuştur. Bu durum, üniversitenin 'dinci yuvası', 'şakirt yuvası' gibi etiketlerle anılmasına yol açmıştır. İlerleyen yıllarda ise kurum içindeki atamalarda siyasi ve sendikal aidiyetlerin liyakatin önüne geçtiği iddiaları, bu siyasi atmosferin devam ettiğini göstermektedir. Ayrıca 2016'daki FETÖ operasyonları da üniversitenin siyasi çalkantılardan etkilendiğinin bir başka kanıtıdır.

Üniversitedeki sosyal yaşam, yorumcular tarafından neredeyse 'yok' olarak nitelendirilmektedir. Kampüsün izole konumu, sosyal aktivite alanlarının bulunmaması ve muhafazakar atmosfer, öğrencilerin sosyalleşme imkanlarını kısıtlamaktadır. Rektörlüğün müzik ve şarkı gibi etkinlikleri yasaklaması ve bahar şenliklerinin 'pilav dağıtmak' ile sınırlı kalması, bu durumu pekiştiren sembolik olaylar olarak sıkça dile getirilmektedir. Bu genel kanının aksine, 2015 tarihli bir yorumda 'işini bilen biliyor' diyerek sosyal hayatın tamamen bitik olmadığı savunulsa da, bu görüş genel şikayetler arasında oldukça zayıf kalmaktadır.

Üniversitenin teknolojik altyapısı hakkında çok az yorum bulunmaktadır. Mevcut yorumlardan en dikkat çekici olanı, 2015 yılında Mühendislik Fakültesi'nde laboratuvar olmamasıdır; bu, temel bir altyapı eksiğidir. Pandemi döneminde 'gözetimli sınav sistemi' getirilmesi bir teknolojik adım olarak görülebilir, ancak öğrencilerden tepki toplaması, uygulamanın sorunlu olduğuna işaret etmektedir.

Kampüsün sapa konumu, ulaşımı üniversitenin en temel sorunlarından biri haline getirmektedir. 'Dağın tepesi' olarak nitelendirilen Köyceğiz Yerleşkesi'ne çıkmak, özellikle kış aylarında çileye dönüşmektedir. Kar yağdığında otobüslerin yokuşu çıkamadığı ve finallerin bu yüzden çevrimiçi yapıldığına dair deneyimler, sorunun ciddiyetini ortaya koymaktadır. Yakındaki KYK yurdundan kampüse yapılan otobüs ring seferleri olsa da bunun bir 'dert' olduğu belirtilmiştir. 2015 yılında bahsedilen ve 2020'de bitmesi planlanan metro projesinin sonraki yıllardaki yorumlarda hiç geçmemesi, bu beklentinin de gerçekleşmediğini düşündürmektedir.

Verilen metinlerde bu konu hakkında herhangi bir yoruma rastlanmamıştır.

Yemekhane hakkında sınırlı sayıda yorum bulunmaktadır. 2015 tarihli bir yorum, yemeklerin ucuz (2 TL) ve lezzetli olduğunu belirtirken, 2019'da medyaya yansıyan bir haberde rektörlüğün Ramazan ayı boyunca öğle yemeği servisini yasakladığı bilgisi yer almaktadır. Bu durum, yemek hizmetinin idari ve ideolojik kararlardan etkilendiğini göstermektedir.

Barınma, üniversitenin en zayıf halkalarından biri olarak öne çıkmaktadır. Üniversitenin kendine ait bir yurdunun olmaması, 'yurdu olmayan üniversite bana göre ünivetsite değil' gibi sert tepkilere neden olmaktadır. Öğrencilerin özel yurtlara ve kiralık evlere yönlendirilmek zorunda kaldığı belirtilmiştir. 2015'te okula en yakın yurdun bir derneğe ait olması ve daha yakın tarihli yorumlarda pandemi döneminde Selçuk Üniversitesi'nin şehrin öbür ucundaki yurduna yerleştirilen öğrencilerin yaşadığı mağduriyet, barınma sorununun kronikleştiğini göstermektedir.

Üniversitenin imajı, kuruluşundan bu yana en tartışmalı yönü olmuştur. İsim değişikliğiyle birlikte kurum, güçlü bir siyasi ve ideolojik kimlik kazanmış, 'muhafazakar lisesi' veya 'dinci yuvası' gibi nitelemelere maruz kalmıştır. Zamanla bu ideolojik imaja, akademik yetersizlik ve vizyonsuzluk da eklenmiştir. 'Selçuk artığı', 'katma değeri sıfır', 'üniversite demeye dilimin varmadığı üniversitemsi oluşum' gibi ifadeler, kurumun prestijinin ne kadar düşük algılandığını göstermektedir. İsminin bile 'vizyonsuzluğunu aşılayan bir üniversite' olarak görülmesi, imaj sorununun ne kadar derin olduğunu kanıtlamaktadır.

Üniversitenin idari personeli ve yönetimine yönelik yorumlar büyük ölçüde olumsuzdur. Öğrenci işleri personelinin 'kaba' ve 'kibirli' olduğu, öğrencilere yardımcı olmak yerine kendilerini üstün gördükleri belirtilmiştir. Tıp fakültesi hastanesinde özellikle gece nöbetindeki hemşire ve hasta bakıcıların 'rezalet ve lakayıt' tavırları, hasta yakınlarını rencide etmiştir. Rektörlük yönetimi ise öğrencilerin temel ihtiyaçlarını (kütüphaneye perde takmak gibi) görmezden gelmekle ve iletişim kanallarını (akademik dergi gibi) etkisiz bırakmakla eleştirilmiştir. Bu genel olumsuz tablo içinde, hastanedeki bazı gündüz personeli ve doktorların ilgisi ise istisnai olumlu deneyimler olarak kaydedilmiştir.

Mezuniyet sonrası iş ve kariyer olanaklarına dair algı oldukça olumsuzdur. Üniversitenin, özellikle Mühendislik bölümü mezunlarının işverenler tarafından tercih edilmeyeceği yönündeki iddia, diplomanın piyasa değerinin düşük olduğunu göstermektedir. Bir mimarlık öğrencisine hocası tarafından söylenen 'diplomasız bir hiçsiniz' sözü de bu algıyı pekiştirmektedir. Ayrıca, üniversite bünyesinde bir kadroya yerleşmek için liyakat yerine sendikal ve ideolojik bağların gerekli olduğu iddiası, kariyer gelişiminin adil bir zeminde ilerlemediği yönündeki endişeleri artırmaktadır.

Konya şehrine yönelik görüşler karışıktır. Bazı öğrenciler Konya'yı gezilmesi gereken 'güzel bir şehir' olarak tanımlarken, bazıları içinse 'maymun şehir' veya 'olabilecek şeyler var ama hiç fazlası yok' gibi ifadelerle vasat bulunmaktadır. Ancak genel kanı, üniversitenin dağın başındaki konumu nedeniyle öğrencilerin şehir hayatına entegre olamadığı yönündedir. Dolayısıyla şehir ne kadar güzel olursa olsun, üniversitenin fiziki şartları öğrencilerin bundan faydalanmasını engellemektedir.