BAŞKENT ÜNİVERSİTESİ

Adalet ve eşitlik konuları, üniversite genelinde ciddi bir sorun olarak algılanmaktadır. Özellikle fakülteler ve öğrenciler arasında bariz bir ayrımcılık yapıldığı hissi hakimdir. Yönetimin Tıp ve Sağlık Bilimleri fakültelerine 'gözü gibi bakarken', Mühendislik ve İİBF gibi diğer fakülteleri bir 'para kaynağı' olarak gördüğü iddiası, en eski yorumlardan en yenisine kadar tekrarlanan bir temadır. Bir diğer önemli eşitsizlik kaynağı ise ders geçme ve notlandırma sistemidir. Yaz okuluna kalan öğrencilerin notlarının şişirilerek haksız bir avantaj elde etmesi ve bu durumun genel ortalamaları etkilemesi, çalışkan öğrencilerin tepkisini çekmektedir. Hocaların sevdikleri öğrencilere pozitif ayrımcılık yaptığı, hak yediği ve kişisel tartışmaların notlara yansıdığı iddiaları da mevcuttur. Son olarak, çalışanların kıdem tazminatlarının ödenmemesi gibi konular, üniversitenin sadece öğrencilere değil, personeline karşı da adaletsiz bir tutum sergilediği algısını güçlendirmektedir.

Akademik kadro ve eğitim kalitesi, üniversite hakkındaki en çelişkili ve fakülteden fakülteye en çok değişen yorumları barındırmaktadır. Tıp ve Hukuk fakülteleri, istikrarlı bir şekilde başarılı ve kaliteli olarak nitelendirilirken, özellikle bu bölümlerdeki hocaların alanlarında uzman ve yetkin olduğu sıkça vurgulanır. Öğretim üyelerinin öğrencilerle iletişime açık, yardımsever ve ulaşılabilir olması, üniversitenin en güçlü yanlarından biri olarak görülmektedir. Buna karşın, Mühendislik fakültesi için yapılan yorumlar neredeyse tamamen olumsuzdur; nitelikli hoca sayısının azlığı, temel dersleri bile verimsiz işleyen eğitmenlerin varlığı ve hocaların proje/ödev değerlendirme konusundaki isteksizliği sert bir dille eleştirilmiştir. 2000'li yıllardaki yorumlarda İİBF gibi fakültelerde part-time hocaların ağırlıkta olması bir sorun olarak görülürken, güncel yorumlarda bu konu daha az gündeme gelmektedir. Genel kanı, belirli fakülteler dışında eğitimin vasat olduğu, özellikle Mühendislik gibi alanlarda öğrencilerin kendi çabalarıyla öğrenmek zorunda kaldığı yönündedir.

Burs ve maddi destek olanakları, üniversitenin en çok eleştirilen ve 'ticarethane' algısını güçlendiren konuların başında gelmektedir. Özellikle yüzde yüz burs imkanının kaldırılması, eğitimde fırsat eşitliğini zedeleyen bir adım olarak görülmüştür. Burslu öğrencilerin bile çeşitli yöntemlerle mağdur edildiği iddiaları yaygındır. Bursun 4 yıl boyunca geçerli olması ancak okulun ders programları ve kuralları nedeniyle uzaması durumunda öğrencilerin fahiş ücretler ödemek zorunda kalması en temel şikayettir. Bütünleme sınavı olmaması ve öğrencilerin kredi başına yüksek ücretlerle yaz okuluna mecbur bırakılması, 'para tuzağı' olarak nitelendirilmektedir. Eski bir yorumda, burs almak için gereken 3.5 ortalamanın 'curve' sistemi nedeniyle imkansız hale getirildiği, burs veren okulun öğrencinin 'burnundan kan getirdiği' de ifade edilmiştir. Genel kanı, okulun burslu öğrenciyi dahi bir müşteri olarak gördüğü ve her fırsatta para talep ettiği yönündedir.

