KÜTAHYA DUMLUPINAR ÜNİVERSİTESİ

Üniversitede adalet ve eşitlik algısı oldukça zayıftır ve bu durum çeşitli olaylarla örneklendirilmiştir. Özellikle 2010'lu yıllardaki yorumlarda, keyfi uygulamalar, öğrenci haklarının hiçe sayılması ve bürokratik zorbalıklar ön plandadır. Bir öğrencinin, başka üniversiteden aldığı ve bölüm başkanının başlangıçta onayladığı dersin sonradan "içerikler uyuşmuyor" denilerek reddedilmesi ve başkanın "sen beni kandırdın!" suçlaması, bu keyfiliğin en çarpıcı örneklerinden biridir. Benzer şekilde, akademik personel alımlarında kişiye özel şartlar konularak "adrese teslim" kadro açıldığı iddiaları da fırsat eşitliğinin bulunmadığına işaret etmektedir. Öğrencilerin siyasi görüşlerine göre muamele gördüğü ve cemaat bağlantılarının yükselmede etkili olduğu iddiaları da adalet algısını zedeleyen diğer önemli unsurlardır.

Akademik kadro ve eğitim kalitesi, üniversite hakkındaki en çelişkili ve en çok eleştirilen konulardan biridir. Bir yanda, öğrencilerin isim vererek övdüğü, alanında uzman, vizyon sahibi ve ilham verici az sayıda değerli akademisyenin varlığı dikkat çekerken, diğer yanda genel kanı eğitimin vasatın altında olduğu yönündedir. Yorumlarda, dersleri kitaptan okuyarak anlatan, ezberciliği dayatan, keyfi not veren, ilgisiz ve hatta yetersiz olduğu iddia edilen hocalara dair çok sayıda sert eleştiri bulunmaktadır. "Biyolog aranıyor, Dumlupınar mezunu olmasın" şeklindeki bir şehir efsanesi, eğitim kalitesine yönelik güvensizliği özetler niteliktedir. Ayrıca, 2015 tarihli bir yorumda akademik personel alımlarında "adrese teslim" ilanlar açıldığına dair iddialar, liyakat konusundaki endişeleri de gündeme getirmiştir. Sonuç olarak, birkaç parlak istisna dışında üniversitenin genel eğitim kalitesi ve akademik kadrosu ciddi şekilde sorgulanmaktadır.

Verilen metinlerde bu konu hakkında herhangi bir yoruma rastlanmamıştır.

Derslerin işlenişi ve değerlendirme süreçleri hakkında hem olumlu hem de olumsuz yorumlar bulunmaktadır. İngiliz Dili ve Edebiyatı gibi bazı bölümlerin, tarih, felsefe, psikoloji gibi pek çok farklı disiplini kapsayan zengin ve genel kültürü artırıcı bir müfredata sahip olduğu belirtilmiştir. Ancak diğer yandan, ders geçme sisteminin katılığı ciddi bir eleştiri konusudur. Özellikle finalden en az 50 alma zorunluluğu ve vize-final ortalamasının 50 olması gerekliliği, öğrencileri zorlayan kurallar olarak öne çıkmaktadır. Bazı yorumlarda ise seçmeli derslerin bölüm başkanı tarafından zorla dayatıldığı ve öğrenci tercihine saygı duyulmadığı iddia edilmektedir.

Kampüs güvenliği, özellikle 2010 yılında yaşanan ve bir öğrencinin ölümüyle sonuçlanan siyasi kavganın ardından gündeme gelmiştir. Bu trajik olayın ardından merkez kampüs girişlerinde çanta aramaları, metal dedektörleri gibi önlemlerin artırıldığı belirtilmiştir. Ancak bu önlemlerin "olay olduktan sonra" alınması eleştirilmiştir. Daha yakın tarihli bir yorumda ise yurtların kampüs dışındaki aydınlatmasız ve güvenliksiz bir bölgeye taşınması, öğrencilerin güvenliğinin hiçe sayıldığı şeklinde yorumlanmıştır. Ayrıca, üniversite içindeki siyasi gruplar arasındaki gerilim ve baskı da güvenlik algısını olumsuz etkileyen bir faktör olarak öne çıkmaktadır.

