DÜZCE ÜNİVERSİTESİ

Adalet ve eşitlik kategorisindeki yorumlar, üniversite yönetiminin liyakat ve hakkaniyet ilkelerine bağlılığı konusunda ciddi şüpheler barındırmaktadır. Özellikle rektörün kendi yeğenini liyakatsiz bir şekilde kadroya aldığı iddiası, öğrenciler ve akademisyenler arasında adaletsizlik hissini pekiştiren en somut örnek olarak öne çıkmaktadır. Ayrıca bir öğretim görevlisinin depremzede bir öğrenciye karşı sergilediği iddia edilen duyarsız ve aşağılayıcı tavır, fırsat eşitliği ve insani değerler açısından endişe verici bir tablo çizmektedir.

Akademik kadro ve eğitim kalitesi konusunda yorumlar derin bir ikilem sergilemektedir. Bir yanda, alanında uzman, egodan arınmış, öğrenciyle sıcak ilişkiler kuran ve uluslararası başarılar elde etmiş değerli profesörlerin varlığından övgüyle bahsedilmektedir. Özellikle Tıp ve Mühendislik fakültelerindeki bazı hocalar, öğrencilerin kariyerlerinde önemli izler bırakmıştır. Diğer yanda ise, özellikle 2020 sonrası yorumlarda eğitim kalitesinin düştüğü, bazı hocaların vizyonsuz olduğu, liyakatsiz ve torpilli atamalar yapıldığı, hatta öğrencilere karşı aşağılayıcı tavırlar sergilendiği yönünde ciddi eleştiriler bulunmaktadır. Bu durum, üniversitenin genelinde homojen bir akademik kaliteden ziyade, fakülte ve hatta hoca bazında büyük farklılıklar gösteren, “ya çok iyi ya da çok kötü” olarak nitelendirilebilecek bir yapıya işaret etmektedir.

Verilen metinlerde, Düzce Üniversitesi'nin sağladığı burs veya diğer maddi destek olanakları hakkında herhangi bir öğrenci yorumuna rastlanmamıştır. Konuyla ilgili bir değerlendirme yapılamamaktadır.

Derslerle ilgili yorumlar genellikle olumsuz ve mühendislik fakültesi özelinde yoğunlaşmaktadır. Öğrenciler, ders geçme şartlarının zorlayıcı olmasından, sınav takvimlerinin düzensizliğinden ve bütünleme sınavlarının kaldırılmasından şikayetçidir. Özellikle bazı derslerin bilinçli olarak zorlaştırıldığı ve bu durumun öğrencileri bunalıma sürüklediği yönünde ciddi eleştiriler bulunmaktadır. Bu durum, eğitim sürecinin öğrenciyi desteklemek yerine engellediği algısını güçlendirmektedir.

Güvenlik konusunda yapılan yorumlar oldukça endişe vericidir ve özellikle şehir merkezinde ve kampüs çevresinde ciddi sorunlar yaşandığını göstermektedir. Bir kadın öğrencinin akşam saatlerinde laf atılması ve takip edilmesi gibi taciz olayları yaşaması, hatta kendini korumak için çakı taşıma ihtiyacı hissetmesi, güvenlik zafiyetinin boyutunu ortaya koymaktadır. Kampüs çevresindeki öğrenci mekanlarının tekin olmadığına dair iddialar da bu olumsuz tabloyu pekiştirmektedir.

Kampüs yapısı, üniversitenin en çok övülen ve aynı zamanda eleştirilen yönlerinden biridir. Olumlu olarak, kampüsün sürekli geliştiği, yeşillikler içinde, doğayla iç içe, düzenli ve ferah bir yapıya sahip olduğu sıkça belirtilmektedir. Starbucks gibi markaların ve yeni sosyal tesislerin açılması, bu gelişimin bir göstergesi olarak görülmüştür. Ancak bu olumlu tablonun ardında, bitmek bilmeyen inşaatların yarattığı gürültü ve kirlilik, engebeli arazi nedeniyle yürümenin zorluğu, dersliklerdeki sıkışıklık ve sosyal alanların yetersizliği gibi önemli sorunlar bulunmaktadır. Özellikle 2010 öncesi ve sonrası yapılan yorumlar, kampüsün geçirdiği büyük fiziksel dönüşümü net bir şekilde ortaya koymaktadır; eski bir yorumcu "3 yapışık bina vardı" derken, daha yeni yorumcular gelişimden bahsetmektedir.

