KOCAELİ ÜNİVERSİTESİ

Adalet ve eşitlik konularındaki yorumlar, üniversite yönetiminin keyfi ve tutarsız uygulamalarına odaklanmaktadır. Özellikle yaklaşık 15-20 yıl önceki yorumlarda, farklı kampüslerden öğrencilerin birbirlerinin kampüsüne alınmaması gibi 'ayrımcı' politikalar sert bir dille eleştirilmiştir. Sınav sistemleri, ders geçme kuralları ve yönetmelik değişikliklerinin öğrencileri mağdur edecek şekilde aniden yapılması, adalet duygusunu zedeleyen bir başka faktör olarak öne çıkmaktadır. Son yıllarda ise akademisyen atamaları ve idari kararlardaki siyasi etki ve adam kayırmacılık iddiaları dile getirilmiştir. Genel olarak, üniversitenin kurallarının herkese eşit uygulanmadığı ve yönetimin öğrenci haklarını gözeten bir tutum sergilemediği yönünde güçlü bir algı bulunmaktadır.

Akademik kadro ve eğitim kalitesi, üniversitenin en çelişkili ve bölümden bölüme en çok farklılık gösteren yönüdür. Özellikle mühendislik ve tıp fakülteleri, sanayiyle iç içe olmanın da etkisiyle genellikle olumlu yorumlar alır; öğrencilerin bir kısmı hocaların yetkinliğinden ve eğitimin kalitesinden memnun olduğunu belirtir. Yaklaşık 15-20 yıl önceki yorumlarda, zorlu ama kaliteli hocaların varlığı vurgulanırken, son yıllarda bu algı yerini farklı eleştirilere bırakmıştır. Diğer fakültelerde, özellikle iletişim ve sosyal bilimlerde, 'egoist', 'ilgisiz' ve 'ders anlatmayı bilmeyen' hocalara dair şikayetler yoğundur. Akademisyenlerin öğrencileri ciddiye almadığı, notları keyfi olarak verdiği ve gelişime kapalı olduğu yönündeki eleştiriler zaman içinde tutarlılığını korumuştur. Eğitim kalitesi, bir grup öğrenci tarafından 'ülke şartlarında orta-üst' olarak değerlendirilirken, büyük bir kesim tarafından 'lise seviyesinde' veya 'yetersiz' olarak nitelendirilmektedir.

Verilen metinlerde bu konu hakkında doğrudan ve detaylı bir yoruma rastlanmamıştır. Yalnızca yaklaşık 18 yıl önce, ÖSYS'de ilk 500'e giren öğrencilere üniversitenin aylık 500 YTL burs, dizüstü bilgisayar ve yurt desteği gibi vaatlerde bulunduğu bir duyuru yer almaktadır. Bunun dışında öğrencilerin genel burs olanakları veya maddi destek mekanizmaları hakkında bir bilgi bulunmamaktadır.

Derslerin işlenişi ve sınav sistemi, üniversiteye yönelik en istikrarlı şikayet konularından biridir. Yaklaşık 15 yıl öncesinden bugüne, sınavların zorluğu, notlandırma sistemindeki adaletsizlikler ve idari karmaşa sürekli dile getirilmiştir. Özellikle Bologna sürecinin uygulanmaya başlamasıyla 'geçme notunun 65 olması' ve çan eğrisinin bulunmaması, öğrencilerin en çok yakındığı konulardan biri haline gelmiştir. Bu durumun diğer üniversitelere kıyasla haksız bir zorluk yarattığı sıkça vurgulanır. Son yıllarda çan eğrisinin geldiğine dair yorumlar olsa da, sistemin karmaşıklığı ve hocaların keyfi uygulamaları eleştirilmeye devam etmektedir. Ders içeriklerinin yüzeysel işlendiği, bazı hocaların derslere düzenli gelmediği ve sınavların açıklanma tarihlerindeki gecikmeler de kronikleşmiş sorunlar olarak öne çıkmaktadır. Ders seçimi ve kayıt dönemi ise adeta bir 'şenlik' veya 'eziyet' olarak tanımlanır; sistemin çökmesi, kontenjanların dolması ve danışmanlara ulaşılamaması gibi problemler her yıl tekrarlanmaktadır.

