DOĞUŞ ÜNİVERSİTESİ

Adalet ve eşitlik konularındaki yorumlar, üniversitenin hem öğrenciler hem de çalışanlar nezdinde ayrımcı ve adaletsiz olarak algılanan uygulamalarına odaklanmaktadır. Özellikle 2005 tarihli eski bir yorumda, öğretim görevlileri ile öğrencilerin yemekhane ve tuvaletlerinin ayrı olması gibi hiyerarşik ve ayrıştırıcı bir yapı eleştirilmiştir. Daha güncel yorumlarda ise, öğrencilerin bilgisi ve rızası dışında yapılan yönetmelik değişiklikleri, keyfi notlandırma sistemleri ve fahiş zam kararları gibi konular adaletsizlik olarak görülmektedir. Çalışanlara yönelik keyfi işten çıkarmalar ve maaşların zamanında ödenmemesi de kurumun adalet anlayışına yönelik ciddi eleştiriler arasında yer almaktadır.

Akademik kadro ve eğitim kalitesi konusunda yorumlar, dönemsel olarak keskin bir farklılık göstermektedir. Özellikle 2015 öncesi dönemde, İTÜ ve Boğaziçi gibi saygın kurumlardan gelen tecrübeli ve ilgili hocaların varlığı sıkça övülmüş, özellikle Mühendislik ve Psikoloji gibi bölümlerin eğitimi güçlü bulunmuştur. Öğrenci sayısının az olduğu derslerde hocalarla birebir iletişim kurulabildiği ve eğitimin kalitesinin arttığı belirtilmiştir. Ancak daha güncel yorumlarda, bu değerli hocaların zamanla okuldan ayrıldığı veya işten çıkarıldığı, yerlerine gelenlerin aynı vizyona sahip olmadığı ve eğitim kalitesinin düştüğü yönünde ciddi eleştiriler yer almaktadır. Özellikle Bilgisayar Mühendisliği gibi bazı bölümlerde hocaların teorik anlatımla yetindiği, uygulamaya önem vermediği şikayetleri dikkat çekmektedir. Son yıllarda ise bazı bölümlerdeki hocaların keyfi tutumları ve öğrencilere yönelik olumsuz tavırları eleştiri konusu olmuştur.

Burs ve maddi destek olanakları, üniversitenin en çok eleştirilen ve öğrenciler tarafından "tuzak" olarak nitelendirilen yönlerinden biridir. Okulun bütünleme sınavı sistemini kaldırıp, başarısız olan öğrencileri yaz okuluna mecbur bırakması ve bu yaz okulunda ÖSYM burslarının geçerli olmaması en temel şikayet konusudur. Bu durum, tam burslu öğrencilerden bile ders başına fahiş ücretler talep edilmesi anlamına gelmektedir. Yönetimin bu politikası, para kazanma hırsı olarak yorumlanmış ve öğrencilerin mağduriyetine yol açtığı sıkça vurgulanmıştır. Ayrıca, akademik bursların bile zamanında hesaplanıp ödenmediği yönünde şikayetler de bulunmaktadır.

Derslerle ilgili yapılan yorumlar genellikle olumsuz bir tablo çizmektedir. En sık karşılaşılan şikayetlerden biri, yönetimin öğrencilerin okula başladıktan sonra yönetmeliği değiştirerek yeni ve hatta ilgisiz dersler eklemesi, bu dersleri ön koşul yaparak öğrencileri mağdur etmesidir. Özellikle 4. sınıfta eklenen dersler nedeniyle öğrencilerin mezuniyetlerinin uzadığı belirtilmiştir. Devam zorunluluğunun lise gibi katı bir şekilde uygulanması, hatta bazı hocaların isim okuyarak yoklama alması da eleştirilen bir diğer noktadır. Temel bilim derslerinde (Fizik, Matematik) altyapısı zayıf olan öğrencilerin kalmaya mahkum olduğu ve ders geçme notlarının aniden yükseltilmesi gibi uygulamaların öğrencileri zor durumda bıraktığı ifade edilmektedir.

