İSTANBUL AREL ÜNİVERSİTESİ

Adalet ve eşitlik algısı, üniversite yönetimine ve idari süreçlere yönelik ciddi eleştirilerle şekillenmektedir. Özellikle bir öğrencinin, iptal edilen bir şenliğin bilet iadesi için verdiği mücadele, bürokratik engelleri, birimlerin sorumluluktan kaçmasını ve öğrenciyi mağdur eden 'uyanıkça' tavırları gözler önüne sermektedir. 'Ne kadar az kişi duyarsa karımızadır' şeklindeki yaklaşım, kurumsal adaletsizliğin bir özeti gibidir. Ayrıca, akademik kadro içinde performansa dayalı olmayan, keyfi ve ilişkilerle belirlenen maaş ve manevi tatmin süreçleri, çalışanlar arasında bir eşitsizlik ve mutsuzluk kaynağı olarak belirtilmiştir. Burslu öğrencilere yönelik 'zaten bursun var' şeklindeki teşvik edici olmayan tutum ve barış bildirisine imza atan akademisyenlerin işten çıkarılması gibi olaylar da kurumdaki adalet ve fikir özgürlüğü anlayışını sorgulatan önemli örneklerdir.

Akademik kadro ve eğitim kalitesi konusunda yorumlar, üniversitenin ilk yılları ile son dönemleri arasında keskin bir zıtlık sergilemektedir. Başlangıçta, özellikle devlet üniversitelerinden transfer edilen yetkin profesörler ve bazı bölümlerdeki (Mimarlık, İletişim Fakültesi vb.) nitelikli akademisyenler övülürken, bu durumun öğrencilere verilen değeri artırdığı belirtilmiştir. Ancak 2018 sonrası yapılan yorumlarda, yönetim değişikliğiyle birlikte değerli hocaların başka okullara kaptırıldığı, yerlerine deneyimsiz ve hatta alanla ilgisiz kişilerin getirildiği, bir hocanın birden fazla derse girdiği ve eğitimin ticari kaygılarla niteliksizleştiği yönünde ciddi eleştiriler hakimdir. Bazı bölümlerde (örneğin Sosyoloji) eğitimin tek taraflı bir ideolojik bakış açısıyla verildiği iddiası da dile getirilmiştir. Genel kanı, akademik kalitenin zamanla düştüğü ve 'parayla diploma alınan' bir yapıya büründüğü yönündedir.

Üniversitenin burs olanakları, özellikle ilk yıllarda, en çok övülen ve takdir edilen yönlerinden biri olmuştur. Yorumlarda okulun büyük bir bölümünün burslu öğrencilerden oluştuğu, 'elini kolunu sallayan gelebilir' gibi ifadelerle burs almanın kolaylığına dikkat çekilmiştir. 7 senelik kesintisiz burs imkanı, İstanbul'da rahat bir öğrencilik geçirmek için önemli bir avantaj olarak sunulmuştur. Ancak son yıllarda bu olumlu hava dağılmış görünmektedir. Ücretlere yapılan fahiş zamlar, burs ücretlerinin krizi fırsata çevirerek artırılması ve başarı burslarının teşvik edici olmaktan uzaklığı gibi konular, okulun maddi konulardaki tutumunun olumsuza döndüğünü göstermektedir. Özellikle bir öğrencinin, ücretlere %170 zam yapıldığını belirterek 'ticarethane' eleştirisi yapması, bu değişimin en net ifadesidir.

Derslerle ilgili genel kanı, özellikle son yıllarda, geçmenin oldukça kolay olduğu ve bunun da eğitimin niteliğini sorgulattığı yönündedir. Yorumlarda 'yatarak geçmek', 'derslerin kolaylığı' gibi ifadeler sıkça tekrarlanmaktadır. Bu durum, bir yandan part-time çalışmak isteyen veya sadece diploma hedefleyen öğrenciler için bir avantaj olarak görülürken, diğer yandan ciddi bir eğitim almak isteyenler için büyük bir hayal kırıklığı kaynağıdır. Ders programlarının sık sık değişmesi, ders seçimi sürecindeki karmaşa ve bazı derslerdeki plansızlık da önemli eleştiri konularıdır. Yoklama konusunda ise hocadan hocaya değişen, genellikle esnek bir tutum olduğu anlaşılmaktadır.

Güvenlik ve denetimle ilgili yorumlar genellikle olumlu olmakla birlikte, bazı olumsuz tecrübeler ve iddialar da mevcuttur. Özellikle Tepekent kampüsünün güvenlikli bir site içinde yer alması ve ayrıca kendi giriş güvenliğinin olması, olumlu bir özellik olarak belirtilmiştir. Ancak, bir öğrencinin mezuniyet töreninde şehit arkadaşının fotoğrafını taşımasına güvenlik tarafından müdahale edilmesi gibi olaylar, güvenlik personelinin keyfi ve sorunlu uygulamalarına örnek olarak gösterilmiştir. Ayrıca, İstanbul Üniversitesi'ndeki bir protestoya müdahale eden güvenlik görevlileriyle Arel'deki 'kahve ilkyardım ekibi'nin karşılaştırıldığı ironik bir yorum, Arel'deki güvenlik anlayışının daha 'yumuşak' olduğunu ima etmektedir.

