KIRIKKALE ÜNİVERSİTESİ

Üniversitede adalet ve eşitlik algısı son derece olumsuzdur ve bu konu, en ciddi şikayetlerin merkezinde yer almaktadır. Yorumlarda, hocaların keyfi notlandırma yaptığı, '5 kişi sınava girin herkes aynı kağıdı versin biriniz 10 alır biri 70' gibi durumların yaşandığı iddia edilmektedir. Öğrencilerin kasıtlı olarak derslerden bırakıldığı, şikayet edilebilecek etkili bir mekanizmanın olmadığı ve 'sistem böyle alışmışlar' şeklinde bir çaresizlik hissinin hakim olduğu görülmektedir. Özellikle yüksek lisans başvurularında ve tez hocası atamalarında torpil ve adam kayırmacılık yapıldığı, liyakatin göz ardı edildiği yönünde güçlü iddialar mevcuttur. Mezuniyet törenlerinde bile ayrımcılık yapıldığı ('bedenine uymayan cübbeleri rastgele veriyorlar') ve öğrencinin değersiz hissettirildiği belirtilmektedir. Bu durum, üniversitenin en temel güvenilirlik sorunlarından biri olarak öne çıkmaktadır.

Akademik kadro ve eğitim kalitesi, üniversitenin en çelişkili ve en çok tartışılan konusudur. Bir yanda, özellikle Hukuk, Tıp, Veterinerlik ve Mühendislik gibi fakültelerde, birçoğu Ankara'daki üniversitelerde de ders veren veya oralardan gelmiş, alanında yetkin ve donanımlı profesörlerin varlığı vurgulanıyor. Bu durum, bazı öğrenciler tarafından 'ortalamanın üstünde' bir eğitim kalitesi olarak değerlendiriliyor. Diğer yanda ise, özellikle son yıllardaki yorumlarda artan bir şekilde, hocaların öğrenciyi ezmeye çalıştığı, egoist davrandığı, adaletsiz not verdiği ve dersi geçmeyi kasıtlı olarak zorlaştırdığı yönünde çok sert eleştiriler bulunuyor. '1 yıl önce mezun olup öğretim elemanı olan adam sanki hiç öğrenci olmamış gibi öğrencileri ezmeye başlıyor' gibi ifadeler, bu eleştirilerin temelini oluşturuyor. Bazı hocaların isimleriyle birlikte anılarak derslerinden geçmenin imkansız olduğu, keyfi davrandıkları ve öğrenciyle iletişim kurmadıkları belirtiliyor. Özetle, belirli fakültelerdeki parlak noktalara rağmen, genel algı, akademik kadronun önemli bir kısmının öğrenci odaklı bir yaklaşımdan uzak olduğu yönündedir.

Verilen metinlerde üniversitenin sağladığı burs veya diğer maddi destek olanakları hakkında herhangi bir olumlu ya da olumsuz yoruma rastlanmamıştır.

Derslerle ilgili yorumlar, genellikle akademik kadronun tutumlarıyla doğrudan bağlantılıdır ve ciddi şikayetler içermektedir. En yaygın eleştiri, bazı hocaların derslerini kasıtlı olarak zorlaştırdığı ve öğrencileri keyfi olarak dersten bıraktığı yönündedir. Özellikle Mühendislik ve Hukuk fakültelerinde bu durumun okulun uzamasına, hatta 7 sene okuyup atılmalara neden olabildiği iddia edilmektedir. Sınav sistemleri de eleştiri konusudur; bir derste 4 soruya 30 dakika gibi yetersiz süreler verilmesi veya alakasız cevaplara yüksek notlar verilmesi gibi adaletsizlikler dile getirilmiştir. Buna karşın, ders anlatım tarzı beğenilen ve dersleri dolu geçen birkaç hocanın varlığı olumlu birer istisna olarak belirtilmiştir. Ayrıca, Tıp ve Diş Hekimliği gibi bölümlerde müfredat eksiklikleri (örneğin anatomi dersinin kaldırılması) de önemli bir sorun olarak göze çarpmaktadır.

