İSTANBUL YENİ YÜZYIL ÜNİVERSİTESİ

Üniversitede adalet ve eşitlik konularında çok ciddi ve endişe verici iddialar bulunmaktadır. Yorumlar, özellikle kayırmacılık ve not şişirme konularında yoğunlaşmaktadır. Okul yönetimi veya sahibiyle ahbaplığı olanların 'okula hiç gelmeden bile diploma sahibi olabileceği' gibi son derece ağır bir iddia mevcuttur. Bunun yanı sıra, özellikle Tıp Fakültesi'nde yatay geçiş için YKS puanı düşük paralı öğrencilere sistematik olarak 100'e yakın not ortalamaları verildiği, bunun da diğer üniversitelere geçişte haksız bir avantaj sağladığı sıklıkla dile getirilmiştir. Tam burslu öğrencilerin, paralı öğrencilerin egemen olduğu bir ortamdan dolayı beyin göçü yaptığı da belirtilen bir diğer sorundur.

Akademik kadro ve eğitim kalitesi, üniversite hakkındaki en çelişkili ve kutuplaşmış konulardan biridir. Kuruluş yıllarında her bölümde en az iki profesörün bulunması gibi vaatlerle olumlu bir başlangıç yapılmış olsa da, ilerleyen yıllarda bu algı ciddi şekilde zedelenmiştir. Yorumlarda bir yanda, özellikle Tıp Fakültesi'ndeki bazı hocaların ve spesifik isimlerin 'takdire şayan' eğitim verdiği ve alanlarında yetkin olduğu belirtilirken, diğer yanda çok ağır eleştiriler yer almaktadır. Akademik hırsızlık yaptığı iddia edilen bir ismin dekan olması, derslere uzman olmayan kişilerin girmesi, eğitimin slayt okumanın ötesine geçmemesi ve notların keyfi olarak verildiği iddiaları, genel kalite algısını olumsuz etkilemektedir. Hukuk bölümü gibi bazı alanlarda eğitimin ciddiye alındığına dair olumlu görüşler olsa da, genel kanı, liyakat ve eğitim kalitesinin sorunlu olduğu yönündedir.

Burs ve maddi olanaklar, üniversitenin ilk yıllarında önemli bir cazibe unsuru olarak sunulmuştur. 'Giren her iki kişiden birine burs' gibi iddialı vaatlerle öğrenci çekilmeye çalışılmıştır. Ancak zamanla, özellikle ücret iadeleri ve burs oranlarının belirsizliği gibi konularda ciddi sorunlar yaşandığı görülmektedir. Yatay geçiş sürecinde burs oranının zamanında bildirilmemesi öğrenciyi mağdur ederken, erken ödeme yapıp sonradan başka üniversiteye geçen öğrencilerin paralarını geri alamaması, üniversitenin parayı bir 'banka gibi işlettiği' eleştirilerine neden olmuştur. Burs kazanılmasına rağmen önceden ödenen ücretin iade edilmemesi de yaşanan bir diğer mağduriyettir.

Derslerin işleniş biçimi ve içeriği konusunda ciddi eleştiriler bulunmaktadır. Yorumlarda, eğitimin genellikle yüzeysel kaldığı, derslerin slayt okumaktan ibaret olduğu ve öğrencilerin gelişimine katkı sağlamadığı sıklıkla dile getirilmektedir. Özellikle yaz okulundan gelir elde etmek amacıyla öğrencilerin kasten dersten bırakıldığı gibi ağır bir iddia da mevcuttur. Hukuk Fakültesi gibi bazı bölümlerde yoklamaların ciddiye alındığı ve derslerin daha disiplinli işlendiği belirtilse de, genel olarak derslerin verimsiz geçtiği ve üniversite eğitim standardının altında kaldığı algısı hakimdir.

Üniversitedeki güvenlik ve denetim anlayışına dair yorumlar, genellikle olumsuz ve paranoyak bir yönetim anlayışına işaret etmektedir. Çalışanlarına maaş vermezken okula 91 kamera taktırılması ve yönetim katına ek güvenlik yerleştirilmesi, bu durumu özetleyen çarpıcı bir örnektir. Ayrıca, kapıdaki güvenlik görevlilerinin hayvanlara kötü davrandığına dair rahatsız edici bir iddia da bulunmaktadır. Olumlu olarak ise, güvenlikteki personelin yardımsever olduğuna dair tekil bir yorum mevcuttur.

Üniversitenin kampüs yapısı ve fiziki şartları, en yoğun ve en olumsuz eleştirilerin toplandığı alandır. Yorumların neredeyse tamamı, 'kampüs' olarak nitelendirilebilecek bir alanın olmadığı, okulun E-5 kenarında, sanayi sitelerinin ortasında yer alan bir bina veya 'apartman'dan ibaret olduğu yönündedir. 'Otoparktan bozma', 'bina tabeladan daha küçük', 'dershaneden farksız' gibi ifadelerle okulun fiziki yetersizliği sürekli vurgulanmıştır. Kütüphanenin küçüklüğü, sosyal alanların yokluğu ve çevrenin öğrenci yaşamına uygun olmaması, yıllar boyunca değişmeyen temel şikayetlerdir. Bu durum, üniversite deneyiminin lise veya dershaneden farksız olduğu hissini pekiştirmektedir.

