MİMAR SİNAN GÜZEL SANATLAR ÜNİVERSİTESİ

Adalet ve eşitlik konuları, üniversite hakkındaki en sert ve en yaygın eleştirilerin merkezinde yer almaktadır. Yorumlarda, okulda liyakatin değil, kişisel ilişkilerin ve keyfiyetin egemen olduğu yönünde güçlü bir kanı hakimdir. Özellikle mimarlık ve güzel sanatlar bölümlerinde, hocaların öğrencilere karşı tutumlarında ve not değerlendirmelerinde objektif olmadıkları sıkça iddia edilmiştir. Bir projenin hiçbir somut kritere dayanmadan 'beğenmedik' denilerek bırakılması, notların kişisel sempatilere göre verilmesi ve öğrencilerin psikolojik olarak aşağılanması, adalet duygusunu zedeleyen temel unsurlar olarak öne çıkmaktadır. Kopya gibi disiplin suçlarında bile tutarsız ve 'aranızda halledin' tarzı yaklaşımlar sergilendiği, bunun yanı sıra torpil ve nepotizm iddialarının ('bir eski rektörün 2 kızı, 1 damadı mimarlık bölümünde') okulun adalet anlayışına gölge düşürdüğü belirtilmektedir. Yetenek sınavlarında ve yüksek lisans alımlarında dahi torpil döndüğüne dair ciddi iddialar bulunmaktadır.

Akademik kadroya yönelik yorumlar keskin bir şekilde ikiye ayrılmaktadır. Bir yanda, öğrencilere gerçekten bir şeyler katmaya çalışan, açık fikirli ve değerli hocaların varlığı kabul edilmekte ve bu hocalarla geçirilen zamanın kıymetli olduğu belirtilmektedir. Diğer ve daha baskın olan görüş ise, özellikle eski ve etkili hocaların egolarının çok yüksek olduğu, güncel sanatı ve yeni yaklaşımları anlamaktan uzak, öğrencileri psikolojik olarak aşağılayan ve keyfi kararlar veren bir tutum sergiledikleridir. Yorumlarda sıkça, hocaların 1950'lerin mimari anlayışına takılıp kaldığı, kendi bildiklerinin tekrarını 'doğru' kabul ettiği ve bu durumun yaratıcılığı öldürdüğü iddia edilmektedir. Nepotizm iddiaları da ("bir eski rektörün 2 kızı, 1 damadı mimarlık bölümünde ders vermeye devam ediyorlar") akademik liyakat konusundaki endişeleri derinleştirmektedir. Sinema-TV gibi bölümlerde eğitimin güncel olmadığı, Resim bölümünde ise dar bir bakış açısının hakim olduğu yönünde eleştiriler mevcuttur. Genel kanı, iyi hocaları bulup onlara tutunmanın bir şans olduğu, ancak genel eğitim anlayışının yıpratıcı ve modası geçmiş olduğu yönündedir.

Verilen metinlerde üniversitenin burs ve maddi destek olanaklarına dair spesifik yorumlar bulunmamaktadır. Yalnızca bir yorumda, bazı öğrencilerin yemek bursu alarak 1.5 TL'lik yemek ücretini dahi ödemediği belirtilmiştir. Bunun dışında, burs başvuru süreçleri, miktarları veya yaygınlığı hakkında bir bilgiye rastlanmamıştır.

Ders içerikleri ve işleyişi hakkında yapılan yorumlar genellikle olumsuz ve yıpratıcı bir sürece işaret etmektedir. Özellikle mimarlık ve tasarım bölümlerinde projelerin değerlendirilmesindeki keyfilik, öğrencilerin en büyük şikayetlerinden biridir. Bir projenin 'beğenmedik vaziyet planını' gibi basit bir gerekçeyle başarısız sayılması, öğrencilerin emeklerinin hiçe sayıldığını hissetmelerine neden olmaktadır. Derslere girmeyen, ders saatine geç gelen veya dersi asistanına bırakan hocaların varlığı sıkça dile getirilmiştir. Ayrıca, müfredatın sürekli değişmesi, derslerin açılıp kapanması ve bu durumun öğrencilerin mezuniyetini geciktirmesi de önemli bir sorundur. Eski tarihli yorumlarda, okulun zorlayıcı eğitimle öğrencileri mesleğe 'hayvanlar gibi' hazırladığı ve bunun bir avantaj olduğu belirtilse de, yeni yorumlarda bu durum daha çok anlamsız bir eziyet ve zaman kaybı olarak görülmektedir. Kredili sistem, FX notu gibi uygulamaların sancılı geçiş süreçleri de eleştirilen konular arasındadır.

