BALIKESİR ÜNİVERSİTESİ

Adalet, liyakat ve eşitlik, üniversiteye yönelik en ciddi, en yaygın ve en acı eleştirilerin merkezinde yer almaktadır. Yorumlarda 'torpil' ve 'yalakalık' kavramları, sistemin işleyişini tanımlayan anahtar kelimeler olarak öne çıkmaktadır. Öğrenciler, hak edenlerin, çalışanların ve dürüst olanların değil; hocalarla arası iyi olan, onların arkasından iş çeviren veya kopya çekenlerin önünün açıldığını, projelere, stajlara ve kongrelere onların gönderildiğini defalarca dile getirmiştir. Hakkını arayan veya sisteme eleştiri yönelten öğrencilerin 'saygısız' veya 'anarşik' olarak damgalanıp dışlandığı belirtilmektedir. Bu durum, öğrencilerde derin bir hayal kırıklığı, motivasyon kaybı ve hatta 'nefret' duygusu yaratmıştır. Yorumlar, üniversitenin sadece akademik değil, ahlaki bir erozyon içinde olduğu izlenimini vermektedir.

Akademik kadro ve eğitim kalitesi konusunda belirgin bir ikilik göze çarpmaktadır. Bir yanda, özellikle Necatibey Eğitim Fakültesi'nin Türkiye genelinde bir üne sahip olduğu ve çeşitli bölümlerde alanında yetkin, özverili ve bilgili hocaların bulunduğu sıklıkla belirtilmektedir. Ancak bu olumlu tablo, diğer yandan yaygın ve sert eleştirilerle gölgelenmektedir. Yorumlarda, liyakat yerine 'yalakalık' ve 'torpil' ile öne çıkan öğrencilerin kayırıldığı, eleştirel düşünen veya sorgulayan öğrencilere karşı psikolojik baskı uygulandığı, bazı hocaların ise ders anlatmaktan utanacak kadar kibirli veya ilgisiz olduğu iddia edilmektedir. Genel kanı, bireysel olarak değerli akademisyenlerin varlığına rağmen, sistemin adaletsiz işlediği ve eğitimin kalitesinin bu durumdan olumsuz etkilendiği yönündedir.

Verilen metinlerde üniversitenin sağladığı burs veya maddi destek olanakları hakkında doğrudan bir yoruma rastlanmamıştır. Yalnızca bir yorumda, bir öğrencinin dershaneye gidebilmek için anneannesinden destek aldığı kişisel bir durum olarak aktarılmıştır.

Ders süreçleri, özellikle idari ve teknik sorunların gölgesinde kalmaktadır. Ders kayıt dönemleri, sürekli çöken otomasyon sistemi (OBS), anında dolan kontenjanlar ve istenilen hocayı veya dersi seçememe gibi nedenlerle öğrenciler için bir 'çile' olarak tanımlanmaktadır. Bu sorunların yıllardır çözülememiş olması, yönetime yönelik eleştirilerin temelini oluşturur. Yaz okulu, staj ve bütünleme gibi süreçlerdeki belirsizlikler ve bürokratik engeller de sıkça dile getirilen mağduriyetlerdendir. Buna karşın, bazı yorumlarda dersleri geçmenin aslında kolay olduğuna dair çelişkili ifadelere de rastlanmakta, bu da ders zorluklarının bölümden bölüme veya hocadan hocaya büyük farklılıklar gösterdiğine işaret etmektedir.

Güvenlik ve denetimle ilgili yorumlar çelişkili ve duruma göre değişen bir tablo sunmaktadır. Bir yandan, normal zamanlarda kampüse 'elini kolunu sallayarak' girilebildiği ve hiçbir kontrolün olmadığı belirtilirken, diğer yandan bir protesto veya olay olduğunda kimlik kontrolü yapıldığı, hatta diğer fakültelerden gelenlerin fişlenircesine bilgilerinin kaydedildiği anlatılmaktadır. Bu durum, güvenliğin genel bir önlemden ziyade, öğrenci hareketlerini kontrol etmeye yönelik bir mekanizma olarak kullanıldığı izlenimini vermektedir. Ayrıca, kampüs içindeki kavgalara veya provokasyonlara yeterince müdahale edilmemesi de eleştirilen bir diğer noktadır.

