GALATASARAY ÜNİVERSİTESİ

Üniversitedeki adalet ve eşitlik algısı, en tartışmalı konulardan biridir. Özellikle 'iç sınav' sistemi, uzun yıllardır eleştirilerin odağında yer almaktadır. Bu sistemin, Fransızca eğitim veren lise mezunlarına, özellikle de Galatasaray Lisesi mezunlarına bir ayrıcalık tanıdığı ve ÖSS ile gelen öğrenciler arasında bir 'Sultan-kul' hiyerarşisi yarattığı iddia edilmektedir. 2011 tarihli bir yorumda, bu ayrımcılığın fiziksel şiddete vardığı ve yönetimin 'liseli' öğrencileri koruduğu gibi çok ağır suçlamalar bulunmaktadır. Daha güncel yorumlarda ise, paralı tezsiz yüksek lisans programlarına katılanların, zorlu lisans eğitiminden geçen mezunlar tarafından 'parasıyla diploma alanlar' olarak görülmesiyle yeni bir gerilim hattının oluştuğu gözlemlenmektedir.

Akademik kadro ve eğitim kalitesi konusunda belirgin bir ayrım göze çarpmaktadır. Hukuk ve sosyal bilimler (özellikle Felsefe) alanındaki hocalar, 'alanının en yetkin kişileri' olarak nitelendirilerek sıkça övülürken, bu bölümlerdeki eğitim kalitesinin Türkiye standartlarının üzerinde olduğu vurgulanmaktadır. Buna karşın, özellikle 2000'li yıllardaki yorumlarda mühendislik fakültesi, 'vasıflı hoca yoksunluğu' ve derslerin mevcut hocalara göre belirlenmesi gibi ciddi eleştiriler almıştır. Genel olarak hoca-öğrenci ilişkisinin diğer üniversitelere göre daha mesafeli ve 'resmi' olduğu, bunun bazı öğrenciler tarafından profesyonel bulunurken bazılarınca 'soğuk' olarak değerlendirildiği belirtilmiştir. Zamanla kalitenin arttığına dair olumlu yorumlar bulunsa da, bazı hocaların ders anlatım tarzı ve modası geçmiş materyaller kullanması eleştiri konusu olmaya devam etmektedir.

Verilen metinlerde bu konu hakkında doğrudan ve detaylı bir yoruma rastlanmamıştır. Ancak birkaç dolaylı ifade, burs olanaklarının varlığına işaret etmektedir. Bir yorumda, okulda harcını ödeyemeyen ve bursa ihtiyaç duyan öğrencilerin varlığından ve bu öğrencilere Galatasaray Vakfı aracılığıyla destek sağlandığından bahsedilmiştir. Ayrıca, hazırlık sınıfı birincilerinin dil okulu için GSÜ'den para aldığı belirtilmiştir. Bu ifadeler dışında burs sistemi, miktarı veya yaygınlığı hakkında bir bilgi bulunmamaktadır.

Derslerin içeriği ve işlenişi, üniversite hakkındaki en yoğun ve olumsuz eleştirilerin başında gelmektedir. Özellikle 2000'li yıllarda mühendislik fakültesindeki ders yükü, 'hayvani ve anlamsız' olarak tanımlanmış, haftada 39 saati bulan ders programlarının öğrencilere sosyal yaşam veya kişisel gelişim için zaman bırakmadığı sıkça vurgulanmıştır. Müfredatın, bölüm ihtiyaçlarından ziyade mevcut hocalara göre şekillendiği ve 'bilgisayar mühendisliği öğrencisine iki dönem teknik resim' gibi mantıksız dersler içerdiği belirtilmiştir. Sınavların Fransız ekolünün katı ve şekilci kurallarına göre değerlendirilmesi ('2x=4 -> x=2' yazılmadığı için puan kırılması gibi) öğrenciler için önemli bir stres kaynağı olmuştur. Hazırlık sınıfı ise yoğun ve metodoloji odaklıdır; gramerden çok pratik becerilere ağırlık verilmesi, öğrencileri zorlasa da etkili bulunmaktadır.

