İZMİR DEMOKRASİ ÜNİVERSİTESİ

Üniversitenin 'Demokrasi' ismi, yorumlarda sıkça ironik bir biçimde kullanılarak kurumdaki adalet ve eşitlik algısının zayıflığına işaret edilmektedir. Personel alımlarında liyakat yerine kişiye özel 'nokta atışı' ilanlar açıldığı ve 'torpil' yapıldığına dair çok ciddi iddialar bulunmaktadır. Öğrenciler, akademik personelin keyfi ve cezalandırıcı kararlarına karşı savunmasız kaldıklarını, hatta öğrenci işlerinin bile 'hocanın arkası güçlü, bir şey yapamayız' dediğini aktarmaktadır. Bu durum, kurum içinde bir hukuksuzluk ve kayırmacılık kültürünün hakim olduğu izlenimini güçlendirmektedir.

Akademik kadro ve eğitim kalitesine ilişkin görüşler, bölümler arasında keskin bir ayrım göstermektedir. Bir yanda, özellikle Hukuk gibi bazı bölümlerdeki hocaların 'genç', 'güncel', 'öğrenci dostu' ve yetkin olduğu belirtilirken, diğer yanda özellikle İnşaat Mühendisliği gibi bölümlerdeki öğretim üyeleri 'öğrencilere kin duymak', 'slayt okuyup zor sormak' ve 'sosyalleşme sıkıntısı yaşamak' gibi ciddi ithamlarla eleştirilmektedir. Bazı öğrenciler, hocaların 'arkadaş gibi' ve mütevazı yaklaşımlarından övgüyle bahsederken ('kahvaltı ettiniz mi diye soran profesör'), başkaları keyfi kararlar alan ve egolu akademisyenlerden şikayetçidir. Dolayısıyla, eğitim deneyimi büyük ölçüde öğrencinin hangi bölümde ve hangi hocaya denk geldiğine bağlı olarak tamamen zıt yönlerde şekillenebilmektedir.

Verilen metinlerde bu konu hakkında herhangi bir yoruma rastlanmamıştır.

Derslerle ilgili en yoğun eleştiriler, notlandırma sistemi ve uygulamalı eğitim eksikliği üzerinde toplanmaktadır. Özellikle mühendislik gibi bölümlerde 'çan eğrisi' yerine 'mutlak not sistemi' kullanılması, sınıf ortalamalarını çok düşürerek geçme oranlarını ciddi şekilde azalttığı için büyük bir şikayet konusudur. Verilen eğitimin seviyesiyle uyuşmayan zor sınavlar yapıldığı da sıkça dile getirilmektedir. Ayrıca, bazı teknik bölümlerin fiziki imkanları yetersiz yerlere taşınması nedeniyle 'uygulama yapılamadığı' ve eğitimin teoride kaldığı belirtilmektedir. Bir öğrencinin tamamen aynı ödeve farklı notlar alarak haksızlığa uğradığını iddia etmesi, notlandırmanın şeffaflığı konusunda da soru işaretleri yaratmaktadır.

Verilen metinlerde bu konu hakkında herhangi bir yoruma rastlanmamıştır.

Üniversitenin kampüs yapısı, belki de en fazla ve en sert eleştiriyi alan konusudur. Yorumlarda istisnasız bir şekilde 'kampüs olmadığı' vurgulanırken; okul 'dershane', 'apartman', 'lise' ve hatta 'özel hastane' gibi benzetmelerle tanımlanmaktadır. Ana yerleşkenin 'minnacık bir bahçeden' ibaret olduğu, kütüphanenin birkaç raftan oluştuğu, konferans salonu bulunmadığı ve hatta temel altyapı olanaklarında (su, tuvalet, asansör) bile sürekli sorunlar yaşandığı belirtilmektedir. Fakültelerin Uzundere gibi 'toplama kampı' benzetmesi yapılan veya Kemalpaşa gibi 'köy gibi' olarak nitelenen uzak lokasyonlara dağıtılması, öğrencilerin en büyük şikayetlerinden biridir.

