İSTANBUL GELİŞİM ÜNİVERSİTESİ

Adalet ve eşitlik algısı, üniversite hakkındaki en olumsuz başlıklardan birini oluşturmaktadır. Yorumlarda, yönetimin öğrencilere karşı adil davranmadığına ve özellikle mali konularda fırsatçılık yaptığına dair güçlü iddialar yer almaktadır. Öğrencileri 'devamsızlıktan bırakıp ekstra para almak', KHK ile gelen bir öğrencinin YÖK kararına rağmen mağdur edilmesi, bir öğretim görevlisinin keyfi notlandırması ve inceleme taleplerini yasaklaması gibi örnekler, sistemdeki adaletsizlik algısını pekiştirmektedir. Yabancı uyruklu öğrenciler de kendilerine karşı ayrımcılık yapıldığını ve zorbalığa maruz kaldıklarını belirtmişlerdir. Genel kanı, üniversitenin öğrenci haklarını gözetmek yerine, kendi mali çıkarlarını ön planda tutan ve keyfi uygulamalara göz yuman bir yaklaşıma sahip olduğu yönündedir.

Akademik kadro ve eğitim kalitesi, üniversite hakkındaki en çelişkili ve kutuplaşmış konulardan biridir. Bir grup öğrenci, okulun akademik kaliteye önem verdiğini, bünyesinde kuruluşundan beri çalışan duayen ve nitelikli hocalar barındırdığını, hatta rektörünün dünyanın en etkili bilim insanları arasında yer aldığını belirterek olumlu bir tablo çizmektedir. Buna karşılık, özellikle son yıllarda yapılan yorumlarda, eğitim kalitesinin 'beş para etmez' olduğu, eğitmenlerin bir kısmının İngilizce yeterliliğinin ve sektörel deneyiminin bulunmadığı, öğrencilere karşı adaletsiz ve keyfi tutumlar sergilediği (örneğin, tüm sınıfı dersten bırakma) yönünde çok sert eleştiriler bulunmaktadır. Yabancı öğrenciler, İngilizce bilmeyen hocaların %100 İngilizce derslere girdiğini iddia ederken, bir yorumcu ise öğretim görevlilerine teklif edilen düşük maaşların kalitesizliği beraberinde getirdiğini ima etmektedir. Bu durum, eğitim kalitesinin bölümden bölüme ve hocadan hocaya ciddi farklılıklar gösterdiğini düşündürmektedir.

Burs ve ücret politikaları, üniversite hakkındaki en çelişkili ve tartışmalı konudur. Olumlu tarafta, üniversitenin %100 burslu kontenjanlarının diğer vakıf üniversitelerinden fazla olduğu, çift anadal bursunu 7 yıl boyunca karşıladığı ve bu konuda Maltepe Üniversitesi gibi okullardan daha cömert davrandığı övgüyle belirtilmektedir. İlk 5 tercihe indirim gibi uygulamaların varlığı da olumlu bir nokta olarak görülmektedir. Ancak madalyonun diğer yüzü oldukça karanlıktır. Çok sayıda öğrenci, kayıt esnasında verilen 'zam yapılmayacak' veya '%10 artış olacak' sözlerinin tutulmadığını, fahiş ve orantısız zamlarla karşılaştıklarını (%97'lere varan artışlar) ifade etmektedir. Bu durum, üniversitenin öğrencileri 'para tuzağı'na çektiği ve mali olarak mağdur ettiği algısını güçlendirmektedir. Genel olarak, burslu öğrenciler için bazı avantajlar sunulsa da, ücretli okuyan öğrenciler için belirsiz ve güvenilmez bir mali politika izlendiği anlaşılmaktadır.

Ders içerikleri ve akademik olanaklar konusunda da ciddi görüş ayrılıkları mevcuttur. Olumlu tarafta, üniversitenin geniş kapsamlı çift anadal (ÇAP) imkanları sunduğu, hatta diğer üniversitelerin 2-3 kişilik kontenjan açtığı bölümlere 20-35 kişilik kontenjanlar ayırarak öğrencilere ikinci bir diploma fırsatı tanıdığı sıklıkla vurgulanmaktadır. Geçmişte yaz okulunun ücretsiz sunulması da bir avantaj olarak belirtilmiştir. Diğer yandan, bazı öğrenciler bölümle tamamen 'alakasız dersler' almak zorunda kaldıklarından (örneğin dil bölümünde formüllü ekonomi dersleri) ve bu derslerden bırakıldıklarından şikayetçidir. Özellikle bir öğretim görevlisinin, bölümün en basit dersinden dördüncü sınıfa gelmiş öğrencileri bile keyfi şekilde bırakması, ders geçmenin ne kadar zor olabildiğini gösteren çarpıcı bir örnek olarak sunulmuştur.