Güvenlik ve denetimle ilgili yorumlar, hem fiziksel güvenlik zafiyetlerine hem de etik dışı davranışlara işaret etmektedir. 2013 tarihli bir yorum, bir konser sırasında kamera görevlisinin kadın öğrencileri röntgenlemesi ve bu durumun uyarılmasına rağmen devam etmesi gibi son derece rahatsız edici bir olayı aktarmaktadır. Bu olay, bir eğitim kurumunda bu tür kişilerin nasıl barındığı sorusunu gündeme getirmiştir. Bir başka yorumda ise, Acıbadem kampüsüne isteyen herkesin elini kolunu sallayarak girebildiği, turnikelerin bir işlevinin olmadığı belirtilerek fiziksel güvenlik eksikliğine dikkat çekilmiştir. Son olarak, bir laboratuvarda basit bir ip parçası yüzünden görevlinin öğrenciyi okuldan attırmakla tehdit etmesi, denetimden uzak ve orantısız güç kullanımına bir örnek olarak sunulmuştur.

Kampüs yapısı, Doğuş Üniversitesi'nin en çok eleştirilen ve zamanla olumsuz yönde en büyük değişimi yaşayan özelliğidir. Acıbadem'deki eski kampüs, küçük ve sıkışık olması, "kutu gibi" veya "apartmanlar birliği" olarak nitelendirilmesi, yeşil alanının bulunmaması ve çevresinde cami ile mezarlıkların yer alması gibi nedenlerle eleştirilmiştir. Ancak bu kampüsün en büyük avantajı, İstanbul'un merkezindeki ulaşılabilir konumu olmuştur. Üniversitenin Dudullu'daki Organize Sanayi Bölgesi'ne taşınması ise bu son avantajı da ortadan kaldırmıştır. Yeni kampüs, "dağın başı", "fabrikadan bozma", "AVM'den çevrilme" gibi ifadelerle tanımlanmış, ruhsuz, sosyal imkandan yoksun ve öğrenci hayatına tamamen aykırı bir yer olarak görülmüştür. Bu taşınma, okulun imajına ve öğrenci memnuniyetine büyük darbe vurmuştur.

Kampüs içi ulaşım, özellikle Dudullu kampüsüne geçildikten sonra ortaya çıkan yeni bir şikayet alanıdır. Yorumlar tamamen olumsuzdur. Metro durakları ile kampüs arasındaki 2.2 km'lik mesafe için konulan ring servislerinin adı "ring" olmasına rağmen saatte bir kalktığı, şoförlerin keyfi davrandığı ve öğrencileri dolu minibüslerde veya soğukta uzun süre beklettiği belirtilmektedir. 40 dakikayı bulan bekleme süreleri, servislerin yetersizliği ve yönetimin bu konudaki duyarsızlığı, kampüs içi ulaşımı öğrenciler için günlük bir çile haline getirmiştir.

Siyasi olaylarla ilgili yorumlar, üniversitenin düşünce özgürlüğüne karşı tutumunu ve siyasi kimliği nedeniyle akademisyenlerin işine son vermesini sert bir dille eleştirmektedir. Özellikle Zeynep Altıok'un Sivas Katliamı ile ilgili yazısı nedeniyle görevinden alınması, 2011 ve 2013 yıllarında büyük tepki çekmiş ve üniversitenin "Atatürkçü" imajıyla çelişen, baskıcı ve ticari önceliklere sahip bir kurum olduğu algısını güçlendirmiştir. Yorumcular bu durumu, üniversitenin politik tavırlardan kaçındığını iddia etmesine rağmen aslında belirli bir siyasi çizginin dışına çıkanlara tolerans göstermediğinin bir kanıtı olarak görmüştür. Bu olaylar, üniversitenin akademik özgürlükler konusundaki sicilini olumsuz etkilemiştir.

