İSTANBUL MEDENİYET ÜNİVERSİTESİ

Adalet ve eşitlik, üniversite hakkındaki en ciddi ve endişe verici iddiaların merkezinde yer alıyor. Özellikle 2019 yılındaki yüksek lisans mülakatlarına dair yapılan yorumlar, sistematik bir kayırmacılık ve torpil ağının varlığına işaret ediyor. Hukuk Fakültesi dekanının yeğeni ve diğer nüfuzlu kişilerin yakınlarının, mülakat listesindeki sıraları beklenmeden ve özel muamele görerek içeri alındığı ve sonuçta başarılı ilan edildiği detaylı bir şekilde anlatılıyor. Mülakat puanlarının şeffaf bir şekilde açıklanmaması da bu şüpheleri güçlendiriyor. Bu durum, üniversitede liyakatin değil, kişisel ve siyasi ilişkilerin ön planda tutulduğu yönünde güçlü bir algı yaratıyor.

Akademik kadro ve eğitim kalitesi konusunda yorumlar keskin bir şekilde ikiye ayrılıyor. Bir yanda, özellikle Hukuk Fakültesi gibi bazı bölümlerdeki hocaların 'Türkiye'nin en nadide hocaları' olduğu ve donanımlı oldukları yönünde güçlü bir memnuniyet dile getirilirken; diğer yanda üniversite genelinde siyasi tandanslı, liyakatsiz ve torpille atanmış akademisyenlerin varlığına dair çok ciddi eleştiriler bulunuyor. Özellikle Tıp Fakültesi'nde aşı karşıtı akademisyenlerin bulunması veya bazı hocaların alanlarındaki temel bilgilere bile hakim olmaması gibi iddialar, eğitim kalitesindeki tutarsızlığa işaret ediyor. Öğrencilerin deneyimi, büyük ölçüde denk geldikleri fakülte ve hocalara göre değişiklik gösteriyor.

Verilen metinlerde bu konu hakkında herhangi bir yoruma rastlanmamıştır.

Ders içerikleri ve işleyişi hakkında detaylı yorumlar sınırlı olsa da bazı önemli sorunlar göze çarpıyor. Hukuk Fakültesi'nde kontenjan artışları nedeniyle derslerin kapasitesi yetersiz amfiler veya konferans salonları gibi uygunsuz mekanlarda yapıldığı, bu durumun ses ve görüş kalitesini olumsuz etkilediği belirtiliyor. Dersliklerde Atatürk portresi ve İstiklal Marşı gibi temel unsurların bulunmaması eleştirilirken, seçmeli bir dersin zorunlu hale getirilmesi gibi uygulamalar da müfredatın keyfi yönetildiği izlenimini doğuruyor.

Güvenlik konusunda hem olumlu hem de olumsuz deneyimler aktarılmış. Bir yandan, kampüs içindeki spor sahalarının temizliği ve düzeniyle ilgili ciddi ihmaller (dolu çöp kutuları, kırık tribünler) dile getirilirken, diğer yandan Hukuk Fakültesi'ne giden yolda bir öğrencinin defalarca tacize uğradığını belirtmesi çok daha vahim bir güvenlik sorununa işaret ediyor.

Üniversitenin kampüs yapısı, en çok şikayet alan konuların başında geliyor. Yorumlar, merkezi konuma rağmen kampüslerin son derece dağınık, yetersiz ve plansız olduğu yönünde birleşiyor. Göztepe'deki Kuzey ve Güney kampüsleri, Kartal'daki Cevizli kampüsü ve Tuzla'daki yerleşke arasında ciddi bir kopukluk var. Binalar sık sık 'apartman gibi', 'dershaneden bozma' veya 'konteyner' olarak nitelendiriliyor. Özellikle Hukuk Fakültesi'nin bulunduğu Cevizli kampüsü, fiziki imkansızlıkları ve sosyal alan eksikliğiyle eleştirilerin odağında. Değerli arazilerin otopark gibi verimsiz kullanılması ve yeni binaların yavaş ilerlemesi genel bir memnuniyetsizlik yaratıyor. Tek olumlu gelişme olarak yeni ve büyük bir kütüphanenin inşa edilmesi ve kullanıma açılması gösteriliyor.