Güvenlik ve denetim uygulamaları, öğrenciler tarafından genellikle olumsuz ve keyfi olarak değerlendirilmektedir. Özellikle 2008 ve sonrası dönemlerde kapıya konulan turnikeler, kimlik kontrolleri ve okula dışarıdan ziyaretçi alınmaması gibi yasaklar sert bir dille eleştirilmiştir. Bu uygulamaların, sanata ve ziyarete açık olması gereken bir kurumu kapalı bir kutuya çevirdiği savunulmuştur. Güvenlik görevlilerinin tutumu da sıkça şikayet konusu olmuştur; Bomonti kampüsünde 'öğrenci tartakladıkları', Fındıklı'da ise keyfi yasaklar uyguladıkları belirtilmiştir. Okul yönetiminin, yaşanan en ufak sorunlara orantısız yasaklarla karşılık vermesi ve bu durumun öğrencileri çileden çıkarması, genel bir memnuniyetsizlik sebebidir.

Kampüs yapısı hakkındaki yorumlar, Fındıklı, Bomonti ve Beşiktaş yerleşkeleri arasında büyük farklılıklar göstermektedir. Fındıklı kampüsü, tarihi binası ve Boğaz'a sıfır rıhtımıyla okulun en çok övülen, öğrencilerin aidiyet hissettiği ve 'yuva' olarak gördüğü yerdir. Manzarası, atmosferi ve sosyal imkanları defalarca 'muhteşem' olarak nitelendirilmiştir. Ancak bu kampüsün bile iç mekanlarının bakımsızlığı, atölyelerin yetersizliği, kışın çok soğuk olması ve sürekli tadilatta olması gibi sorunları vardır. Fen-Edebiyat Fakültesi'nin taşındığı Bomonti kampüsü ise neredeyse tüm yorumlarda 'iğrenç', 'soğuk', 'beton yığını' ve 'ulaşımsız' olarak tanımlanarak yerden yere vurulmuştur. Bu kampüsün öğrencileri, kendilerini 'üvey evlat' gibi hissettiklerini ve Fındıklı'ya imrendiklerini belirtmişlerdir. Beşiktaş'taki konservatuvar ve diğer binaların durumu da genellikle 'döküntü', 'kasvetli' veya 'yetersiz' olarak eleştirilmiş ve zamanla kaybedildiği için üzüntü dile getirilmiştir.

Kampüs içi ulaşım, özellikle Bomonti yerleşkesi için önemli bir sorun olarak öne çıkmaktadır. Yorumlarda bu kampüsteki asansörlerin sık sık bozuk olduğu, hatta bir dönem hiçbirinin çalışmadığı ve öğrencilerin katlar arasında merdiven kullanmak zorunda kaldığı belirtilmiştir. Bu durum, 'o kadar katı merdivenlerle çıkıyoruz, 6. kattakilere acıyorum' gibi ifadelerle dile getirilmiştir. Fındıklı kampüsünde ise yıllar sonra çatıya kadar çıkan bir asansör yapılması olumlu bir gelişme olarak kaydedilmiş, ancak bunun neden daha önce yapılmadığı sorgulanmıştır.

