ANKARA ÜNİVERSİTESİ

Adalet ve eşitlik, Ankara Üniversitesi'nde en çok tartışılan ve en fazla olumsuz yorum alan konuların başında gelmektedir. Öğrenciler, üniversite yönetiminin keyfi ve adaletsiz uygulamalarından sıkça şikayetçidir. 2017'deki KHK ile çok sayıda akademisyenin ihraç edilmesi, rektörlüğün bu listeleri hazırladığı iddiasıyla büyük tepki çekmiştir. Öğrencilerin kredi kartı almaya zorlanması, referandum döneminde oy kullanmalarını engellemek için vize tarihlerinin değiştirilmesi, Antik Yunanca etkinliğinin 'geleneklere aykırı' diye iptal edilmesi gibi olaylar, yönetimin baskıcı ve taraflı tutumunun kanıtı olarak sunulmuştur. Yüksek lisans ve pedagojik formasyon başvurularında kendi öğrencilerine zorluk çıkarılması, not sistemlerinin aniden ve aleyhte değiştirilmesi ve Türkçe-İngilizce eğitim alan gruplara farklı muamele yapılması gibi konular, kurumsal adaletin zayıf olduğunu göstermektedir. Memur alımındaki anlamsız sertifika talepleri de 'arka planda bir şeyler dönüyor' şüphesini doğurmuştur.

Ankara Üniversitesi'nin akademik kadrosu ve eğitim kalitesi konusunda belirgin bir ikilik göze çarpmaktadır. Bir yanda, özellikle Hukuk, Tıp, Siyasal Bilgiler, Ziraat gibi köklü fakültelerdeki eğitimin ve hocaların yetkinliği sıklıkla övülmektedir. Öğrenciler, bazı hocaların isimlerini ezberleyecek kadar ilgili ve alanlarında uzman olduğunu belirtirken, üniversitenin genel olarak iyi bir teorik eğitim verdiğini ifade etmektedirler. Diğer yanda ise, özellikle yeni kurulan veya daha az önem verildiği düşünülen mühendislik gibi bölümlerde eğitim kalitesinin yetersiz olduğu ve mezunların iş bulmada zorlandığı yönünde ciddi eleştiriler bulunmaktadır. 2017'deki KHK ile çok sayıda akademisyenin okuldan atılması, SBF ve DTCF gibi fakültelerin 'çölleştirildiği' ve eğitimin niteliğinin düştüğü şeklinde yorumlanmıştır. Ayrıca, bazı hocaların egolu tavırları ve keyfi uygulamaları da eleştiri konusu olmuştur.

Verilen yorumlarda, Ankara Üniversitesi'nin doğrudan burs veya maddi destek olanaklarına ilişkin bir bilgi bulunmamaktadır. Ancak 2010 tarihli bir yorum, pedagojik formasyon eğitimi için istenen 2.500 TL gibi yüksek bir ücretin, öğrenci bütçesini zorlayan bir uygulama olduğunu göstermektedir. Bu durum, okulun eğitim fırsatlarını sunarken maddi konuları ikinci plana atabildiğine ve öğrencilerin ekonomik durumunu yeterince gözetmediğine işaret etmektedir.

Üniversitedeki derslerle ilgili deneyimler genellikle olumsuz ve kaotik bir sürece işaret etmektedir. Özellikle ders seçimi, AKTS (Avrupa Kredi Transfer Sistemi) uyumsuzlukları ve notlandırma sistemindeki ani değişiklikler en temel şikayetlerdir. Öğrenciler, derslerin ulusal kredisi ile AKTS'sinin orantısız olmasından, az sayıda dersle kredi limitinin dolmasından ve ders seçme ekranlarının sürekli çökmesinden yakınmaktadır. Yan dal yapmak isteyen bir öğrencinin 70 kredi istenmesiyle karşılaşması, okulun bu konudaki katı tutumunu göstermektedir. Bütünleme sınavlarının kaldırılması, vize-final oranlarının (%40-%60 gibi) aniden değiştirilmesi ve finalde 50 barajı getirilmesi gibi kararlar, öğrencilerin not ortalamalarını adaletsiz bir şekilde düşürdüğü gerekçesiyle yoğun tepki çekmiştir. Ayrıca, öğrencilere haber verilmeden ders programlarının değiştirilmesi ve bölümle alakasız seçmeli derslere mecbur bırakılmaları da önemli birer sorun olarak öne çıkmaktadır.