Güvenlik ve denetimle ilgili doğrudan bir olaya veya genel bir duruma ilişkin detaylı yorum bulunmamaktadır. Yalnızca birkaç dolaylı ifade mevcuttur. Bir yorumda 'birbirinden habersiz güvenlikçiler' ifadesiyle koordinasyonsuzluğa işaret edilirken, bir diğerinde kayıt döneminde kapıdaki 'güvenlik görevlileri kaba saba' denilerek personelin tutumu eleştirilmiştir. Bu veriler, üniversitedeki güvenlik hizmetlerinin genel kalitesi hakkında bir sonuca varmak için yetersizdir.

Üniversitenin kampüs yapısı, en sık ve en olumsuz eleştiri alan konuların başında gelmektedir. Yorumların neredeyse tamamı, geleneksel bir kampüs anlayışının olmadığı, binaların birbirinden kopuk, dağınık ve Avcılar'da farklı noktalara serpiştirilmiş olduğu yönündedir. 'İşyeri bozması', 'dershane görünümlü', 'apartman üniversitesi' gibi benzetmeler sıkça kullanılmaktadır. Binaların fiziki yetersizlikleri de detaylıca eleştirilmiştir: Havalandırmasız ve kalabalık sınıflar, kartonpiyerden yapılmış ve ses yalıtımı olmayan duvarlar, dar koridorlar, yetersiz kantin ve tuvaletler, ortopedik olmayan sıralar ve klima eksikliği gibi sorunlar defalarca dile getirilmiştir. Olumlu olarak ise sadece okulun zamanla büyüyerek Zorlu'nun kulesi gibi büyük binaları bünyesine katması ve kuledeki ana kampüsün rahat olduğu gibi birkaç cılız ifade bulunmaktadır. Genel kanı, okulun fiziksel altyapısının öğrenci kapasitesini ve bir üniversite deneyimini karşılamaktan çok uzak olduğu yönündedir.

Kampüs içi ulaşım, yani binalar arası servis hizmeti, hakkında hem olumlu hem de olumsuz yorumlar bulunan bir konudur. Olumlu olarak, metrobüsten okula ve binalar arasına düzenli olarak ring servislerinin kalktığı ve öğrencilerin bu hizmetten faydalanabildiği belirtilmektedir. Ancak olumsuz tarafta, bir öğrenci yaz okulu döneminde mevcut öğrencilere servis sağlanmazken, kayıt yaptırmaya gelen aday öğrencilere normal dönemde bile olmayan bir yoğunlukta servis tahsis edilmesini çifte standart olarak eleştirmiştir. Bu durum, servisin var olduğunu ancak her zaman ve herkese eşit şekilde hizmet vermediği algısını yaratmaktadır.

Verilen metinlerde üniversitedeki siyasi atmosfer veya olaylara dair doğrudan ve güncel bir yoruma rastlanmamıştır. Yalnızca 2013-2014 yıllarına ait çok eski bir yorumda, bir öğrencinin dönemin siyasi gündemine paralel, yüzeysel ve politik bir soruyu İlber Ortaylı'ya sorması eleştirilmiştir. Bu durum, o dönemdeki öğrenci profilinin bir kısmının entelektüel merak yerine siyasi tarafgirlikle hareket ettiğine dair bir izlenim sunsa da, üniversitenin genel siyasi duruşu hakkında bir çıkarım yapmak için yetersizdir.

Üniversitedeki sosyal yaşam, kampüs yapısıyla paralel olarak en zayıf halkalardan biri olarak görülmektedir. Öğrenciler, okulda 'hiçbir faaliyet bulunmadığını', spor aktivitesi, yarışma veya proje gibi etkinliklerin olmadığını sıklıkla dile getirmektedir. 'Kulüp diye bir şey yok okulda. şenlikler filan yok' ifadesi bu durumu özetlemektedir. Rektörün, şenlikler için dışarıdan sanatçı getirmek yerine 'okulumuzda çok yetenekli öğrenciler var' demesi de sosyal aktivite eksikliğinin bir kanıtı olarak sunulmuştur. Sadece bir yorumda havacılık kulüplerinin 'çoooook aktif' olduğu belirtilmiştir. Genel kanı, üniversitenin öğrencilere zengin bir sosyal ve kültürel kampüs deneyimi sunmaktan çok uzak olduğu yönündedir.