Güvenlik ve denetim anlayışı, üniversitede en çok eleştirilen ve en tutarsız bulunan alanlardan biridir. Yorumlarda güvenlik görevlilerinin tutumu genellikle 'keyfi', 'ahlaksız' ve 'öğrenci düşmanı' olarak nitelendirilmektedir. Öğrenci kimliği olmadığı için kendi öğrencisini kampüse almamak, onlarla alay etmek ve zorluk çıkarmak gibi olaylar defalarca anlatılmıştır. Özellikle siyasi eylemler sırasında özel güvenliğin ve polisin orantısız güç kullandığı, öğrencilere sert müdahalede bulunduğu iddia edilmektedir. Buna karşın, kampüse silahla veya satırla girilebildiği, x-ray cihazlarının çalışmadığı ve asıl güvenlik zaafiyetlerinin göz ardı edildiği yönünde ciddi eleştiriler de bulunmaktadır. Güvenliğin, öğrencileri korumaktan çok, yönetimin baskı aracı olarak kullanıldığına dair yaygın bir kanı vardır.

Kocaeli Üniversitesi'nin Umuttepe Kampüsü, öğrenciler arasında tam bir zıtlıklar mekanı olarak algılanmaktadır. Bir yandan kampüsün 'yeşil ve bol alanlı' modern yapısı, özellikle 2005-2010 yılları arasında prefabrik kampüslerden sonra gelen öğrenciler için büyük bir avantaj olarak görülmüştür. Ancak bu olumlu görüş, kampüsün coğrafi yapısı ve konumuyla ilgili ağır eleştirilerin gölgesinde kalmaktadır. 'Dağın başında' olması, şehir merkezinden uzaklığı, sert ve rüzgarlı iklimi ('kışın got seti gibi') en yaygın şikayetlerdir. Kampüsün engebeli arazisi, 'sürekli merdiven ve yokuşlarla boğuşmak zorunda' kalınması nedeniyle 'kullanışsız' olarak nitelendirilmektedir. Son yıllarda ise bu yapısal sorunlara, kampüsün 'vahşi hayvan terörüne' sahne olduğu ve 'savanaya döndüğü' yönündeki çok sayıda başıboş köpek problemi eklenmiş ve bu durum kampüs yaşamını olumsuz etkileyen en önemli faktörlerden biri haline gelmiştir. Kısacası, kampüs estetik olarak takdir edilse de pratik kullanım ve yaşam kalitesi açısından ciddi sorunlar barındırmaktadır.

Kampüs içi ulaşım, üniversitenin engebeli ve geniş arazisi nedeniyle önemli bir sorun olarak görülmektedir. Özellikle 2024 tarihli bir yorumda, kampüs merkezindeki fakülteler ile spor salonu gibi tesisler arasındaki 1.5 kilometrelik yokuşlu mesafe, ulaşımın ne kadar zorlu olduğunun bir göstergesi olarak sunulmuştur. Bu mesafeye ücretsiz ring servislerinin olması bir çözüm sunsa da, öğrencilerin yürüyerek bir yerden bir yere gitmesinin 'sürekli merdiven ve yokuşlarla boğuşmak' anlamına geldiği belirtilmektedir. Kampüs içi yolların yetersizliği ve yürüme mesafelerinin uzun olması, genel olarak kampüsün kullanışsızlığına yönelik eleştirileri desteklemektedir. Yaklaşık on yıl önce yürüyen merdivenlerin çalışmaması gibi daha spesifik sorunlar da dile getirilmiştir.

Üniversitede siyasi gerilimlerin ve öğrenci olaylarının sıkça yaşandığı, yorumlardan açıkça anlaşılmaktadır. Yaklaşık 15-20 yıl önceki yorumlarda okulun 'solcu mu sağcı mı' olduğu belirsiz bir 'ideoloji cenneti' olarak tanımlandığı görülür. Bu dönemde küçük grupların bile eylem yapma potansiyeli taşıdığı ifade edilir. Son 10-15 yıl içindeki yorumlarda ise öğrenci protestolarına jandarma ve polisin biber gazı ve copla müdahale etmesi, kampüse TOMA'ların girmesi gibi olaylar öne çıkmaktadır. Farklı siyasi görüşlere sahip öğrenci grupları arasında yaşanan çatışmalar, pankart asma, bildiri dağıtma gibi eylemler ve bu eylemlere yönetimin sert tepkisi, kampüsteki politik atmosferin gergin olduğunu göstermektedir. Özellikle son yıllarda yönetimin sol görüşlü öğrencilere karşı daha baskıcı olduğu ve polisi sıkça kampüse davet ettiği iddiaları dikkat çekmektedir.