Güvenlik ve denetimle ilgili yorumlar, üniversitede çifte standart uygulandığı ve siyasi olaylara bağlı olarak denetimin keyfileştiği izlenimini vermektedir. Bir yanda, kampüs girişlerinde sürekli polis ve panzerlerin beklemesi, siyasi gerilimin bir göstergesi olarak kabul edilmektedir. Diğer yanda ise özel güvenlik görevlilerinin tutumu ciddi şekilde eleştirilmektedir. Bir öğrenci, bıçaklı saldırgan gruplara müdahale edilmezken, kadın cinayetleriyle ilgili bir pankart asıldığında ortalığın birbirine katıldığını belirterek, güvenliğin taraflı davrandığını iddia etmiştir. Bu durum, üniversitenin tüm öğrenciler için güvenli ve tarafsız bir ortam sağlama konusunda yetersiz kaldığını düşündürmektedir.

Ankara Üniversitesi'nin kampüs yapısı, dağınıklığı ve bazı kampüsler arasındaki kalite farkı ile tanımlanmaktadır. Tandoğan ve Cebeci kampüsleri, merkezi konumları, tarihi binaları, yeşil alanları ve sosyal atmosferleriyle öğrenciler tarafından genellikle beğenilmektedir. Özellikle Tandoğan kampüsü "Ankara'nın en iyi kampüsü" olarak nitelendirilirken, Cebeci'nin şehir içindeki kaosa rağmen kendine has bir cazibesi olduğu belirtilmiştir. Ancak bu olumlu tablonun aksine, üniversitenin genel yapısı 'fakülteleri kendisinden büyük' olarak eleştirilmekte ve dağınık yerleşkelerin birleşik bir üniversite ruhunu engellediği düşünülmektedir. En büyük şikayet, Keçiören ve özellikle Gölbaşı gibi şehrin uzak noktalarındaki kampüsler hakkındadır. Yüksek puanla öğrenci alan mühendislik fakültelerinin Gölbaşı'na taşınması 'hakaret' olarak görülmekte ve bu kampüsler 'sürgün yeri' veya 'mezra' olarak anılmaktadır. Ayrıca Tandoğan'daki kütüphanenin fiziki şartlarının (toz, priz eksikliği) yetersizliği de eleştirilmiştir.

Verilen metinlerde kampüs içi ulaşımla ilgili çok sınırlı sayıda yoruma rastlanmıştır. Mevcut yorumlar, büyük ve dağınık kampüslerde birimler arası mesafelerin sorun olabildiğini göstermektedir. Tandoğan kampüsünde öğrenci işleri dairesinin kampüsün en uç noktasına taşınması, öğrencilerin uzun bir mesafe yürümek zorunda kalmasına neden olduğu için eleştirilmiştir. Bir başka yorumda ise Bahçelievler yerleşkesine öğrencilerin arabayla alınmaması, keyfi bir uygulama olarak görülmüştür. Bunun dışında kampüs içi ring servisleri veya ulaşım kolaylıkları hakkında herhangi bir bilgi bulunmamaktadır.

Ankara Üniversitesi, özellikle Cebeci Kampüsü (SBF, DTCF, İLEF) merkezli olarak yoğun siyasi olaylarla anılmaktadır. Yorumlar, okulda farklı öğrenci grupları arasında sürekli bir gerilim ve çatışma ortamı olduğunu göstermektedir. Öğrencilerin protesto eylemleri, karşıt görüşlü grupların kavgaları, polis müdahaleleri ve panzerlerin kampüs girişine konuşlanması, okulun gündelik yaşamının bir parçası haline gelmiştir. 2010'lu yıllardaki yorumlarda 'Kürt vs milliyetçi' çekişmesi ve 'kanlı bıçaklı kavgalar' gibi ifadelerle durumun ciddiyeti vurgulanmıştır. Daha yakın tarihli yorumlarda ise öğrencilere saldıran bıçaklı grupların varlığından ve özel güvenliğin bu duruma göz yumarken başka eylemlere sert müdahale etmesinden yakınılmaktadır. Bu durum, okulun eğitim ortamını olumsuz etkileyen ve güvenlik endişeleri yaratan kronik bir sorun olarak devam etmektedir.

Üniversitenin sosyal yaşamı, özellikle son yıllardaki gerilemeyle dikkat çekmektedir. 2010'lu yılların başındaki yorumlarda bahar şenliklerinin güzel olduğu, Siyasal Bilgiler Fakültesi'nin geleneksel 'İnek Bayramı'nın tüm üniversite tarafından benimsendiği ve okulun ücretsiz kurslar, spor tesisleri (havuz, fitness) gibi geniş imkanlar sunduğu belirtilmektedir. Ancak daha güncel yorumlar, bu tablonun tersine döndüğünü göstermektedir. Rektör değişikliği sonrası köklü bahar şenliklerinin ve İnek Bayramı'nın iptal edilmesi büyük bir hayal kırıklığı yaratmıştır. Fakülte bazlı sosyalleşmenin üniversite genelindeki etkinliklerin önüne geçtiği ve okulun bu konuda giderek pasifleştiği eleştirileri öne çıkmaktadır. Buna rağmen, Ilgaz ve Manavgat'taki sosyal tesislerin varlığı hala olumlu bir nokta olarak anılmaktadır.

