İSTANBUL AYDIN ÜNİVERSİTESİ

Üniversitede adalet ve eşitlik anlayışı, hem akademik hem de idari düzeyde ciddi şekilde sorgulanmaktadır. Erken dönem yorumlarından birinde, belirli bir online sisteme para ödeyen öğrencilere 10 puan avantaj sağlanması, "şifresi olan herkese 10 puan verilir" ifadesiyle somut bir ayrımcılık örneği olarak sunulmuştur. Bir başka vakada, sınavda öğrencilere hakaret eden bir profesörün yönetim tarafından korunması ve "hocadır yapar!" denilerek olayın üstünün örtülmeye çalışılması, yönetimin öğrenci karşısında hocayı kayırdığı algısını güçlendirmiştir. Torpil iddiaları da oldukça yaygındır; "cümle kuramayan adamlarla aynı notu veren sözde bölüm başkanları" ve sırf babasının konumu nedeniyle burs alan öğrenciler gibi örnekler, liyakatsizliğin ve adaletsizliğin varlığına işaret etmektedir. Son olarak, Erasmus öğrencilerinin sınav sorularını önceden ele geçirdiği iddiası, uluslararası düzeyde de bir haksızlık yaşandığına dair endişeleri gündeme getirmiştir.

Akademik kadro ve eğitim kalitesi, üniversite hakkındaki en çelişkili ve kutuplaşmış yorumların merkezinde yer alıyor. 2009-2013 gibi erken dönemlerde yapılan yorumlarda, "işsiz güçsüz, kompleksli, genellikle boşanmış" hocaların ders verdiği, öğrencilere hayatı zindan eden akademisyenlerin bulunduğu gibi son derece sert eleştiriler mevcut. Buna karşın aynı dönemlerde ve sonrasında, özellikle devlet üniversitelerinden gelen bazı hocaların çok kaliteli olduğu, öğrencileri "havuzun ortasına atarak" zorlayıcı ama etkili bir eğitim verdiği yönünde olumlu görüşler de belirtilmiş. DGS sonrası sınav sisteminin zorlaştırılarak okul imajının düzeltilmeye çalışılması, bu çift yönlü yapıyı destekliyor. Ancak hoca kalitesindeki bu dengesizlik, yorumların geneline yayılmış durumda; bir yanda "alanında uzman, muhteşem hocalar" övülürken, diğer yanda "iki kelime edemeyen", İngilizcesi yetersiz veya "cümle kuramayan adamlarla aynı notu veren" bölüm başkanları eleştiriliyor. Yakın zamanda ise pedofiliyi savunan bir akademisyenin kurumda yer alması ve kediye şiddet uygulayan bir öğretim görevlisi olayı, akademik kadro seçimiyle ilgili ciddi ve güncel endişeleri ortaya koymuştur.

Burs ve maddi olanaklar, üniversitenin en çok eleştirilen ve en fazla mağduriyet yaratan konularından biridir. Okulun "ilk 5 tercihe %30 burs" gibi reklamlarının yanıltıcı olduğu, kayıt esnasında birçok bölümün bu bursa dahil olmadığının söylendiği ve öğrencilerin hayatlarının tehlikeye atıldığı sert bir dille ifade edilmiştir. Bursların en küçük hatada kesildiği, başarılı öğrencilere burs verilmediği ve KYK gibi devlet desteklerinden bile yararlanılamadığı, çünkü sistemde öyle bir bölümün görünmediği gibi ciddi iddialar bulunmaktadır. Ayrıca, fahiş kitap ve materyal ücretleri istenmesi, bursun yanmasıyla tehdit edilerek öğrencilerden para talep edilmesi gibi uygulamalar, okulun burs politikalarının samimiyetini sorgulatmaktadır. Son yıllarda yapılan fahiş zamlar ve erken ödeme baskısı da bu olumsuz tabloyu pekiştirmektedir.

