İSTANBUL MEDİPOL ÜNİVERSİTESİ

Adalet ve eşitlik, üniversitenin en çok sorgulandığı ve en ağır eleştirileri aldığı alanlardan biridir. Üniversitenin kuruluş sürecindeki arazi tahsislerinin 'usulsüz' ve 'imtiyazlı' olduğu yönündeki iddialar, kurumun adalet algısına en başından gölge düşürmektedir. Öğrenci yorumlarında ise kayırmacılık ve adam kayırma iddiaları dikkat çekiyor; bazı öğrencilerin bilinçli olarak 'bölüm birincisi' yapıldığı, projelerin ve akademik gayretin liyakate göre değil, 'o öğrenci' olup olmamaya göre değerlendirildiği öne sürülüyor. Buna karşın, özellikle Tıp gibi bazı fakültelerde siyasi bir ayrımcılık görmediğini belirten muhalif öğrenciler de bulunmaktadır. Burslu öğrencilere geçmişte uygulanan 'zorunlu hizmet' şartı da adaletsiz bir uygulama olarak kayıtlara geçmiştir.

Akademik kadro ve eğitim kalitesi, üniversite hakkındaki yorumların en çok ayrıştığı alandır. Özellikle Tıp, Diş Hekimliği gibi sağlık fakülteleri ve Bilgisayar Programcılığı gibi bazı teknik bölümlerdeki hocalar, alanlarında yetkin, deneyimli ve öğrenciyle ilgili olarak tanımlanmakta ve eğitim kalitesi 'dolu dolu' olarak nitelendirilmektedir. Ancak bu olumlu tablonun aksine, bazı sosyal ve idari bilimler fakültelerinde derslere giren kadronun yetersiz olduğu, hatta hocaların düşük puanla gelen öğrenci profili nedeniyle kapasitelerinin altında bir eğitim vermek zorunda kaldığı yönünde ciddi eleştiriler bulunmaktadır. Bazı öğretim üyelerinin ise ego ve kompleks sahibi olduğu, dersi sevdirmek yerine öğrencileri soğuttuğu iddia edilmektedir. Bu durum, eğitim kalitesinin fakülteden fakülteye dramatik bir şekilde değiştiğini göstermektedir.

Üniversitenin burs olanakları, özellikle Türkiye derecesi yapmış başarılı öğrencileri çekmek için oldukça 'cazip' ve 'akıl çelici' olarak tanımlanmaktadır. Sınıf birincisine tam, ikincisine %50, üçüncüsüne ise %25 burs veren 'akademik başarı bursu' uygulaması, öğrenciler tarafından takdir edilen önemli bir avantajdır. Ancak geçmiş yıllara ait yorumlar, bursların her zaman karşılıksız olmadığını, 2010 yılında sağlık bilimleri burslarının 'zorunlu hizmet' taahhüdü içerdiğini göstermektedir. Bu durum, burs politikasının zaman içinde değiştiğine işaret etmektedir. Yatay geçişte burs imkanlarının kısıtlı olması ise eleştirilen bir başka konudur.

Ders içerikleri konusunda da çift yönlü bir algı mevcuttur. Özellikle seçmeli derslerin çeşitliliği, öğrencilerden büyük övgü almaktadır; alternatif tıptan kod yazmaya, pilatestenden takı tasarıma kadar uzanan geniş yelpaze, en beğenilen özelliklerden biri olarak öne çıkmaktadır. Bölüm derslerinin ise özellikle sağlık ve teknik alanlarda 'dolu dolu' ve sektöre hazırlayıcı olduğu belirtilmektedir. Bununla birlikte, Diş Hekimliği gibi uygulamalı bölümlerde pratik eğitimin, özellikle ilk yıllarda, yetersiz kaldığı ve sistemin oturmamasından kaynaklı sorunlar yaşandığı aktarılmaktadır. Ayrıca, bazı seçmeli ders hocalarının ders içeriğinden bağımsız olarak sürekli dini veya siyasi telkinlerde bulunması da eleştiri konusu olmuştur.