Üniversitenin kampüsleri hakkında yapılan yorumlar, Tepekent ve Sefaköy yerleşkeleri arasında büyük bir fark olduğunu ortaya koymaktadır. Tepekent kampüsü, ilk yıllarda 'dağın başında' ve 'ütopik' bir yer olarak görülse de, genişliği, sakinliği, yeşil alanları ve villa tarzı yapılarıyla genellikle olumlu olarak değerlendirilmiştir. Hatta bazı öğrenciler tarafından İstanbul'un en güzel kampüslerinden biri olarak nitelendirilmiştir. Ancak Sefaköy kampüsü, tek bir binadan ibaret olması, eski bir marketten dönüştürülmesi, gürültülü bir konumda yer alması ve 'dershane gibi' olması nedeniyle sürekli eleştirilmiştir. 2022'de Sefaköy kampüsündeki binanın bitişik inşaat nedeniyle çökmesi, bu yerleşkeyle ilgili olumsuz algıyı pekiştiren en dramatik olay olmuştur. Genel olarak, Tepekent'in fiziksel imkanları beğenilirken, her iki kampüsün de sosyal aktivite ve öğrenci yaşamı açısından yetersiz kaldığı ortak bir eleştiridir.

Kampüs içi ulaşım, özellikle Tepekent yerleşkesine gidiş gelişi sağlayan ring servisleri etrafında şekillenen önemli bir tartışma konusudur. Üniversitenin ilk yıllarında ücretsiz olarak sunulan bu hizmet, öğrenciler tarafından büyük bir takdirle karşılanmıştır. Ancak son yıllarda, özellikle yönetim değişikliğinin ardından, bu servislerin ücretli hale getirilmesi, fiyatlarının artırılması ve yetersiz kalması, en sık dile getirilen şikayetlerden biri olmuştur. Öğrenciler, kayıt sırasında ücretsiz olduğu söylenen servisler için sonradan para talep edilmesini bir tür 'kandırmaca' olarak görmekte ve bu durumu okulun ticari zihniyetinin bir kanıtı olarak sunmaktadırlar. Servislerin yetersizliği nedeniyle öğrencilerin derslere gidemedikleri ve mağdur oldukları da vurgulanan diğer önemli bir sorundur.

Üniversite, siyasi olaylar ve ideolojik duruşlar konusunda çelişkili ve tartışmalı bir tablo çizmektedir. Yorumlarda, okulun çözüm süreci döneminde PKK yanlısı sloganlara izin verdiği gibi ciddi iddialar yer almaktadır. Aynı zamanda, bir öğrencinin şehitler için pankart açma talebinin 'siyaseten' görülerek zorlukla onaylanması, ancak LGBT bayrağının açılmasına direkt izin verilmesi gibi durumlar, okul yönetiminin siyasi konularda taraflı bir tutum sergilediği algısını güçlendirmiştir. Mezuniyet töreninde bir şehit öğrencinin fotoğrafının taşınmasına müdahale edilmesi de büyük tepki çeken bir başka olaydır. Bununla birlikte, okulun Atatürkçü çizgiden çıkmamış olması bazıları için bir umut olarak görülmektedir. Okuldaki seçim dönemlerinin oldukça gergin geçtiği ve ülkücü-kürt kavgalarının yaşandığı da belirtilen diğer siyasi gözlemler arasındadır.

Sosyal yaşam, üniversitenin en zayıf halkalarından biri olarak görülmektedir. Yorumların büyük bir çoğunluğu, okulda sosyal aktivite, öğrenci kulübü ve etkinliklerin 'yok gibi' olduğu yönündedir. Kampüslerin küçük ve izole olması, sosyalleşmeyi ve arkadaş edinmeyi zorlaştıran temel bir etken olarak belirtilmiştir. Yapılan az sayıdaki etkinliğin ise derslerle çakışması, katılımı engellemektedir. Bahar şenlikleri gibi büyük organizasyonlarda yaşanan bilet sorunları ve iptaller, sosyal etkinliklerin bile sorunlu bir şekilde yönetildiğini göstermektedir. 'Üniversite hayatım olsun' diyenler için Arel'in kesinlikle tavsiye edilmediği, yorumlarda sıkça tekrarlanan bir uyarıdır.