Derslerin içeriği, işlenişi ve planlaması konusunda ciddi ve tutarlı eleştiriler bulunmaktadır. Özellikle erken dönem yorumlarında, ders programlarının öğrencileri gün boyu okulda tutmak ve kantin harcamasını artırmak için kasıtlı olarak boşluklu ayarlandığı iddiası öne çıkmaktadır. Ders içeriklerinin "saçma sapan" veya alakasız bulunması, hatta yönetimin bir dersi programa "eklemeyi unutması" gibi organizasyonel fiyaskolar yaşandığı belirtilmiştir. Son yıllarda ise uygulamalı olması gereken derslerin teorik işlenmesi, sınav sisteminin aniden değiştirilerek öğrencilerin mağdur edilmesi ve ders geçme notunun 70 gibi yüksek bir puana çekilmesi gibi sorunlar dile getirilmiştir. Olumlu olarak ise bazı derslerdeki zorlayıcı yapının öğrenmeyi pekiştirdiği ve hocaların birebir ilgisiyle konuların anlaşılabildiği nadir de olsa ifade edilmiştir.

Güvenlik ve denetim uygulamaları, otoriter ve öğrenciyi kısıtlayıcı bir yapıda olduğu yönünde ciddi eleştiriler almaktadır. Mütevelli Heyeti Başkanı'nın öğrencilerin sosyal medya hesaplarını takip ettirip "fişleme" yaptığı iddiası, kişisel mahremiyete yönelik endişe verici bir durumu ortaya koymaktadır. Kampüs girişindeki güvenlik görevlilerinin tutumu da sıkça şikayet konusu olmuştur; kimlik kartı olmayan öğrencilerin içeri alınmaması, puşi gibi siyasi sembollere izin verilmemesi ve genel olarak görevlilerin kendilerini "başkomiser sanmaları" gibi ifadeler, güvenlik anlayışının baskıcı olduğunu göstermektedir. Okula girişin sıkı kontrol altında tutulması, rektör tarafından "kimse elini kolunu sallayarak giremez" şeklinde bir övünç kaynağı olarak sunulsa da, öğrenciler bunu bir özgürlük kısıtlaması olarak algılamaktadır.

Üniversitenin kampüsü, zaman içinde büyük bir dönüşüm geçirmiş olmasına rağmen konumu ve yapısı itibarıyla sürekli eleştiri konusu olmuştur. İlk yıllarda "inşaat halindeki 4 binadan" oluşan, "beşyol sanayi sitesinin ortasında" yer alan ve "dershaneden öteye gidemeyen" bir yer olarak tanımlanmıştır. Zamanla "yağ lekesi gibi genişleyerek" blok sayısını artırması ve modern binalar eklemesi olumlu karşılansa da, bu büyümenin plansız olduğu ve kampüsün hâlâ "yeşil alanı olmayan bir beton yığını" olduğu sıkça vurgulanmıştır. Konum olarak Florya adını kullanmasına rağmen aslında Küçükçekmece/Beşyol'da, sanayi bölgesinde yer alması bir "üç kağıtçılık" olarak nitelendirilmiştir. Öğrenci nüfusunun fazlalığına karşın sosyal alanların, özellikle kantinlerde oturacak yerlerin yetersizliği ve kampüsün genel olarak "AVM gibi" bir havaya bürünmesi, üniversite ruhundan uzak olduğu eleştirilerini beraberinde getirmiştir.

Kampüs içi ulaşım, özellikle asansörlerin kullanımı konusunda ciddi ve tutarlı eleştirilere maruz kalmıştır. Öğrencilerin asansörleri kullanmasının yasak olduğu, bu yasağın personel kartlarıyla delinmeye çalışıldığı ancak bunun da riskli olduğu belirtilmiştir. Bir öğrenci bu durumu, "asansöre binmek zaten yasak olduğu için, tuvalete gitmek için iki kat aşağıya... uçarak gidip gelmek zorunda kalırsınız" sözleriyle trajikomik bir şekilde özetlemiştir. Bu yasağın, öğrencilere adeta "yük ve eşya muamelesi" yapıldığı şeklinde yorumlanmasına neden olduğu görülmektedir.

