İSTANBUL BEYKENT ÜNİVERSİTESİ

Adalet ve eşitlik konuları, üniversite yönetiminin ve bazı personelin tutumlarına yönelik çok ciddi ve endişe verici eleştiriler içermektedir. Yorumlar, okulun öğrenci hakları konusunda keyfi ve tutarsız davrandığını, maddi çıkarlarını her zaman ön planda tuttuğunu göstermektedir. Özellikle, hasta bir akademisyenden savunma istenmesi ve bu olaydan kısa süre sonra akademisyenin hayatını kaybetmesi, en sarsıcı ve olumsuz yorum olarak öne çıkmaktadır. Benzer şekilde, idari bir hatayla okula alınan bir öğrencinin 1.5 yıl sonra kaydının silinmesi ve mahkemelik olması, kurumun adalet anlayışına dair ciddi soru işaretleri yaratmaktadır. Sınav esnasında kayırmacılık yapıldığı, 'kızlarımız sınav esnasında genç akademisyenlere bir iki gülümseme çaktıktan sonra soru cevaplarını alabilirler' gibi iddialar da bulunmaktadır. Muhasebe personelinin zimmetine para geçirmesi ve okulun bu durumda öğrencileri suçlaması da adaletsizliğin bir başka boyutu olarak aktarılmıştır. Bu başlık altında olumlu bir yoruma rastlanmamıştır.

Akademik kadro ve eğitim kalitesi, üniversite hakkındaki en çelişkili ve katmanlı yorumların yapıldığı alandır. Bir yanda, öğrencilerin 'çok kıymetli' ve 'donanımlı' olarak tanımladığı, Boğaziçi, İTÜ gibi köklü okullardan gelmiş, öğrenciyle birebir ilgilenen ve onlara vizyon katan hocaların varlığı sıklıkla vurgulanmaktadır. Bu hocaların, okulun genel algısının aksine, birer 'şans' olarak görüldüğü belirtilir. Diğer yanda ise, bu olumlu tabloyu tamamen gölgede bırakan ağır eleştiriler yer almaktadır. Eğitimin genel olarak 'yetersiz', 'dandik' ve 'fiyasko' olduğu, derslerin slayt okumaktan ibaret kaldığı, öğrencilere mesleki anlamda hiçbir şey katmadığı yönündeki şikayetler oldukça yoğundur. Özellikle 2010'lu yıllardaki yorumlarda dahi dile getirilen bu sorun, 2020'lere gelindiğinde de devam etmektedir. Bazı yorumcular, iyi hocaların bile öğrenci profilinin düşüklüğü ve okulun genel atmosferi nedeniyle potansiyellerini gösteremediğini, hatta mesleki olarak gerilediklerini ifade eder. Çan eğrisi sistemi nedeniyle ders geçmenin kolay olması, eğitimin kalitesizliğine rağmen mezun olunabildiği, ancak bunun iş hayatı için yeterli donanımı sağlamadığı sıkça tekrarlanan bir eleştiridir. Yabancı uyruklu öğrencilerin yorumları ise durumu daha da vahim bir boyuta taşıyarak, hocaların İngilizce yetersizliğinden ve derslerin Türkçe-İngilizce karışık işlenmesinden şikayet etmektedir.

Burs ve maddi destek olanakları, üniversitenin en çok eleştirilen ve 'aldatmaca' olarak nitelendirilen uygulamalarını içermektedir. Çok eski bir yorumda, ÖSS'de ilk %5'lik dilime giren öğrencilere yurt ve nakit desteği sağlandığı belirtilse de, sonraki yıllarda bu tür desteklerin ortadan kalktığı anlaşılmaktadır. Özellikle 'başarı bursu'nun 'tamamen kolpa ve insanları aldatmaya yönelik' olduğu, yönetmelikteki 'mütevelli heyeti'nin uygun görmesi' şartı nedeniyle neredeyse hiç verilmediği iddia edilmiştir. Öğrencilerin maddi zorluklar nedeniyle yazdıkları dilekçelere, '10,000₺ peşin ödeyin geri kalanını taksit olarak ödeyin' gibi alaycı ve çözümden uzak yanıtlar verildiği aktarılmıştır. Burslu öğrencilerin dahi yaz okulunda fahiş ücretler ödemek zorunda kalması ve okul uzadığında bursların kesilmesi, kurumun para odaklı yaklaşımının bir kanıtı olarak sunulmaktadır. Okul içinde çalışarak para kazanma imkanının olduğu belirtilse de, bu durum genel olumsuz tabloyu değiştirmemektedir.