Farklı yerleşkeler arasındaki ulaşım, üniversitenin dağınık yapısının doğal bir sonucu olarak öğrenciler için bir sorun teşkil ediyor. Özellikle Göztepe'deki Kuzey ve Güney kampüslerinin bir üst geçitle birbirine bağlanmış olması pratik bir çözüm gibi görünse de, genel olarak kampüslerin birbirinden kopuk olması eleştiriliyor. Bir öğrencinin 'sağ sol kampüs olayı öğrencileri yoruyor' ifadesi, bu bölünmüşlüğün yarattığı zorluğu özetliyor.

Üniversitenin siyasi atmosferi ve ideolojik duruşu, yorumlarda sıkça eleştirilen bir konu. Özellikle 'hükümet üniversitesi' veya 'AKP'nin kendi kadrosunu desteklediği' bir kurum olduğu yönünde güçlü bir algı var. Öğretim üyelerinin ekseriyetle belirli bir siyasi görüşe (AKP-MHP) sahip olduğu, derste siyaset yapmaktan çekinmedikleri ve muhafazakar olmayanların dışlandığı iddia ediliyor. Cumhuriyet Bayramı gibi milli bayramlara web sitesinde yer verilmemesi, ancak 15 Temmuz'un sürekli ön planda tutulması, bu ideolojik duruşun bir yansıması olarak görülüyor. Ayrıca Boğaziçi Üniversitesi'ne atanan rektör Melih Bulu için özel olarak profesör kadrosu açılması, üniversitenin siyasi iktidarın bir aracı olarak kullanıldığı iddialarını güçlendiriyor.

Üniversitedeki sosyal yaşam ve öğrenci etkileşimi zayıf olarak değerlendiriliyor. Yorumlar, kampüslerin fiziki yetersizliğinin sosyal hayata olumsuz yansıdığını gösteriyor. Kulüp sayısının az olduğu, aktif olmanın daha çok öğrencinin kendi çabasına kaldığı belirtiliyor. Özellikle bir Erasmus öğrencisinin kimsenin kendisiyle konuşmamasından ve yalnız hissetmesinden şikayet etmesi, okuldaki öğrenci etkileşiminin ve misafirperverliğin sorgulanmasına neden oluyor. Kampüslerin 'içinde sosyalleşecek alanın 0 olduğu' yönündeki ifade, bu genel durumu özetliyor.

Üniversitenin teknolojik altyapısı ve dijital sistemleri konusunda bazı ciddi aksaklıklar yaşandığı anlaşılıyor. Özellikle öğrenci bilgi sisteminde yaşanan yazılım problemleri nedeniyle kayıt yenileme döneminde sorunlar çıkması, temel sistemlerin bile oturmadığını gösteriyor. Web sitesinin mobil cihazlarla uyumsuz olması ve fakülte bilgilerine ulaşılamaması da bir başka eleştiri konusu. Başvuruların hâlâ posta yoluyla kabul edilmesi gibi eski usul yöntemler, üniversitenin 'medeniyet' ve 'yenilikçilik' iddialarıyla çelişiyor.

Üniversitenin merkezi kampüslerinin konumu, en büyük avantajlarından biri olarak görülüyor. Metro, metrobüs ve otobüs hatlarına yakınlığı sayesinde İstanbul'un her iki yakasından da ulaşımın kolay olduğu sıkça vurgulanıyor. Ancak bu genel olumlu tablo, bazı fakülteler ve yerleşkeler için geçerli değil. Özellikle Hukuk Fakültesi'nin bulunduğu Cevizli ve en çok eleştirilen Tuzla kampüsünün 'yeri çok ters ve ulaşım zor' olarak nitelendirilmesi, bu kampüslerdeki öğrenciler için ciddi bir sorun teşkil ediyor. Merkezi kampüslere ulaşım kolayken, dağınık yapıdaki diğer birimlere gitmek zorlayıcı olabiliyor.