Sosyal yaşam, Kocaeli Üniversitesi'nde hem övülen hem de yerilen, çelişkili bir konudur. Bir grup öğrenci, özellikle İstanbul'dan gelenler, şehirdeki sosyal hayatı 'kısır', 'yetersiz' ve 'sıkıcı' bulmaktadır. Kafe ve mekan kültürünün yeni yeni oturduğu, ancak fiyatların pahalı olduğu, bar ve gece kulübü seçeneklerinin ise kaliteli olmadığı belirtilmektedir. Kampüsün belirli bir saatten sonra 'ölmesi' ve sosyal faaliyetlerin yetersizliği de önemli bir eleştiri konusudur. Diğer yandan, bazı öğrenciler şehrin Sekapark, Değirmendere sahili gibi mekanlarını ve trekking gibi doğa aktivitelerini överek sosyal hayatın kişiye bağlı olduğunu savunur. Özellikle 2007 tarihli bir yorum, okulun kendisine 'arkadaşlığın ne demek olduğunu' öğrettiğini belirterek, kurulan dostlukların sosyal yaşamı zenginleştirdiğini vurgular. Kulüplerin ise genellikle 'vasat' olduğu, ancak küçük ve niş kulüplerin daha kaliteli bir ortam sunduğu ifade edilmektedir.

Üniversitenin teknolojik altyapısı, özellikle Öğrenci Bilgi Sistemi (ÖBS) ve online sınav sistemi, en zayıf halkası olarak görülmektedir. Yorumlar, 2000'li yılların başından günümüze kadar ders seçimi dönemlerinde sistemin sürekli çökmesini 'geleneksel bir çile' olarak tanımlamaktadır. Öğrencilerin saatlerce, hatta günlerce sisteme girememesi, kontenjanların dolması ve bu soruna yıllardır kalıcı bir çözüm bulunamaması en büyük eleştiri konusudur. Pandemi döneminde yapılan online sınavlar da bu zafiyeti bir kez daha ortaya çıkarmış; sistemin çökmesi, öğrencilerin sınavdan atılması ve adaletsiz uygulamalar yoğun tepki çekmiştir. İletişim Fakültesi gibi uygulamalı eğitim gerektiren bölümlerdeki ekipman yetersizliği de ('iki tane handy cam') teknolojik altyapının bir diğer sorunlu alanıdır. Kısacası, üniversite artan öğrenci sayısına ve teknolojik gereksinimlere ayak uyduramayan, hantal bir sisteme sahiptir.

Üniversiteye ulaşım, yıllardır öğrencilerin en büyük ve en değişmeyen şikayetlerinden biridir. Kampüsün şehir merkezine uzak ve 'dağın başında' olması, ulaşımı başlı başına bir sorun haline getirmektedir. Yorumlarda 'balık istifi' veya 'göt göte' gibi ifadelerle betimlenen aşırı kalabalık minibüs ve otobüsler, öğrencilerin günlük çilesi olarak tanımlanır. Özellikle 2005-2010 yılları arasındaki yorumlarda minibüslerin yetersizliği ve şoförlerin tutumu sıkça eleştirilirken, daha güncel yorumlarda da benzer şekilde 33 ve 200 numaralı hatlardaki yoğunluktan ve yolculuğun uzun sürmesinden yakınılmaktadır. İstanbul'a yakınlık bir avantaj olarak görülse de, bu durum günübirlik gidip gelenler için yorucu bir yolculuk anlamına gelmektedir. Tren seçeneği daha ekonomik bulunsa da, genel olarak ulaşım altyapısının öğrenci yoğunluğunu kaldıramadığı ve bu sorunun kronikleştiği anlaşılmaktadır.