Derslerle ilgili yorumlar genellikle eğitim kalitesi ve idari sorunlarla iç içe geçmiştir. En belirgin olumlu nokta, çan eğrisi sistemi sayesinde dersleri geçmenin görece kolay olmasıdır. Öğrenciler, düzenli ve akıllı bir çalışmayla yüksek ortalamalar yapılabileceğini belirtmektedir. Ancak bu kolaylık, eğitimin niteliği konusunda ciddi soru işaretleri doğurmaktadır. Olumsuz tarafta ise, ders programlarının aniden ve keyfi bir şekilde değiştirilmesi, vize haftasına kısa bir süre kala yapılan bu değişikliklerin özellikle çalışan öğrencileri mağdur etmesi en büyük şikayetlerden biridir. 2010 yılındaki bir yorumda derslerin sabah 8'e çekilmesi büyük tepki toplamıştır. Benzer şekilde, ders içeriklerinin aniden değiştirilmesi, bazı önemli derslerin kaldırılması ve DGS ile gelen öğrencilerin ders muafiyetlerinde yaşanan sorunlar da idari beceriksizlik olarak eleştirilmiştir. Yabancı dil hazırlık eğitiminin ise 'kesinlikle yetersiz' olduğu ve uluslararası sınav standartlarının çok altında kaldığı yönünde güçlü bir kanı mevcuttur.

Güvenlik ve denetimle ilgili yorumlar, birbiriyle çelişen iki farklı tablo çizmektedir. Bir yanda, okulun güvenlik personelinin katı ve öğrenciye yardımcı olmayan bir tutum sergilediği görülmektedir. Özellikle kimliğini unutan veya misafir olarak gelmek isteyen öğrencilerin okula alınmaması, 'saçma kurallarla dolu üniversite' eleştirisine neden olmuştur. Diğer yanda ise, Avalon yerleşkesindeki yangın merdiveninin 'duvara falan vidalamışlar bariyeri biz aşamayalım diye' kapatılması gibi son derece tehlikeli ve denetimsiz uygulamalardan bahsedilmektedir. Bu durum, okulun öğrenci güvenliğini hiçe saydığı algısını yaratmaktadır. Ayrıca, bir protesto sırasında güvenlik görevlilerinin öğrencilere şiddet uyguladığı iddiası da ciddi bir endişe kaynağı olarak yorumlarda yer almaktadır.

Üniversitenin kampüsleri, özellikle Ayazağa ve Beylikdüzü yerleşkeleri, yıllardır süregelen ve çözüme kavuşturulamayan eleştirilerin merkezindedir. Yorumların neredeyse tamamı olumsuzdur. Ayazağa kampüsü, 'lise binası', 'apartmandan bozma', 'küçük ve konforsuz dershane' gibi benzetmelerle tanımlanmakta ve en büyük eksikliği olarak yeşil alan ve sosyal mekanların yokluğu gösterilmektedir. 'Filimlerde ki amerikan evlerinin bahçesi boyutunda bir dış bahçesi vardır' gibi ironik ifadelerle kampüsün küçüklüğü vurgulanmıştır. Beylikdüzü kampüsü ise daha da ağır eleştirilere maruz kalmış, 'hastaneden bozma', 'eski morglarda ders görürsün' ve 'iğrenç bir koku var' gibi ifadelerle betimlenmiştir. Avalon yerleşkesi ise dışarıdan 'şantiye' gibi göründüğü, içeride ise 'penceresiz, oksijensiz, klostrofobik' bir kütüphaneye sahip olduğu şeklinde anlatılmıştır. Kampüslerin genel olarak bakımsız, plansız ve öğrenci yaşamına uygun olmadığı algısı hakimdir. Zaman içinde yapılan inşaat ve ek binalar da bu olumsuz algıyı değiştirememiştir.