Kampüs, 'dağın başında', 'kör itin öldüğü yer' gibi ifadelerle sıkça eleştirilen, sosyal olanaklardan yoksun ve ruhsuz bir mekan olarak betimlenmektedir. İlk yıllardaki yorumlar, kampüsün kapısı, yolu dahi olmayan, çamur içinde, binalardan ibaret bir arazi olduğunu vurgularken, ilerleyen yıllarda fiziksel bir gelişim yaşandığı görülmektedir. Yeni binalar, yurt, alışveriş merkezi ve özellikle öncelik verildiği belirtilen bir cami inşaatı bu gelişimin parçalarıdır. Ancak bu fiziksel büyümeye rağmen, kampüsün öğrenciye nefes aldıracak sosyal tesislerden, yeşil alanlardan ve genel bir estetikten mahrum olduğu, 'şantiye alanı' ve 'sinek istilası' gibi sorunların devam ettiği yönündeki şikayetler güncelliğini korumaktadır. Özetle, kampüs büyümüş ancak öğrenci dostu bir yaşam alanına dönüşememiştir.

Verilen metinlerde, binalar arası mesafenin uzak olduğuna ve kampüsün çok bayırlı olduğuna dair dolaylı ve doğrudan ifadeler bulunmaktadır. Bir yorumda kampüs içi ring seferlerinin varlığından bahsedilmesi, bu ihtiyacın yönetim tarafından da fark edildiğini göstermektedir. Ancak bu konuda detaylı ve yaygın bir şikayet veya övgüye rastlanmamıştır.

Üniversitede, özellikle 2010'lu yılların başındaki yorumlarda, siyasi gerilimlerin ve gruplaşmaların belirgin olduğu anlaşılmaktadır. Yemekhane zammı protestosu gibi öğrenci haklarına yönelik bir eylemin dahi karşıt görüşlü gruplar arasında kavgaya dönüşmesi, ortamdaki kutuplaşmayı göstermektedir. Özellikle ülkücü grupların kampüste ve yurtlarda baskın olduğu, yönetimin ise türban gibi hassas konuları siyasi bir araç olarak kullanarak öğrenciler arasındaki huzuru bozduğu iddia edilmektedir. Bu durum, 'eskiden böyle değildi, artık siz ve biz olduk' gibi ifadelerle, üniversitedeki toplumsal ayrışmanın arttığına işaret etmektedir. Ancak daha güncel yorumlarda bu konuya daha az değinilmesi, gerilimin zamanla azalmış olabileceğini veya odak noktasının değiştiğini düşündürmektedir.

Sosyal yaşam, hem kampüs hem de şehir genelinde üniversitenin en zayıf karnı olarak öne çıkmaktadır. Yorumlarda defalarca 'hiçbir sosyal aktivitesi olmayan üniversite', 'eğlence diye bir kavramın olmadığı' gibi ifadeler kullanılmıştır. Öğrencilerin ders aralarında veya sonrasında yapabileceği aktivitelerin neredeyse hiç olmaması, kampüs hayatını son derece sıkıcı kılmaktadır. Şehir merkezinde de durum farklı değildir; alkollü mekanların azlığı, sosyal tesislerin yetersizliği ve genel olarak 'muhafazakar ve ahlaksız' bir atmosferin hakim olduğu belirtilmektedir. Öğrenciler için tek eğlence mekanının öğrenci evleri olduğu ya da eğlenmek için İzmir, Eskişehir gibi komşu şehirlere gitmek zorunda kalındığı vurgulanmıştır. Rock kulübü gibi öğrenci topluluklarının bile kapatılması, yönetimin sosyal yaşama ne kadar duyarsız olduğunun bir göstergesi olarak sunulmuştur.