Üniversite, siyasi olaylar ve otoriteyle ilişkiler bağlamında çalkantılı dönemler yaşamıştır. Yorumlar, okulun hem içindeki siyasi gruplaşmalardan hem de dışarıdan gelen siyasi baskılardan etkilendiğini göstermektedir. Özellikle Gezi Parkı olayları sırasında okulun eylemcilere açılması ve sonrasında yaşananlar önemli bir yer tutar. Akademisyenlerin KHK'larla ihraç edilmesine karşı düzenlenen protestolar, okulun 'Akademiyi Savunuyoruz' başlığı altında birleşerek direniş gösterdiğini ortaya koymaktadır. Bununla birlikte, okul yönetiminin siyasi otoriteyle denge kurma çabası da dikkat çeker; bir yandan öğrencilerin eylemlerine ev sahipliği yaparken diğer yandan bu krizlerden minimum hasarla çıkmaya çalıştığı belirtilmiştir. Okuldaki öğrenci grupları arasındaki gerilimler de yorumlara yansımış, 'ulusal solcu' gruplarla diğer öğrenciler arasında yaşanan sürtüşmeler ve yönetimin bu duruma yasaklarla karşılık vermesi eleştirilmiştir. Genel olarak MSGSÜ, siyasi açıdan hassas, zaman zaman direnen ama aynı zamanda baskı hisseden bir kurum olarak görülmektedir.

Okuldaki sosyal yaşam, yorumlarda çelişkili bir şekilde ele alınmıştır. Bir yandan, özellikle Fındıklı kampüsünün rıhtımı, öğrenciler arası dayanışma, sohbet ve keyifli anlar için eşsiz bir mekan olarak görülmektedir. Proje zamanlarında tanımadığı birine yardıma koşmak, rıhtımda şarap içip muhabbet etmek gibi deneyimler, okulun zorluklarını çekilir kılan unsurlar olarak öne çıkarılmıştır. Öğrenci profili ise daha tartışmalıdır. Bazı yorumcular, öğrencileri 'yavşaklık derecesinde rahat', 'pasif', 'gösteriş meraklısı' ve 'bohem taklidi yapan' kişiler olarak tanımlayarak sert bir şekilde eleştirirken; diğerleri ise öğrenci dayanışmasının çok gelişmiş olduğunu, kimsenin birbirinin kuyusunu kazmadığını ve doğal ilişkiler kurulduğunu savunur. Okulun kendine has 'bohem' ve 'sanatçı' kimliği, bazıları için çekici bir özellikken, bazıları için itici bir yüzeysellik olarak algılanmaktadır. Genel olarak, okulun sosyal dokusu güçlü bir dayanışma ruhu ile yüzeysel bulunan bir 'tarz' ikilemi arasında salınmaktadır.

Üniversitenin teknolojik altyapısı, yorumlarda en çok eleştirilen ve en yetersiz bulunan alanlardan biridir. Özellikle 'korkunç', 'dandik', 'berbat' ve 'lanet olası' gibi sıfatlarla tanımlanan otomasyon sistemi, öğrencilerin ders seçme, not görme ve diğer idari işlemleri yaparken sürekli sorun yaşamasına neden olmaktadır. Sistemin sık sık kilitlenmesi, yanlış dersleri açması veya alınan dersleri silmesi gibi problemler, yıllardır çözülemeyen kronik bir sorun olarak görülmektedir. Okulun resmi web sitesinin 'kullanışsız' ve 'içerik olarak bomboş' olduğu, bilgisayar laboratuvarlarının 'antik değerde' korunduğu ve öğrencilerin çıktı alabileceği bir yerin dahi bulunmadığı belirtilmiştir. Mimarlık gibi teknolojiyle iç içe olması gereken bölümlerde bile bilgisayar programları derslerinin verilmemesi, okulun teknolojiye ve çağın gereklerine ne kadar uzak olduğunun bir kanıtı olarak sunulmaktadır.