Güvenlik personeli ve denetim anlayışı, öğrenciler tarafından son derece olumsuz değerlendirilmektedir. Güvenlik görevlileri, 'okulun kralları' olarak tanımlanmakta ve onlara kimsenin bir şey diyemediği ifade edilmektedir. Kuralların 'canları o an nasıl isterse' o şekilde uygulandığı, keyfi ve sorgulayıcı bir tavır içinde oldukları belirtilmektedir. Özellikle hafta sonları okula girmek isteyen öğrencilerin sorguya çekilmesi, sebebin beğenilmemesi durumunda içeri alınmaması veya laf sokulması gibi somut örnekler verilmektedir. Ayrıca, 23:00'dan sonra kampüse girmenin yasak olması 'özgür üniversite ortamı' ile bağdaşmayan bir kural olarak eleştirilmektedir. Bu durum, güvenlik personelinin hizmet ve koruma görevinden çok, bir baskı ve kontrol unsuru olarak algılandığını göstermektedir.

Kampüs yapısı ve fiziki imkanlar, üniversite hakkındaki yorumlarda en çok evrim geçiren konulardan biridir. 2000'li yılların sonu ve 2010'ların başındaki yorumlar, kampüsü 'dağın başında', 'dımdızlak bir arazi', 'inşaat alanı' ve 'bozkır' olarak tanımlayarak oldukça olumsuz bir tablo çizmektedir. Ancak 2015 sonrası ve özellikle son yıllardaki yorumlarda, kampüsün çok genişlediği, yeşillendirildiği, içinde iki gölet ve bir stadyum barındırdığı gibi olumlu gelişmelerden bahsedilmektedir. Buna rağmen, kampüsün büyüklüğünün iyi değerlendirilemediği, bakımın yetersiz olduğu, oturma ve sosyal alanların kısıtlılığı gibi eleştiriler devam etmektedir. Fen-Edebiyat Fakültesi binasının eski bir hapishane tasarımına sahip olması gibi ilginç detaylar da sıkça tekrarlanmaktadır. Sonuç olarak, kampüs fiziki olarak gelişmiş olsa da 'ruhsuz' ve 'soğuk' yapısı hakkındaki algı tam olarak kırılamamıştır.

Kampüsün çok büyük bir alana yayılmış olması, kampüs içi ulaşımı önemli bir mesele haline getirmektedir. Öğrencilerin fakülteler arasında veya yurtlardan fakültelere yürümesinin zor olduğu, özellikle olumsuz hava koşullarında ('-10 hava sıcaklığı var, karı var, kışı var') bu durumun çileye dönüştüğü belirtilmektedir. Bu sorunu çözmek için konulan kampüs içi dolmuşların (ringler) ise 'canları nasıl isterse öyle çalıştığı', belirli bir saatlerinin, güzergahlarının veya yolcu kapasitelerinin olmadığı yönünde ciddi şikayetler mevcuttur. Bu durum, öğrencilerin derslere yetişmek için ya şansa bağlı olarak dolmuş beklemesi ya da uzun mesafeleri yürümek zorunda kalması anlamına gelmektedir. Özellikle akşam dersi olan ikinci öğretim öğrencileri için geceleri ıssız olan kampüste yürümenin güvenlik endişeleri yarattığı da eklenmektedir.