Üniversitenin teknolojik altyapısı, özellikle Öğrenci Bilgi Sistemi (OBS) ve internet tabanlı hizmetler konusunda yoğun eleştiri almaktadır. Yorumlar, sistemlerin sık sık çöktüğünü, yavaş çalıştığını ve kullanıcı dostu olmadığını göstermektedir. Özellikle her dönemin başında yaşanan ders kayıt (interaktif kayıt) süreci, öğrenciler için bir 'eziyet' ve 'saç baş yolduran' bir çile olarak tanımlanmaktadır. Sistemlerin denenmeden, tam da kayıt dönemlerinde değiştirilmesi, öğrencileri ve akademisyenleri mağdur etmektedir. Yeni sistemlerin 'ucuza getirildiği' ve 'dandik' olduğu iddiaları, teknolojiye yapılan yatırımın sorgulanmasına neden olmaktadır. E-devlet entegrasyonundaki sorunlar, sınav yönetim sistemindeki hatalar ve web sitelerinin güncel olmaması gibi problemler, üniversitenin teknolojik açıdan çağın gerisinde kaldığı izlenimini güçlendirmektedir.

Verilen metinlerde üniversiteye toplu taşıma ve ulaşım konusunda çok detaylı ve spesifik yorumlara rastlanmamıştır. Ancak kampüslerin dağınıklığı ve özellikle Gölbaşı gibi uzak yerleşkelerin varlığı, ulaşımın öğrenciler için önemli bir sorun olabileceğine işaret etmektedir. Bir öğrencinin Gölbaşı'na her gün gidip gelmeyi 'cehennem' olarak tanımlaması, bu güzergahın zorluğunu ortaya koymaktadır. Diğer yandan Cebeci gibi merkezi kampüslerin Kızılay'a yürüme mesafesinde olması veya metro hattı üzerinde bulunması bir avantaj olarak görülmektedir. 2008 tarihli bir yorumda ise öğrenci kimliklerine bandrol verilmemesi nedeniyle öğrencilerin tam bilet ödemek zorunda kalması, dönemsel bir ulaşım sorununa örnek teşkil etmektedir.

Uluslararası fırsatlar ve yabancı dil eğitimi konusunda karışık görüşler mevcuttur. Olumlu tarafta, 2013 tarihli bir yorumda hazırlıktaki İngilizce eğitiminin çok iyi olduğu ve sıfır İngilizce ile giren bir öğrenciyi iyi bir seviyeye getirdiği belirtilmiştir. Ancak diğer yorumlar, bu konuda ciddi sorunlar yaşandığını göstermektedir. Özellikle DGS (Dikey Geçiş Sınavı) ile gelen öğrencilere zorla hazırlık okutulması ve bu konuda dekanlığın olumsuz tavrı, fırsat eşitliğine aykırı bir durum olarak görülmüştür. Bir başka öğrenci ise Erasmus ve Farabi gibi değişim programlarını 'yalan' olarak nitelendirerek, bu olanakların aslında pek de işlevsel olmadığını ima etmiştir. Gölbaşı kampüsündeki hazırlık eğitimi ise konumu nedeniyle eleştirilmektedir.

Yemekhaneler, Ankara Üniversitesi öğrencilerinin en yoğun şikayet ettiği konulardan biridir. Yorumlar, yemek fiyatlarına sürekli ve orantısız zam yapıldığını, buna karşın yemek kalitesinin düştüğünü ve porsiyonların küçüldüğünü göstermektedir. 2014'te 1.75 TL olan yemek ücretinin birkaç yıl içinde 3 TL'ye, ardından 3.5 TL'ye ve hatta 4 TL'ye çıkması büyük tepki çekmiştir. Öğrenciler, bu fiyatların diğer büyük devlet üniversitelerinden çok daha yüksek olduğunu vurgulamaktadır. Yemeklerin lezzetsizliği, soğuk servis edilmesi, çorbanın 'yarım kepçe' verilmesi ve hijyen sorunları (kalan baklavaların toplanması gibi) da ciddi eleştiriler arasındadır. Fiyat artışları sonrası öğrencilerin yemekhaneyi boykot ettiği ve bu kararları alan yönetime tepki gösterdiği anlaşılmaktadır.