Güvenlik ve denetimle ilgili yorumlar oldukça sınırlı ancak çarpıcı bir olayı içermektedir. Bir kız öğrencinin ailesinin, kızlarını bulmak amacıyla diğer öğrencileri WhatsApp grubu üzerinden tehdit etmesi ve okula gelerek olay çıkarması, okul yönetiminin bu durumda öğrencileri korumak yerine azarlaması, güvenlik ve öğrenci koruma mekanizmalarının ne kadar zayıf olabileceğine dair ciddi bir endişe yaratmaktadır. Bunun dışında, sınıflarda kamera bulunması bazı öğrenciler tarafından kişisel alanın ihlali olarak görülmektedir.

Üniversitenin kampüsleri, modern ve yeni binalara sahip olmasıyla takdir görse de genel atmosferi en çok eleştirilen konulardan biridir. Özellikle Kavacık'taki Güney Kampüsü, sık sık bir 'AVM' veya 'plaza'ya benzetilmektedir. Bu durum, içinde Gratis gibi mağazaların bulunmasıyla bazıları için pratik bir avantaj sağlarken, büyük bir kesim için yeşil alandan yoksun, ruhsuz ve 'üniversite hayatı' yaşanmayacak bir ortam olarak görülmektedir. Kütüphanelerin, özellikle sınav dönemlerinde, 25 bin kişilik öğrenci nüfusu için inanılmaz derecede yetersiz ve küçük olduğu yönünde yoğun şikayetler mevcuttur. Kampüsün 'dağ başında' olması ve bazı noktalarda telefon ve internetin çekmemesi de diğer önemli sorunlardır.

Kampüs içi ulaşım, özellikle otopark ve servisler konusunda ciddi eleştirilere maruz kalmaktadır. Yıllık otopark ücretinin 2023 itibarıyla 2400 TL gibi fahiş bir seviyede olması ve bu ücreti ödeyenlerin bile araçlarını park ettikten sonra binalara 500 metre yürümek zorunda kalması büyük bir memnuniyetsizlik kaynağıdır. Kavacık'taki Kuzey ve Güney kampüsleri arasındaki yürüme mesafesi bazıları için sorun teşkil etmezken, bazıları için 'Sırat köprüsü' kadar zorlu bir geçiş olarak nitelendirilmektedir. Kampüsler arası öğrenci servislerinin ücretli olması da eleştirilen bir diğer konudur.

Üniversitenin siyasi kimliği, en başından beri tartışmaların merkezinde yer almıştır. Kurucusunun mevcut hükümette Sağlık Bakanı olması, üniversitenin 'iktidara yakın' ve 'yandaş' olarak etiketlenmesine neden olmaktadır. Bu algı, üniversitenin imtiyazlı bir şekilde büyüdüğü ve denetimlerden rahatça geçtiği iddialarıyla pekişmektedir. Okul içinde ise durum daha karmaşıktır. Tıp ve Diş Hekimliği gibi fakültelerde okuyan ve kendini 'muhalif' olarak tanımlayan öğrenciler, derslerde herhangi bir siyasi baskı veya söylemle karşılaşmadıklarını, hatta bazı hocaların apolitik veya muhalif olduğunu düşündüklerini belirtmektedir. Ancak, özellikle sosyal bilimler alanındaki bazı seçmeli derslerde veya bazı akademisyenlerin kişisel sosyal medya paylaşımlarında tek taraflı siyasi ve dini propagandaya rastlandığı da aktarılmıştır.

