İNÖNÜ ÜNİVERSİTESİ

Adalet ve eşitlik algısı, üniversite hakkındaki en sorunlu alanlardan biri olarak göze çarpmaktadır. Yorumlarda hem idari hem de akademik düzeyde ciddi adaletsizlik iddiaları yer almaktadır. Deprem sonrası gelen yardımların ihtiyaç sahiplerine değil, 'yüksek maaşlı lüks araçlı kişilere' dağıtıldığı ve 'kul hakkı yendiği' yönündeki ifadeler, yönetime duyulan güvensizliğin en somut örneklerindendir. Üniversitenin resmi sitesinde yer alan cinsiyetçi bir metin ve İngilizce hazırlık sınavının kasıtlı olarak zor yapıldığı iddiası, kurumsal düzeydeki ayrımcılık ve haksızlık algısını güçlendirmektedir. Ayrıca, bir hırsızlık olayı nedeniyle tüm mühendislik öğrencilerinin 'hırsız muamelesi' görmesi gibi olaylar, bireysel suçların kolektif cezalandırmaya dönüştüğünü göstermektedir. Bu yorumlar, üniversitede adalet mekanizmasının zayıf olduğu ve hak aramanın zor olduğu bir ortamın varlığına işaret etmektedir.

Akademik kalite konusunda üniversiteye yönelik yorumlar keskin bir şekilde ikiye ayrılmış durumda. Tıp Fakültesi, özellikle karaciğer nakli alanındaki başarılarıyla ulusal ve uluslararası düzeyde büyük bir üne sahip ve bu alandaki hocalar övgüyle anılıyor. Ancak bu parlak tablo, diğer fakülteler için geçerli görünmüyor. Özellikle Mühendislik ve İlahiyat gibi fakültelerde eğitim kalitesinin vasat olduğu, kaliteli hoca sayısının azaldığı ve bazı hocaların öğrencileri kasten mezun etmeme gibi bir anlayışa sahip olduğu yönünde ciddi eleştiriler bulunuyor. 2010'lu yılların ortalarındaki bir yorumda, İngilizce hazırlık sınavının göstermelik olduğu ve öğrencileri bir yıl fazladan okumaya mecbur bırakmak için yapıldığı iddiası, akademik kadroya yönelik güvensizliği gösteren bir başka örnek. Sonuç olarak, Tıp Fakültesi bir mükemmeliyet merkezi olarak öne çıkarken, üniversitenin genel eğitim kalitesi hakkında ciddi şüpheler ve olumsuz deneyimler dile getirilmektedir.

Verilen metinlerde bu konu hakkında herhangi bir yoruma rastlanmamıştır.

Derslerle ilgili yorumlar sınırlı olmakla birlikte, öğrencilerin akademik yönetmelik değişikliklerinden doğrudan etkilendiğini göstermektedir. 2016 yılında bir öğrencinin, ders geçme kredisini kısıtlayan yönetmeliği eleştirmesi ve ardından yönetmeliğin öğrenci lehine değiştirilmesi, öğrenci geri bildirimlerinin nadiren de olsa etkili olabildiğini ortaya koyuyor. Bununla birlikte, özellikle İlahiyat ve Eğitim Fakültesi'ndeki öğrencilerin dersleri geçmekte zorlandığı, bütünleme sayılarının çok yüksek olduğu ve mezuniyetin zorlaştırıldığına dair ciddi şikayetler de bulunmaktadır. Bu durum, bazı fakültelerde ders geçme süreçlerinin adil olmadığı algısını güçlendirmektedir.

Güvenlik ve denetimle ilgili yorumlar, kampüs içinde hem güvenlik zafiyetlerinin hem de aşırı denetimin bir arada yaşandığını düşündürmektedir. Özellikle geçmiş yıllardaki yorumlarda, kampüs içinde kadın öğrencilerin sıkıntılar yaşayabildiği ve hatta Ramazan ayında oruç tutmayan bir öğrencinin ülkücüler tarafından öldürüldüğü gibi çok ciddi olaylara atıfta bulunulmuştur. Yakın tarihli bir yorumda ise, belediyenin yapması gereken köpek toplama işinin güvenlik personeline yaptırılması, personelin asli görevi dışında çalıştırıldığını göstermektedir. Girişte güvenlik tedbirlerinin artırılması olumlu bir gelişme olarak not edilmiştir.