Ana kampüsün tek bir binadan oluşması nedeniyle kampüs içi ulaşımdan pek bahsedilmemektedir. Mevcut yorumlar daha çok binanın dikey ulaşım sorunlarına odaklanmaktadır. Özellikle sınav zamanlarında asansörlerin bozuk veya kapalı olması ve öğrencilerin üst katlara merdivenle çıkmak zorunda kalması eleştirilmektedir.

Siyasi atmosferle ilgili yorumlar az ancak oldukça nettir. Birkaç öğrenci, üniversite yönetimini ve genel havasını belirli bir siyasi partiyle özdeşleştirerek 'malum partinin üniversite hali' gibi ifadeler kullanmaktadır. Rektörün atanma şekline yapılan vurgu da bu algıyı destekler niteliktedir. Buna karşın, bir yorumda okulda 'sağcı solcu muhabbeti olmaması'nın, yani siyasi kutuplaşmanın bulunmamasının olumlu bir özellik olarak belirtilmesi, farklı bir bakış açısı sunmaktadır.

Üniversite içindeki sosyal yaşamın neredeyse 'yok' olduğu konusunda genel bir fikir birliği vardır. Kampüs ortamının bulunmayışı, sosyalleşme alanlarının kısıtlılığı ve öğrenci kulüplerinin yetersizliği, okul içinde bir 'topluluk ruhu' oluşmasını engellemektedir. Üniversitenin düzenlediği nadir etkinlikler 'komik ve cringe' olarak nitelendirilmektedir. Ancak madalyonun diğer yüzünde, okulun mükemmel konumu sayesinde öğrencilerin sosyal hayatlarını tamamen okul dışına, Göztepe sahiline ve çevredeki kafelere taşıdığı görülmektedir. Bu durum, bazılarınca 'okulun sağlayamadığı sosyal imkanları şehirden elde etmek' olarak, bir başkasınca ise herkesin birbirini tanıdığı 'samimi bir ortam' olarak yorumlanmaktadır.

Üniversitenin teknolojik altyapısı genel olarak zayıf bulunmaktadır. Yorumlarda 'okula internet ağının tam 6 sene sonra geldiği', laboratuvar malzemelerinin eski olduğu ve 15.000 kişilik okula sadece iki bilgisayar sınıfının hizmet verdiği gibi ciddi eksiklikler dile getirilmektedir. Buna karşın, pandemi dönemindeki online eğitim sürecinin, özellikle genç akademisyenler sayesinde 'öğrenci dostu' ve başarılı bir şekilde yönetildiği de belirtilmiştir. Bu durum, altyapı eksikliğine rağmen insan faktörünün süreci olumlu etkileyebildiğini göstermektedir.

Üniversitenin ana binasının konumu, ulaşım açısından büyük bir avantaj olarak görülmektedir. Metro, tramvay ve feribota olan yakınlığı sayesinde şehrin her yerinden kolayca ulaşılabildiği sıkça vurgulanmaktadır. Ancak bu olumlu durum, fakülteleri Kemalpaşa, Çiğli veya Uzundere gibi uzak ve merkezi olmayan yerleşkelere taşınan öğrenciler için tam tersine dönmektedir. Bu öğrenciler için ulaşım, üniversitenin servis imkanı sunmaması nedeniyle bir 'eziyet' ve 'işkence' olarak tanımlanmaktadır. Dolayısıyla ulaşım imkanları, öğrencinin hangi yerleşkede eğitim aldığına göre cennet ve cehennem kadar farklılaşmaktadır.