Verilen metinlerde kampüs içi ulaşımla ilgili doğrudan ve detaylı yorumlar bulunmamakla birlikte, bazı ifadeler dolaylı olarak bu konuda fikir vermektedir. Özellikle Ayazağa kampüsünün tek bir binadan oluşması ve 'her yerini gezmenin ocaktaki çayın demlenmesi kadar kısa sürmesi' gibi ifadeler, kampüs içi bir ulaşım aracına (ring, shuttle vb.) ihtiyaç duyulmadığını göstermektedir. Ancak Avalon yerleşkesindeki binalar arası geçişte yaşanan bir sorun, 'ancak f bölümünden girip 4. kattan yangın merdiveni vasıtasıyla d bölümünün 5. katına ulaşabiliyorsunuz' şeklinde belirtilerek, binalar arası mimari bağlantıların sorunlu olabileceğine işaret etmektedir. Genel olarak, kampüslerin küçüklüğü nedeniyle kampüs içi ulaşımdan ziyade kampüse ulaşımın kendisi ana problem olarak görülmektedir.

Siyasi olaylar ve ideolojik yaklaşımlar konusunda yorumlar çeşitlilik göstermektedir. 2017 tarihli bir yorum, okulda 'eski Türkiye'den izler' bulduğunu ve herhangi bir 'ideoloji diretme' veya 'propaganda' durumuyla karşılaşmadığını belirterek bu durumu olumlu bulmuştur. Ancak, daha eski tarihli (2010-2014) yorumlarda okul yönetiminin ve öğrencilerinin siyasi olaylara karşı tutumları eleştirilmiştir. Öğrencilerin düzenlemek istediği boykot ve protestoların katılım yetersizliği nedeniyle başarısız olması, öğrenci profilinin 'apolitik' olarak nitelendirilmesine yol açmıştır. 2014 yılındaki bir mezuniyet töreninde yaşananlar ise siyasi kutuplaşmanın bir yansıması olarak dikkat çekmektedir; konuşmacının Atatürk'ün ismini anmaktan çekinmesi ve dönemin cumhurbaşkanının mesajının protesto edilmesi gibi olaylar yaşanmıştır. Yakın zamanda ise yeni rektörün siyasi duruşu eleştirilmiştir.

Üniversitedeki sosyal yaşam ve öğrenci kulüpleri, genel olarak yetersiz ve hayal kırıklığı olarak nitelendirilmektedir. Kampüslerin fiziki yapısının (yeşil alan, oturma alanı eksikliği vb.) sosyalleşmeye imkan tanımadığı, öğrencilerin vaktini kampüs dışındaki AVM'lerde veya kafelerde geçirdiği belirtilmektedir. Öğrenci kulüpleriyle ilgili en çarpıcı eleştiri, '56 tane falan kulüp var derler fakat bunların sadece 10 tanesi aktifdir' şeklindedir. Fotoğrafçılık kulübünün WhatsApp grubunda 600 kişi olması ve bir etkinlik düzenlenmesi halinde 'eylem var sanıp çevik kuvvet gelir' şeklindeki ironik ifade, kulüplerin işlevsizliğini gözler önüne sermektedir. Öğrenci profilinin de sosyal hayata olumsuz etki ettiği, 'boş muhabbetler, ergenlikler ve zaman kayıplarıyla dolu günler' yaşandığı ifade edilmiştir. Okulun düzenlediği bahar şenliklerinin ise zamanla kalitesini yitirdiği ve kısıtlı bir alanda yapıldığı eleştirileri bulunmaktadır.