Üniversitenin kampüsü, yorumların neredeyse tamamında büyük bir beğeniyle karşılanmaktadır. Geniş, yeşil ve ferah yapısı, sahip olduğu spor tesisleri (halı sahalar, havuz, tenis kortları), sosyal alanları ve özellikle büyük ve kapsamlı kütüphanesi en çok övülen özellikleridir. Hatta bir öğrenci, ilk gördüğünde kendini ODTÜ'de sandığını belirterek kampüsün mimarisini 'Doğu'nun en karizmatik okulu' olarak nitelendirmiştir. Ancak bu olumlu tablonun yanında bazı eleştiriler de mevcuttur. Kampüsün bir 'dağ başı'na kurulmuş olması, şehir merkezinden tamamen kopuk bir yaşam sunması ve bazı binaların (örneğin Tıp Fakültesi) ıssız bir konumda yer alması olumsuz yönler olarak belirtilmiştir. Ayrıca zaman zaman bakımsız olduğu ve kafeterya gibi bazı altyapılarının öğrenci sayısına göre yetersiz kaldığı da dile getirilmiştir.

Kampüs içi ulaşım hakkında yapılan yorumlar, kampüsün büyüklüğüyle doğrudan ilişkilidir. Kampüsün bir ucundan diğer ucuna yürümenin 30 dakika sürebildiği belirtilerek alanın ne kadar geniş olduğuna dikkat çekilmiştir. Bu büyüklük, fakülteler arası geçişi zorlaştırabilmektedir. Bu soruna çözüm olarak kampüs içinde belediye otobüsleri ve özel halk otobüslerinin dolaştığı bilgisi verilmiş, bu durum olumlu bir özellik olarak görülebilir. Ancak genel olarak bu kategoriye ait çok detaylı yorum bulunmamaktadır.

Yorumlar, İnönü Üniversitesi'nde siyasi atmosferin oldukça gergin ve kutuplaşmış olduğunu göstermektedir. Özellikle 2010'dan sonraki dönemde yapılan yorumlarda, kampüste 'siyasal islamcılar' ve 'ülkücüler' arasında belirgin bir hakimiyet mücadelesi olduğu hissedilmektedir. Öğrenciler, her an dini bir bildiri dağıtan gruplarla veya yemin eden ülkücülerle karşılaşma ihtimalinin yüksek olduğunu belirtiyor. Rektör atamalarının liyakate göre değil, siyasi iktidarın tercihleriyle yapıldığı yönündeki eleştiriler (özellikle Cemil Çelik'in atanması) üniversite geleneğinin zedelendiği algısını yaratmıştır. 'Atatürkçü isen hiç gitme' gibi uyarılar, belirli görüşlere sahip öğrencilerin kampüste rahat edemeyeceğine işaret etmektedir. Ayrıca, 'T.C.' ibaresinin kaldırılması ve silahlı bir Taliban üyesinin öğrenci olarak kabul edildiği iddiaları gibi olaylar, üniversitenin siyasi kimliğine dair tartışmaları alevlendirmiştir.

Kampüsteki ve şehirdeki sosyal yaşam, öğrenciler için en çelişkili konulardan biridir. Üniversite bünyesinde öğrenci topluluklarının oldukça aktif olduğu, özellikle Genç TEMA, Atatürkçü Düşünce Topluluğu ve bisiklet topluluğu gibi grupların öne çıktığı belirtilmektedir. Kampüsün geniş ve yeşil alanları, öğrencilere ders dışı zamanlarını geçirmeleri için güzel imkanlar sunmaktadır. Ancak, özellikle 2014 Soma faciasından sonra üniversitede yıllardır bahar şenliği gibi büyük çaplı etkinliklerin yapılmaması önemli bir eksiklik olarak görülmektedir. Şehirdeki sosyal hayat ise daha da kısıtlıdır; 'adam akıllı iki pub' dışında alkollü mekanın olmaması, bowling ve buz pateni gibi aktivitelerin hayal olması, büyük şehirlerden gelen öğrenciler için büyük bir hayal kırıklığıdır. Sosyal hayat, büyük oranda Kanalboyu'ndaki kafelere sıkışmış durumdadır.