Üniversitenin teknolojik altyapısı, özellikle öğrenci otomasyon sistemi (OBS), en çok eleştirilen konuların başında gelmektedir. Sistemin ders kayıt dönemlerinde sürekli çökmesi, bilgileri yanlış göstermesi (verilen dersin FF görünmesi, stajların silinmesi vb.) ve her yıl sistemin değişmesi, öğrencilere büyük mağduriyetler yaşatmaktadır. 'Hayvan gibi para verip' kurulan otomasyon sisteminin bu kadar sorunlu olması, yönetimin beceriksizliği olarak yorumlanmaktadır. Üniversitenin resmi web sitesinin bile 'sıradan bir blogger'ın sayfasından daha dandik' olduğu eleştirisi, teknolojik altyapıdaki genel zafiyeti özetlemektedir.

Üniversiteye dair en istikrarlı ve en yoğun şikayetler ulaşım konusunda toplanmaktadır. Kampüsün şehir merkezine yaklaşık 20 km gibi ciddi bir mesafede olması ve ulaşımın büyük ölçüde tek bir otobüs hattına bağımlı kalması, öğrenciler için kronik bir sorundur. Yorumlarda, otobüslerin '80 küsur model', eski, yetersiz ve aşırı kalabalık olduğu, yolculukların 'balık istifi' veya 'göt göte zıplayarak' geçtiği ve bir 'işkence' olduğu defalarca vurgulanmıştır. Minibüslerin ise pahalı olması ve kalkış noktasından dolu hareket etmesi, ara duraklardan binmeyi imkansız kılmaktadır. Yıllar içinde bu sorunun çözülmediği, aksine öğrencilerin hayatını zorlaştıran en temel problem olarak varlığını sürdürdüğü anlaşılmaktadır.

Verilen metinlerde uluslararası fırsatlar veya yabancı dil eğitimi hakkında çok sınırlı bilgi bulunmaktadır. Bir öğrencinin Erasmus programıyla Çek Cumhuriyeti'ne gitmesine vesile olduğu olumlu bir örnek olarak sunulmuştur. Ancak, bir başka yorumda, İngilizce mülakat için yıllarca emek harcayan bir öğrencinin çabasının, soruları bir şekilde ele geçiren ve İngilizce bilmeyen torpilli öğrenciler yüzünden boşa gideceği endişesi dile getirilmiştir. Bu durum, fırsatların varlığına ancak bu fırsatlara erişimde adaletsizlik yaşandığına işaret etmektedir.

Yemekhane, hem fiyat artışları hem de yemek kalitesi nedeniyle sürekli bir şikayet ve protesto konusu olmuştur. 2010 yılında yapılan 25 kuruşluk zammın dahi büyük bir boykota yol açması, öğrencilerin yemek kalitesini zaten yetersiz bulduğunu göstermektedir. Yorumlarda yemeklerin 'vasat' ve 'dandik' olduğu, anlaştığı firma değişse bile kalitesizliğin devam ettiği belirtilmektedir. Devletin yemek için yaptığı katkıya rağmen yemeklerin neden bu kadar kötü olduğu sorgulanmakta ve aradaki farktan 'birilerinin nemalandığı' şüphesi dile getirilmektedir. 2016'da ise yemekhaneye getirilen kontenjan sınırlaması, yeni bir mağduriyet ve protesto dalgasına neden olmuştur. Genel kanı, yemekhane hizmetinin öğrenci memnuniyetinden çok uzak olduğu yönündedir.

Barınma olanakları, özellikle ilk yıllarda büyük bir sorun olarak öne çıkmaktadır. Yurtların kampüsten çok uzakta (Bursa yolu üzerinde) olması, ulaşım sorununu daha da derinleştirmiştir. Sonraki yıllarda kampüs içine KYK yurdu ve özel yurt yapılması bu sorunu kısmen çözmüş gibi görünmektedir. Ancak ev kiralarının pahalılığı ve bazı ev sahiplerinin özellikle kız öğrencileri istismar etmeye yönelik tutumları, şehirdeki barınma sorunlarının bir başka boyutunu oluşturmaktadır. Genel olarak, kampüs içine yurt yapılması olumlu bir gelişme olsa da, şehirdeki kiralık ev piyasası ve ev sahibi zihniyeti eleştirilmektedir.