Uluslararasılaşma, üniversitenin kuruluş felsefesindeki beş temel esastan biri olmasına rağmen, pratikte bu hedefin uzağında kalındığı görülüyor. Bir Erasmus öğrencisinin kampüste yaşadığı yalnızlık ve kimsenin kendisiyle İngilizce iletişim kurmaması, uluslararası öğrenci entegrasyonunun zayıf olduğunu gösteriyor. İngilizce hazırlık sınıfında belirli bir kitabın alınmasının zorunlu tutulması ve fotokopinin yasaklanması ise 'rant çevirme' ve 'öğrenci sömürme' olarak algılanıyor. Bu durumlar, üniversitenin uluslararası vizyonunun öğrenciler tarafından yeterince hissedilmediğine işaret ediyor.

Yemekhane hizmetleriyle ilgili sınırlı sayıda fakat önemli bir eleştiri mevcut. Diğer birçok üniversitenin aksine sadece öğle yemeği hizmeti verilmesi ve yemeklerin sık sık erken bitmesi, öğrencilerin temel beslenme ihtiyaçlarının yeterince karşılanmadığını gösteriyor.

Verilen metinlerde bu konu hakkında herhangi bir yoruma rastlanmamıştır.

İstanbul Medeniyet Üniversitesi'nin imajı, 'bilinmezlik' ve 'yanlış algılanma' üzerine kurulu. En sık tekrarlanan tema, birçok kişinin burayı özel üniversite sanması ve öğrencilerin bu durumdan rahatsızlık duyarak 'devlet' ibaresini ekleme çabası. 'Tabela üniversitesi', 'ne idüğü belirsiz', 'medeniyetten uzak' gibi sert ifadelerle tanımlanması, kurumun henüz saygın ve köklü bir kimlik oturtamadığını gösteriyor. İsmi ve logosu da sıkça eleştiri konusu oluyor; 'medeniyet' kelimesinin beton binalarla ilişkilendirilmesi ironik bulunuyor. Genel olarak, üniversitenin adı ve dışarıdan görünüşü ile içerideki gerçeklik arasında büyük bir fark olduğu algısı hakim.

İdari personel ve özellikle öğrenci işleri, üniversitenin en sorunlu alanlarından biri olarak öne çıkıyor. Yorumların neredeyse tamamı, telefonlara cevap verilmemesi, maillerin yanıtsız kalması ve genel bir ilgisizlik üzerine yoğunlaşıyor. Öğrenciler en basit bir soru sormak veya bir evrak teslim etmek için dahi muhatap bulmakta zorlandıklarını, saatlerce telefonda bekletildiklerini belirtiyorlar. Bu durum, 'medeniyet' ismine yakışmayan, öğrenciyi mağdur eden ve sistemsel bir soruna işaret eden bir 'rezillik' olarak tanımlanıyor. Bir dekanın bile kendi fakültesindeki sekretere ulaşamaması, durumun vahametini gözler önüne seriyor.

Mezuniyet sonrası iş ve kariyer olanaklarına dair doğrudan bir yorum bulunmamakla birlikte, bazı ifadeler dolaylı olarak bu konuya değiniyor. Üniversitenin 'akademisyen yetiştirme gayesinde' olduğu ve öğrencilerini araştırmaya teşvik ettiği belirtiliyor. Ancak, 'işsiz olmak için 4 sene okumanın anlamı yok' gibi bir yorum, diplomanın tek başına bir kariyer garantisi sunmadığına dair genel bir endişeyi yansıtıyor. Bir başka yorumcu ise, üniversitenin adının 10 sene içinde değişebileceği ve diplomanın 'bir bardak altlığı haline gelebileceği' uyarısında bulunarak, kurumun gelecekteki prestiji ve diplomasının değeri hakkında ciddi şüpheler barındırıyor.

Üniversitenin İstanbul gibi bir metropolde bulunması önemli bir avantaj olarak görülüyor. Öğrencilerin 'medeniyetlerin beşiği' olarak tanımlanan bu şehirde eğitim alma fırsatı bulduğu belirtiliyor. Ancak bu avantaj, özellikle Anadolu'dan gelen öğrenciler için yüksek kira ve yaşam maliyetleri gibi ciddi dezavantajları da beraberinde getiriyor. Bir yorumcu, Erciyes, Sakarya gibi daha oturmuş sistemleri olan ve emlak fiyatları daha makul şehirlerdeki üniversiteler varken, sırf bu üniversite için İstanbul'a gelmenin mantığını sorguluyor.