MANİSA CELÂL BAYAR ÜNİVERSİTESİ

Adalet ve eşitlik algısı, üniversite genelinde oldukça sorunlu bir alan olarak dikkat çekmektedir. Yorumlarda, hocaların kişisel kaprisleri veya siyasi görüşleri nedeniyle öğrencilere "taktığı", bu durumun öğrencilerin mezuniyetini yıllarca geciktirebildiği yönünde ciddi iddialar bulunmaktadır. Özellikle rektör atamaları ve idari kadrolara yapılan görevlendirmelerde liyakat yerine partizanlığın öne çıktığı eleştirileri yapılmıştır. Öğrenciler arasında ise "puanın nereye yetiyorsa ondan mutlu olacaksın" şeklindeki statükocu anlayışın, daha iyi eğitim ve olanak talep etme hakkını bastırdığı ifade edilmektedir. Bu durum, hem idari hem de akademik düzeyde bir hakkaniyet sorunu yaşandığına işaret etmektedir.

Akademik kadro ve eğitim kalitesi konusunda yorumlar derin bir ikilik sergilemektedir. Bir yanda, özellikle hazırlık sınıfı ve bazı mühendislik ile İİBF bölümlerinde öğrencilerine gerçekten bir şeyler kattığı belirtilen, özveriyle ders anlatan ve ufuk açan hocaların varlığı övgüyle karşılanmaktadır. Diğer yanda ise, dersine hazırlıksız giren, siyasi görüşlere göre not veren, öğrencisine taktığı için mezuniyetini yıllarca engelleyen ve hatta mesleki yetersizliğini açıkça dile getiren araştırma görevlilerinin bulunduğu yönünde sert eleştiriler mevcuttur. Özellikle 2010'lu yılların başındaki yorumlar, eğitimin ezbere dayalı ve tartışmadan uzak yapısını eleştirirken, daha güncel yorumlarda bazı hocaların bireysel çabaları takdir toplamaktadır. Bu durum, eğitim kalitesinin fakülte ve hatta hoca bazında büyük farklılıklar gösterdiğini ortaya koymaktadır.

Verilen metinlerde üniversitenin sağladığı burs veya diğer maddi destek olanakları hakkında herhangi bir yoruma rastlanmamıştır. Yorumlar daha çok ulaşım ve barınma maliyetleri gibi öğrencilerin kendi ceplerinden yaptıkları harcamalara odaklanmıştır.

Dersler ve sınav sistemleriyle ilgili yorumlar, üniversitenin zaman içinde geçirdiği dönüşümleri ve bunun öğrencilere yansımalarını gözler önüne sermektedir. Eski (60'lık) not sisteminin çok zorlayıcı olduğu, öğrencileri tek bir dersten yıllarca alıkoyabildiği belirtilirken; 45 vize ve 45 final ile geçilen yeni sistemin, bütünleme ve yaz okulu gibi olanaklarla mezuniyeti kolaylaştırdığı ifade edilmektedir. Ancak yaz okulunun bir dönem kaldırılıp sonra tekrar getirilmesi gibi kararlar, istikrarsızlık olarak eleştirilmiştir. Bazı bölümlerde ders yükünün (örneğin Tarih'te 96 ders) anormal derecede fazla olduğu, bazılarında ise ders seçimi gibi temel işlemlerin bile sistemsel hatalar nedeniyle yapılamadığı yönünde ciddi şikayetler bulunmaktadır.

Güvenlik ve denetimle ilgili yorumlar, güvenlik personelinin görev tanımını aşan uygulamalarına odaklanmaktadır. Özellikle bir dönem okul içinde sigara içme yasağını denetleyen güvenlik görevlilerinin, adeta bir otorite figürü gibi davrandığı ve öğrencilerin kimlik kartlarına el koyduğu belirtilmiştir. Bahar şenliklerinde ise, yerel halkın katılımı nedeniyle yaşanan taciz endişesi, bir öğrencinin "kız arkadaşım tacize uğramasın diye başbakan koruması gibi sürekli sağı solu kesmeye" mecbur kaldığını ifade etmesiyle çarpıcı bir şekilde dile getirilmiştir. Bu durum, kampüs içi denetimin öğrenci güvenliğini sağlamakta yetersiz kaldığı algısını yaratmaktadır.