Teknolojik altyapıya dair yorumlar hem olumlu hem de olumsuz yönleri barındırmaktadır. Üniversitenin Türkiye'nin en büyüklerinden biri olan bir güneş enerjisi santraline sahip olması, yenilikçi ve çevreci bir teknoloji yatırımını göstermektedir. Ayrıca, Fatih Hilmioğlu döneminde yapılan 'akıllı sınıf' sayesinde Amerika'daki üniversitelerle eş zamanlı ders yapma imkanının olması da teknolojik vizyonun bir parçasıdır. Ancak, diğer yandan internet altyapısının 'rezalet' olduğu, birçok siteye erişimin engellendiği ve IT biriminin tek işinin 'blok koymak' olduğu yönünde ciddi bir eleştiri bulunmaktadır. Bu durum, teknolojik imkanların bazı alanlarda ileri düzeyde iken, temel internet erişimi gibi konularda yetersiz kalabildiğini göstermektedir.

Üniversiteye ulaşım, yıllardır süregelen ve en çok şikayet edilen konuların başında gelmektedir. Yorumların neredeyse tamamı bu konuda olumsuzdur. Kampüsün şehir merkezine olan 10-20 km'lik uzaklığı, ulaşım araçlarının (trambüs, otobüs, minibüs) sürekli 'tıklım tıklım dolu' olması, sefer saatlerinin yetersizliği ve özellikle akşam 11'den sonra ulaşımın neredeyse imkansız hale gelmesi en temel sorunlardır. Otobüs numaralarının '5-c xb7' gibi şifreli olması ve güzergah belirtilmemesi de kafa karıştırıcı bulunmaktadır. Bu durum, öğrencilerin sosyal hayatını kısıtlamakta ve kampüse gidip gelmeyi günlük bir eziyete dönüştürmektedir. Zaman içinde yolun genişletilmesi ve trambüsün gelmesi gibi iyileştirmeler yapılmış olsa da, genel memnuniyetsizlik devam etmektedir.

Yabancı dil eğitimi ve uluslararasılaşma konusunda yapılan yorumlar oldukça sınırlı ve genellikle olumsuz bir tablo çizmektedir. Elektrik-Elektronik Mühendisliği bölümünde %30 İngilizce eğitim zorunluluğu getirilmesi ve bunun için bir hazırlık sınıfı açılması kağıt üzerinde olumlu bir adım gibi görünse de, yapılan muafiyet sınavının 'göstermelik' olduğu ve neredeyse kimsenin geçemediği iddiası, bu uygulamanın eğitim amacından çok maddi kaygılarla yapıldığı şüphesini doğurmaktadır. Bir öğrencinin 'arada güzel bi ingilizce eğitimi alırım' şeklindeki ironik ifadesi, mevcut durumdan bir beklentisi olmadığını göstermektedir. Bu kategoriyle ilgili daha fazla veriye ihtiyaç duyulmaktadır.

Yemekhane ve kampüs içi yeme-içme mekanları hakkındaki yorumlar çeşitlilik göstermektedir. Bir yanda, yemeklerin genel olarak güzel ve fiyatların uygun olduğunu belirten olumlu görüşler varken, diğer yanda özellikle son yıllarda fiyatların öğrenci bütçesini aştığına dair ciddi şikayetler bulunmaktadır. 2023 tarihli bir yorumda, kampüs içindeki bir kafede bir çayın 20, Türk kahvesinin ise 35 lira olması, fiyatların dışarısıyla yarıştığını göstermektedir. Yemekhane sıralarının çok uzun olması da sıkça dile getirilen bir başka sorundur. Ayrıca, hazırlık sınıfı öğrencilerine yemek verilmemesi gibi uygulamalar da eleştiri konusu olmuştur.

Barınma olanakları hakkında çok sınırlı yorum bulunmaktadır. Merkez kampüste kız ve erkek öğrenci yurtlarının mevcut olduğu belirtilse de, bu yurtların koşulları veya yeterliliği hakkında detaylı bir bilgiye rastlanmamıştır. Bir yorumda, kampüs içinde özel kız yurdunun karşısına özel erkek yurdu yapıldığı ve burada bir intihar vakasının yaşandığı bilgisi yer almaktadır. Diğer bir yorumda ise KYK erkek yurdunun kampüs dışında, merkezde yer almasının ulaşım sorununu beraberinde getirdiği ifade edilmiştir. Üniversitenin lojmanlarının ise çok eski olduğu dile getirilmiştir.