Güvenlik ve denetim anlayışı, zaman içinde önemli değişiklikler göstermiştir. 2000'li yılların başındaki yorumlarda okula 'dingonun ahırına girer gibi' girilebildiği, kimlik kontrolü yapılmadığı belirtilirken, sonraki yıllarda bu durumun tam tersine döndüğü görülmektedir. Özellikle 2007'den sonraki yorumlarda, kampüse girişlerin son derece sıkılaştığı, mezunların ve ziyaretçilerin dahi alınmadığı, bunun da 'dışa karşı izole olmak' ve 'mezun öğrenciye sırtını dönmek' olarak eleştirildiği görülmektedir. Güncel bir yorumda ise güvenlik görevlilerinin profesyonelliği ve soğukkanlılığı övülmektedir. Bu değişim, üniversitenin daha kapalı ve kontrollü bir yapıya büründüğünü göstermektedir.

Üniversitenin kampüsü, en çok övülen ve aynı zamanda en çok yerilen özelliğidir. Ortaköy'de, Boğaz'a sıfır konumu ve tarihi Feriye Sarayı binasıyla sunduğu 'nefes kesen manzara' hemen her yorumda büyük bir artı olarak belirtilmektedir. Ancak bu estetik güzelliğin yanında kampüsün 'liseden hallice', 'göt kadar' ve 'butik' olarak tanımlanan küçüklüğü, en büyük dezavantaj olarak görülmektedir. Özellikle 2000'li yıllardaki yorumlarda spor tesislerinin, yeşil alanların ve genel bir 'kampüs hayatı' atmosferinin eksikliği sıkça vurgulanmıştır. Son yıllarda yapılan yenileme çalışmaları (kantin, tuvaletler) olumlu karşılansa da, bazı mezunlar bu değişikliklerin mekanın ruhunu bozduğunu düşünmektedir. Süregelen inşaatlar ve alan darlığı, öğrencilerin temel şikayetleri arasında yer almaya devam etmektedir.

Kampüsün iki yakasını birleştiren alt geçit, okulun ikonik bir unsuru olarak sıkça anılmaktadır. Özellikle sabahları derslere yetişmeye çalışan öğrenciler için yol üzerindeki kapının kapanıp 'aslanlı kapıdan' dolaşma zorunluluğu, küçük çaplı bir hüzün ve angarya olarak görülmektedir. Bir dönem Yiğit Okur kampüsü kapısının kapalı tutulması da öğrencileri fazlasıyla yoran bir uygulama olarak eleştirilmiştir. Bunların dışında kampüs içi ulaşımla ilgili kayda değer bir yorum bulunmamaktadır.

Üniversite, genel olarak 'apolitik' bir imaja sahip olsa da, özellikle 2012-2013 döneminde yaşanan siyasi olaylarla ülke gündemine oturmuştur. ODTÜ ve Gezi Parkı eylemleri sırasında öğrenciler ve bazı akademisyenler, rektörlüğün hükümet yanlısı tutumuna karşı sert bir direniş göstermiştir. Bu dönemde, BDP'li bir milletvekilinin katılacağı konferansın iptal edilmesi ve bazı akademisyenlerin konuşmalarına izin verilmemesi gibi olaylar, rektörlüğün 'ayrımcı' ve 'akademik özgürlüğü kısıtlayıcı' davrandığı yönünde güçlü eleştirilere neden olmuştur. Öğrenci Konseyi'nin bu süreçteki tutumu ise 'tarafsızlık' adı altında eleştirilmiş ve samimiyetsiz bulunmuştur. Bu olaylar, normalde 'kariyer odaklı' olarak bilinen öğrenci profilinin, hak ve özgürlükler söz konusu olduğunda nasıl birleşebildiğini göstermesi açısından önemlidir.

Sosyal yaşam, üniversitenin en zayıf halkalarından biri olarak görülmektedir. Yorumların genelinde, özellikle derslerin yoğunluğu ve kampüsün küçüklüğü nedeniyle sosyal hayatın 'pek olmadığı' veya 'fedakarlık gerektirdiği' belirtilmektedir. Kampüsteki sosyal aktivite imkanlarının kısıtlı olduğu, 'Boğaz kenarında çay-kahve içmek dışında yapabileceğiniz hiçbir aktivite yok' gibi ifadelerle dile getirilmiştir. Kulüplerin var olduğu ancak pek azının işlevsel olduğu, festivallerin ise bunalan öğrenciler için bir kaçış noktası olsa da genel olarak yetersiz kaldığı yönünde görüşler bulunmaktadır. Öğrenci sayısının azlığı ve mekan darlığı, sosyal çevrenin 'herkesin birbirini tanıdığı' samimi ama sınırlı bir yapıda kalmasına neden olmaktadır.