Kampüs içi ulaşım konusunda olumlu bir gelişme olarak ring servislerinin başlatıldığı belirtilse de, kampüsün engebeli yapısı genel bir sorun teşkil etmektedir. Özellikle engelli bireyler için kampüsün fiziki şartlarının ve binaların erişilebilirliğinin yetersiz olduğu vurgulanmaktadır. Bu durum, kampüs içi ulaşımın herkes için eşit ve kolay olmadığını göstermektedir.

Verilen metinlerde, üniversite içindeki siyasi olaylara, öğrenci grupları arasındaki gerilimlere veya politik aktivitelere dair doğrudan bir yoruma rastlanmamıştır. Yorumlar daha çok idari, akademik ve sosyal konulara odaklanmaktadır.

Üniversitedeki sosyal yaşam, yorumlarda ikiye ayrılmış bir görünüm sergilemektedir. Olumlu tarafta, kampüs içinde çok sayıda öğrenci kulübünün, seminerlerin ve konserlerin düzenlendiği, farklı görüşten öğrencilerin bir araya gelerek kendi sosyal çevrelerini oluşturabildiği belirtilmektedir. Ancak olumsuz tarafta, şehirdeki sosyal imkanların ve özellikle gece hayatının neredeyse hiç olmaması büyük bir eksiklik olarak görülmektedir. 2019 yılında "para yok" denilerek bahar şenliklerinin yapılmaması ve çimlerde oynamanın yasaklanması gibi uygulamalar, yönetimin sosyal aktivitelere bakış açısını sorgulatan ve öğrenci memnuniyetini düşüren örnekler olarak öne çıkmaktadır.

Teknolojik altyapı konusunda hem olumlu hem de olumsuz yorumlar bulunmaktadır. Mühendislik fakültesindeki laboratuvar ve ekipmanların yeterli ve uygulama açısından iyi olması, üniversitenin bu alana yatırım yaptığını göstermektedir. Ancak diğer yandan, öğrenci bilgi sistemi ve üniversitenin resmi internet sitesi gibi dijital platformların kullanışsız, eski ve sorunlu olduğu yönünde ciddi eleştiriler mevcuttur. Özellikle 2010'lu yılların başındaki sistemlerin yetersizliği ve güncel yorumlarda dahi web sitesinin kötülüğünden şikayet edilmesi, teknolojik altyapının bütüncül bir kalitede olmadığını, donanım yatırımlarının yazılım ve kullanıcı deneyimi ile desteklenmediğini düşündürmektedir.

Toplu taşıma ve kampüse ulaşım, Düzce Üniversitesi öğrencilerinin en istikrarlı ve en yoğun şikayet konusudur. Yorumların neredeyse tamamı olumsuzdur ve farklı yıllarda benzer sorunların devam ettiğini göstermektedir. Minibüslerin aşırı kalabalık ve sıkışık olması, seferlerin yetersizliği, gece ulaşımının erken saatte bitmesi ve otogardan kampüse doğrudan servis olmaması gibi konular kronikleşmiş problemlerdir. Kampüsün şehir merkezine uzak konumu, bu sorunları daha da ağırlaştırmaktadır. Ulaşım sorunu, öğrencilerin günlük yaşam kalitesini doğrudan etkileyen ve üniversite deneyimini zorlaştıran en temel engel olarak görülmektedir.

Uluslararası fırsatlar ve yabancı dil eğitimi hakkında çok sınırlı yorum bulunmaktadır. Genel bir tanıtım metninde üniversitenin uluslararası ortaklıkları ve değişim programları olduğu belirtilse de, öğrenci deneyimine yansıyan somut bir veriye rastlanmamıştır. Hazırlık sınıfının devamsızlık konusunda esnek davrandığına dair bir eleştiri, eğitimin ciddiyeti konusunda soru işaretleri yaratmaktadır. Ayrıca, Azerbaycan'dan bir öğrencinin iletişim kuramaması, uluslararası öğrencilere yönelik idari desteğin zayıf olabileceğine işaret etmektedir. Genel olarak, bu alanda üniversitenin vaatleri ile öğrenci gerçekliği arasında bir boşluk olabileceği izlenimi edinilmektedir.

Üniversitedeki yemek imkanları hakkında sınırlı sayıda fakat zıt görüşler bulunmaktadır. 2019 öncesine ait bir yorum, yemekhanenin hem kalite hem de fiyat açısından makul olduğunu belirtirken, daha genel bir eleştiri ise kampüs çevresinde öğrencinin doğru dürüst yemek yiyebileceği bir mekanın olmadığını savunmaktadır. Bu durum, zaman içinde yemekhane kalitesinin değişmiş olabileceğine veya genel olarak yeme-içme çeşitliliğinin yetersiz olduğuna işaret edebilir.