Balıkesir Üniversitesi, öğrencilerinin gözünde genellikle 'pişmanlık', 'hayal kırıklığı' ve 'vasatlık' ile özdeşleşmiş bir imaja sahiptir. 'Allah kimseyi buraya düşürmesin', 'hayattaki en büyük pişmanlığım', 'leş üniversite' gibi çok sert ifadeler, genel memnuniyetsizliğin boyutunu göstermektedir. Özellikle büyük şehirlerden gelen ve Amerikan filmlerindeki gibi bir kampüs hayatı hayal eden öğrenciler için tam bir hayal kırıklığıdır. Üniversitenin imajını olumsuz etkileyen en temel faktörler; yönetimin beceriksizliği, adaletsiz sistem, sosyal hayattaki yoksunluk ve kronik ulaşım sorunudur. Bazı bölümlerinin (özellikle Necatibey) kendi içinde olumlu bir imajı olsa da, üniversitenin genel algısı son derece negatiftir.

İdari personel ve öğrenci işleri, üniversiteye yönelik eleştirilerin önemli bir parçasını oluşturmaktadır. Yorumlarda, öğrenci işleri personelinin 'her an kavga çıkarıp yaka paça okuldan atacak durumda' olduğu, ilgisiz ve alakasız davrandığı, telefonlara ve e-postalara cevap vermediği sıklıkla belirtilmektedir. Bürokratik işlemlerin yavaşlığı, sürekli değişen sistemler ve öğrencilerin sorunlarına karşı muhatap bulamaması, yönetimin genel bir sorunu olarak görülmektedir. Özellikle diploma alma, kayıt yenileme ve transkript gibi temel işlemlerde bile büyük sıkıntılar yaşandığı, bu durumun öğrencilere 'sinir harbi yaşattığı' anlaşılmaktadır.

İş ve kariyer fırsatları konusunda en detaylı eleştiriler, staj süreçlerinde yaşanan adaletsizlikler üzerine yoğunlaşmaktadır. Öğrencilerin kendi çabalarıyla buldukları staj yerlerinin bile bürokratik engellerle iptal edilebildiği, buna karşın hocaların kayırdıkları öğrencilere staj yeri ayarladığı iddia edilmektedir. Fabrika bulamayan bir öğrenciye danışman hocasının 'ben bir şey yapamam' demesi, üniversitenin öğrencilerin kariyer gelişimine ne kadar kayıtsız kaldığının bir örneği olarak sunulmuştur. Genel olarak, üniversitenin kariyer olanakları yaratmaktan çok, öğrencilerin kendi çabalarını baltalayan bir yapıya sahip olduğu izlenimi edinilmektedir.

Balıkesir şehri, öğrenciler tarafından genellikle 'muhafazakar', 'gelişmemiş', 'büyük köy' ve öğrenciye karşı 'dışlayıcı' bir yer olarak tanımlanmaktadır. Şehir halkının öğrenciyi bir gelir kapısı olarak görmesine rağmen sevmediği ve özellikle erkek öğrencilere karşı olumsuz bir tutum içinde olduğu belirtilmektedir. Sosyal ve kültürel etkinlikler açısından 'kısır' bir şehir olduğu, zamanla var olan bowling salonu gibi mekanların bile kapandığı ifade edilmiştir. Öğrencilerin şehirde yapabileceği aktiviteler, birkaç AVM, park ve kültür merkezi ile sınırlıdır. 'Deniz var' beklentisiyle gelen öğrencilerin, merkezin denize saatlerce uzak olduğunu öğrenince büyük bir hayal kırıklığı yaşadığı da sıkça vurgulanan bir noktadır. Kısacası, şehir, bir üniversite öğrencisinin sosyal ve kültürel beklentilerini karşılamaktan oldukça uzaktır.