Kampüs yapısı ve konumu, üniversite hakkındaki en olumsuz ve en sık tekrarlanan eleştirilerin merkezinde yer almaktadır. Özellikle Muradiye'deki Şehit Prof. Dr. İlhan Varank Yerleşkesi; "dağ başı", "köy yeri", "cehennem" gibi sert ifadelerle tanımlanmakta ve şehrin dışında, sapa bir konumda olması büyük bir dezavantaj olarak görülmektedir. Kampüs içi fiziki yapı da sıkça eleştirilir; bitmek bilmeyen yokuşlar, fakülte binaları arasındaki nitelik farkları (örneğin Mühendislik Fakültesi modernken FEF'in eski olması), yetersiz kütüphane ve bakımsız yeşil alanlar şikayet konularıdır. Ceypark AVM'nin varlığı küçük bir sosyal mekan sunsa da genel olarak kampüsün ruhsuz, hayattan kopuk ve öğrenci dostu olmayan bir yapıda olduğu algısı hakimdir. Nadir olumlu yorumlar ise genellikle kampüsün doğayla iç içe olmasına ve Spil manzarasına odaklanmaktadır.

Kampüs içi ulaşım, özellikle Muradiye yerleşkesinin geniş ve yokuşlu yapısı nedeniyle öğrenciler için bir sorun teşkil etmektedir. Yorumlarda, kampüs içinde öğrencilerin fakülteler ve sosyal alanlar arasında kolayca hareket etmesini sağlayacak bir ring veya servis sisteminin bulunmadığı açıkça belirtilmiştir. Bu eksiklik, özellikle yokuşlu arazide binalar arası mesafelerin yorucu olmasına neden olmakta ve öğrenci yaşam kalitesini olumsuz etkilemektedir. Elektrikli scooter gibi alternatiflerin olmaması da bir diğer eleştiri konusudur.

Siyasi olaylar ve üniversitenin politik atmosferi, özellikle 2010'lu yıllardaki yorumlarda belirgin bir şekilde ele alınmıştır. Rektörlüğün, öğrencilerin protesto ve slogan gibi eylemlerine karşı sert ve yasakçı bir tutum sergilediği, disiplin yönetmeliğini siyasi bir baskı aracı olarak kullandığı iddia edilmektedir. Başörtüsü yasağının uygulanması, Bülent Arınç'ı protesto eden öğrencilere uzaklaştırma cezası verilmesi gibi olaylar, üniversitenin özgür düşünce ortamından uzaklaştığı yönündeki eleştirilerin temelini oluşturmuştur. Rektörlerin siyasi iktidara yakın isimler arasından atanması da bu politikleşme algısını güçlendiren bir faktör olarak görülmektedir.

Üniversitedeki sosyal yaşam, en zayıf ve en çok eleştirilen alanlardan biridir. Yorumların ezici çoğunluğu, kampüste sosyal aktivite, öğrenci kulübü ve eğlence mekanının neredeyse hiç olmadığı yönündedir. Öğrencilerin tek aktivitesinin Ceypark'taki kafelerde okey oynamak olduğu, bahar şenliklerinin ise beklentilerin çok altında kaldığı ve halka açık olması nedeniyle amacından saptığı belirtilmektedir. Öğrencilerin büyük bir kısmının, ders biter bitmez kampüsü terk edip İzmir'e gitmesi, kampüs hayatının cansızlığının hem nedeni hem de sonucu olarak görülmektedir. Bu durum, üniversitenin öğrencilerine ders dışında kendilerini geliştirebilecekleri veya keyifli vakit geçirebilecekleri bir ortam sunamadığı algısını güçlendirmektedir.