Verilen metinlerde, üniversite kampüsü içindeki ulaşımla ilgili spesifik bir yoruma rastlanmamıştır. Yorumlar daha çok kampüsün tek bir binadan oluşması ve toplu taşıma ile erişimin kolaylığı üzerine odaklanmaktadır. Kampüs içi bir ulaşım ihtiyacı doğuracak kadar büyük bir alanın olmaması, bu konunun gündeme gelmemesinin temel nedenidir.

Üniversite yönetimi ve özellikle rektörün siyasi duruşu, öğrenciler ve gözlemciler arasında belirgin bir rahatsızlık kaynağıdır. Rektörün sık sık televizyon kanallarına çıkarak iktidar partisi lehine propaganda yapması, üniversitenin akademik kimliğinden uzaklaşıp 'siyasi bir ticarethane' olarak algılanmasına neden olmaktadır. Bu durumun, mezunların iş hayatında 'doğrudan fişlenip çıkmasına' yol açabileceği ve belirli siyasi görüşe sahip olmayan şirketlerde iş bulmalarını zorlaştıracağına dair ciddi endişeler dile getirilmiştir. Üniversitenin siyasi bir angajman içinde olması, tarafsız bir eğitim kurumu imajını zedelemektedir.

Üniversitedeki sosyal yaşam, fiziki imkanların kısıtlılığı nedeniyle oldukça zayıf olarak değerlendirilmektedir. Kampüsün bir binadan ibaret olması, yeşil alan veya öğrencilerin bir araya gelebileceği mekanların bulunmaması en büyük eksikliktir. 'Etkinlikler, şenlikler hiçbir şey yok' ifadesi bu durumu özetlemektedir. Üniversite ortamından uzak, lise veya dershane atmosferinin hakim olduğu, öğrencilerin derslere girip çıktığı bir yapı söz konusudur. Buna karşın, okulun küçük olmasının getirdiği 'haddinden fazla samimi bir ortam' olduğu ve hocalarla rahat iletişim kurulabildiğine dair az sayıda olumlu yoruma da rastlanmaktadır.

Üniversitenin teknolojik altyapısı, özellikle kütüphane ve laboratuvar olanakları açısından son derece yetersiz bulunmaktadır. Yorumlarda kütüphanenin 'bildiğiniz dershane sınıfı büyüklüğünde' olduğu, içinde sadece 3 bilgisayar bulunduğu ve bunların da birinin mutlaka bozuk olduğu belirtilmiştir. Mimarlık gibi bölümler için kaynak kitap bulunmaması, altyapının ne kadar zayıf olduğunun bir göstergesidir. Ayrıca, dersliklerde Wi-Fi'nin aylardır çalışmaması ve klimaların bozuk olması gibi temel sorunlar da öğrencilerin eğitim kalitesini doğrudan etkilemektedir. Kuruluş yıllarında her öğrenciye laptop verileceği vaadi, mevcut teknolojik sefaletle tam bir tezat oluşturmaktadır.

Üniversitenin konumu, toplu taşıma erişimi açısından en büyük avantajı olarak görülmektedir. Yorumlarda sıklıkla metrobüs, tramvay ve otobüs hatlarının hemen yanında olmasının büyük bir kolaylık sağladığı belirtilmiştir. Cevizlibağ'da, ana ulaşım akslarının kesişim noktasında yer alması, İstanbul'un farklı yerlerinden gelen öğrenciler için önemli bir artıdır. Ancak bu olumlu durum, kampüsün çevresinin sosyal ve öğrenci yaşamına uygun olmaması eleştirisiyle dengelenmektedir. Yani okula ulaşım kolayken, okul ve çevresinde vakit geçirmek zordur.

Üniversitenin uluslararası fırsatları ve yabancı dil eğitimi konusunda çelişkili ve yetersiz bilgiler bulunmaktadır. Kuruluş yıllarında Erasmus programı çerçevesinde 12 üniversite ile anlaşma olduğu ve öğrencilerin mali olarak desteklendiği gibi olumlu bilgiler paylaşılmıştır. Ancak daha sonraki yıllarda, Erasmus öğrencisi olarak gelen bir kişinin deneyimi son derece olumsuz olmuş ve okulu 'asla tavsiye edemem' şeklinde nitelendirmiştir. Ayrıca bir yabancı öğrencinin, tüm ücretleri ödemesine rağmen vize başvurusunun reddedilmesi ve okulun bu konuda yardımcı olmaması da uluslararası ilişkilerdeki zayıflığı göstermektedir. İngilizce okutmanı alımı için verilen ilanda 'Latince bilmek' gibi absürt şartların aranması ise kurumun bu konudaki ciddiyetsizliğine dair bir başka örnektir.

