ANTALYA BİLİM ÜNİVERSİTESİ

Adalet ve eşitlik konusunda, özellikle bir iç mimarlık öğrencisinin aktardığı detaylı deneyim, akademik personel tarafından keyfi ve adaletsiz uygulamalar yapılabildiğini göstermektedir. Yoruma göre, bir asistanın (Ferhat Koyuncu) devamsızlık konusunda kişisel ve mantıksız kararlar aldığı, ders boyunca sınıfta olan ve görevlerini tamamlayan bir öğrenciyi, internet için kısa süreliğine koridora çıktığı için yok yazdığı iddia edilmektedir. Benzer şekilde, başka bir asistanın da tuvalet ihtiyacı için birkaç dakikalığına çıkan bir öğrenciyi, imza anında yerinde olmadığı gerekçesiyle yok saydığı belirtilmiştir. Bu tür keyfi uygulamalar, öğrenciler arasında ciddi bir hayal kırıklığı ve adaletsizlik hissine yol açmaktadır.

Akademik kadro ve eğitim kalitesi konusunda çelişkili görüşler hakimdir. Bir yandan, özellikle İşletme, Siyaset Bilimi ve Uluslararası İlişkiler gibi bölümlerdeki hocaların yetkinliği, yardımseverliği ve kalitesi öğrenciler tarafından sıkça övülmektedir. Eski mezunlar, hocaları 'çok değerli' olarak nitelendirirken, güncel yorumlarda da 'genel anlamda iyi' oldukları belirtilmektedir. Diğer yandan, bazı bölümlerdeki akademisyenlerin yetersizliği, özellikle İngilizce eğitim vaadine rağmen dil yetkinliklerinin zayıf olması ve dersi anlatmada zorlanmaları ciddi bir eleştiri konusudur. Hatta bir öğrenci, Pilotaj bölüm başkanının kişisel kompleksleri nedeniyle öğrencilere kötü davrandığını iddia ederek bu konuda olumsuz bir deneyim aktarmıştır.

Üniversitenin maddi olanakları ve ücret politikası, en çok eleştirilen konuların başında gelmektedir. Kuruluş yıllarında sunduğu burs imkanlarıyla dikkat çektiği belirtilse de, güncel yorumlar tam tersi bir tablo çizmektedir. Üniversitenin 'yalnızca para odaklı' olduğu, her sene enflasyon bahanesiyle %30'a varan zamlar yaptığı ve öğrencilere 'para gözüyle' baktığı yönünde sert eleştiriler vardır. Yatay geçişle gelen yarı burslu bir öğrenci, okulun sistemsel bir sorunu nedeniyle bir dönemini ve parasını boşa harcadığını, bu durumun kendisine önceden bildirilmediğini ve sonunda maddi imkansızlıklar yüzünden eğitimini bırakmak zorunda kaldığını anlatmıştır. Bu durum, burslu öğrencilerin dahi yüksek maliyetler ve idari hatalar nedeniyle mağdur olabildiğini göstermektedir.

Derslerin işlenişi ve içeriği konusunda ciddi farklılıklar ve eksiklikler göze çarpmaktadır. Özellikle uygulamalı eğitim gerektiren bölümlerde sorunlar yaşandığı anlaşılmaktadır. Örneğin bir sağlık bölümü öğrencisi, eğitim hayatı boyunca hocaların isteğine rağmen laboratuvar izni alınamadığını ve sadece iki kez maket üzerinde pratik yapabildiğini belirtmiştir. Benzer şekilde Gastronomi bölümünde pratik yapmak için yeterli gıda malzemesi bulunmadığı eleştirisi yapılmıştır. %100 İngilizce eğitim vaadine rağmen, hem hocaların hem de öğrencilerin yetersizliği nedeniyle derslerin Türkçe-İngilizce karışık işlendiği, bu durumun da verimsizliğe yol açtığı ifade edilmektedir. Ayrıca Hukuk Fakültesi'nde özel üniversitelerde pek rastlanmayan devam zorunluluğunun olması da dikkat çeken bir başka noktadır.

Verilen yorumlar arasında üniversitenin güvenlik ve denetim mekanizmaları hakkında doğrudan olumlu veya olumsuz bir bilgiye rastlanmamıştır.

Üniversitenin kampüs yapısı, özellikle yeni gelenler için başlangıçta etkileyici bir izlenim bırakıyor. Yorumlarda “şeker mi şeker bir havuz ve görkemli rektörlük binası” gibi ifadelerle ana binanın estetiği övülmektedir. Ancak bu görkemin kampüsün geneline yayılmadığı, rektörlük arkasında sadece tek bir bina olduğu ve kampüsün aslında 'iki binadan oluşan bir üniversite bozması' olduğu yönünde güçlü eleştiriler mevcuttur. Yıllar içinde inşaatların ilerlemediği, kampüsün gelişmediği ve hatta hazırlık kampüsünün bir AVM içinde yer almasının şaşkınlık yarattığı belirtilmektedir. Bu durum, üniversitenin fiziksel olarak yetersiz kaldığı algısını güçlendirmektedir.