Üniversitenin teknolojik altyapısı hakkındaki yorumlar genellikle olumsuzdur. Öğrenciler, özellikle online sistemlerde ciddi sorunlar yaşandığını belirtmektedir. LMS (Öğrenme Yönetim Sistemi) sitesinin 'rezalet' olduğu, online sınav sisteminin sürekli çöktüğü, akıllı tahtaların sık sık bozuk olduğu ve kütüphanedeki bilgisayarların çok yavaş çalıştığı yönünde şikayetler bulunmaktadır. Ayrıca, ana binalardan biri olan kulede internetin olmaması da önemli bir eksiklik olarak vurgulanmıştır. Bu durum, üniversitenin teknolojik altyapısının modern eğitim ihtiyaçlarını karşılamada yetersiz kaldığı izlenimini vermektedir.

Üniversitenin konumu ve toplu taşımaya yakınlığı, hakkında olumlu yorum yapılan nadir konulardan biridir. Birçok öğrenci, okulun E-5 kenarında ve metrobüs durağına 5-10 dakikalık yürüme mesafesinde olmasını büyük bir avantaj olarak görmektedir. Bu yakınlık, ulaşımın 'kolay' ve 'rahat' olarak tanımlanmasını sağlamaktadır. Ancak, bir yorumda yolların yayalar için uygun olmadığı ve karşıya geçmenin zor olduğu gibi küçük bir eleştiri de bulunmaktadır. Genel olarak, ulaşım kolaylığı üniversitenin en güçlü yanlarından biri olarak kabul edilmektedir.

Uluslararasılaşma ve yabancı dil eğitimi, üniversitenin en iddialı olduğu ancak en çok eleştirildiği alanlardan biridir. Olumlu tarafta, üniversitenin AQAS gibi Alman akreditasyonlarına sahip olması ve uluslararası geçerliliği olan diplomalar vermesi büyük bir başarı olarak sunulmaktadır. Çok kültürlü bir ortamın varlığı ve öğretim üyelerinin iyi yabancı dil bildiği de belirtilmiştir. Ancak bu iddiaların tam zıttı yönde çok sayıda ve sert eleştiri bulunmaktadır. Öğrenciler, 'yabancı dil yurt dışı falan sayıyorlar bayağı, siz siz olun aldanmayın' diyerek bu vaatlerin boş olduğunu iddia etmektedir. Ücretsiz olacağı söylenen dil kurslarının ücretli hale gelmesi, %100 İngilizce olduğu iddia edilen programlarda derslerin 'İngilizce bilmeyen profesörler' tarafından Türkçe işlenmesi en büyük şikayet konularıdır. Bu durum, özellikle uluslararası öğrencilerin büyük bir hayal kırıklığı yaşamasına neden olmaktadır. Genel kanı, üniversitenin kağıt üzerindeki uluslararası başarılarını ve vaatlerini, pratikteki eğitim kalitesine yansıtamadığı yönündedir.

Yemekhane ve kafeterya hizmetleri hakkında çok az yorum bulunmakla birlikte, mevcut yorumlar genellikle olumsuzdur. Bir öğrenci 'bir tabak pilavın 7 lira olduğu'nu belirterek fiyatların yüksekliğinden yakınırken, bir diğeri kafeterya fiyatlarını 'ortalama' olarak nitelendirmiştir. En ciddi eleştiri ise eski bir çalışandan gelmiş; yemekhanenin ve mutfağın 'ciddi bir hijyene ihtiyacı var' diyerek temizlik sorunlarına dikkat çekmiştir. Genel olarak, yemek hizmetlerinin kalitesi ve fiyatlandırması konusunda memnuniyetsizlik olduğu söylenebilir.

Verilen metinlerde üniversitenin kendi yurtları veya anlaşmalı olduğu barınma imkanlarının kalitesi, fiyatı ya da yeterliliği hakkında doğrudan bir öğrenci deneyimi yorumuna rastlanmamıştır. Yorumlar daha çok bilgi alma veya planlama aşamasında olan kişilerin sorularından ve ifadelerinden oluşmaktadır. Örneğin bir veli, uzaktan eğitim kararına göre 'boşu boşuna yurt ile anlaşmayalım' derken, bir başkası 'okula yakın yurtların düşük fiyatlı olup olmadığını' merak etmektedir. Bu nedenle, barınma olanakları konusunda bir değerlendirme yapmak mümkün değildir.