Üniversitenin barınma imkanları hakkında yapılan yorumlar, okulun kendi yurtlarının bir avantaj olduğunu ancak genel olarak barınma sorununun öğrenciler için büyük bir stres kaynağı olduğunu göstermektedir. Özellikle 2013 tarihli bir yorum, üniversitenin kendi öğrencileri için yurtlarının olmasını 'süper bir olay' olarak nitelendirmiş ve Cebeci'deki öğrenci evlerinin hem ucuz hem de geniş odalara sahip olduğunu belirtmiştir. Buna karşın, daha güncel yorumlarda okulun yarı özel yurtlarla yeterince ilgilenmediği ve öğrencilerin ev/yurt arama sürecinde büyük zorluklar yaşadığı ifade edilmektedir. Yatay geçişle gelen bir öğrencinin yorumu, bu sürecin ne kadar sancılı olabileceğini ve okulun bu konuda yeterli desteği sağlamadığını açıkça ortaya koymaktadır.

Ankara Üniversitesi'nin imajı, derin bir çelişki üzerine kuruludur. Bir yanda 'Cumhuriyet'in ilk üniversitesi', 'Atatürk'ün mirası' gibi güçlü ve saygın bir kimlik yer alırken, diğer yanda bu kimlikle bağdaşmayan idari ve siyasi sorunlar bulunmaktadır. Okul, uluslararası sıralamalarda Türkiye'nin en iyi üniversiteleri arasında yer alarak akademik prestijini korumaktadır. Ancak öğrenciler, 'köklü olmanın iyi olduğu anlamına gelmediğini' ve okulun eski şanlı günlerinin anısına sığındığını düşünmektedir. Fakültelerin üniversitenin genel kimliğinden daha baskın olması ('fakültecilik'), bütüncül bir imaj oluşmasını engellemektedir. Son yıllarda yaşanan rektör atamaları, akademisyen ihraçları ve bazı etkinliklerin iptali gibi olaylar, üniversitenin 'Cumhuriyet değerlerinden' ve bilimsel özerklikten uzaklaştığı yönündeki endişeleri artırmıştır. Bu durum, okulun imajını hem içeride hem de dışarıda zedelemektedir.

İdari personel ve özellikle Öğrenci İşleri Daire Başkanlığı (ÖİDB), Ankara Üniversitesi hakkında yapılan yorumlarda en çok ve en sert şekilde eleştirilen birimdir. Neredeyse tüm yorumlarda ortak bir kanı olarak idari personelin 'sorumsuz', 'ilgisiz', 'ulaşılmaz' ve 'kaba' olduğu belirtilmektedir. Öğrenciler, en basit işlemler için bile haftalarca uğraştıklarını, telefonlara cevap verilmediğini, birimler arasında sürekli paslaşıldıklarını ve çoğu zaman yanlış veya çelişkili bilgilerle mağdur edildiklerini ifade etmektedirler. Yatay geçiş, kayıt yenileme, mezuniyet gibi kritik süreçlerde yaşanan bürokratik engeller ve sistemsel kaos, öğrencilerin eğitim hayatını bir çileye dönüştürmektedir. 'Allah öğrenci işlerine düşürmesin' duası, durumu özetleyen en net ifadedir. Bu sorunlar, üniversitenin genel işleyişine ve öğrenci memnuniyetine en büyük darbeyi vuran kronik bir problem olarak öne çıkmaktadır.

İş ve kariyer olanakları konusunda, üniversitenin kendi içinde açtığı kadrolara yönelik ciddi eleştiriler bulunmaktadır. Özellikle bir memur alım ilanında, bir lisans mezunundan 33 adet, birçoğu birbiriyle alakasız ve MEB onaylı sertifika istenmesi, liyakatten uzak ve adrese teslim bir alım yapıldığı şüphelerini doğurmuştur. Öğrenci, '4 yıllık lisans diploması önemli değil getir bi tane gitsin. ama bu sertifikalar önemli' diyerek durumu tiye almıştır. Bu, üniversitenin kariyer olanakları sunarken şeffaf ve adil olmadığı yönündeki en belirgin eleştiridir. Bunun dışında, mezunların genel iş bulma olanakları hakkında yeterli veri bulunmamaktadır.

Verilen metinlerde Ankara şehir yaşamı hakkında detaylı bir analiz bulunmamakla birlikte, üniversitenin merkezi kampüslerinin şehirle iç içe bir yaşam sunduğu anlaşılmaktadır. Özellikle Cebeci ve Tandoğan kampüslerinde okuyan öğrencilerin, izole bir kampüs hayatı yerine hareketli bir şehir hayatı yaşadığı belirtilmiştir. Cebeci'den Kızılay'a yürüyerek ulaşılabilmesi, bu kampüsün en büyük avantajlarından biri olarak görülmektedir. Bu durum, öğrencilerin şehrin sosyal ve kültürel olanaklarından kolayca faydalanabilmesine olanak tanımaktadır.