Üniversitedeki siyasi ortam, özellikle 2005-2012 yılları arasındaki yorumlarda çok baskın bir tema olarak karşımıza çıkıyor. Bu dönemde, 'reisler ve yavru kurtları' olarak tanımlanan ülkücü grupların okulda etkin olduğu, öğrencilerin kılık kıyafetine (küpe, uzun saç) karıştığı ve bir baskı ortamı yarattığı sıkça dile getirilmiştir. Ramazan ayında yemek yiyenlerin dövülmesi gibi olaylar, bu dönemin gergin atmosferini yansıtmaktadır. 2016 ve sonrası yorumlarda ise bu tür fiziki baskı olaylarının azaldığı, 'öyle pek siyasi olay olmayan bir üniversite' olduğu belirtilse de, yerini 'homojen fikre sahip', 'kozmopolitiklikten uzak' ve farklı görüşlere kapalı bir yapıya bıraktığı anlaşılmaktadır. Özellikle son yıllarda yapılan bir yorumda, 'derseniz ki “ekonomimiz şu an avrupa’dan iyi”, o zaman burada rahat rahat okuyabilirsiniz' ifadesi, üniversitedeki mevcut siyasi iklimi ve farklı seslere olan tahammülsüzlüğü özetler niteliktedir. İstiklal Marşı'nın bir törende yasaklandığı iddiası da bu başlık altında ciddi bir eleştiri olarak yer almaktadır.

Üniversitedeki sosyal yaşam, en zayıf halkalardan biri olarak görülmektedir. Yorumların büyük çoğunluğunda üniversite 'asosyal', 'soğuk' ve 'monoton' olarak nitelendirilmektedir. 'Sosyal kelimesi henüz keşfedilmemiş' gibi keskin ifadeler, bu konudaki eksikliği vurgulamaktadır. Kampüs içinde öğrencilerin vakit geçirebileceği, sosyalleşebileceği alanların ve aktivitelerin yetersizliği en büyük şikayettir. Sosyal hayatın tamamen öğrencinin kurduğu arkadaş ortamına bağlı olduğu, bunun dışında üniversitenin bir katkı sunmadığı genel bir kanıdır. Bahar şenliklerinin bile 'liseliler üniversitelileri sayı olarak geçebilmektedir' denilerek eleştirilmesi ve sanatçı seçimlerinin yetersiz bulunması, bu alandaki zafiyeti göstermektedir. Kampüs çevresindeki (Yenişehir) kafe ve restoranlar tek sosyalleşme mekanı olarak görülse de, bunların da öğrenci dostu olmadığı ve alkollü mekanların bulunmadığı belirtilmektedir.

Teknolojik altyapı ve imkanlar konusunda yorumlar sınırlı ve karışıktır. Olumlu olarak, 2005 tarihli eski bir yorumda Fizik bölümünün 'Türkiye'nin en iyi TEM'ine (Elektron Mikroskobu)' sahip olduğu gibi spesifik ve güçlü bir yön belirtilmiştir. Ancak daha güncel ve genel yorumlar, altyapı sorunlarına işaret etmektedir. Özellikle kampüsün bulunduğu Yenişehir mahallesinde sık sık yaşanan elektrik ve su kesintileri, dalgalı internet bağlantısı gibi sorunlar öğrencilerin yaşam kalitesini olumsuz etkilemektedir. Mühendislik fakültesindeki laboratuvarların yetersiz olduğu yönünde de eleştiriler mevcuttur. Bu durum, üniversitenin bazı niş alanlarda iyi yatırımları olsa da genel altyapı hizmetlerinde ve bazı bölümlerin teknik donanımında eksiklikler yaşadığını göstermektedir.

Üniversitenin Ankara'ya yakınlığı en büyük tercih sebebi olmasına rağmen, ulaşımın kendisi önemli bir sorun olarak görülmektedir. Özellikle geçmiş yıllardaki yorumlarda, Ankara-Kırıkkale arasındaki yolun tehlikeli olduğu ve servislerin 'ralli yapar gibi' güvensiz kullanıldığı vurgulanmıştır. Güncel yorumlarda ise, otobüslerin AŞTİ'den kalkmasının ciddi bir zaman kaybı yarattığı ve bir saatlik yolun iki saate çıktığı belirtilmektedir. Şehir ve kampüs arasındaki ulaşımın da yetersiz olduğu, özellikle ikinci öğretim öğrencilerinin akşam saatlerinde uzun dolmuş kuyrukları beklemek zorunda kaldığı ifade edilmektedir. Yüksek Hızlı Tren hattının kampüsün içinden geçmesine rağmen bir durağın olmaması ise yakın tarihli önemli bir eleştiridir. Bu durum, üniversitenin en büyük avantajı olan 'ulaşım kolaylığı' algısını zedelemektedir.