Teknolojik altyapı, üniversitenin zayıf karnlarından biri olarak görülmektedir. Özellikle 2010'lu yılların başındaki yorumlarda, fakültelerde öğrencilerin kullanabileceği yeterli sayıda bilgisayarın olmaması ve notların internetten öğrenilmesi zorunluluğunun yarattığı çelişki sıkça dile getirilmiştir. Kütüphanenin küçük ve yetersiz olduğu, kablosuz internetin sorunlu olduğu ve en önemlisi, üniversitenin not sistemi gibi kritik bilişim altyapılarının sık sık arıza verdiği ve aylarca düzeltilemediği yönünde ciddi eleştiriler bulunmaktadır. Bu durum, üniversitenin teknolojik olarak çağın gerisinde kaldığı algısını yaratmaktadır.

Toplu taşıma ve kampüse ulaşım, Manisa Celâl Bayar Üniversitesi öğrencilerinin en büyük ve en kronikleşmiş sorunu olarak öne çıkmaktadır. Yorumların neredeyse tamamı bu konuda olumsuzdur. Özellikle Muradiye kampüsüne giden 21 ve 22 numaralı otobüsler, "çilebüs" olarak adlandırılmakta; eski, kalabalık ve rahatsız oldukları, yolculuğun 45-50 dakika sürdüğü ve bir eziyete dönüştüğü sıklıkla vurgulanmaktadır. Ulaşımın pahalılığı, öğrencileri otostop çekmeye mecbur bırakmış ve bu durum, üniversite kültürünün ayrılmaz bir parçası haline gelmiştir. İzmir'den günübirlik gidip gelen öğrenciler için bu sorun daha da büyüktür. Yıllar içinde bu konuda somut bir iyileştirme yapılmamış olması, hem üniversite yönetiminin hem de belediyenin en çok eleştirildiği konuların başında gelmektedir.

Uluslararası fırsatlar ve yabancı dil eğitimi konusunda çelişkili görüşler mevcuttur. Bir öğrenci, hazırlık sınıfındaki hocaların çabasıyla İngilizce öğrendiğini ve bu eğitimi faydalı bulduğunu belirtirken; başka bir yorumda Erasmus programının yeterince genişletilmediği ve yurtdışına gönderilen öğrenci sayısının çok az olduğu eleştirilmiştir. Hazırlık eğitiminin insanları kurlara ayırmasına rağmen nihai amacının bir yıl boyunca okulda tutmak olduğu yönünde de bir eleştiri bulunmaktadır. Bu durum, yabancı dil eğitimi ve uluslararasılaşma konusunda üniversitenin potansiyeli olmasına rağmen uygulamada eksiklikler yaşandığını düşündürmektedir.

Yemek ve alışveriş olanakları konusunda hem olumlu hem de olumsuz yorumlar bulunmaktadır. Olumlu olarak, özellikle geçmiş yıllarda yemekhane yemeklerinin çok ucuz ve lezzetli olduğu belirtilmiştir. KYK yurdunda kalan bir öğrenci, ekonomik olarak "mini bir komünizm deneyimi" yaşadığını, bolca patates yese de harcamalarının az olduğunu ifade etmiştir. Ancak olumsuz eleştiriler daha ağır basmaktadır. Kampüs içindeki marketlerin (Ceypark, Metropol) fiyatlarının piyasanın üzerinde olduğu, A101 veya ŞOK gibi ucuz alternatiflerin bulunmadığı sıkça dile getirilen bir şikayettir. Ayrıca yemekhanelerin bazı fakültelere çok uzak olması ve yemek rezervasyon sistemi gibi uygulamalar da eleştirilmektedir.

Yurt ve barınma olanakları, özellikle son yıllardaki yorumlarda ciddi eleştirilere maruz kalmıştır. KYK yurdunda sık sık yaşanan elektrik ve su kesintileri en temel sorunlardandır. Erkek yurdundaki öğrencilerin, hemen yanlarındaki jeneratörün gürültüsü ve dumanından dolayı pencerelerini açamadıkları, bu durumun ders çalışmalarını imkansız kıldığı belirtilmiştir. En çarpıcı eleştiri ise erkek yurdunun kampüs dışına taşınmasıyla erkek öğrencilerin kampüste kalma hakkının ortadan kalkmasıdır. Bu durum, hem barınma hem de ulaşım sorununu birleştirerek öğrenciler için büyük bir mağduriyet yaratmıştır.