Sosyal yaşam ve kampüs hayatı, üniversitenin en zayıf karnı olarak görülmektedir. Yorumların ezici bir çoğunluğu, okulda 'etkinlik olmadığı', kulüplerin yetersiz kaldığı ve genel olarak bir 'üniversite hayatı' atmosferinin bulunmadığı yönündedir. Kampüsün AVM'ye veya plazaya benzetilmesi, sosyal etkileşim ve öğrenci aktiviteleri için uygun bir ortam sunmadığı algısını güçlendirmektedir. Öğrenci profilinin 'keko-kezo dolu' olduğu ve 'piyasa yapmaya' odaklı olduğu yönündeki yorumlar, kafa dengi arkadaş bulmanın zor olabileceğine işaret etmektedir. Bu nedenle, hareketli bir sosyal çevre ve kampüs kültürü arayanlar için doğru bir tercih olmayabileceği sıkça vurgulanır.

Üniversitenin teknolojik altyapısı, bazı alanlarda modern ve yeterli bulunurken, bazı temel hizmetlerde ciddi sorunlar yaşandığı görülmektedir. Bilgisayar programcılığı gibi bölümlerde Apple iMac cihazların kullanılması ve zengin elektronik kaynak koleksiyonuna erişim imkanı, olumlu yönler olarak öne çıkmaktadır. Ancak, kampüs genelindeki Wi-Fi bağlantısının kalabalık zamanlarda kopması, bazı alanlarda telefon ve internetin hiç çekmemesi gibi temel altyapı sorunları mevcuttur. En büyük şikayetlerden biri ise, ders seçimi gibi kritik işlemlerin yapıldığı öğrenci bilgi sisteminin yavaşlığı ve çökmesidir.

Kavacık kampüslerine ulaşım, merkezi noktalardan kolay olması sebebiyle bazı öğrenciler için pratik bulunuyor. Özellikle Kavacık Köprüsü'nde inildiğinde kampüse yürüme mesafesinin sadece birkaç dakika olması olumlu bir özellik olarak kaydedilmiş. Ancak, bu durumun bir de madalyonun öbür yüzü var. Üniversitenin otoyol kenarındaki konumu ve öğrenci yoğunluğu, Kavacık durağında özellikle okul çıkış saatlerinde 'Zincirlikuyu metrobüs durağı' benzeri bir izdiham yaşanmasına neden oluyor. Bu kalabalık, toplu taşıma kullanımını çileye dönüştürebilmektedir.

Uluslararası öğrenci profili ve yabancı dil eğitimi konusunda çelişkili yorumlar bulunmaktadır. Üniversitede İngilizce eğitiminin iyi verildiğini belirten bir yorumun yanı sıra, 'uluslararası' bir üniversitede personelin ve hatta bazı profesörlerin İngilizce bilmemesi veya dersleri Türkçe işlemesi ciddi bir eleştiri konusudur. Yabancı uyruklu öğrencilere yönelik kötü muamele iddiaları ve TÖMER (Türkçe Öğretim Merkezi) ile ilgili şikayetler, uluslararası öğrenci deneyiminin sorunlu olabileceğine işaret etmektedir. Kampüste ve sınıflarda yabancı öğrenci sayısının çok yüksek olması, bazı Türk öğrenciler tarafından olumsuz bir durum olarak algılanmaktadır.

Yemekhane ve yemek kalitesi, neredeyse tüm yorumlarda olumsuz olarak değerlendirilmiştir. Yemeklerin 'gereksiz pahalı', 'kötü' ve 'inanılmaz tatsız' olduğu yönünde genel bir fikir birliği vardır. Devlet üniversitelerindeki yemeklerle kıyaslandığında hem daha pahalı hem de daha lezzetsiz olduğu vurgulanmaktadır. Ayrıca, yemekhanede suyun bile parayla satılması, öğrencilerin tepkisini çeken bir diğer detaydır.

Sağlanan metinlerde üniversitenin yurtları veya barınma olanaklarının kalitesi hakkında doğrudan bir yoruma rastlanmamıştır. Ancak, kampüsün bulunduğu Kavacık'ta kiraların 'fahiş' düzeyde olduğu ve öğrencilerin bu durumdan olumsuz etkilendiği, dolaylı olarak barınma maliyetinin yüksek olduğuna işaret etmektedir. Ayrıca, bir yorumda yurt inşaatının gecikmesi nedeniyle okulun açılış tarihinin ertelendiği bilgisi yer almaktadır.