Üniversitenin kampüs yapısı, en çok övülen ve aynı zamanda en çok tezat barındıran özelliğidir. Yorumların neredeyse tamamı, Evliya Çelebi kampüsünün Selçuklu mimarisinden esinlenen binaları, devasa giriş kapısı, geniş arazisi, göletleri ve modern kütüphanesiyle estetik açıdan çok güzel ve etkileyici olduğu konusunda hemfikirdir. Ancak bu mimari görkem, işlevsellik ve sosyal yaşam açısından tam bir hayal kırıklığı olarak nitelendirilmektedir. Kampüsün "dağın başında", şehirden uzak ve izole bir konumda olması, içinde vakit geçirilecek sosyal mekanların (birkaç kafe ve çiğ köfteci dışında) bulunmaması en büyük eleştirilerdir. Ayrıca kampüsün aşırı büyük olması, fakülteler ile yurtlar arasında uzun yürüme mesafeleri yaratmakta ve bu durum öğrenciler için bir çileye dönüşebilmektedir. Kısacası kampüs, dışarıdan bakıldığında bir "tatil köyü" gibi dursa da, içinde yaşayanlar için "beton yığını" ve sosyal açıdan ölü bir alan olarak algılanmaktadır.

Kampüsün devasa büyüklüğü, kendi içinde bir ulaşım sorununu da beraberinde getirmektedir. Fakülteler, yurtlar ve sosyal alanlar arasındaki mesafelerin çok uzun olması nedeniyle yürümek bir seçenek olmaktan çıkmaktadır. Bu nedenle kampüs içinde minibüs ve ring servislerinin çalıştığı belirtilmiştir. Ancak bu servislerin de her zaman düzenli ve yeterli olmadığı anlaşılmaktadır. Özellikle yurtların kampüs arazisinin dışına, tepelik bir alana taşınması ve bu bölgeyle üniversite arasına bir ring servisi düzenlenmesi gerektiği vurgulanmıştır. Kampüs içi ulaşım, genel olarak üniversitenin büyüklüğünün getirdiği bir zorunluluk ve aynı zamanda bir sorun alanı olarak görülmektedir.

2010 yılı civarındaki yorumlar, üniversitede belirgin bir siyasi kutuplaşma ve gerginlik yaşandığını göstermektedir. Özellikle ülkücü ve sol/doğu kökenli öğrenci grupları arasında yaşanan çatışmalar, bir öğrencinin bıçaklanarak hayatını kaybetmesi gibi trajik bir olayla sonuçlanmıştır. Bu olaylar, kampüsteki güvenlik önlemlerinin artırılmasına neden olmuştur. Yorumlarda, ülkücü grupların yeni gelen öğrenciler üzerinde baskı kurmaya çalıştığı, siyasetin okulun içine sızdığı ve hocaların bile derslerde siyasi görüşlerini empoze etmeye çalıştığı belirtilmektedir. AKP'li ve ülkücü gruplar arasında yaşanan öğrenci konseyi seçimlerindeki rekabet de bu siyasi atmosferin bir başka yansımasıdır. Sonraki yıllara ait yorumlarda bu türden şiddet olaylarına rastlanmasa da, üniversite yönetiminin ve bazı grupların siyasi duruşları eleştiri konusu olmaya devam etmiştir.

Üniversitede sosyal yaşamın neredeyse hiç olmaması, en sık tekrarlanan şikayetlerden biridir. Kampüs, "dağın başında" olması ve içinde kafe, restoran gibi sosyalleşme mekanlarının bulunmaması nedeniyle adeta ölü bir bölge olarak tasvir edilmektedir. Öğrenci birliklerinin bile bu duruma bir çare olamadığı belirtilmiştir. Sosyal aktivite arayan öğrenciler için tek çıkış yolu, trenle yaklaşık bir saat süren Eskişehir'e gitmektir. Hatta bu durum o kadar yaygındır ki, hafta sonları ve boş günlerde "kampüsteki insanları hatta hocalarınızı trende görürsünüz." İngiliz Dili ve Edebiyatı bölümündeki kantin önü sigara molaları ve entelektüel sohbetler gibi küçük, bölüme özgü sosyalleşme biçimleri olsa da, üniversite genelinde organize bir sosyal veya kültürel faaliyetin eksikliği şiddetle hissedilmektedir. Bu durum, özellikle büyük şehirlerden gelen öğrenciler için büyük bir hayal kırıklığı yaratmaktadır.

Üniversitenin teknolojik altyapısı, özellikle 2010'lu yılların başında büyük bir kriz konusu olan Öğrenci Bilgi Sistemi (OBS) üzerinden yoğun bir şekilde eleştirilmiştir. "sis" adında sorunsuz çalışan eski sistemin yerine getirilen ve "portal" adı verilen yeni sistemin sürekli çökmesi, yavaşlığı ve kullanışsızlığı öğrencilere ve hatta öğretim görevlilerine saç baş yoldurmuştur. Bu sisteme giriş için her dönem para talep edilmesi de büyük bir tepki çekmiştir. Yorumlar, bu sistemin işin ehli olmayan kişiler tarafından yapıldığını ve Silverlight gibi eski teknolojiler kullanması nedeniyle erişim sorunları yaşandığını göstermektedir. Yakın tarihli yorumlarda ise Güzel Sanatlar Fakültesi'ndeki bilgisayarların "çöp" olduğu, programların korsan yüklendiği ve şikayet üzerine kaldırıldığı, öğrencilerin kendi laptopları olmadan çizim yapamadığı belirtilmiştir. Bu durum, teknolojik altyapının hem yazılım hem de donanım alanında ciddi sorunlar barındırdığını ortaya koymaktadır.