Verilen metinlerde kampüs içi ulaşıma dair spesifik bir yoruma rastlanmamıştır. Eleştiriler ve yorumlar, tamamen kampüse dışarıdan erişim ve toplu taşıma sorunları üzerine yoğunlaşmıştır.

Üniversitenin geçmişi ve yönetimiyle ilgili ciddi siyasi eleştiriler bulunmaktadır. En kapsamlı yorumlardan biri, üniversitenin eski adıyla 'Uluslararası Antalya Üniversitesi' olarak FETÖ yapılanması tarafından kurulduğunu, 15 Temmuz sonrası ise AK Parti tarafından 'çöküldüğünü' iddia etmektedir. Bu yorum, üniversiteyi 'tam bir akp üniversitesi' olarak tanımlamakta ve mütevelli heyeti ile vakıf üyelerinin tamamına yakınının AK Parti ile ilişkili siyasetçi, bürokrat ve iş insanlarından oluştuğunu isim isim listeleyerek kanıtlamaya çalışmaktadır. Üniversitenin bilimsel amaçlardan çok, 'siyaseten arpalanması gereken bazı şahısları arpalamak' için kullanıldığı öne sürülmektedir. Ayrıca, TUSAŞ'a yapılan terör saldırısı akşamı üniversitede şenlik düzenlenmesi de bir öğrenci tarafından kınanarak eleştirilmiştir.

Sosyal yaşam ve öğrenci etkinlikleri, üniversitenin en zayıf karnı olarak görülmektedir. Öğrenciler, okulun herhangi bir 'etkinlik, konser, eğlence anlayışı' olmadığını ve sosyalleşmek için hiçbir imkan sunmadığını defaatle dile getirmektedir. Kulüplerin sadece kağıt üzerinde var olduğu, kayıt olmanın ötesinde bir işlevinin olmadığı belirtilmiştir. Kampüsün fiziki küçüklüğü nedeniyle öğrencilerin sosyalleşebileceği tek alanın oturacak yer ararken dar bir bahçede karşılaşmak olduğu ironik bir dille ifade edilmiştir. Hatta bazı öğrencilerin sosyal ihtiyaçlarını karşılamak için Akdeniz Üniversitesi kampüsündeki etkinliklere katıldığı belirtilerek, üniversitenin bu alandaki eksikliği vurgulanmıştır. 'Üniversite hayatı yaşamak' isteyenler için bu okul kesinlikle tavsiye edilmemektedir.

Teknolojik altyapı konusunda yorumlar yetersiz olsa da mevcut olanlar bazı çelişkilere işaret etmektedir. Genel tanıtımlarda ve bazı yorumlarda 'gelişmiş laboratuvarlar' olduğu belirtilse de, bu olanakların pratikte öğrencilerin kullanımına sunulmadığı anlaşılmaktadır. Bir sağlık bölümü öğrencisinin eğitim hayatı boyunca laboratuvarları neredeyse hiç kullanamadığını belirtmesi, altyapının varlığı ile kullanılabilirliği arasındaki farkı ortaya koymaktadır. Ayrıca bir öğrencinin derslikte internete erişemediği için koridora çıkmak zorunda kalması, temel internet altyapısında dahi sorunlar olabildiğini göstermektedir.

Kampüse ulaşım, neredeyse tüm öğrenciler için en büyük ve en kronik sorun olarak öne çıkmaktadır. Üniversitenin 'dağın başında' olarak tanımlanan konumu, özel aracı olmayanlar için ciddi bir mağduriyet yaratmaktadır. Mevcut otobüs hatlarının Döşemealtı içinde yaklaşık 40 dakika boyunca dolaşması, merkeze inişi uzatmaktadır. Yıllarca merkeze doğrudan bir hat olmamasının ve bunun öğrencilerin imza toplayarak yaptığı bir talep sonucu yeni açılmasının idari bir eksiklik olduğu vurgulanmaktadır. Otobüs durağının dahi olmaması ve öğrencilerin 'otobanda otobüs beklemek' zorunda kalması, durumun vahametini göstermektedir. Bir öğrencinin hesabı, okuldan sahile gitmenin otobüsle en az iki buçuk saat sürdüğünü ortaya koymaktadır. Bu durum, 'Antalya'da okuma' hayallerini tamamen boşa çıkarmaktadır.

Üniversitenin 'uluslararası' kimliği ve %100 İngilizce eğitim vaadi, en çok tartışılan ve eleştirilen konular arasındadır. Kuruluş yıllarında yüksek yabancı öğrenci oranıyla dikkat çeken üniversitenin, zamanla bu özelliğini yitirdiği belirtilmektedir. En ciddi eleştiri, %100 İngilizce eğitim iddiasının gerçeği yansıtmadığı yönündedir. Hem akademik kadronun bir kısmının hem de öğrencilerin dil yetkinliğinin yetersiz olması nedeniyle derslerin Türkçe-İngilizce karışık işlendiği, bunun da eğitimin kalitesini düşürdüğü ifade edilmektedir. Bir yorumda bu durum, 'yabancı dille eğitim aynı zamanda anayasa suçudur' gibi sert bir ifadeyle eleştirilmiştir. Üniversite, yabancı öğrenciler için bir merkez olsa da, eğitim dilindeki bu tutarsızlık önemli bir sorun teşkil etmektedir.