Üniversitenin ulaşım imkanları, kampüslerin konumuna göre büyük farklılıklar göstermektedir. Fındıklı'daki ana kampüs, merkezi konumu sayesinde ulaşım açısından oldukça avantajlı görülmektedir. Tramvay, vapur ve diğer toplu taşıma araçlarına yakınlığı, öğrenciler için büyük bir kolaylık olarak değerlendirilir. Ancak, Fen-Edebiyat Fakültesi'nin bulunduğu Bomonti yerleşkesi için durum tam tersidir. Bu kampüsün 'ulaşımsız' olduğu, en yakın metro veya metrobüs duraklarına yokuşlu ve uzun bir yürüme mesafesinde bulunduğu sıkça eleştirilmiştir. Öğrenciler, özellikle kış aylarında bu yokuşu çıkmanın ne kadar zor olduğunu vurgulamışlardır. Ayrıca okula arabayla gelmenin, otopark sorunu ve yüksek ücretler nedeniyle neredeyse imkansız olduğu belirtilmiştir.

Üniversitenin uluslararası fırsatları ve yabancı dil eğitimi konusunda sınırlı sayıda yorum bulunmaktadır. Mevcut yorumlar, bu alanda ciddi eksiklikler olduğunu göstermektedir. Okulun eğitim dilinin Türkçe olması, uluslararası alanda rekabet gücünü düşüren önemli bir faktör olarak görülmektedir. Bir yorumcu, 'elin oğlu sikindirik bi bölümü bile ingilizce, fransızca okur, bizde o da olmaz' diyerek bu duruma dikkat çekmiştir. Erasmus gibi programların var olduğu anlaşılsa da, bir öğrencinin bu programı okulu uzatmak ve seyahat etmek için kullandığını anlatması, programın akademik amacının ne ölçüde gerçekleştiği konusunda soru işaretleri yaratmaktadır. Dil eğitiminin niteliği hakkında doğrudan bir eleştiri olmasa da, genel olarak bu alanda bir yatırım veya vizyon eksikliği olduğu sezilmektedir.

Yemekhane hizmetleri hakkındaki yorumlar, zaman içinde belirgin bir kalite düşüşü yaşandığını göstermektedir. 2010 yılı civarındaki yorumlarda, okulun mutfak takımı ve yemekleri 'olağanüstü enfes', 'babacan' ve 'okulun en iyi çalışan birimi' olarak övülürken, son yıllardaki yorumlarda durum tam tersine dönmüştür. Özellikle 2022 ve sonrası yorumlarda, yemeklerin 'maalesef kötü' olduğu, mezuniyet ikramının 'simit ve çay'a düştüğü ve yemekhanenin 'buz gibi' bir alana sahip olduğu belirtilmektedir. Kantinler de benzer şekilde eleştirilmekte; Fındıklı'daki kantinin 'düzgün bir şey bulunmayan' bir yer olduğu, Bomonti'deki kantinin ise 'kreş kantininden bile kötü', 'işlevsiz', 'pahalı' ve sağlıksız ürünler sattığı yönünde ciddi şikayetler bulunmaktadır. Genel olarak, bir zamanlar övülen yemek hizmetlerinin artık bir memnuniyetsizlik kaynağı haline geldiği anlaşılmaktadır.

Verilen metinlerde üniversitenin yurtları ve öğrencilere sunduğu barınma imkanları hakkında doğrudan ve detaylı bir yoruma rastlanmamıştır. Yalnızca bir tarihçe metninde, Ortaköy'deki kız yurdu binasının deprem riski taşıması nedeniyle güçlendirildiği bilgisi yer almaktadır. Bunun dışında öğrencilerin konaklama deneyimlerine dair bir bilgi bulunmamaktadır.

Mimar Sinan Güzel Sanatlar Üniversitesi, kamuoyunda ve öğrenciler arasında güçlü fakat çelişkili bir imaja sahiptir. Bir yanda, Türkiye'nin ilk ve en köklü güzel sanatlar akademisi olması, 'Akademi' ruhu ve yetiştirdiği önemli sanatçılarla büyük bir prestije sahiptir. 'Mimar Sinan mezunuyum' demenin bir gurur kaynağı olduğu, piyasada ve diğer okullar nezdinde bir saygınlık yarattığı sıkça dile getirilir. Ancak diğer yanda, bu parlak imajın ardında ciddi bir kurumsal çürüme olduğu algısı hakimdir. Özellikle öğrenciler ve yeni mezunlar, okulun adının artık eski ağırlığını taşımadığını, içinin boşaltıldığını ve 'gelişmiş bir teknik lise' seviyesine düştüğünü iddia etmektedirler. Yetenek sınavı ve mezuniyet süreçlerindeki adaletsizlikler, torpil iddiaları ve otoriteyle kurulan sorunlu ilişkiler, okulun 'ekol' kimliğine zarar vermektedir. Sonuç olarak, MSGSÜ'nün imajı, tarihi prestiji ile mevcut işleyişindeki derin sorunlar arasındaki gerilimle şekillenmektedir.