Derslerle ilgili deneyimler, fakülteler arasında ciddi farklılıklar göstermektedir. Özellikle Mühendislik ve bazı sosyal bilimlerdeki ders programları, öğrencileri mağdur edecek şekilde planlandığı için yoğun eleştiri almaktadır. Derslerin çakışması, önkoşul zincirleri nedeniyle okulun zorunlu olarak uzaması ve bütünleme sınavı yerine fahiş fiyatlı yaz okuluna mecbur bırakılma, en sık dile getirilen şikayetlerdir. Teknik seçmeli derslerin yetersizliği veya öğrencinin seçimine bırakılmaması da eleştirilen bir diğer konudur. Sınav takvimlerinin son anda değiştirilmesi, bir güne birden fazla sınav konulması gibi plansızlıklar öğrencilerin tepkisini çekmektedir. Buna karşın, bazı bölümlerde hocaların dersleri ilgi çekici ve pratik odaklı işlemesi, öğrencilerin gelişimine katkı sağlaması gibi olumlu tecrübeler de mevcuttur.

Güvenlik ve denetimle ilgili yorumlar, personelin tutumuna ve uygulamalardaki tutarsızlıklara odaklanmaktadır. Bir yanda, kampüs giriş ve çıkışlarının çok iyi kontrol edildiğini, personelin eğitimli ve yardımcı olduğunu belirten olumlu yorumlar varken; diğer yanda güvenlik görevlilerinin üslubunun 'rezalet' olduğu, keyfi davrandığı ve öğrencilere zorluk çıkardığı yönünde ciddi şikayetler bulunmaktadır. Araç sticker'ı uygulaması bu çelişkinin en net görüldüğü alandır. Ücretli sticker olmasına rağmen keyfi kimlik kontrolleri yapılması veya bir görevlinin söylediğini diğerinin yalanlaması gibi tutarsızlıklar eleştirilmiştir. Ayrıca, kampüs içinde hız yapan ve kuralları hiçe sayan öğrenciler üzerinde yeterli denetim olmadığı algısı da mevcuttur. Genel olarak, güvenlik uygulamalarında bir standart olmadığı ve personelin tavrının sorunlu olabildiği bir tablo ortaya çıkmaktadır.

Kampüs yapısı, üniversitenin en çok eleştiri alan ve hayal kırıklığı yaratan yönlerinden biri olarak öne çıkmaktadır. Yorumlarda ortak kanı, üniversitenin devasa bir araziye sahip olmasına rağmen kullanılan alanın çok kısıtlı, sosyal alanların ise yetersiz olduğudur. Özellikle 2004-2015 yılları arasındaki yorumlarda kampüsün 'dağ başında', 'kerbela gibi' olduğu ve ağaçlandırmanın zayıflığı sıkça dile getirilmiştir. Mühendislik fakültesinin yıllardır bitirilemeyen ve atıl durumda bekleyen binası, bu fakülte öğrencilerinin hazırlık binasında eğitim görmesiyle birleşerek bir sembol haline gelmiştir. Sosyal alanların ve kafelerin azlığı, öğrencilerin vakit geçirecek yer bulamaması da önemli bir şikayettir. Tüm bu olumsuzluklara rağmen, kampüsün tek ve en çok övülen yapısı kütüphanesidir. Kütüphanenin mimarisi, büyüklüğü ve sunduğu olanaklar hemen her yorumda takdirle karşılanmıştır. Son yıllardaki bazı yorumlarda kampüsün yeşillendiği ve güzelleştiği belirtilse de, genel algı hala 'küçük' ve 'yetersiz' olduğu yönündedir.

Kampüs içi ulaşım, öğrenciler arasında hem alaycı hem de ciddi şikayetlere neden olan bir konudur. Özellikle lüks araç sahibi öğrencilerin kampüs içindeki davranışları, en çok dikkat çeken unsurdur. 'Nizamiyeden yanlayarak giden' BMW'ler, drift denemeleri ve yüksek sesli müzik, okulun öğrenci profilini özetleyen trajikomik bir ritüel olarak anlatılmıştır. Okulun otopark sorunu da eski yorumlardan beri süregelen bir problemdir. 50 milyonluk sticker uygulaması gibi çözümlerin bile işe yaramadığı, sticker almayanların uzun kuyruklar oluşturduğu belirtilmiştir. Kampüs içindeki yollara konulan kasislerin arabanın altını dağıtacak kadar kötü tasarlandığı da eleştirilen bir diğer noktadır. Son olarak, kampüs içindeki yokuşlarda otostopçu alan öğrenci sayısının çok az olması, öğrenciler arasındaki duyarsızlığa bir örnek olarak gösterilmiştir.