Üniversitenin teknolojik altyapısı, özellikle otomasyon sistemi (OBS) ve dersliklerdeki donanım, ciddi ve kronik eleştirilerin odağındadır. 'Pusula' adı verilen otomasyon sistemi, 'dandik', 'rezalet' ve 'işlevsiz' olarak nitelendirilmektedir. Sistemde notların kaybolması, ders seçim dönemlerinde sürekli çökmesi, harf notlarının ve ortalamaların geç ve hatalı açıklanması gibi sorunlar yıllardır devam etmektedir. Bir yorumcu, sistemin 'mesai usulü çalıştığını' ve akşam saatlerinde erişilemez olduğunu belirtmiştir. Dersliklerdeki teknolojik imkanlar da benzer şekilde yetersizdir; 'projeksiyonlar bozuk, bilgisayarlar bozuk', 'sınıflardaki elektronik cihazlar çalışmaz' ve bilgisayar laboratuvarlarının '10 yıl önce kullanılmayan bilgisayarlardan' oluştuğu gibi şikayetler mevcuttur. Beylikdüzü kampüsünde ise kütüphanedeki prizlerin bile çalışmadığı aktarılmıştır. Bu başlık altında olumlu bir yoruma rastlanmamıştır.

Üniversiteye ulaşım, özellikle Ayazağa kampüsü için, yıllardır değişmeyen ve öğrencileri en çok bezdiren sorunların başında gelmektedir. Yorumlar, metro, metrobüs gibi raylı sistemlerin bir noktaya kadar kolaylık sağladığını ancak sonrasında otobüs veya minibüs kullanımının 'kaçınılmaz' olduğunu ve bu etabın bir 'çileye' dönüştüğünü göstermektedir. Özellikle 41E ve 41AT hatlı otobüsler, kalabalıkları, düzensiz seferleri ve kış aylarında yaşanan bekleme süreleriyle adeta bir efsaneye dönüşmüştür. Bir öğrencinin 'Özdemir Asaf'ın ‘ölüm gibi bir şey oldu, ama kimse ölmedi’ dizeleri bu otobüste yazıldığı rivayet ediliyor' şeklindeki ironik ifadesi, durumun vahametini özetlemektedir. Okulun, çevresindeki diğer üniversiteler servis hizmeti sunmaya başladıktan sonra servis koyması da samimiyetsiz bir hamle olarak eleştirilmiştir. Beylikdüzü kampüsü metrobüse yakınlığı sayesinde bir nebze avantajlı görülse de, Ayazağa kampüsüne ulaşımın zorluğu genel memnuniyetsizliğin ana kaynaklarından biri olmayı sürdürmektedir.

Uluslararası fırsatlar ve yabancı dil eğitimi, üniversitenin en zayıf halkalarından biri olarak görülmektedir. Hazırlık eğitiminin 'kesinlikle yetersiz' olduğu, verilen B1 seviyesinin uluslararası standartlarda A2'ye denk geldiği ve kullanılan kaynakların 'baya kötü' olduğu yönünde güçlü bir kanı vardır. Yabancı uyruklu hocaların varlığına rağmen, hazırlık okuyan öğrencilerin 4. sınıfa geldiklerinde bile '2 kelime ingilizce konuşamadığı' belirtilmektedir. Erasmus gibi uluslararası programlar mevcut olsa da, bu programlara katılımın kolaylığı dahi genel dil eğitimi kalitesizliğinin üzerini örtememektedir. Yabancı uyruklu öğrencilerin yorumları ise durumu daha da vahim bir hale getirmekte; personelin ve hatta bazı hocaların İngilizce bilmediğini, kendilerine 'insan değilmiş gibi' davranıldığını ve idari süreçlerde hiçbir yardım alamadıklarını ifade etmişlerdir. Okulun İngilizce web sitesinin olmaması veya işlevsizliği de bu eleştirileri destekler niteliktedir.