Uluslararası fırsatlar ve yabancı dil eğitimi konusunda sınırlı sayıda fakat önemli yorumlar bulunmaktadır. Erasmus gibi programlara katılımın mümkün olduğu, hatta potansiyeli olan öğrencilerin yedeklerden bile gönderilebildiği belirtilerek olumlu bir tablo çizilmiştir. Bu durum, özellikle kendini geliştirmek isteyen öğrenciler için bir fırsat olarak görülmektedir. Ancak, hazırlık eğitiminin kalitesi konusunda ciddi eleştiriler vardır; bir yorumda 'tam bir başa bela' olarak nitelendirilmiş, başka bir yorumda ise hazırlık yönetiminin kötü olduğu söylenmiştir. Ayrıca, Erasmus sisteminin okul içinde tam oturmamış olması ve öğrencilerin döndükten sonra bürokratik sorunlar yaşaması da olumsuz bir yön olarak dikkat çekmektedir. Genel olarak, uluslararası imkanlar mevcut olsa da, bu süreçlerin sorunsuz işlemediği ve yabancı dil eğitiminin temel seviyede yetersiz kaldığı anlaşılmaktadır.

Yemekhane ve kantinlerle ilgili yorumlar zaman içinde belirgin bir değişim göstermektedir. Yaklaşık 20 yıl önce, Umuttepe kampüsünün ilk zamanlarında yemekhane olmaması veya kantinlerin 'birkaç tuğladan ibaret' olması gibi ciddi altyapı eksiklikleri dile getirilmiştir. 2006-2007 yıllarında ise yemeklerin güzelliği ve ucuzluğu övülmüştür. Ancak son yıllara gelindiğinde, yemekhane ücretlerine yapılan zamlar protestolara neden olmuş ve yemek kalitesinin düştüğüne dair şikayetler artmıştır. Güncel bir yorumda yemekhanenin 5 TL'ye doyurucu bir menü sunduğu ve tadının fena olmadığı belirtilse de, başka bir yorumda yemekhanede 'köpeklerin tabldottan yemek yediği' gibi hijyen sorunlarına dikkat çekilmiştir. Genel olarak, yemek hizmetlerinin kalitesi ve fiyat politikası dönem dönem öğrencilerin tepkisini çeken bir konu olmuştur.

Barınma olanakları, Kocaeli Üniversitesi'nin en olumlu ve sorunsuz alanlarından biri olarak öne çıkmaktadır. Yorumların genelinde, özellikle KYK yurt kapasitesinin yeterli olduğu ve başvuran hemen herkese yurt çıktığı belirtilmektedir. Hatta 'özel üniversitede paralı okuyanlara bile kyk çıkıyor' ifadesi, bu konudaki rahatlığı vurgulamaktadır. Yaklaşık 15 yıl önceki yorumlarda Yahya Kaptan'daki yurdun 'askeri koğuştan hallice' olduğu belirtilirken, son yıllarda yapılan yeni yurtların 2-3 kişilik modern odalara sahip olduğu ifade edilmiştir. Umuttepe kampüsü içindeki yurtların güzel ve tavsiye edilir olduğu sıkça dile getirilir. Buna karşın, üniversitenin kendine ait yurtlarının olmaması ve yaz aylarında konaklama imkanı sunamaması bir eksiklik olarak eleştirilmiştir. Ev kiraları ise Marmara Bölgesi genelinde olduğu gibi 'bir tık pahalı' bulunmakta, ancak kampüse yakın bölgelerde 3+1 evlerin uygun fiyatlara bulunabildiği de belirtilmektedir.