Şehir merkezi ile kampüs arasındaki ulaşım, yıllar boyunca öğrencilerin en büyük şikayetlerinden biri olmuştur. Yorumlar, ulaşımın tek kelimeyle "rezalet" olduğunu göstermektedir. Otobüslerin yetersizliği, özellikle yoğun saatlerde aşırı kalabalık olması, şoförlerin öğrencilere karşı agresif tavırları ve seferlerin düzensizliği sıkça dile getirilen sorunlardır. Kampüsün şehre yaklaşık 10-15 km uzaklıkta olması ve otobüs yolculuğunun 20-30 dakika sürmesi, bu sorunları daha da katlanılmaz hale getirmektedir. 2010'lu yıllardaki yorumlarda otobüs şoförlerinin keyfi uygulamaları (yolcuları yarı yolda indirme vb.) öne çıkarken, daha yakın tarihli yorumlarda da kalabalık ve sefer yetersizliği sorununun devam ettiği anlaşılmaktadır. Kısacası, toplu taşıma öğrenciler için günlük bir çile olarak görülmektedir.

Uluslararası fırsatlar ve yabancı dil eğitimi konusunda hem olumlu hem de olumsuz görüşler mevcuttur. Üniversitenin isteğe bağlı hazırlık sınıfında İngilizce'nin yanı sıra Almanca, Fransızca, Rusça, İtalyanca ve Japonca gibi dilleri öğrenme imkanı sunması olumlu bir özellik olarak belirtilmiştir. Ayrıca, kampüste çok sayıda yabancı öğrencinin bulunması, uluslararası bir ortamın varlığına işaret etmektedir. Ancak bu durum, bazı öğrenciler tarafından "türk sayısının yabancı sayısından az olması bir tık rahatsızlık veriyordu" şeklinde ifade edilmiştir. İngiliz Dili ve Edebiyatı bölümündeki bir hocanın ilk derste "arkadaşlar burası ingilizce öğretme yeri değil, kendinizi bir an önce toparlayın!" demesi, dil eğitimine yönelik beklentilerin karşılanmayabileceğine dair bir uyarı niteliğindedir. Ayrıca, Erasmus hibelerinin adil dağıtılmadığı ve rektörlüğün paranın yarısını "cebe attığı" yönündeki ciddi iddia, uluslararası fırsatların yönetimindeki şeffaflığı sorgulatmaktadır.

Yemekhane ve yeme-içme imkanları hakkında sınırlı sayıda fakat net yorumlar bulunmaktadır. Kampüs içinde merkez (Bedesten) ve mühendislik fakültesi yakınında olmak üzere iki yemekhane olduğu belirtilmiştir. Germiyan kampüsündeki KYK yurdunun yemekhanesi ise "rezalet yemek yapan" şeklinde nitelendirilmiştir. Genel olarak kampüs içinde yeme-içme seçeneklerinin çok kısıtlı olduğu, bir çiğ köfteci ve Şok Market dışında pek bir alternatifin bulunmadığı anlaşılmaktadır. Bu durum, öğrencilerin temel ihtiyaçlarını karşılamada zorlandığını göstermektedir.

Yurtlar ve barınma imkanları, özellikle konum ve yaşam koşulları açısından eleştirilmektedir. 2010 tarihli bir yorum, Germiyan kampüsü yakınındaki KYK yurdunu "hapishaneyi andıran" görüntüsü, 6 kişilik kalabalık odaları ve pis tuvalet/banyolarıyla olumsuz bir şekilde tasvir etmektedir. Daha güncel bir yorumda ise yurtların kampüsün dışına, güvenliksiz ve aydınlatması olmayan tepelik bir araziye taşınması büyük bir saçmalık olarak nitelendirilmiştir. Kadın KYK yurdunun konumu daha avantajlı olsa da kış aylarında ulaşım sorunları yaşandığı belirtilmiştir. Ev kiraları ise şehrin yapısına göre yüksek bulunmuş, özellikle emlakçıların öğrenciye yönelik tutumu sert bir dille eleştirilmiştir. Genel olarak, barınma hem yurtlarda hem de kiralık evlerde çeşitli sorunlar barındırmaktadır.