Üniversitenin teknolojik altyapısı, özellikle 2000'li yılların başından 2010'ların ortalarına kadar uzanan dönemde ciddi şekilde eleştirilmiştir. 'İnternet özürlü', 'teknoloji yeteneksizi' gibi ifadelerle tanımlanan okulun internet sitesi, öğrenci otomasyon sistemi ve bilgisayar laboratuvarları sürekli sorun kaynağı olmuştur. 2004'te kablosuz internetin gelmesi olumlu bir gelişme olarak kaydedilse de, öğrenci işleri ve kayıt sistemlerinin teknolojiye adapte olamaması, 'nokta otomasyon sistemine geçemeyerek' öğrencileri delirtmesi gibi sorunlar uzun yıllar devam etmiştir. 2006'da tüm bilgisayarların Linux'a geçirilmesi dikkat çekici bir gelişme olsa da, kullanıcıların bu sisteme adaptasyonu bir soru işareti olarak kalmıştır. Son yıllarda bu konuda belirgin bir eleştiri olmaması, altyapının iyileştirilmiş olabileceğine işaret etmektedir.

Verilen metinlerde bu konu hakkında doğrudan bir yoruma rastlanmamıştır. Ancak, yurt imkanlarının olmaması ve bazı öğrencilerin Başakşehir gibi uzak semtlerden geldiği bilgisi, ulaşımın önemli bir sorun olabileceğine işaret etmektedir. Özellikle 2006'daki kar tatili olayları, yönetimin ulaşım zorluklarına karşı duyarsızlığına dair güçlü eleştiriler içermektedir.

Uluslararası fırsatlar ve yabancı dil eğitimi, Galatasaray Üniversitesi'nin en güçlü ve en çok övülen yönüdür. Özellikle Fransa ile olan köklü bağlar sayesinde sunulan Erasmus ve çift diploma programları 'muazzam' olarak nitelendirilmektedir. Öğrencilerin Fransa'da çok sayıda üniversite seçeneğine sahip olması ve bu programlara katılım oranının yüksekliği büyük bir avantaj olarak görülmektedir. Bir yıllık zorunlu Fransızca hazırlık eğitimi, yoğun ve zorlu olmasına rağmen öğrencileri B2 ve üzeri seviyelere taşımasıyla oldukça etkili bulunmaktadır. Fransızca bilmenin, özellikle sosyal bilimler alanında kariyer ve akademik ilerleme için kritik bir avantaj sağladığı sıkça vurgulanmaktadır. Ancak son yıllarda Fransız hoca sayısındaki azalma ve yabancı hocalara getirilen Türkçe bilme zorunluluğu gibi gelişmeler, bu alandaki geleceğe dair endişelere yol açmaktadır.

Üniversitenin yemekhanesi, özellikle son yıllardaki yorumlarda büyük övgü almaktadır. 'Hoş bir kafe'ye benzetilen yemekhane ortamı, yemeklerin tabldot yerine tabaklarda sunulması ve genel lezzeti, öğrencileri memnun eden unsurlardır. Fiyatların ise 'dört küsür lira' gibi oldukça uygun olduğu belirtilmektedir. Eski yorumlarda da Sodexo'nun hazırladığı yemeklerin lezzetli ve 1 milyon TL gibi cüzi bir fiyata sunulduğu ifade edilmiştir. Yemek kalitesi ve fiyatları, üniversitenin en beğenilen yönlerinden biri olarak istikrarını korumaktadır.