Uluslararası fırsatlar ve yabancı dil eğitimi konularında yapılan yorumlar oldukça sınırlıdır ve mevcut yorumlar olumsuz bir tablo çizmektedir. Bir öğrenci, Erasmus imkanlarının 'çok kısıtlı' olduğunu belirtmiştir. Yabancı dil eğitimi veya diğer uluslararası programlar hakkında neredeyse hiç bilgi bulunmamaktadır. Bir öğrencinin Almanya'da yüksek lisans yapması gibi bireysel başarı öyküleri olsa da, bu durumun kurumsal bir destekten ziyade kişisel çabayla gerçekleştiği anlaşılmaktadır. Bu veriler ışığında, üniversitenin öğrencilerine sunduğu uluslararası deneyim ve yabancı dil olanaklarının zayıf olduğu söylenebilir.

Yemekhane ve yemek kalitesi, üniversite hakkındaki en istikrarlı ve en olumsuz yorumların yapıldığı alanlardan biridir. Neredeyse tüm yorumlarda yemekhane 'tam bir rezalet' olarak nitelendirilmektedir. Yemeklerin kimi zaman yanmış, kimi zaman çiğ olduğu, menüye uyulmadığı ve porsiyonların olması gerekenin yarısı kadar olduğu yönünde yaygın bir şikayet bulunmaktadır. 'Kepçeye giren yemeğin yarısını kazana döküp öyle veriyorlar' ifadesi, porsiyon azlığını çarpıcı bir şekilde özetlemektedir. Ayrıca yemekhanenin kampüsün en tepesinde yer alması, öğrencilerin yemek yiyebilmek için '60-70 basamak' ve ardından iki kat daha çıkmak zorunda kalması, öğle arasında uzun sıralar beklenmesi gibi fiziksel zorluklar da sıkça dile getirilmektedir. Öğrenciler, denetim ve ceza olmadığı için yemekhane işletmesinin işini düzgün yapmadığını düşünmektedir.

Barınma imkanları konusunda genel olarak büyük bir krizden bahsedilmemektedir, ancak bazı önemli eleştiriler mevcuttur. Kampüs çevresindeki Yenişehir mahallesinde çok sayıda apart ve özel yurt bulunduğu, bu durumun öğrencilere seçenek sunduğu belirtilmektedir. 'Yurt apart zaten ganiyle var' ifadesi bu durumu özetler. Ancak bazı özel yurtların ve apartların fiyatlarının 'Ankara düzeyinde' ve pahalı olduğu, kiraların yüksek olduğu da dile getirilen şikayetler arasındadır. Devlet yurtlarının varlığı da bilinmektedir, ancak kapasiteleri veya koşulları hakkında detaylı yorum bulunmamaktadır. Genel olarak, barınma seçeneklerinin var olduğu ancak maliyetlerin öğrenciler için bir sorun teşkil edebileceği anlaşılmaktadır.

Kırıkkale Üniversitesi'nin genel imajı, 'Ankara'ya yakın ama Ankara olmayan' bir B planı üniversitesi olması üzerine kuruludur. Öğrencilerin %90'ının, puanı Ankara'daki üniversitelere yetmediği için burayı tercih ettiği sıkça vurgulanır. Bu durum, üniversitenin bir 'mecburiyet' kurumu olarak algılanmasına neden olmaktadır. Mezun olunduğunda alınan diplomanın pek bir işe yaramadığı, çünkü 'insanların çoğunun böyle bir üniversitenin varlığından haberi yoktur' gibi endişeler dile getirilmektedir. Üniversite, sık sık 'liseden bozma', 'vasat', 'çomar yuvası' gibi olumsuz sıfatlarla anılmaktadır. Buna karşın, az sayıda da olsa, üniversitenin ODTÜ veya Boğaziçi olmadığı gerçeğini kabul edip, kişisel çabayla buradan da CERN'e veya ABD'de doktoraya uzanan başarı hikayelerinin çıkabileceğini savunan daha gerçekçi ve yapıcı yorumlar da bulunmaktadır. Ancak genel kanı, üniversitenin prestij açısından zayıf olduğu yönündedir.