İdari personel, özellikle öğrenci işleri birimi, üniversite hakkındaki en yoğun ve en olumsuz eleştirilerin odağındadır. Yorumların neredeyse tamamı, öğrenci işlerinin işlevsiz, yavaş, kaotik ve öğrencilere karşı düşmanca bir tavır içinde olduğunu belirtmektedir. Öğrenciler, en basit bir öğrenci belgesi almak için bile günlerce beklemek zorunda kaldıklarını, dilekçelerinin kaybolduğunu veya keyfi olarak işleme alınmadığını, görevli memurların ise kendilerini azarladığını ve 'niye geldi lan bu şimdi' bakışıyla karşıladığını aktarmaktadır. Bu durum, belirli bir döneme özgü olmayıp, yıllardır devam eden kronik bir sorun olarak tanımlanmaktadır. Nadiren de olsa, uluslararası ofis gibi daha küçük ve iyi işleyen birimlerin varlığı belirtilmiş, ancak genel idari yapının öğrenci hayatını kolaylaştırmak yerine zorlaştırdığı konusunda tam bir fikir birliği bulunmaktadır.

İş ve kariyer fırsatları konusunda yapılan yorumlar, Mimar Sinan mezunlarının piyasada çelişkili bir konuma sahip olduğunu göstermektedir. Bir yandan, okulun verdiği disiplin ve köklü imajı sayesinde mezunların piyasada tercih edildiği belirtilmektedir. Ancak bu tercih edilme sebebinin 'iyi köle olur bizden diye' şeklinde ironik bir dille açıklanması, alınan eğitimin piyasa gerçekleriyle ne kadar örtüştüğü konusunda şüpheler uyandırmaktadır. Öğrencilerin, mezun olduklarında asgari ücretle iş bulduklarına sevinecekleri ve bu eziyeti bunun için çektikleri yönündeki yorumlar, kariyer beklentilerinin düşük olduğunu göstermektedir. Okulun, öğrencilerini piyasaya hazırlamak yerine kendi içine kapalı bir eğitim verdiği, bu yüzden mezunların 'hayata adapte olması' gerektiği vurgulanmıştır. Genel kanı, okul etiketinin bir avantaj sağladığı ancak mezunların pratik ve güncel beceriler konusunda kendi çabalarıyla açıklarını kapatmak zorunda kaldığı yönündedir.

Üniversitenin şehirle ilişkisi, kampüslerin konumuna bağlı olarak farklılık göstermektedir. Fındıklı kampüsü, İstanbul'un kalbinde, Kabataş, Karaköy ve Taksim gibi merkezlere yürüme mesafesinde olmasıyla büyük bir avantaj sunmaktadır. Öğrenciler, dersten çıkıp Cihangir'e uzanmanın, İstiklal Caddesi'nde vakit geçirmenin ve şehrin kültürel olanaklarından kolayca faydalanmanın keyfini sürmektedir. Bu merkezi konum, okul hayatını şehir yaşamıyla bütünleştiren en önemli unsurlardan biridir. Ancak, Fen-Edebiyat Fakültesi'nin bulunduğu Bomonti yerleşkesi, şehrin sosyal ve kültürel hayatından kopuk, 'Şişli'nin ara sokaklarında' bir konumda olması nedeniyle eleştirilmektedir. Bu kampüsteki öğrenciler, şehirle bağ kurmakta zorlandıklarını ve kendilerini izole hissettiklerini belirtmişlerdir.