Uluslararası olanaklar ve yabancı dil eğitimi konusunda yapılan yorumlar az ve olumsuzdur. Erasmus gibi öğrenci değişim programlarının neredeyse işlemediği, 'koskoca fakülteden 1 kişi gidiyor' ifadesiyle iddia edilmektedir. Özellikle Hukuk gibi ulusal mevzuata dayalı bölümlerde yurt dışı imkanlarının 'yok denecek kadar az' olduğu belirtilmiştir. Ayrıca, İngilizce hazırlık sınıflarının İzmir'in dışında, 'köy gibi' bir yer olarak tanımlanan Kemalpaşa'da verilmesi, öğrenciler için büyük bir dezavantaj olarak görülmektedir.

Yemek olanakları hakkında sınırlı sayıda yorum bulunmaktadır. Bu yorumlara göre, üniversitenin yemekhanesi 'uygun' fiyatlı bir seçenek sunarken, kantin hem pahalı bulunmakta hem de çeşit açısından yetersiz görülmektedir. Bir öğrencinin 'okulun kantininde tavuk döner bile yok' şeklindeki sitemi, kantindeki kısıtlılığı esprili bir dille özetlemektedir.

Üniversitenin kendine ait bir yurdunun olmaması, barınma konusundaki en temel bilgidir. Öğrenciler, KYK yurtları, özel yurtlar veya kiralık evlere yönelmek zorundadır. Ana kampüsün merkezi konumu, çevredeki ev kiralarını yükseltmekte ve 'ev bulmayı zor ve pahalı' hale getirmektedir. KYK yurdu olarak genellikle İnciraltı'ndaki yurdun çıktığı ve buradaki odaların '6 kişilik ve demir ranzalı' olduğu bilgisi de paylaşılmıştır.

Üniversite, ciddi bir imaj sorunu yaşamaktadır. Öğrenciler ve mezunlar tarafından sıklıkla 'dershane bozması', 'lise 5' ve 'apartman üniversitesi' gibi küçümseyici ifadelerle anılmaktadır. Hatta bir yorumda 'diplomasının geçerliliği bile tartışılır' denilerek kurumun akademik saygınlığı sorgulanmaktadır. Rektörün kişisel sosyal medya hesabının bile paylaşıldığı, rektör merkezli tanıtım faaliyetleri 'kurumsallıktan uzak' ve 'şaka gibi' bulunarak eleştirilmektedir. Genel kanı, üniversitenin sırf İzmir'de okumak için tercih edilen, kendi başına bir cazibesi olmayan bir kurum olduğu yönündedir.

İdari personele, özellikle de öğrenci işleri birimine yönelik yorumlar taban tabana zıttır. Bir grup öğrenci, öğrenci işlerinin 'çok kibar ve her konuda yardımcı' olduğunu belirterek burayı okulun tek tatmin edici yönü olarak görürken, başka bir grup 'asla ulaşılamadığından' ve maillere cevap verilmediğinden şikayet etmektedir. En endişe verici yorum ise, öğrenci işleri personelinin yetkili bir hocaya karşı kendilerinin bile çaresiz olduğunu 'hocanın arkası güçlü, biz de zarar görürüz' diyerek itiraf ettiğini iddia eden yorumdur. Bu durum, idari birimlerin etkinliği ve bağımsızlığı konusunda ciddi şüpheler doğurmaktadır.

Verilen metinlerde bu konu hakkında herhangi bir yoruma rastlanmamıştır.

Şehirle bütünleşik yaşam, İzmir Demokrasi Üniversitesi'nin en çok övülen ve neredeyse tek olumlu görülen özelliğidir. Ana binanın 'İzmir'in gerçek anlamda merkezinde' ve 'mükemmel' bir konumda olduğu defalarca vurgulanmaktadır. Öğrenciler, Göztepe sahili, İstinye Park AVM ve sayısız kafe gibi sosyal mekanlara yürüme mesafesinde olmaktan büyük memnuniyet duymaktadır. İzmir'in sunduğu canlı şehir hayatı, üniversitenin kendi bünyesinde sunamadığı tüm sosyal ve kültürel eksiklikleri telafi eden en önemli faktör olarak görülmektedir.