Kampüs içindeki yeme-içme olanakları hem yetersizlik hem de pahalılık açısından ciddi şekilde eleştirilmektedir. Öğrenciler, kafeteryanın çok pahalı olduğunu ve yemekhaneye fahiş zamlar yapıldığını belirtmektedir. Özellikle bir öğrencinin, içinde 'sadece 1-2 parça köfte' olan etli menünün fiyatının 130 TL'ye çıkarıldığını söylemesi, fiyatların ne denli yüksek olduğunu göstermektedir. Kampüsün izole konumu nedeniyle öğrencilerin dışarıda başka bir yeme-içme alternatifi olmaması, bu durumu daha da sorunlu hale getirmektedir. Hatta bir dönem 'kantini bile olmayan' okulda prefabrik bir yapının kullanıldığı da eski yorumlarda yer almaktadır.

Yurt ve barınma olanakları hakkında çok sınırlı bilgi bulunmaktadır. Mevcut yorumlardan sadece birinde, kampüs içerisinde KADEM'e bağlı bir kız öğrenci yurdunun bulunduğu belirtilmiştir. Bunun dışında yurtların kapasitesi, ücretleri, fiziki koşulları veya erkek öğrenciler için yurt olup olmadığı gibi konularda herhangi bir detaya rastlanmamıştır.

Üniversitenin imajı, 'tabela üniversitesi' ve 'ticarethane' gibi olumsuz nitelemelerle ciddi şekilde zedelenmiştir. Özellikle 'bilim' adını taşımasına rağmen bilimsel bir üretimden uzak olduğu, amacının para kazanmak olduğu yönünde güçlü eleştiriler vardır. Adında 'bilim' kelimesinin geçmesi, 'yemek restoranı' gibi anlamsız bir tamlama olarak görülmüş ve alay konusu olmuştur. Hazırlık kampüsünün bir AVM'de olması ve okulun genel olarak 'apartman üniversitesi' olarak anılması da imajını olumsuz etkilemektedir. Eski yıllarda 'uluslararası' kimliği ve öğrenci çeşitliliği ile olumlu bir imaja sahipken, zamanla bu özelliğini yitirdiği ve daha çok para odaklı bir yapıya büründüğü anlaşılmaktadır.

İdari personel hakkındaki yorumlar, tam bir tezatlık sergilemektedir. Bir yanda, özellikle uluslararası öğrencilere yardımcı olan ve Rusça bilen Sevda Hanım ve Selvinaz Hanım gibi çalışanlar defalarca övülmekte, 'işini %100 yapıyor', 'yapması gerekenin fazlasını yapanlar' gibi ifadelerle takdir edilmektedir. Benzer şekilde, eski bir mezun da öğrenci işlerindeki Demet ve Dilek Hanım'ın 'iş bitirir' olduklarını belirtmiştir. Diğer yanda ise idari birimlerin geneline yönelik çok sert eleştiriler bulunmaktadır. Uluslararası öğrenci ofisinin (ISO) maillere yanıt vermediği, ofislerinin boş olduğu, çalışanların görevlerini yerine getirmediği, hatta bazı personelin öğrencileri 'internet sitesinde yazıyor girin bakın!' diyerek terslediği aktarılmıştır. Telefonlara cevap verilmemesi ve genel sekreter gibi üst düzey yöneticilere yönelik olumsuz yorumlar da idari yapının sorunlu olduğunu göstermektedir.

İş ve kariyer olanakları hakkında çok az yorum bulunmaktadır. Olumlu olarak, üniversitenin Antalya Organize Sanayi Bölgesi'ne yakınlığının 'stajyer bakışını geliştireceği' yönünde bir beklenti dile getirilmiştir. Ancak daha eleştirel bir bakış açısı, Türkiye'deki genel bir soruna işaret ederek, üniversitelerin istihdam planlaması yapmadan bölüm açtığını ve bunun sonucunda işsizliğin arttığını belirtmektedir. Bu bağlamda, Antalya Bilim Üniversitesi de bu sorunun bir parçası olarak görülmektedir.

Üniversitenin konumu, Antalya'nın sunduğu şehir yaşamından tamamen kopuk bir deneyime neden olmaktadır. Kampüsün bulunduğu Döşemealtı bölgesinin 'Antalya şehriyle alakası yok' denilerek, öğrencilerin beklentilerinin karşılanmadığı vurgulanmaktadır. Özellikle 'dersten çıkıp sahile gideriz' hayali kuran öğrenciler için büyük bir hayal kırıklığı söz konusudur, zira sahile ulaşım saatler sürmektedir. Döşemealtı'nın öğrenciler için 'yaşanacak bir yer olmadığı' da belirtilerek, konumun sosyal ve günlük yaşam üzerindeki olumsuz etkisi net bir şekilde ortaya konulmuştur.