Üniversite yönetimi, siyasi duruşu net ve belirli bir çizgide olan bir kurum olarak tanımlanmaktadır. Yorumlarda, okulun 'en laik ve Atatürkçü eğitim kurumlarından biri' olduğu, ulusalcı bir senatoya sahip olduğu ve iktidarı kendi TV kanalından eleştirdiği belirtilmiştir. 10 Kasım gibi anma günlerine dersleri iptal edecek kadar önem vermesi, bu duruşun bir göstergesi olarak sunulmuştur. Ancak bu net tavır, zaman zaman eleştirilen eylemlere de yol açmıştır. Örneğin, Fransa'nın 'sözde Ermeni soykırımı' yasasını protesto etmek için Fransızca derslerini kaldırması veya Uygur Türklerine yönelik politikaları kınamak amacıyla Çince derslerini müfredattan çıkarması, bazı öğrenciler tarafından 'kestirip atma' olarak görülmüş ve sorgulanmıştır. Kurucu rektörün siyasi durumu ve tutukluluğu da bir dönem okulun gündemini meşgul etmiştir. Genel olarak, siyasi kimliği belirgin ancak eylemleri zaman zaman tartışmalı bir üniversite profili çizilmektedir.

Üniversitenin sosyal yaşamı, en zayıf ve en çok eleştirilen yönlerinden biridir. Yorumların ezici çoğunluğu, okulda sosyal olanakların 'sıfıra yakın' olduğu, öğrenci kulüplerinin aktif olmadığı ve düzenlenen etkinliklerin 'lise seviyesinde' kaldığı yönündedir. Özellikle bahar şenlikleri, yıllardır süregelen bir hayal kırıklığı kaynağıdır. Şenliklerin ya hiç yapılmadığı, ya çok sönük geçtiği ya da 'bütçe ayrılmadığı' gibi gerekçelerle iptal edildiği sıkça vurgulanmıştır. Bu durum, okul yönetiminin sosyal aktivitelere değer vermediği ve parayı 'ilim irfan yuvasına yakışacak daha etkin şeylere harcama' bahanesinin arkasına sığındığı şeklinde yorumlanmaktadır. Öğrencilerin sosyalleşebileceği ortak alanların yetersizliği ve farklı bölümlerden insanlarla tanışmanın zorluğu da diğer önemli şikayetlerdir. Sonuç olarak, Başkent Üniversitesi sosyal açıdan öğrencilerine zengin bir kampüs hayatı sunmaktan oldukça uzak bir profil çizmektedir.

Üniversitenin teknolojik altyapısı, özellikle Mühendislik ve İletişim gibi teknolojiye dayalı fakültelerde ciddi şekilde yetersiz bulunmaktadır. En yaygın ve şiddetli eleştiriler, bilgisayar laboratuvarlarının 'içler acısı' ve 'rezalet' durumda olduğuna yöneliktir. Bilgisayarların çok yavaş açıldığı, dersin önemli bir kısmının teknik sorunlarla geçtiği ve laboratuvarların öğrenci sayısına yetmediği (30 kişilik labda 60 öğrenci) gibi şikayetler öne çıkmaktadır. Uzaktan eğitim sürecinde kullanılan Moodle sisteminin de 'yavaş ve kullanışsız' olduğu, sık sık donduğu ve öğrencilere zorluk çıkardığı belirtilmiştir. İletişim Fakültesi öğrencilerinin pratik dersler için kamera, mikrofon gibi temel ekipmanlara bile ulaşamadığı, hocadan dilenmek zorunda kaldıkları iddiası da altyapı eksikliğinin bir diğer göstergesidir. Genel olarak, üniversitenin teknolojik altyapıya yeterli yatırımı yapmadığı ve çağın gerekliliklerinin gerisinde kaldığı algısı hakimdir.