Kampüs içindeki yeme-içme olanakları ve fiyatları, öğrenciler tarafından sıklıkla eleştirilen bir diğer konudur. Yorumlarda genel olarak yemekhane yemeklerinin kalitesiz ve fiyatlarının pahalı olduğu algısı hakimdir. Bir yorumcu, yemekhaneyi 'klasik bir işçi yemeği gibi' diyerek tanımlamış ve çoğunlukla tercih edilmediğini belirtmiştir. Okul içindeki özel işletmelerin (Barnie's, Simit Sarayı) fiyatlarının 'uçuk' ve 'kazıkçı' olduğu, kırtasiyenin dahi 'gerçekten çok pahallı' olduğu yönünde güçlü bir fikir birliği vardır. Olumlu olarak, 2011 yılında kampüse Simit Sarayı açılması ilk başta 'güzel olmuş' diye karşılansa da, fiyatlarının daha sonra arttığı belirtilmiştir. Yabancı bir öğrenci ise yemekhanede fare gördüğünü iddia etmiştir. Genel kanı, kampüs içi yeme-içme seçeneklerinin hem kalitesiz hem de pahalı olduğu yönündedir.

Yurt ve barınma olanakları hakkında yapılan yorumlar oldukça sınırlı ancak mevcut yorumlar son derece olumsuzdur. 2008 tarihli bir yorum, lisans bölümlerinin Ayazağa'ya taşınmasıyla ciddi bir 'barınma sorunu' ortaya çıktığını ve o tarihte mevcut bir yurt olmadığını belirtmektedir. Daha güncel tarihli yorumlarda ise yabancı öğrencilerin yurtlara 'kesinlikle verilmediği' iddiası öne çıkmaktadır. Okulun kendi yurdunun olmadığı, öğrencilerin çevredeki özel yurtlara veya kiralık evlere yönelmek zorunda kaldığı anlaşılmaktadır. Bir öğrenci, okulun öğrenci yurdunun 'çok ters yerde' olduğunu ve Ayazağa çevresindeki 'gece kondu aylık kirası 5 bin tl' olduğunu belirterek barınma maliyetlerinin yüksekliğine dikkat çekmiştir. Bu konuda olumlu bir yoruma rastlanmamıştır.

Üniversitenin imajı, yorumlarda en çok yara alan ve öğrencilerde en fazla hayal kırıklığı yaratan konulardan biridir. Genel algı, Beykent'in bir 'ticarethane', 'para tuzağı' ve 'tabela üniversitesi' olduğu yönündedir. Mezunlar, iş başvurularında okulun ismini söylemekten utandıklarını, hatta bazı firmaların Beykent mezunlarını 'direkt elediğini' veya online başvuru formlarında okulun adının bile çıkmadığını belirtmişlerdir. Reklamlarında vaat edilen 'iyi bir eğitim ve sosyal yaşamın' gerçekle örtüşmediği, 'hayaller-hayatlar' durumunun yaşandığı sıkça dile getirilmektedir. Okulun, 'en köklü vakıf üniversitelerinden biri olmasına karşın puanları hala 240-300 averajlarında gezmesi', kendini geliştirme kaygısı gütmediğinin bir göstergesi olarak yorumlanmıştır. Ayrıca, okulun 'Adını Feriha Koydum' gibi dizilerle anılması da eğitim kurumu imajını zedeleyen bir faktör olarak görülmektedir. Kısacası, hem öğrenciler hem de iş dünyası nezdinde üniversitenin imajı oldukça zayıf ve olumsuzdur.