İnönü Üniversitesi'nin imajı, zaman içinde büyük bir dönüşüm geçirmiştir. 2000'li yılların başındaki ve ortasındaki yorumlar, üniversiteyi sanatsal etkinliklere ev sahipliği yapan (Fazıl Say konseri), tıp alanında çığır açan (karaciğer nakli), Atatürkçü ve çağdaş bir kurum olarak yüceltmektedir. Ancak, özellikle 2010 sonrası ve günümüze yaklaştıkça bu olumlu imaj yerini ciddi eleştirilere bırakmıştır. Rektör atamalarındaki siyasi müdahaleler, kampüsteki kutuplaşma, idari beceriksizlikler ve skandallar (cinsiyetçi yazı, Talibanlı öğrenci iddiası) üniversitenin itibarını zedelemiştir. 'Doğu'nun en iyi üç üniversitesinden biri' olarak anılmasına rağmen, bu unvanın içinin boşaldığı ve özellikle Tıp Fakültesi dışında bir başarısının kalmadığı algısı hakimdir. Deprem sonrası yönetim zafiyetleri ve adaletsizlik iddiaları da bu olumsuz imajı güçlendirmiştir. Kısacası, bir zamanların parlayan yıldızı, zamanla potansiyelini gerçekleştiremeyen ve sorunlarıyla anılan bir kuruma dönüşmüştür.

İdari personel ve üniversite yönetimine yönelik yorumlar ezici bir çoğunlukla olumsuzdur. Özellikle son yıllardaki rektörler, 'badem bıyığından başka vasfı olmayan', 'tüccar ve siyasetçi kafasında' ve liyakatsiz olmakla eleştirilmiştir. Fatih Hilmioğlu dönemi genellikle bir istisna olarak övgüyle anılırken, ondan sonraki yönetimler üniversiteyi geriye götürmekle suçlanmaktadır. İdari birimlerin (örneğin öğrenci işleri) son derece yavaş ve verimsiz çalıştığı, dilekçeleri kaybettiği, öğrencileri ve personeli aylarca oyaladığı yönünde ciddi şikayetler mevcuttur. Deprem sürecindeki yönetim ise 'çuvallamak' ve adaletsiz davranmakla itham edilerek en ağır eleştirileri almıştır. Nadir bir olumlu yorum ise askerlik şubesindeki personelin yardımseverliğine ilişkindir, ancak bu, genel idari yapıdan ayrı bir birimdir.

İş ve kariyer olanaklarına dair yorumlar oldukça azdır. Mevcut tek yorum, 2006 yılında öğrencilerin atamaların yapılması ve öğretmen açığının kapatılması talebiyle 'diplomalı hıyarcı istemiyoruz' diyerek bir eylem düzenlediğini aktarmaktadır. Bu durum, özellikle Eğitim Fakültesi mezunlarının o dönemde ciddi bir işsizlik kaygısı yaşadığını ve üniversitenin bu konuda öğrencilere bir çözüm sunamadığını göstermektedir. Güncel duruma ilişkin herhangi bir yoruma rastlanmamıştır.

Malatya'daki şehir yaşamı, özellikle büyükşehirlerden veya 'batıdan' gelen öğrenciler için en büyük hayal kırıklığı kaynaklarından biri olarak tasvir edilmektedir. Yorumlarda şehir, sosyal ve kültürel açıdan gelişmemiş, sıkıcı ve 'akşam 6'dan sonra sokağa çıkılmayan' bir yer olarak betimlenir. AVM'ler dışında marka mağazaların, doğru düzgün kafe ve restoranların bulunmaması sıkça tekrarlanan şikayetlerdir. Bir öğrenci, şehri 'Doğu'nun Paris'i' beklentisiyle gelip hayal kırıklığına uğradığını, özellikle deprem sonrası esnafın tavrı ve fiyatların durumu daha da kötüleştirdiğini belirtmiştir. Bu olumsuz tabloya karşın, şehrin park ve bahçeler açısından iyi olduğu ve insanların çimlerde uzanabileceği güzel alanlar sunduğu da nadir olumlu yorumlar arasındadır. Genel kanı, Malatya'nın bir öğrenci şehri olmaktan uzak olduğu yönündedir.