Üniversitenin ulaşım olanakları, zaman içinde olumlu bir özellikten büyük bir sorun ve mağduriyet kaynağına dönüşmüştür. 2000'li yılların başından 2020'lere kadar yazılan yorumlarda, Ankara'nın hemen her yerine sağlanan ücretsiz semt ve merkez servisleri, okulun en çok övülen ve takdir edilen özelliğiydi. Öğrenciler, kampüsün şehir merkezine uzaklığını bu 'mükemmel' servis ağı sayesinde tolere edebiliyordu. Ancak son yıllarda, özellikle 2022'den itibaren bu servislerin önce kaldırılacağı duyurusu, ardından tepkilerle kısmen geri getirilmesi ve en sonunda ücretli hale getirilmesi veya tamamen kaldırılması, büyük bir tepki ve hayal kırıklığı yaratmıştır. Bu durum, okulun 'ticarethane' olarak görülmesini pekiştiren en önemli faktörlerden biri haline gelmiştir. Güncel yorumlar, ulaşımın artık zor, yorucu ve maliyetli olduğu, hafta sonu veya belirli saatlerde servis bulunmadığı için öğrencilerin ciddi sıkıntılar yaşadığı yönündedir.

Uluslararası fırsatlar ve yabancı dil eğitimi, üniversitenin zayıf karnelerinden biri olarak görülmektedir. Özellikle hazırlık eğitiminin 'lise seviyesinde' ve 'yetersiz' olduğu, İngilizce'nin Mühendislik Fakültesi gibi bazı bölümlerde 'ancak zaruri durumlarda' kullanıldığı eleştirileri mevcuttur. Bir öğrenci, hazırlık okumanın gereksiz olduğunu çünkü zaten 3 yıl boyunca İngilizce dersi görüleceğini ve muafiyet sınavlarının basit olduğunu belirtmiştir. Erasmus gibi uluslararası programlar hakkında ise neredeyse hiç yorum bulunmamaktadır; sadece bir yorumda öğrencilerin 'ya erasmus ya da başka bir üniversiteye geçiş' politikası izlediği ima edilmiştir. Bu durum, uluslararası değişim programlarının ya yeterince teşvik edilmediğini ya da öğrenciler tarafından kayda değer bir fırsat olarak görülmediğini düşündürmektedir. Genel olarak, Başkent Üniversitesi'nin güçlü bir yabancı dil eğitimi veya uluslararasılaşma vizyonu sunduğuna dair bir kanıt bulunmamaktadır.

Yemek kalitesi ve fiyatları, üniversite hakkındaki en istikrarlı ve yoğun şikayet konularından biridir. Yorumların neredeyse tamamı, yemeklerin 'inanılmaz pahalı' olduğu yönündedir. Özellikle son yıllarda yapılan zamlarla birlikte yemekhane fiyatlarının dışarıdaki restoranlardan bile daha yüksek hale geldiği, tabldot menünün 160-200 TL gibi rakamlara ulaştığı belirtilmiştir. 2000'li yıllardaki yorumlarda dahi yemeklerin pahalılığı ve seçeneklerin azlığı eleştirilirken, bu durumun günümüzde daha da kötüleştiği görülmektedir. Yemeklerin kalitesi konusunda ise görüşler ayrılmaktadır. Bazı öğrenciler yemekleri 'lezzetsiz' ve 'rezil' bulurken, bir öğrenci 'evimde pişen yemekten çok daha kaliteli ve temiz' olduğunu, ürünlerin taze ve okulun kendi çiftliğinden geldiğini savunmuştur. Ancak genel kanı, özellikle fiyatlar göz önüne alındığında sunulan hizmetin yetersiz kaldığı ve öğrencilerin yemek konusunda ciddi bir mali yük altında olduğu yönündedir.

Verilen metinlerde yurtlar ve barınma imkanları hakkında detaylı ve güncel yorumlara rastlanmamıştır. 2009 tarihli bir yorumda, yurt kafeteryasındaki yemeklerin pahalı olduğu, marketin erken kapandığı ve yemek siparişi vermenin zor olduğu belirtilmiştir. Bu durumun öğrencileri sık sık kampüs dışına çıkmaya mecbur ettiği ifade edilmiştir. Yine 2009 yılına ait başka bir yorumda yurt odalarının 'bir banyodan daha büyük olmadığı' şeklinde bir eleştiri bulunmaktadır. Ancak bu yorumların üzerinden 15 yıldan fazla zaman geçtiği için güncel durumu yansıtmadığı ve bu konuda net bir çıkarım yapmanın mümkün olmadığı söylenebilir.