Sosyal yaşam, Doğuş Üniversitesi'nin en zayıf halkası olarak neredeyse tüm yorumlarda ortak bir şikayet konusudur. Öğrenciler, okulda bir üniversite hayatı ve kampüs kafası yaşanacak bir ortamın kesinlikle olmadığını, sosyal faaliyet, festival ve spor etkinliklerinin yok denecek kadar az olduğunu belirtmektedir. Düzenlenen nadir etkinliklerin de (örneğin Demet Akalın konseri) niteliksiz bulunduğu ifade edilmiştir. Okul, "dershane misali gir-çık" bir yer olarak tanımlanmış, öğrenci kulüplerinin ise göstermelik ve pasif olduğu vurgulanmıştır. Öğrencilerin okul çevresindeki kafelerde hayattan bezmiş bir şekilde oturduğu, sıcakkanlı bir etkileşim ortamının olmadığı genel bir kanıdır.

Teknolojik altyapı konusunda yapılan yorumlar, üniversitenin bu alanda yetersiz kaldığını göstermektedir. Özellikle eski tarihli yorumlarda kütüphanenin kitap sayısı açısından çok zayıf olduğu, "bin taneden fazla kitap barındırdığından şüpheli" olunduğu belirtilmiştir. Sınıflardaki projektör gibi temel donanımların kilitli tutulması, öğrencilere potansiyel hırsız muamelesi yapıldığı şeklinde yorumlanmıştır. Daha güncel şikayetler arasında ise laboratuvar bilgisayarlarının çok yavaş açılması, ders kayıt otomasyon sisteminin sürekli sorun çıkarması ve web sitesinin kullanışsızlığı yer almaktadır. Genel olarak teknolojik imkanların güncel ve yeterli olmadığı yönünde bir kanı hakimdir.

Üniversitenin kampüs değiştirmesi, toplu taşıma ve ulaşım algısını taban tabana zıt iki döneme ayırmıştır. Acıbadem'deki eski kampüs, E-5 üzerinde, Kadıköy'e yürüme mesafesinde ve metro/metrobüs gibi ana ulaşım hatlarına yakınlığıyla İstanbul'daki ulaşımı en rahat üniversitelerden biri olarak görülmüştür. Bu durum, okulun en önemli avantajlarından biriydi. Ancak Dudullu'daki yeni kampüse taşınma, bu avantajı tamamen ortadan kaldırmıştır. Yeni kampüsün sanayi bölgesinde yer alması, toplu taşımanın yetersiz ve seyrek olması, öğrencilerin günde 4-5 vasıta değiştirmek zorunda kalması gibi nedenlerle ulaşım, en büyük şikayet konularından biri haline gelmiştir.

Yabancı dil eğitimi ve uluslararası fırsatlar konusunda hem olumlu hem de olumsuz, çelişkili yorumlar bulunmaktadır. 2013 tarihli bir yorumda hazırlık eğitiminin oldukça iyi olduğu, Yıldız, İstanbul ve Marmara gibi üniversitelerden daha iyi bir hazırlığa sahip olduğu iddia edilmiştir. Ancak 2019 tarihli daha güncel bir yorumda ise hazırlık eğitiminin çok yetersiz olduğu, hocaların konuşma pratiğine ağırlık vermediği ve kitaplar üzerinden ezbere bir sistem işlettiği belirtilmiştir. Erasmus bağlantılarının ve anlaşmalı okulların iyi olduğu yönünde olumlu bir görüş de mevcuttur. Bu durum, hazırlık eğitiminin kalitesinin zamanla değişmiş olabileceğini veya beklentilere göre farklı algılandığını düşündürmektedir.

Yemek kalitesi ve fiyatları konusunda yapılan yorumlar genellikle olumsuzdur. Özellikle yemekhane ve okul çevresindeki kafelerin fiyatlarının yüksek olduğu, bir öğrencinin deyişiyle "hadsiz pahalı" olduğu sıkça dile getirilmiştir. Devlet üniversitelerindeki yemek fiyatlarıyla kıyaslama yapılarak aradaki fahiş farka dikkat çekilmiştir. Ayrıca yemeklerin kalitesinin de fiyatını karşılamadığı, hatta bir yorumda yemekten kıl çıktığı gibi hijyen sorunlarına da değinilmiştir. Öğrencilerin yemek için genellikle daha uzak mesafedeki Akasya AVM gibi yerlere gitmek zorunda kaldığı belirtilmiştir.