İdari personel ve özellikle öğrenci işleri, üniversitedeki en sorunlu birimlerden biri olarak göze çarpmaktadır. Yorumlarda personelin 'suratsız', 'sinir bozucu', 'ilgisiz' ve 'vasıfsız' olduğu yönünde yaygın bir kanı vardır. Telefonların açılmaması veya açılıp yüze kapatılması, bir soru sorulduğunda kimsenin bir şey bilmeyip öğrencileri birbirine yönlendirmesi gibi şikayetler sürekli tekrar etmektedir. 'İlla bi aracı bi tanıdık sokmak gerek' ifadesi, işlerin normal yollarla yürümediğini ve adam kayırmacılığın olduğunu düşündürmektedir. Bu durum, öğrencilerin en basit idari işlemleri için bile büyük bir mücadele vermesine ve zaman kaybetmesine neden olmaktadır. Üniversitenin bilimsel laboratuvarı (KÜBTAL) gibi birimlerde bile 'salla başını al maaşını' zihniyetinin hakim olduğu iddiaları, idari çürümenin ne kadar yaygın olduğu algısını güçlendirmektedir.

Mezuniyet sonrası iş ve kariyer fırsatları konusunda öğrenciler arasında belirgin bir görüş ayrılığı bulunmaktadır. Karamsar taraf, üniversite diplomasının iş hayatında bir karşılığı olmadığını, 'o diplomada bir boka yaramamaktadır' gibi sert ifadelerle dile getirmektedir. Hatta bir yorumcu, 'bu üniversiteyi bitirip mesleğini yapan arkadaşım yok' diyerek durumun vahametini vurgulamaktadır. İyimser taraf ise, kişisel çabanın ve başarının üniversite etiketinden daha önemli olduğunu savunmaktadır. Bu görüşü desteklemek için Kırıkkale Üniversitesi mezunu olup CERN'de çalışan, ABD'de doktora yapan veya Türkiye'de iyi konumlara gelen (hakim, savcı, atanmış öğretmen) somut örnekler sunulmaktadır. 'ODTÜ, İTÜ bitirmişsiniz falan yurtdışındaki adamın hiç bir şey sikinde değil' ifadesi, bu bakış açısını özetlemektedir. Sonuç olarak, üniversitenin markasının kariyer için tek başına yeterli olmadığı, ancak başarılı ve azimli öğrenciler için bir engel de teşkil etmediği anlaşılmaktadır.

Kırıkkale şehri, öğrenci yorumlarında neredeyse istisnasız olarak olumsuz bir imaja sahiptir. Şehir, 'küçük', 'sıkıcı', 'yobaz', 'geri kafalı' ve 'gelişmemiş' gibi sıfatlarla tanımlanmaktadır. Öğrencilerin, özellikle kadın öğrencilerin, şehir merkezinde yürürken yerel halk tarafından laf atılması gibi tacizlere maruz kaldığı yönünde ciddi şikayetler bulunmaktadır. Esnafın ise öğrenciyi 'nuri alço gözüyle' gördüğü, yani potansiyel bir sömürü aracı olarak algıladığı iddia edilmektedir. Bu olumsuz tablo nedeniyle, öğrencilerin büyük çoğunluğu Kırıkkale merkezine gitmekten kaçınmakta ve kampüsün hemen yanındaki, büyük oranda öğrencilerden oluşan 'Yenişehir' mahallesinde yaşamayı tercih etmektedir. Yenişehir, kafeleri ve restoranlarıyla bir öğrenci vahası gibi görülse de, buradaki imkanların da sınırlı ve pahalı olduğu belirtilmektedir. Kısacası, şehir üniversite yaşamına katkı sağlamak yerine, ondan kaçılan bir unsur haline gelmiştir.