Kocaeli Üniversitesi'nin imajı, öğrenciler ve mezunlar arasında ciddi bir tartışma konusudur. Bir kesim, özellikle 2005-2010 yıllarında, okulu 'yüksek lise kıvamında', 'ruhsuz' ve 'sevilmesi mümkün olmayan' bir yer olarak tanımlayarak sert eleştiriler yöneltmiştir. Okulun potansiyelini kullanamadığı, idari sorunlar ve öğrenci memnuniyetsizliği nedeniyle hak ettiği yerde olmadığı sıkça vurgulanır. 'Kocaeli Üniversitesinde mantık aranmaz' sözü, adeta okulun mottosu haline gelmiştir. Diğer yandan, özellikle son yıllarda okula yönelik ağır eleştirilere anlam veremeyen ve üniversitenin ülke şartlarında 'orta-üst' bir seviyede olduğunu düşünen bir kesim de mevcuttur. Bu görüşü savunanlar, okulun modern kampüsünü, bazı bölümlerdeki kaliteli eğitimini ve sanayiyle olan bağlarını olumlu yönler olarak öne çıkarır. Üniversitenin imajı, 'gidilmeli mi, gidilmemeli mi' sorusu etrafında kutuplaşmış bir görünüm sergilemektedir.

İdari personel, özellikle de öğrenci işleri ve sekreterlikler, yıllardır öğrencilerin en çok şikayet ettiği ve en az memnuniyet duyduğu birimlerdir. Yorumlar, bu birimlerdeki çalışanların genel olarak 'kaba', 'ilgisiz', 'iş bilmez' ve 'memur zihniyetli' olduğunu göstermektedir. Öğrencilerin en basit işlemler için bile saatlerce bekletilmesi, telefonlara cevap verilmemesi, sürekli bir yerlere yönlendirilip sorunlarının çözülmemesi gibi durumlar kronikleşmiş problemlerdir. 'Bugün git yarın gel' mantığının hakim olduğu, öğrenciye hizmet vermek yerine onu azarlayan bir tutumun sergilendiği sıkça dile getirilmektedir. Bu sorunlar, 2005'ten 2020'ye kadar yapılan yorumlarda tutarlılık göstererek, idari yapının öğrenci odaklı olmaktan çok uzak olduğunu ve bu konuda hiçbir iyileşme kaydedilmediğini ortaya koymaktadır.

İş ve kariyer olanakları, Kocaeli Üniversitesi'nin sanayi kenti içinde yer almasının getirdiği avantajlar ve dezavantajlar ekseninde şekillenmektedir. Özellikle mühendislik fakültesi mezunlarının, çevredeki fabrikalar sayesinde staj ve iş bulma konusunda şanslı olduğu genel bir kanıdır. 'Kocaeli sanayi kenti, iş garanti' sözü, bu algıyı özetleyen bir 'züğürt tesellisi' olarak görülmektedir. Ancak, iletişim gibi bazı bölümlerden mezun olanların sektördeki personel fazlası nedeniyle iş bulmakta zorlandığı ve okulun bu konuda yeterli bir 'title' sağlamadığı belirtilmektedir. Üniversitenin sanayi ile iş birliği yapma konusunda 'özürlü' olduğu yönündeki eleştiriler, bu potansiyelin tam olarak kullanılamadığını göstermektedir. Mezunların kariyer yolu, büyük ölçüde öğrencinin kişisel çabasına ve bölümüne bağlı olarak değişmektedir.

İzmit şehri, öğrenciler arasında keskin bir ayrışmaya neden olmaktadır. Özellikle İstanbul gibi büyük şehirlerden gelen öğrenciler, İzmit'i 'sıkıcı', 'kültürsüz' ve 'öğrenci düşmanı' olarak tanımlamaktadır. Esnafın öğrenciyi 'kazıklamaya çalıştığı', asayişin kötü olduğu ve sosyal imkanların kısıtlılığı en sık dile getirilen şikayetlerdir. 'Gurbet kuşu' gibi aşağılayıcı tabirlerin kullanılması ve yerel halkın bir kısmının öğrenciye karşı olumsuz tavrı, şehirle bağ kurmayı zorlaştıran faktörler olarak öne çıkmaktadır. Diğer yandan, bazı öğrenciler bu eleştirileri abartılı bulmakta, şehrin İstanbul'a yakınlığını, doğal güzelliklerini ve yaşanabilir yönlerini savunmaktadır. Kiraların Marmara Bölgesi genelinde olduğu gibi pahalı bulunması ise genel bir kanıdır. Sonuç olarak, şehrin algısı öğrencinin geldiği yere ve beklentilerine göre dramatik bir şekilde değişmektedir.