Teknolojik altyapı konusunda yapılan yorumlar oldukça sınırlı ve genellikle olumsuz bir tablo çizmektedir. Okulun kullandığı öğrenci bilgi sisteminin kalitesiz olduğu, online derslerdeki yoklama sisteminin 'rezalet' olarak nitelendirildiği ve sorunlar yaşandığında çözüm bulunamadığı belirtilmiştir. Amfilerde mikrofon olmaması gibi temel eksiklikler, ilk yıllardan beri devam eden bir sorun olarak dile getirilmiştir. Kütüphanenin internet sitesinde yazan kapanış saatine uyulmaması da teknolojik bilginin pratikle uyuşmadığını göstermektedir. Olumlu olarak ise, dersliklerin 'akıllı sınıf' formatında olması ve bilgisayar laboratuvarlarının varlığı gibi bilgiler, okulun tanıtım metinlerinde yer alsa da, öğrenci deneyimlerinde bu konulara pek rastlanmamıştır.

Üniversitenin, özellikle Tepekent kampüsünün, konumu nedeniyle ulaşımla ilgili sorunlar yaşadığı, yorumların neredeyse tamamında vurgulanan ortak bir temadır. Kampüsün 'dağın başında', 'şehrin dışında' ve 'Tekirdağ sınırında' olarak tanımlanması, ulaşımın ne kadar meşakkatli olduğunun bir göstergesidir. Toplu taşıma imkanlarının yetersiz olduğu, otobüslerin seyrek geçtiği ve yolculuğun çok uzun sürdüğü sıkça dile getirilmiştir. Bu durum, öğrencilerin hem zaman hem de para kaybettiği bir sorun olarak görülmektedir. Üniversitenin ilk yıllarda sunduğu ücretsiz ring servisleri bir avantajken, sonradan bu servislerin ücretli hale getirilmesi veya yetersiz kalması, büyük bir tepkiyle karşılanmıştır. Ulaşım sorunu, öğrencilerin sosyal hayattan ve İstanbul'un olanaklarından kopmasına neden olan en temel problemlerden biri olarak öne çıkmaktadır.

Uluslararası fırsatlar ve yabancı dil eğitimi konusunda ciddi eksiklikler ve tutarsızlıklar göze çarpmaktadır. Erasmus programı için başvuru yapmak isteyen bir öğrencinin, bölümünün anlaşması olmadığı için gidememesi ve sonrasında 'gitmeyecekseniz başvurmayın' diye eleştirilmesi, bu konudaki plansızlığı ve öğrenci odaklı olmayan yaklaşımı göstermektedir. Yabancı dil eğitimi, özellikle hazırlık sınıfı, 'kötü' ve 'yetersiz' olarak nitelendirilmiştir. İngilizceyi zaten bildiğinizin varsayıldığı, yeni bir şey öğretilmediği ve hazırlık hocalarının bile derslere hazırlıksız geldiği gibi ciddi eleştiriler bulunmaktadır. Okulun zamanla yönünü 'yabancı zengin öğrencilere' çevirmesi, uluslararasılaşma çabasının eğitim kalitesinden çok ticari bir amaca hizmet ettiği algısını güçlendirmiştir. Olumlu olarak, bir öğrencinin Erasmus kapsamında yurt dışında staj yapma imkanı bulması, bu fırsatların var olduğunu ancak herkese ulaşmadığını düşündürmektedir.

Yemekhane hizmetleri genel olarak ortalama veya vasat olarak değerlendirilmektedir. Yemeklerin lezzeti '10 üzerinden 5' gibi bir puanla ortalama bulunurken, fiyatlarının 'devlete göre 5 kat pahalı' olduğu ve 'ortalamanın bir tık üstünde' olduğu gibi ifadelerle eleştirildiği görülmektedir. Yemekhanede diyet seçeneklerin olmaması ve yemeklerin kalori değerlerinin yazmaması gibi eksiklikler de dile getirilmiştir. Okul kantininin ise hem pahalı hem de doyurucu olmadığı belirtilmiş, dışarıdaki dönerci ve pideci gibi alternatiflerin daha mantıklı olduğu vurgulanmıştır. Genel olarak, yemek hizmetlerinin fiyat-performans açısından beklentileri karşılamadığı anlaşılmaktadır.

Yurtlar ve barınma imkanları konusunda kız ve erkek yurtları arasında belirgin bir kalite farkı olduğu anlaşılmaktadır. Yapılan yorumlarda, Tepekent'teki villa tarzı kız yurtlarının iyi ve sıkıntısız olduğu belirtilirken, erkek yurtlarının durumu 'çok vahim' olarak nitelendirilmiştir. Erkek yurtlarında temizliğin aksadığı, sene başında her yerin toz toprak içinde olduğu gibi ciddi şikayetler mevcuttur. Yurt ücretlerinin yüksek olduğu da (5.500-8.500 TL aralığı, 2012 yılı için) dile getirilen bir diğer eleştiridir. Son dönemlerde ise yurtta elektrik olmaması ve güvenlik önlemlerinin yetersizliği gibi daha temel sorunların yaşandığı, '...paramızla rezil olmak' ifadesiyle vurgulanmıştır.