Üniversitenin imajı, yorumlarda en keskin şekilde çatışan konudur. Olumsuz algı baskın olmakla birlikte, güçlü olumlu görüşler de mevcuttur. En yaygın ve sert eleştiri, üniversitenin bir eğitim kurumundan çok 'ticarethane', 'para sayma makinası' ve 'para tuzağı' olduğu yönündedir. 'Dünyanın en kötü üniversitesi', 'sadece diploma satıyorlar', 'beş para etmez' gibi ifadeler bu algıyı pekiştirmektedir. Yalan beyanda bulundukları ('Türkiye'de birinciyiz' iddiası) ve profesyonellikten uzak oldukları da iddia edilmiştir. Buna karşın, özellikle son yıllara ait bazı yorumlarda tam tersi bir tablo çizilmektedir. Üniversitenin 'ortalama bir devlet üniversitesinin çok üzerinde' olduğu, AQAS akreditasyonu gibi uluslararası başarıları, sorunları hasır altı etmeyen yapısı ve sürekli gelişim göstermesi övülmektedir. Bu zıtlık, üniversitenin ya gerçekten çift karakterli bir yapıya sahip olduğunu ya da öğrenci deneyiminin kişiden kişiye ve bölümden bölüme radikal biçimde değiştiğini göstermektedir.

İdari personel ve öğrenci işlerinin işleyişi, üniversitenin en fazla şikayet alan ve en sorunlu görünen alanıdır. Yorumlar ezici bir çoğunlukla olumsuzdur. Öğrenciler, personelin 'ilgisiz', 'sorumsuz', 'kaba' ve 'profesyonellikten uzak' olduğunu defalarca belirtmiştir. En sık rastlanan şikayetler; telefonlara cevap verilmemesi, e-postalara dönülmemesi, öğrencilerin birimler arasında 'oradan oraya aktarılması' ve sorunların aylarca, hatta yıllarca çözülmemesidir. Kayıt, kayıt sildirme, ücret iadesi, intibak ve mezuniyet gibi en temel süreçlerde bile büyük zorluklar yaşandığı aktarılmaktadır. Buna karşın, sadece bir yorumda 'öğrenci işleri mükemmel hızlı ve ilgili çalışır' şeklinde tamamen zıt bir görüş yer almaktadır. Bu durum, ya o öğrencinin istisnai bir deneyim yaşadığını ya da idari hizmet kalitesinin birimden birime dramatik şekilde değiştiğini düşündürmektedir. Ancak genel kanı, idari yapının son derece yetersiz ve öğrenci odaklılıktan uzak olduğu yönündedir.

İş ve kariyer olanakları konusunda üniversitenin algısı son derece olumsuzdur. Mezunların ve öğrencilerin yorumları, Gelişim Üniversitesi diplomasının iş dünyasında bir karşılığı olmadığı, hatta negatif bir etiket haline geldiği yönündedir. 'Bu okuldan mezun olup iş bulmak mümkün değil' ve 'işyerleri stajyer alırken bile gelişim üniversitesinden olsun istemiyor' gibi ifadeler, üniversitenin 'mimlenmiş' olduğu algısını güçlendirmektedir. Bir öğrenci, bölümünü başarıyla bitirse bile 'iş hayatinda yeterli olacagini dusunmuyor'. Ayrıca, bir girişimci mezunun okulun teknopark/teknokent gibi destek birimlerinden yardım talep ettiğinde yanıtsız kalması, üniversitenin mezunlarına kariyer yolculuklarında destek olmadığı eleştirisini de beraberinde getirmektedir. Genel kanı, üniversitenin öğrencilerini iş hayatına hazırlamakta ve onlara prestijli bir diploma sunmakta yetersiz kaldığı yönündedir.

Yorumlarda İstanbul şehir yaşamının genel dinamiklerine veya öğrenci üzerindeki etkilerine dair doğrudan bir analiz bulunmamaktadır. Yorumlar daha çok üniversitenin bulunduğu Avcılar-Beylikdüzü hattındaki konumu üzerine odaklanmıştır. Bu konum, E-5 kenarında ve metrobüse yakın olması nedeniyle ulaşım açısından büyük bir avantaj olarak görülmektedir. Ancak bir öğrenci, 'fabrıkaların ortasında bulunması lokasyon olarak son derece sıkıntılı' diyerek çevrenin sanayi bölgesi olmasını olumsuz bir özellik olarak nitelendirmiştir. Dolayısıyla şehirle entegrasyon, daha çok ulaşım kolaylığı üzerinden değerlendirilmiştir.