Manisa Celâl Bayar Üniversitesi'nin imajı, genellikle bir "arafta kalmışlık" ve "kıyaslanma" durumuyla şekillenmektedir. Sıklıkla, İzmir'deki Ege ve Dokuz Eylül üniversitelerine puanı yetmeyen öğrencilerin ikinci tercihi olarak görülmesi, üniversiteye yönelik "liseden bozma" veya "küçük görülen" bir algı yaratmaktadır. Ancak bazı yorumcular, bu kıyaslamanın haksız olduğunu ve MCBÜ'nün birçok Anadolu üniversitesinden daha iyi olanaklara sahip olduğunu savunmaktadır. Üniversitenin adının önüne "Manisa" ibaresinin eklenmesi, hangi şehirde olduğu konusundaki kafa karışıklığını gidermesi açısından olumlu bir adım olarak görülmüştür. Genel olarak imaj, potansiyeli olan ancak bunu tam olarak yansıtamayan, sürekli daha köklü kurumlarla karşılaştırılan bir üniversite şeklindedir.

İdari personel, özellikle de Öğrenci İşleri, üniversite hakkındaki en yoğun ve en olumsuz eleştirilerin odağındadır. Yorumlarda idari personelin ve memurların, öğrencilerin işlerini kolaylaştırmak yerine zorlaştırdığı, bürokratik engeller çıkardığı, sorumsuz ve ilgisiz davrandığı sıklıkla vurgulanmaktadır. Geçici mezuniyet belgelerinin zamanında verilmemesi, askerlik tecil işlemlerinin yapılmaması, taşınma bilgilerinin yanlış verilmesi gibi olaylar, öğrencilerin hayatlarını doğrudan etkileyen ciddi hatalar olarak sıralanmıştır. Öğrencilerin taleplerine karşı kapıların kapalı olması ve hatta sosyal medyadan engellenmeleri, idari yapının öğrenci odaklı olmaktan ne kadar uzak olduğunu gösteren çarpıcı örneklerdir.

İş ve kariyer olanakları konusunda üniversitenin sunduğu bazı fırsatlar olumlu olarak değerlendirilmektedir. Özellikle Mühendislik Fakültesi'ndeki "İntern" programı, öğrencilerin mezun olmadan iş deneyimi kazanmalarını sağladığı için önemli bir avantaj olarak görülmekte ve tercih sebebi olabilmektedir. Muhasebe bölümünün de sektörde bir saygınlığı olduğu ve mezunlarının iyi firmalardan teklif aldığı yönünde bir yorum bulunmaktadır. Bu durum, üniversitenin bazı bölümlerinin öğrencilerini iş hayatına hazırlama konusunda başarılı olduğunu göstermektedir.

Manisa'nın şehir yaşamı, öğrenciler tarafından genellikle olumsuz değerlendirilmektedir. Şehrin sakin, sosyal olanakları kısıtlı ve bir öğrenci şehri olmaktan uzak olduğu belirtilmektedir. Akşam saatlerinde hayatın durduğu, öğrencilerin takılabileceği mekan sayısının az olduğu ve genel atmosferin sıkıcı olduğu yönünde yorumlar hakimdir. Manisa'nın tek avantajı olarak İzmir'e olan yakınlığı gösterilmektedir. Bu durum, birçok öğrencinin sosyal ve kültürel ihtiyaçlarını karşılamak için düzenli olarak İzmir'e gitmesine, hatta Manisa'da hiç vakit geçirmemesine neden olmaktadır. Dolayısıyla, üniversitenin şehre beklenen canlılığı ve medeniyeti getiremediği düşünülmektedir.