Üniversitenin en büyük ve en çok eleştirilen eksikliklerinden biri, yurt imkanlarının olmamasıdır. Yorumlarda 'yurt yok!' ifadesi kesin ve net bir problem olarak defalarca vurgulanmıştır. Kampüs içinde veya dışında okula ait bir yurdun bulunmaması, özellikle şehir dışından gelen ve uzak semtlerde oturan öğrenciler için büyük bir zorluk yaratmaktadır. Bu durum, öğrencilerin uzun ve yorucu yolculuklar yapmasına neden olmakta ve üniversite hayatını olumsuz etkilemektedir. 2006'daki kar tatili olayları sırasında yönetimin 'isteyenler yurtta kalsın' gibi bir öneride bulunması, yurt yoksunluğunu bilmemesi olarak yorumlanmış ve ironik bulunmuştur.

Galatasaray Üniversitesi, dışarıdan bakıldığında 'havalı', 'elit' ve 'prestijli' bir imaja sahiptir. Yorumlarda sıkça, halkın büyük bir bölümü tarafından 'özel üniversite' zannedildiği belirtilmektedir. Bu algı, okulun Boğaz'daki konumu, tarihi binası ve öğrencilerinin genellikle yüksek puanlarla girmesinden kaynaklanmaktadır. Ancak içeriden gelen sesler, bu parlak imajın ardında ciddi sorunlar olduğunu göstermektedir. 'Dışı seni yakar, içi beni' ifadesi, bu durumu özetler niteliktedir. Okulun Galatasaray Lisesi ve Spor Kulübü ile olan bağı, ona köklü bir 'camia' kimliği kazandırırken, bu durum zaman zaman 'liseli-lisesiz' ayrımcılığı gibi olumsuzlukları da beraberinde getirmektedir. Sonuç olarak GSÜ, dışarıda büyük saygı gören ancak içeride öğrencilerini zorlayan, çelişkili bir imaja sahiptir.

Üniversitenin idari personeli, özellikle de 'öğrenci işleri', yorumlarda en çok ve en sert eleştirilen birimdir. Neredeyse yirmi yıllık bir zaman dilimini kapsayan yorumlarda, bu birimler 'tam bir devlet dairesi', 'bürokrasinin derinliklerinde kaybolunan yer', 'deve gibi kindar' ve 'inanılmaz derecede statükocu' gibi ifadelerle betimlenmiştir. Kayıt dönemlerindeki kaos, bilgi eksikliği, öğrencilere karşı ilgisiz ve kaba tavırlar, yavaş işleyen süreçler ve anlamsız bürokratik engeller, istikrarlı bir şekilde şikayet konusu olmuştur. Rektörlük makamı da özellikle siyasi kriz dönemlerinde aldığı kararlar ve yaptığı açıklamalar nedeniyle 'yalaka', 'öğrenciyi temsil etmeyen' ve 'ayrımcı' olmakla suçlanmıştır. Nadiren de olsa bazı bireysel çalışanların yardımseverliği övülse de, genel kanı idari yapının öğrencinin hayatını kolaylaştırmaktan çok zorlaştırdığı yönündedir.

Galatasaray Üniversitesi diploması, iş dünyasında büyük bir prestij ve avantaj olarak kabul edilmektedir. Yorumlarda, 'GS etiketi'nin mezunlara önemli kapılar açtığı, iyi şartlarda iş bulmalarını sağladığı ve saygın kurumlarda başarılı kariyerlere olanak tanıdığı sıkça vurgulanmaktadır. Mezunlar derneğinin aktif çalışması ve güçlü camia bağları da bu başarıda önemli bir rol oynamaktadır. 2007 tarihli bir yorumda, 'hiçbir şey bilmemesine rağmen bir bilgisayar mezununun 2.000 YTL ile işe başlayabildiği' belirtilerek, diplomanın getirdiği saygınlığın altı çizilmiştir. Her ne kadar bazı eski mühendislik öğrencileri bu avantajın pratik bilgiden çok okulun isminden kaynaklandığını belirtse de, sonuç olarak GSÜ mezuniyetinin parlak bir kariyer için sağlam bir başlangıç olduğu konusunda genel bir fikir birliği vardır.

Verilen metinlerde bu konu hakkında herhangi bir yoruma rastlanmamıştır. Ancak kampüsün Ortaköy gibi merkezi ve canlı bir konumda olması, şehir yaşamıyla iç içe bir öğrencilik deneyimi sunduğuna işaret etmektedir.