Dumlupınar Üniversitesi'nin imajı, dışarıdan görünen görkemi ile içeriden yaşanan hayal kırıklıkları arasında sıkışmış durumdadır. Üniversite, özellikle Selçuklu mimarisini andıran kampüsüyle övünse de, bu fiziksel imajın eğitim kalitesi ve bilimsel üretimle desteklenmediği yönünde güçlü bir kanı vardır. "Mimari anlamda çoğu fakülteye taş çıkarır ancak içinde bilim üretilir mi orası büyük bir muammadır" ifadesi bu ikilemi özetlemektedir. Üniversite sıralamalarında Türkiye içinde orta sıralarda yer alması, "prestijli" olarak anılan bazı özel üniversitelerden daha iyi bir konumda olduğunu gösterse de, bu durum genel memnuniyetsizliği gidermeye yetmemektedir. "Gelmeyin buraya. ciddi anlamda gelmeyin" gibi doğrudan ve sert uyarılar, üniversitenin özellikle tercih dönemindeki öğrenciler nezdindeki imajının ne kadar sorunlu olduğunu göstermektedir. Ayrıca, "adrese teslim" kadro ilanları ve siyasi olaylar gibi skandallar da üniversitenin kurumsal imajına ciddi zararlar vermiştir.

İdari personel ve bürokratik işleyiş, üniversiteyle ilgili en eski ve en istikrarlı şikayet konularından biridir. Yorumlar, öğrenci işlerinden bölüm başkanlıklarına kadar idari birimlerin öğrenciye yardımcı olmak yerine işleri yokuşa sürdüğünü göstermektedir. Özellikle 2010'lu yıllarda yaşanan bürokratik krizler, öğrencilerin okullarını yok yere uzatmasına neden olmuştur. Bir bölüm başkanının keyfi bir kararla öğrencinin dersini saymaması, rektörlüğün ve çeşitli idari birimlerin öğrenci taleplerine duyarsız kalması bu durumun en somut örnekleridir. Telefonla ulaşılamayan birimler, agresif ve kibirli olduğu iddia edilen öğrenci işleri personeli ve genel olarak "kimsenin kimseden haberi yok" şeklindeki dağınık yapı, idari yönetimin ne kadar sorunlu olduğunu ortaya koymaktadır.

Üniversite mezunlarının iş ve kariyer fırsatları konusunda oldukça karamsar bir tablo çizilmektedir. Özellikle Tarih bölümü mezunları için durum, "okul bitince ya polis-asker olursunuz ya da issiz kadirsiniz ankara da bir dayınız yoksa" şeklinde özetlenmiştir. Üniversitenin genel eğitim kalitesinin düşük bulunması, mezunların piyasada rekabet etme şansını azalttığına dair bir algı yaratmaktadır. "Dumlupınar üniversitesi'ni bitirdim diyen iş güç sahibi birine rastlamadım henüz" gibi genelleyici ve olumsuz ifadeler bu algıyı pekiştirmektedir. Buna karşın, üniversite diplomasıyla "şahane bir iş" bulduğunu belirten bir mezunun yorumu gibi istisnai ve olumlu örnekler de mevcuttur. Akademik kariyer düşünenler için ise bölümde iyi hocaların varlığı bir avantaj olarak görülse de, genel olarak üniversitenin kariyer beklentilerini karşılamakta yetersiz kaldığı anlaşılmaktadır.

Kütahya, öğrenciler tarafından "klasik bir Anadolu şehri" olarak tanımlanmakta ve genellikle olumsuz bir deneyim olarak aktarılmaktadır. Şehrin en çok eleştirilen yönü, öğrenciyi bir gelir kapısı olarak gören ve fahiş fiyatlar uygulayan esnafıdır. Özellikle emlakçıların "açgözlü ve öğrenci sikme odaklı" tutumu sert bir dille kınanmıştır. Şehrin sosyal ve kültürel imkanları son derece kısıtlıdır; bir tane AVM'si vardır ve o da kampüse çok uzaktır. Soğuk iklimi, muhafazakar halkı ve genel olarak "sıkıcı" atmosferi, özellikle büyük şehirlerden gelen öğrencilerin uyum sağlamasını zorlaştırmaktadır. Tek olumlu yön olarak Eskişehir'e yakınlığı ve ucuz tren ulaşımı gösterilmektedir. Bu sayede öğrenciler, Kütahya'nın boğucu atmosferinden bir süreliğine kaçabilmektedir. Şehir, "Türkiye'nin en büyük köyü" gibi ifadelerle nitelendirilerek, üniversite hayatı için yetersiz bir çevre sunduğu vurgulanmıştır.