Kampüsteki yemek hizmetleri, özellikle fiyatlarının yüksekliği nedeniyle eleştirilmektedir. Devlet üniversitelerindeki yemek fiyatlarıyla kıyaslandığında fahiş olduğu düşünülen kantin ücretleri, öğrenciler için önemli bir mali yük olarak görülmektedir. Bir yorumda, kantinde karın doyurmanın 30 TL'ye mal olduğu belirtilirken, daha güncel bir yorumda öğle yemeğine yapılan %70'lik zammın ekonomik zorluklar yaşayan öğrencileri daha da zorladığı vurgulanmıştır.

Metinlerde üniversitenin yurtları ve barınma imkanları hakkında çok sınırlı bilgi bulunmaktadır. Birkaç yorumda, okula yeni başlayacak öğrencilerin veya ailelerinin yurt ve kiralık daire olanakları hakkında bilgi talep ettiği görülmektedir. Bu durum, üniversitenin bu konuda yeterli bilgilendirme yapmadığı veya kendine ait yurt imkanlarının kısıtlı olduğu şeklinde yorumlanabilir. Konu hakkında doğrudan bir öğrenci deneyimi veya eleştiri yer almamaktadır.

İstanbul Yeni Yüzyıl Üniversitesi'nin imajı, zaman içinde olumludan olumsuza doğru keskin bir düşüş göstermiştir. Başlangıçta 'cemaat bağlantısı olmadığı' vurgulanan, iş garantisi veren, modern bir kurum imajı çizilmeye çalışılmıştır. Ancak yıllar geçtikçe 'parayla diploma satan tabela üniversitesi', 'ticarethane', 'dershaneden bozma bina' gibi olumsuz tanımlamalar baskın hale gelmiştir. Özellikle E-5 kenarındaki konumu, fiziki yetersizlikleri ve rektörünün siyasi kimliği, üniversitenin kamuoyundaki algısını 'vasat' ve 'niteliksiz' bir kurum seviyesine indirmiştir. Memnuniyet anketlerinde son sıralarda yer alması da bu olumsuz imajı pekiştiren bir veridir.

İdari personel ve yönetim, üniversiteyle ilgili en yoğun şikayetlerin merkezinde yer almaktadır. Özellikle öğrenci işleri, 'en ufak bir tebessümden uzak', ilgisiz ve çözüm odaklı olmayan birim olarak tanımlanmaktadır. Yatay geçiş, kayıt, ücret iadesi gibi kritik süreçlerde öğrencileri günlerce oyalamaları, net bilgi vermemeleri ve kaba tavırları sıkça eleştirilmiştir. Yöneticilerin akademisyenlerin maaşlarını aylarca ödememesi, iletişimde şeffaf olmamaları ve sorunlara karşı duyarsız kalmaları, üniversitenin yönetimsel olarak tam bir fiyasko olduğu algısını yaratmaktadır. Bir personelin toplu mail atarken tüm alıcıların e-posta adreslerini açık bırakması gibi profesyonellikten uzak davranışlar da bu olumsuz tabloyu desteklemektedir.

Üniversitenin iş ve kariyer fırsatları konusundaki vaatleri, en büyük hayal kırıklıklarından birini oluşturmaktadır. Kuruluş yıllarında, özellikle ilk mezunlara yönelik 'yüzde yüz iş garantisi' ve Vatan Hastaneler Grubu'nda iş olanağı gibi çok iddialı sözler verilmiştir. Bu vaatler, o dönemde 'oldukça komik' bulunsa da bir cazibe unsuru olmuştur. Ancak ilerleyen yıllarda bu vaatlerin tamamen unutulduğu ve mezunların iş bulma konusunda ciddi endişeler taşıdığı görülmektedir. Özellikle üniversitenin siyasi imajı nedeniyle mezunların 'fişleneceği' ve belirli şirketler dışında iş bulamayacağı korkusu, ilk yıllardaki iş garantisi sözüyle tam bir tezat oluşturmaktadır.

Üniversitenin bulunduğu çevre, öğrenci yaşamı için elverişsiz olarak nitelendirilmektedir. Cevizlibağ'daki konum, ulaşım açısından avantajlı olsa da, sosyal açıdan büyük bir dezavantajdır. Etrafın 'kaportacı, oto yıkama', 'oto sanayi' ve 'işportacıların' olduğu bir bölge olması, öğrencilerin ders sonrası vakit geçirebileceği mekanların yokluğuna işaret etmektedir. En yakın bilindik yeme-içme mekanlarına bile araçla gidilmesi gerektiği belirtilmiştir. Bu durum, üniversitenin şehirle bütünleşemeyen, izole ve sevimsiz bir çevrede konumlandığı algısını güçlendirmektedir.