Üniversite, siyasi duruşu ve kampüs içinde yaşanan olaylar nedeniyle sıkça eleştirilmiştir. Yorumlarda, okul yönetiminin "gizliden AKP yandaşlığı" yaptığı, iktidar milletvekillerini sürekli söyleşiye çağırdığı ve katılımı zorunlu tuttuğu gibi iddialar yer almaktadır. Mütevelli Heyeti Başkanı'nın iktidar yanlısı kanallara sıkça çıkması bu algıyı güçlendirmiştir. Kampüste yaşanan somut olaylar arasında, "puşi taktığı için" bir öğrencinin içeri alınmaması, başörtüsü ve türban gerginlikleri, ve siyasi görüşleri nedeniyle protesto gösterileri düzenleyen öğrencilere sert müdahaleler bulunmaktadır. Bir mezuniyet töreninde Başbakan'ın ağırlanması ve bu sırada yaşanan protestolar da okulun siyasetle olan yakın ilişkisini gözler önüne sermiştir. Son olarak, Arapça yapılan bir kongrede salonu terk etmek isteyen öğrencilerin kapılarının kilitlenmesi iddiası, ifade özgürlüğüne yönelik ciddi bir baskı olarak yorumlanmıştır.

Üniversitedeki sosyal yaşam, iki zıt kutup arasında gidip gelen bir yapıya sahip olarak tasvir edilmektedir. Bir yandan, "sıfır sosyal etkinlik" olduğu, bahar şenliklerinin ya iptal edildiği ya da "Kolbastı, Türk sanat müziği" gibi beklentilerin altında kaldığı, hatta bir şenliğe sadece Doğuş'un getirildiği gibi ciddi eleştiriler mevcuttur. Diğer yandan, öğrenci profilinin büyük bir kısmının okula okumaktan ziyade "piyasa yapmaya" geldiği, "kombin yarıştırma merkezi" gibi işlediği ve öğrencilerin genel olarak "boş beleş" olduğu yönünde yaygın bir kanı vardır. Bu durum, akademik beklentisi olan öğrenciler için hayal kırıklığı yaratırken, sosyal bir ortam arayanlar için okulun bir "AVM gibi" işlemesi ve bolca kafe barındırması bir avantaj olarak görülebilmektedir. Son yıllarda ise kampüsteki Arap öğrenci nüfusunun artmasıyla sosyal etkinliklerin de bu yönde şekillendiği, "ancak arapça şarkılar eşliğinde arap ülkelerini tanıma etkinlikleri yapıyoruz" ifadesiyle eleştirilmiştir.

Teknolojik altyapı konusunda da çelişkili bir manzara hakimdir. Özellikle Fotoğrafçılık ve Kameramanlık gibi teknik donanım gerektiren bölümlerde ciddi eksiklikler yaşandığı, okulun "bir tane kamerası" olduğu ve onun da profesyonel olmadığı, karanlık odanın ise yetersiz kaldığı belirtilmiştir. Öğrenci bilgi sisteminin sunucularının final dönemlerinde yoğunluğu kaldıramayarak çökmesi ve öğrencilerin notlarını öğrenememesi de eski ama tekrar eden bir sorundur. Buna karşın, okulun "Türkiye'nin en büyük teknokampüsüne" sahip olduğu, sınıflarda kartlı okutma sistemi gibi modern uygulamaların bulunduğu ve bilgisayar olanaklarının yeterli olduğu yönünde olumlu yorumlar da mevcuttur. Ancak, Wi-Fi hizmetinin şifrelerinin muamma olması ve birçok sitenin engelli olması gibi kısıtlamalar, teknolojik olanakların tam anlamıyla öğrencinin kullanımına sunulmadığı eleştirisini beraberinde getirmiştir.