Verilen metinlerde bu konu hakkında herhangi bir yoruma rastlanmamıştır.

Doğuş Üniversitesi'nin imajı, yorumlarda ezici bir çoğunlukla "ticarethane" kelimesi etrafında şekillenmektedir. Öğrenciler, okul yönetiminin temel amacının eğitim vermek yerine para kazanmak olduğunu düşünmektedir. Bu algı; fahiş ücretler, ani zamlar, burs politikalarındaki olumsuzluklar, değerli hocaların maliyet nedeniyle işten çıkarılması ve öğrenci memnuniyetinin göz ardı edilmesi gibi sürekli tekrarlanan olaylarla pekişmiştir. Okulun, sahibi olan Doğuş Grubu ile hiçbir ilgisinin olmaması da sıkça vurgulanan bir hayal kırıklığıdır. Kurum, "üniversitemsi", "dershane", "patron üniversitesi" gibi nitelemelerle anılmış ve özellikle son yıllardaki idari kararlarıyla bu imajı güçlendirmiştir. Bir zamanlar belirli bölümleriyle öne çıkan bir kurumken, zamanla sadece para odaklı yönetilen bir işletme olarak anılmaya başlanmıştır.

İdari personel ve yönetim, üniversitenin en istikrarlı şekilde olumsuz yorum alan birimidir. 2005'ten 2022'ye kadar uzanan geniş bir zaman dilimindeki yorumlar, idari kadrolardaki sorunların kronikleştiğini göstermektedir. Fakülte dekanlarından rektöre, öğrenci işlerinden muhasebeye kadar birçok birimde koordinasyonsuzluk, bürokrasi, ilgisizlik ve keyfi tutumlar hakimdir. Öğrenciler bir işlerini halletmek için birimler arasında mekik dokuduklarını, tutarsız cevaplar aldıklarını ve rektör gibi üst düzey yöneticilerin "umrumda değilsiniz" tavrıyla karşılaştıklarını belirtmişlerdir. Maaş ödemelerinin gecikmesi, çalışanlara yönelik tutumlar ve öğrenci sorunlarına duyarsızlık, yönetimin hem öğrencileri hem de personeli mağdur ettiği yönündeki genel kanıyı pekiştirmektedir.

İş ve kariyer fırsatları konusunda yapılan yorumlar, üniversitenin isminin tek başına bir avantaj sağlamadığına işaret etmektedir. Okulun, sanılanın aksine Doğuş Grubu ile bir bağlantısının olmaması, mezunların holding bünyesinde işe girme beklentisini boşa çıkarmaktadır. Bir yorumda, vakıf üniversitesinden mezun olmanın, eğer kişinin arkasında güçlü bir aile desteği yoksa, iş bulma konusunda bir garanti sunmadığı belirtilmiştir. Ancak diğer yandan, okulun %10'luk bir kesiminin iyi bir network oluşturduğu ve mezuniyet sonrası işe girmeye vesile olabildiği de aktarılmıştır. Bu durum, kariyer başarısının üniversitenin genel imkanlarından çok, öğrencinin kişisel çabalarına ve kurduğu ilişkilere bağlı olduğunu göstermektedir.

Şehir yaşamıyla entegrasyon konusunda da üniversitenin iki farklı dönemi bulunmaktadır. Acıbadem kampüsü, merkezi konumu sayesinde şehirle iç içe bir deneyim sunuyordu. Kadıköy'e ve Moda sahiline yakınlığı, kampüsün fiziksel eksikliklerini bir nebze de olsa telafi eden bir unsur olarak görülüyordu. Öğrenciler ders aralarında veya sonrasında şehrin olanaklarından kolayca faydalanabiliyordu. Ancak Dudullu kampüsüne geçişle birlikte bu avantaj tamamen yitirilmiştir. Sanayi bölgesindeki yeni konum, öğrencileri şehir yaşamından izole etmiş, bir öğrencinin deyişiyle "İstanbul diye kendinizi Afyon'da bulabilirsiniz" hissiyatı yaratmıştır. Bu durum, üniversitenin şehirle olan bağını zayıflatmıştır.