İdari personel ve öğrenci işleri, üniversite hakkındaki şikayetlerin en yoğunlaştığı alanlardan biridir. Yorumlarda 'beceriksizlik', 'ilgisizlik', 'sorumsuzluk' ve 'ulaşılamazlık' gibi ifadeler sürekli tekrar etmektedir. Öğrenciler, en basit bir sorunu çözmek için bile bir problemi 'iki üç kezde halletmek zorunda' kaldıklarını, telefonların açılmadığını, maillere cevap verilmediğini ve personelin 'kraldan çok kralcı' tavırlar sergilediğini belirtmektedirler. Özellikle ders kayıt dönemleri, çift anadal işlemleri ve mezuniyet süreçlerinde yaşanan bürokratik engeller ve hatalar, öğrencileri canından bezdirmiştir. Bir öğrencinin çift anadal derslerinin sisteme yanlış işlenmesi, başka bir öğrencinin ise mezuniyet belgesindeki doğum tarihinin yanlış yazılması gibi somut örnekler, idari birimlerdeki ciddiyetsizliği ve denetimsizliği gözler önüne sermektedir. Genel kanı, idari personelin öğrenci odaklı çalışmadığı ve bir 'iletişimsizlik' kaosunun hakim olduğu yönündedir.

Üniversitenin mezunlarına sunduğu iş ve kariyer fırsatları, yorumcular tarafından en endişe verici konulardan biri olarak görülmektedir. Genel kanı, Beykent diplomasının tek başına iş bulmak için yeterli olmadığı, hatta bir engel teşkil edebileceğidir. Birçok yorumcu, okulun 'bir boğaziçi, koç değil ki mezun olunca sizi okulda öğrendiğiniz bilginizden ötürü işe alsınlar' diyerek, başarının tamamen öğrencinin okul dışında kendini geliştirmesine bağlı olduğunu vurgulamaktadır. 'En fazla işsiz mezun veren üniversitelerden birisi' olduğu ve 'yazılım kurslarının iş bulamamış beykent mezunlarıyla dolu' olduğu gibi iddialar, bu endişeyi pekiştirmektedir. İşverenlerin Beykent mezunlarına karşı önyargılı olduğu, mülakatlara bile çağrılmadan CV'lerin elendiği ve bu nedenle 'kurunun yanında yaşın da yandığı' belirtilmektedir. Olumlu tarafta ise, kişisel çabalarıyla iyi yerlere gelen ve işsiz kalmayan mezunlar da bulunmaktadır. Bu kişiler, başarının sırrını okul dışında alınan kurslar, iyi bir network ve kendini sürekli geliştirmek olarak açıklamaktadır. Özetle, okulun kariyer anlamında bir marka değeri yaratamadığı ve mezunların kendi başlarının çaresine bakmak zorunda kaldığı algısı hakimdir.

Üniversitenin bulunduğu lokasyonlar, şehir yaşamıyla entegrasyon konusunda farklı deneyimler sunmaktadır. Taksim'deki Hukuk Fakültesi kampüsü, konumu itibarıyla 'çıta evereste çıkarıyor' denilerek övülmektedir. Ancak, ana kampüslerin bulunduğu Ayazağa ve Beylikdüzü, şehir yaşamından kopuk ve sorunlu bölgeler olarak tanımlanmaktadır. Ayazağa, 'eskiden köy olan ve hala köy olarak geçen', 'gecekonduların arasında' ve 'küçük bir mecidiyeköy gibi sıkışık' bir yer olarak betimlenmiştir. Öğrenciler, Ayazağa'ya geldiklerinde 'ben hangi dag başına geldim' diye düşündüklerini ifade etmişlerdir. Beylikdüzü kampüsü ise 'İstanbul'un çıkışı' olarak nitelendirilmiş ve metrobüse yakınlığı bir avantaj olarak görülse de, genel olarak şehrin merkezinden uzaklığı bir dezavantaj olarak kabul edilmektedir. Özetle, Taksim kampüsü hariç diğer kampüslerin konumu, öğrencilerin İstanbul'un sunduğu sosyal ve kültürel olanaklardan faydalanmasını zorlaştıran bir faktör olarak görülmektedir.