Üniversitenin konumu, ulaşım konusunda ciddi zorluklar yaşayan öğrenciler için önemli bir sorun teşkil etmektedir. Özellikle Anadolu Yakası'ndan gelen bir öğrencinin, metrobüs gibi bir seçenek olmasına rağmen yolculuğun "günün ortalama 4 saatini yolda geçirmek" anlamına geldiği ve bunun bir işkenceye dönüştüğü ifade edilmiştir. Metrobüs durağına yakın olması bir avantaj olarak görülse de, durağın kendisinin ve yolculuğun yoğunluğu başlı başına bir eziyet olarak tanımlanmıştır. Kampüs çevresinde yeterli otopark olmaması da şahsi araçla ulaşımı zorlaştıran bir diğer faktördür.

Yabancı dil eğitimi ve uluslararası olanaklar konusunda yapılan yorumlar, üniversitenin bu alandaki vaatleri ile uygulamaları arasında büyük bir uçurum olduğunu göstermektedir. İngilizce hazırlık eğitimi, ilk yıllardan beri istikrarlı bir şekilde "berbat" olarak nitelendirilmiştir. Farklı seviyelerdeki öğrencilerin aynı sınıfa konulması, hazırlık sınavının bir formalite olması ve neredeyse herkesin kaldığı veya geçtiği anlamsız bir süreç yaşanması en temel eleştirilerdir. "İki yabancı dil imkanı" vaadiyle okula öğrenci çekilmesine rağmen, üçüncü sınıfa gelmiş bir öğrencinin bile hâlâ ikinci bir dil göremediğini belirtmesi, bu vaatlerin boş olduğunu düşündürmektedir. Olumlu olarak ise ücretsiz ikinci yabancı dil kursu imkanının bulunması ve bazı İngilizce hocalarının iyi olması gibi noktalar belirtilse de, genel kanı hazırlık eğitiminin bir yıl kaybı olduğu yönündedir.

Yemek olanakları konusunda hem olumlu hem de olumsuz, birbiriyle çelişen yorumlar bulunmaktadır. 2010 yılındaki bir yoruma göre, okulda "çiğ köfteden, lahmacuna, ev yemeklerinden, waffle'a kadar geniş bir yemek yelpazesi" bulunduğu ve fiyatların özel bir okula göre oldukça uygun olduğu belirtilmiştir. Ancak daha sonraki yıllarda yapılan yorumlarda kantinlerin "ekstra pahalı ve çok kötü yemek yapıyor olması" gibi şikayetler öne çıkmıştır. Okulun çok sayıda kantin ve kafeteryaya sahip olması genel bir gerçeklik olarak kabul edilse de, bu mekanların kalitesi ve fiyat politikası zamanla ve kişiden kişiye değişen bir memnuniyet seviyesi sunmaktadır.

Üniversitenin barınma olanakları ve çevresindeki yaşam koşulları hakkında yapılan yorumlar oldukça olumsuz bir tablo çizmektedir. Okul çevresinde yerleşim yerlerinin fazla olmadığı, olanların ise "kapı önlerinde kümesleri olan gecekondular" olduğu belirtilmiştir. Florya gibi daha nezih bir semtte ev tutma hayalinin, kiraların "en az 1000 liradan başlaması" ve bu evlerin bile yaşanmaz durumda olması nedeniyle suya düştüğü ifade edilmiştir. Bir öğrenci bu durumu, "8 kişi 2 oda bir eve çıkıp kirayı bölüşerek mülteci kampı şeklinde yaşayabilirsin" sözleriyle özetlemiştir. Bu yorumlar, okulun öğrencilere yönelik yurt veya uygun barınma çözümleri sunma konusunda yetersiz kaldığını düşündürmektedir.