Üniversitenin imajı, 'ticarethane' ve 'zengin çocuğu okulu' algıları etrafında şekillenmektedir. Yorumlarda sıkça tekrarlanan 'paragöz', 'para tuzağı', 'öğrenciyi yolunacak kaz gibi gören' ifadeleri, okulun kamuoyundaki en baskın imajını oluşturur. Bu algı, fahiş ücretler, sürekli artan maliyetler ve paralı kontenjanların yüksek olmasıyla pekişmektedir. Öğrenci profili de imajın önemli bir parçasıdır; 'berkecan/pelinsu', 'baba parası yiyen', 'görgüsüz' ve 'vizyonsuz' olarak tanımlanan öğrenci kitlesi, okulun genel kalitesini düşürdüğü ve ciddiyetini zedelediği düşünülen bir unsurdur. Lüks arabalar, marka takıntısı ve gösteriş merakı bu imajı besler. Olumlu tarafta ise, özellikle Tıp ve Hukuk fakültelerinin başarısı ve Atatürkçü/laik duruşu, üniversitenin saygınlığını korumaya çalışan unsurlar olarak görülse de, genel 'ticarethane' imajının gölgesinde kalmaktadır.

İdari personel hakkındaki yorumlar, çalışanların pozisyonuna göre büyük farklılıklar göstermektedir. Yemekhane, temizlik, ulaşım gibi hizmet birimlerindeki personelin ve fakülte sekreterliği ile öğrenci işlerindeki bazı memurların 'çok güleryüzlü' ve 'yardımcı' olduğu yönünde olumlu geri bildirimler mevcuttur. Ancak, üst düzey idari personel ve yöneticiler için durum tam tersidir. Özellikle dekan ve rektörlük seviyesindeki yöneticilerin, öğrencilere karşı 'soğuk, üstten bakan' bir tavır sergilediği ve yazdıkları e-postalara sinir bozucu cevaplar verdiği belirtilmiştir. Öğrenci işleri personelinin genel olarak 'saygısız', 'ilgisiz' ve 'yönergelerden habersiz' olduğu, basit bir belge işlemi için bile sorun çıkardığı yönünde çok sayıda şikayet bulunmaktadır. Bu durum, okulun kurumsallaşma sorunları yaşadığı ve idari kademelerde öğrenci odaklı bir anlayışın eksik olduğu algısını yaratmaktadır.

İş ve kariyer fırsatları konusunda yapılan yorumlar, öğrenci profili ve fakülteler arasında belirgin bir ayrışma olduğunu göstermektedir. Özellikle paralı okuyan ve belirli bir sosyoekonomik çevreden gelen öğrenciler için kariyer kaygısı olmadığı, stajların 'baba dostunun yanında' ayarlandığı ve mezuniyet sonrası işlerinin hazır olduğu algısı hakimdir. Bu durum, 'suyun akış yönünü babalarının cüzdanı, çevresi ve haliyle torpili belirler' ifadesiyle özetlenmiştir. Buna karşın, kendi imkanlarıyla kariyer inşa etmeye çalışan öğrenciler için durum daha zordur. Özellikle Mühendislik mezunlarının, 'eğer kendinizi aşıp kısıtlı imkanlarla robot falan yapmadıysanız' iş arama süreçlerinde gerilere itildiği belirtilmiştir. Okulun, öğrencilere staj veya iş bulma konusunda aktif bir destek sağladığına ya da güçlü bir 'networking' ortamı sunduğuna dair olumlu bir yoruma rastlanmamıştır. Genel kanı, kariyer fırsatlarının büyük ölçüde öğrencinin kişisel çabasına ve sosyal çevresine bağlı olduğu yönündedir.

Verilen yorumlarda, üniversitenin şehir yaşamıyla entegrasyonu konusunda olumlu bir ifadeye rastlanmamıştır. Kampüsün konumu, şehir yaşamından kopuk olmasının ana sebebidir. Ankara'nın merkezine yaklaşık 20 km uzaklıkta, 'dağ başında' veya 'Eskişehir'e daha yakın' olarak tanımlanan konumu, öğrencilerin şehirle bağ kurmasını zorlaştırmaktadır. Yorumlarda, şehirdeki sosyal ve kültürel olanaklardan faydalanmanın büyük ölçüde ulaşım imkanlarına bağlı olduğu, bu imkanların kısıtlandığı durumlarda ise öğrencilerin kampüse hapsolduğu anlaşılmaktadır. Özellikle okul sonrası veya hafta sonları şehir merkezine gitmenin bir çileye dönüştüğü, bu durumun da öğrencilerin sosyal hayatını olumsuz etkilediği belirtilmektedir.