İstanbul Medipol Üniversitesi'nin imajı, keskin bir şekilde ikiye bölünmüştür. Bir yanda, özellikle Tıp alanında 'Türkiye'nin en iyilerinden' olarak kabul edilen, sağlık kökenli, güçlü bir 'hastane üniversitesi' imajı vardır. Diğer yanda ise, siyasi bağlantılarıyla büyüyen, kamu arazilerini şaibeli yollarla elde eden, öğrenciyi 'yürüyen paracıklar' olarak gören bir 'ticarethane' ve 'yandaş üniversite' algısı hakimdir. Çok düşük puanlı öğrencileri ücretli programlara kabul etmesi ve reklamlarında başarıyı abartılı bir şekilde pazarlaması, bu ticari imajı güçlendiren unsurlardır. Sonuç olarak, üniversitenin imajı, bakış açısına göre 'saygın bir sağlık kurumu' ile 'siyasi destekli bir işletme' arasında gidip gelmektedir.

İdari personel ve özellikle öğrenci işleri, üniversite hakkındaki şikayetlerin odak noktalarından biridir. Öğrencilerin büyük bir kısmı, idari birimlere ulaşmanın çok zor olduğundan, çalışanların 'iş bilmediğinden' ve sürekli olarak birbirlerine yönlendirme yaptıklarından yakınmaktadır. Bu durum, öğrencilerin basit işlemleri halletmek için bile 'mekik dokumak' zorunda kalmasına neden olmaktadır. Özellikle uluslararası öğrencilere yönelik hizmet veren birimlerin de yetersiz olduğu ve personelin İngilizce bilmediği yönünde şikayetler vardır. Buna karşın, nadiren de olsa öğrenci işleriyle sorun yaşamayan veya aradığı kişiye kolayca ulaşıp sorununu çözebilen öğrenciler de mevcuttur.

Mezuniyet sonrası iş ve kariyer olanakları, bölümden bölüme farklılık göstermektedir. Bilgisayar Programcılığı gibi teknik bölümlerin mezunlarını 'dolu dolu' bir eğitimle sektöre hazırladığı ve iş bulma konusunda avantaj sağladığı belirtilmektedir. Üniversitenin hastane bağlantıları sayesinde sağlık bölümü öğrencileri için staj imkanları sunması da önemli bir artıdır. Ancak, bu olumlu tablonun aksine, yüksek not ortalamasına ve yetkinliklere sahip bir mezunun, okulun referans sistemindeki 'klikleşme' nedeniyle 1,5 yıldır nitelikli bir iş veya yüksek lisans programı bulamadığını ve bu başarısızlığı üniversiteye bağladığını anlatan yorum, kariyer desteğinin her öğrenci için eşit işlemediğini düşündürmektedir. Ayrıca, geçmişteki 'zorunlu hizmet' uygulaması da kariyer özgürlüğünü kısıtlayan bir faktör olarak görülmüştür.

Üniversitenin İstanbul'da olması teoride bir avantaj gibi görünse de, Kavacık kampüslerinin konumu bu avantajı gölgelemektedir. Yorumcular, Kavacık'ın İstanbul'un genel dokusundan kopuk, kendi içinde pahalı ve sınırlı imkanlara sahip bir bölge olduğunu belirtmektedir. Fahiş kiralar, pahalı marketler ve kafeler, öğrencilerin şehir yaşamından beklentilerini karşılamaktan uzaktır. Bir öğrencinin “Giresun'dan mezun oldum deseler daha iyi, İstanbul'la ilgisi yok gibi” yorumu, bu kopukluğu çarpıcı bir şekilde özetlemektedir.