İstanbul Aydın Üniversitesi'nin imajı, en başından beri "ticarethane" ve "paragöz" yaftalarıyla anılmıştır. Öğrencilerin "yolunacak kaz" olarak görüldüğü, her fırsatta para kazanma amacının eğitim hedefinin önüne geçtiği algısı son derece yaygındır. Okulun sahibi Mustafa Aydın'ın baskıcı, "megaloman" ve reklamı her şeyin önünde tutan tavrı, bu imajı pekiştirmiştir; kampüsteki kendi posterleri ve adeta bir şirket gibi yönettiği algısı sıkça dile getirilir. Kurum, "Türkiye'nin en çok tercih edilen vakıf üniversitesi" gibi sloganlarla reklam yapsa da, bunun düşük puanlarla öğrenci almasından kaynaklandığı ve kalitenin göstergesi olmadığı belirtilmiştir. Yıllar içinde yaşanan sahte ordinaryüs skandalı, yanıltıcı uluslararası anlaşma reklamları ve akademisyenlere yönelik sömürü iddiaları, okulun akademik ciddiyetine ve itibarına gölge düşürmüştür. Özetle, dışarıya yansıtılan parlak ve başarılı imajın aksine, içeriden gelen yorumlar büyük ölçüde hayal kırıklığı ve güvensizlik üzerine kuruludur.

İdari personel ve öğrenci işleri, üniversitenin en istikrarlı ve en yoğun şikayet alan birimidir. Yorumlar, 2009'dan günümüze dek idari yapının kaotik, öğrenciye düşmanca ve beceriksiz olduğu yönünde birleşmektedir. Kayıt dönemlerinde yaşanan karmaşa, öğrencilerin yanlış bölümlere kaydedilmesi, notların yanlış girilmesi, sınav kağıtlarının kaybolması gibi skandallar tekrar tekrar dile getirilmiştir. Personelin tavrı genellikle "umursamaz", "itici" ve "azarlayıcı" olarak nitelendirilmiş; "nerdeyse hakaret etme seviyesine geliyor yavşak öğrenci işleri çalışanları" gibi ifadelerle öfke dile getirilmiştir. Telefonla veya maille ulaşmanın neredeyse imkansız olduğu, sorunların çözülmediği ve her işin haftalarca sürdüğü belirtilmiştir. Bu genel olumsuz tablo içinde, 2009'da bir öğrencinin diploma alırken karşılaştığı "çok ilgili bir personel" deneyimi, bir umut ışığı gibi dursa da, sonraki yıllardaki yorumlar sorunların kronikleştiğini göstermektedir.

Üniversitenin en iddialı olduğu konulardan biri olan "iş garantisi" ve staj olanakları, yorumlarda en çok hayal kırıklığı yaratan alanlardan biri olarak karşımıza çıkmaktadır. Okulun, öğrencilere nitelikli staj yerleri bulmak yerine, kendi etkinliklerine katılanları staj yapmış gibi gösterdiği veya alakasız yerlere yönlendirdiği iddia edilmiştir. Fotoğrafçılık öğrencisinin Tekzen'e, bir başka öğrencinin Büyükada Belediyesi'ne gönderilmesi gibi örnekler, staj sürecinin ciddiye alınmadığını göstermektedir. "İş garantili üniversite" sloganına rağmen, staj yeri bile bulamayan, buldukları yerlerin ise "önünde tavuklar ve bira içen yaşlı amcaların bulunduğu, prefabrik barakada yayın yapan" radyo kanalları olduğu gibi acı tecrübeler aktarılmıştır. Okulun "yerinde uygulama merkezi" programının da tam bir fiyasko ile sonuçlandığı, firmaların öğrencileri kabul etmediği ve açıkta kalanların okulda fotokopi çekerek staj yapmak zorunda kaldığı belirtilmiştir. Olumlu olarak ise, okul sayesinde iyi bir firmaya giren veya mezunlarının iyi yerlerde çalıştığını belirten birkaç yorum bulunmaktadır, ancak bunlar genel olumsuz havanın içinde istisna olarak kalmaktadır.

Verilen metinlerde bu konu hakkında herhangi bir yoruma rastlanmamıştır.