Barınma olanakları konusunda çelişkili bir tablo ortaya çıkmaktadır. Bir yandan, şehirde çok sayıda devlet yurdunun bulunması öğrenciler için önemli bir avantaj olarak görülmektedir. Diğer yandan ise, özellikle eski tarihli yorumlarda yurtların konumunun çok uzak olduğu ve ulaşımın büyük bir sorun teşkil ettiği belirtilmektedir. Ayrıca, özel yurt, apart ve ev kiralarının fahiş fiyatlara ulaştığı ve öğrenci evlerinin kalitesiz olduğu yönündeki şikayetler, barınma konusunun öğrenciler için maliyetli ve zorlu bir süreç olduğunu göstermektedir.

Üniversitenin imajı, kuruluşundaki parlak vizyon ile öğrencilerin yaşadığı gerçeklik arasındaki makasın açıldığını göstermektedir. Başlangıçta "Değer Üreten Üniversite" sloganı, Avrupa'dan alınan ödüller ve URAP gibi sıralamalardaki başarılar, üniversiteye olumlu ve gelişime açık bir kimlik kazandırmıştır. Ancak zamanla bu imaj, öğrenciler arasında yaygınlaşan "Düzce'de üniversite mi varmış?" şeklindeki alaycı sorgulamalarla ve "bakkal mantığıyla üniversite açıldığı" yönündeki eleştirilerle zedelenmiştir. Üniversitenin ulusal çapta tanınırlığının düşük olması ve özellikle düşük puanlarla öğrenci alması, akademik prestij algısını olumsuz etkilemektedir.

İdari personel ve yönetim, öğrenci şikayetlerinin odak noktasında yer almaktadır. Yorumlar, üniversitenin idari birimleriyle iletişim kurmanın neredeyse imkansız olduğunu, öğrenci sorunlarına karşı ilgisiz kalındığını ve bürokratik süreçlerin (kayıt, ders seçimi, harç yatırma) sürekli sorun çıkardığını göstermektedir. Özellikle Teknoloji Fakültesi öğrenci işlerinin ulaşılamaz olması ve öğrenci işlerinin genel olarak "ülkedeki en kötü" olarak nitelendirilmesi, bu alandaki memnuniyetsizliğin boyutunu ortaya koymaktadır. Rektörlük seviyesindeki yönetim de liyakatsizlik ve vizyonsuzluk iddialarıyla eleştirilmektedir. Bu durum, üniversitenin hizmet odaklı bir yönetim anlayışından uzak olduğunu düşündürmektedir.

İş ve kariyer fırsatları konusunda yapılan yorumlar, üniversitenin hem olumlu bir etki yaratabildiğini hem de olumsuz pratiklere sahne olabildiğini göstermektedir. Olumlu olarak, üniversitenin öncülük ettiği Yığılca arıcılık projesinin bölgedeki aileler için doğrudan bir geçim kaynağı ve ekonomik gelişme sağlaması, "değer üretme" misyonunun somut bir örneğidir. Ancak diğer yandan, rektörün kendi yeğenini liyakatsiz bir şekilde kadroya aldığı iddiası, üniversite içindeki kariyer olanaklarının her zaman adil ve şeffaf olmadığını, torpil ve kayırmacılığın etkili olabildiğini düşündürmektedir.

Düzce şehri hakkındaki yorumlar, öğrenci deneyimini en çok etkileyen olumsuz faktör olarak dikkat çekmektedir. Öğrencilerin büyük bir kısmı, şehir halkını "yobaz", "muhafazakar" ve "çıkarcı" olarak nitelendirmekte, özellikle kadın öğrencilerin giyim kuşamları ve yaşam tarzları nedeniyle rahatsız edildiklerini belirtmektedir. Sosyal aktivite ve gezilecek yerlerin kısıtlılığı da şehrin sıkıcı bulunmasına neden olmaktadır. Buna karşın, az sayıda da olsa şehrin sakinliğini, yeşilliğini ve özellikle Akçakoca gibi ilçelerinin güzelliğini öven yorumlar da mevcuttur. Ancak genel kanı, şehrin bir öğrenci şehri olmaktan uzak olduğu ve üniversitenin gelişimine ayak uyduramadığı yönündedir.