Arel Üniversitesi'nin imajı, 'ticarethane', 'dershane' ve 'parayla diploma alınan yer' gibi olumsuz nitelendirmeler etrafında şekillenmektedir. Özellikle son yıllardaki yorumlarda, kurumun eğitim yuvası olmaktan çıkıp tamamen kar odaklı bir şirkete dönüştüğü algısı çok güçlüdür. Öğrencilerini 'müşteri' olarak gördüğü, her fırsatta para kazanmaya çalıştığı ve verdiği sözleri tutmadığı yönündeki eleştiriler yaygındır. 'Viral Starbucks reklamı' gibi olaylar, okulun ve öğrencilerinin kamuoyunda 'görmemiş' ve 'anlamsız' olarak algılanmasına neden olmuştur. Siyasi duruşuyla ilgili çelişkili iddialar ve idari birimlerdeki çözümsüzlük de kurumun imajını olumsuz etkileyen diğer faktörlerdir. Olumlu tarafta ise, özellikle ilk yıllarda 'gelecekte adını duyuracak' bir kurum olarak görülmesi ve bazı bölümlerinin kalitesi gibi noktalar yer alsa da, genel imajın zamanla ciddi şekilde erozyona uğradığı açıktır.

İdari personel ve özellikle öğrenci işleri, üniversite hakkındaki şikayetlerin odak noktasında yer almaktadır. Yorumların neredeyse tamamı, idari birimlerin ilgisizliği, çözümsüzlüğü, telefonlara cevap vermemesi ve lakayt tavırları üzerine kuruludur. 'Öğrenci işlerinin muamelesi kötüdür', 'dönem ortalarına doğru size bok gibi davranırlar', 'sorun çözme konusunda iyi bir yönetimi yok' gibi ifadeler, bu birimlere yönelik genel kanıyı özetlemektedir. Bilet iadesi, ders seçimi, muafiyet işlemleri, mezuniyet belgeleri gibi birçok temel konuda öğrencilerin mağdur edildiği ve birimlerin sorumluluk almaktan kaçarak birbirine yönlendirdiği anlaşılmaktadır. İdari personelin mutsuz ve bezmiş olduğu gözlemi de, bu sorunların bir nedeni olarak sunulmuştur. Bu durum, Arel Üniversitesi'nin en kronik ve en çok eleştirilen yönü olarak öne çıkmaktadır.

İş ve kariyer fırsatları konusunda üniversitenin vaatleri ile gerçekler arasında büyük bir uçurum olduğu görülmektedir. Okulun 'işyerinde eğitim' projesi ve 'çözüm ortaklarıyla staj ve iş imkanları' gibi iddialı tanıtımlarına rağmen, öğrenci yorumları bu vaatlerin yerine getirilmediğini göstermektedir. Özellikle 'saygın firmalar ve kanallarda staj imkanı sözü verilmişken bırakın stajı mezun olduktan sonra bile umursayan eden olmadı' ifadesi, bu konudaki genel hayal kırıklığını özetlemektedir. Kariyer merkezinin iyi çalıştığına dair tek bir olumlu yoruma karşılık, staj ve iş bulma konusunda öğrencilerin yalnız bırakıldığına dair çok sayıda şikayet bulunmaktadır. Mezunların istihdam olanaklarının, okulun düşen kalitesi nedeniyle sınırlı kaldığı da dile getirilen önemli bir endişedir.

Üniversitenin, özellikle Tepekent kampüsünün, İstanbul şehir yaşamından tamamen kopuk olduğu, neredeyse tüm yorumcuların birleştiği bir noktadır. Kampüsün konumu, 'İstanbul'da okuyor hissini yaşatmaz' ve 'ne İstanbul'un güzelliğini yaşayabiliyolar' gibi ifadelerle sıkça eleştirilmiştir. 'Dağın başı', 'Tekirdağ sınırı', 'Bulgaristan sınırı' gibi benzetmeler, bu kopukluğun derecesini göstermektedir. Ulaşım zorlukları nedeniyle şehir merkezine gitmek büyük bir sorun olduğundan, öğrenciler kampüs çevresindeki kısıtlı imkanlara mahkum kalmaktadır. Bu durum, özellikle canlı bir üniversite ve şehir hayatı beklentisiyle gelen öğrenciler için büyük bir hayal kırıklığı yaratmaktadır. Sefaköy kampüsü merkezi bir konumda olsa da, onun da çevresinin sosyal olanaklar açısından zayıf olduğu belirtilmiştir.