ANADOLU ÜNİVERSİTESİ

Adalet ve eşitlik konularında yapılan yorumlar, üniversite yönetiminin ve idari birimlerinin keyfi ve tutarsız uygulamalarına odaklanmaktadır. Öğrenciler, özellikle hak arama süreçlerinde ciddi bürokratik engellerle ve çelişkili durumlarla karşılaştıklarını belirtmişlerdir. Harcını ödeyen bir öğrenciye sağlık sevki verilmemesi, ani yönetmelik değişiklikleriyle öğrencilerin mağdur edilmesi, AÖF öğrencilerinin bütünleme hakkından mahrum bırakılması ve yüksek lisans alımlarında liyakat yerine diploma notuna öncelik tanındığı iddiaları, adalet duygusunu zedeleyen başlıca unsurlardır. Yorumlar, üniversitenin kendi koyduğu kuralları dahi tutarlı bir şekilde uygulamadığı ve öğrenci hakları konusunda duyarsız kaldığı yönünde güçlü bir algı olduğunu göstermektedir.

Akademik kadro ve eğitim kalitesi konusunda yorumlar ciddi bir kutuplaşma göstermektedir. Özellikle 2010'lu yılların başlarında İletişim, İİBF ve Malzeme Bilimi gibi fakültelerin donanımlı ve yetkin hocalara sahip olduğu, öğrencilere ufuk açan bir eğitim sunduğu belirtilmiştir. Ancak 2015 sonrası ve özellikle 2020'li yıllara ait yorumlarda, eğitim kalitesinin düştüğü, akademinin liyakatsiz atamalar ve akrabalık ilişkileriyle zayıfladığı, hocaların öğrenciye karşı ilgisiz ve vurdumduymaz bir tavır sergilediği yönünde sert eleştiriler öne çıkmaktadır. Özellikle Mimarlık Fakültesi'ndeki sevilen bir atölyenin 'tasarruf' gerekçesiyle kapatılması ve bazı hocaların öğrencilere sarkıntılık yaptığı iddiaları, olumsuz görüşleri pekiştirmektedir. Genel olarak, üniversitenin akademik prestijinin zamanla aşındığı ve bölümler arasında ciddi kalite farklılıkları yaşandığı izlenimi hakimdir.

Burs ve maddi destek olanakları konusunda çelişkili ve zamanla değişen bir tablo görülmektedir. 2009 tarihli bir yorum, üniversitenin açıköğretimden gelen "deli para" sayesinde 4500 öğrenciye 1000 YTL burs verdiğini belirterek zenginliğini ve cömertliğini övmüştür. Ancak daha sonraki yıllarda yapılan yorumlar, bu kaynakların farklı amaçlarla kullanıldığına işaret etmektedir. Eski bir rektörün, üniversiteden Türk Dünyası Kültür Başkenti Ajansı için 500 milyon TL talep edildiğini ve bu paranın "öğrenci parası" olduğunu söyleyerek direndiğini açıklaması dikkat çekicidir. Ayrıca üniversitenin harcayamadığı parayı Hazine'ye aktarmak zorunda kalması, kaynakların verimli kullanılamadığı eleştirilerine yol açmıştır. Sonuç olarak, üniversitenin ciddi bir maddi kaynağı olduğu ancak bu kaynağın her zaman doğrudan öğrenciye aktarılmadığı anlaşılmaktadır.

Derslerle ilgili deneyimler çeşitlilik göstermektedir. Olumlu yönden, seçmeli ders havuzunun geniş olması, farklı fakültelerden ders alabilme imkanı ve özellikle "Kültürel Etkinlikler" gibi derslerin öğrencilerin sosyal hayatına katkı sağlaması takdir edilen özelliklerdir. Ancak olumsuz tarafta, 2016'da getirilen ve FF alınan derslerin otomatik olarak yüklenip bırakılmasına izin verilmeyen sistem gibi ani yönetmelik değişiklikleri büyük tepki çekmiştir. Ayrıca, özellikle İİBF'de uygulanan ve devamsızlığın kart okutularak takip edildiği sistem, öğrenciler tarafından bir "işkence" olarak nitelendirilmiştir. Alttan alınan derslere de devam zorunluluğu getirilmesi, diğer üniversitelerdeki esnekliğin aksine, olumsuz bir uygulama olarak görülmektedir.

Güvenlik ve denetim, öğrenciler tarafından en çok eleştirilen ve olumsuz yorum alan konuların başında gelmektedir. Özellikle 2010'dan sonra özel güvenlik görevlilerinin sayısının arttığı ve tutumlarının sertleştiği belirtilmektedir. Yorumlarda güvenlik görevlileri sık sık "öğrenci düşmanı", "agresif" ve "kaba" olarak nitelendirilmektedir. Öğrencilere copla saldırdıkları, siyasi olaylara müdahil oldukları, kampüste gergin bir ortam yarattıkları ve hatta öğrencileri dövdükleri yönünde ciddi iddialar bulunmaktadır. Kampüs içinde alkol kontrolleri, afiş asma yasakları ve keyfi uygulamalar, güvenlik birimlerinin bir denetim mekanizmasından çok bir baskı unsuru olarak algılanmasına neden olmaktadır. Bu durum, üniversitenin özgürlükçü kimliğinin zedelendiği yönündeki en güçlü kanıtlardan biri olarak sunulmaktadır.

Anadolu Üniversitesi'nin kampüs yapısı, özellikle Yunus Emre Kampüsü, yorumların büyük çoğunluğunda bir hayranlık unsuru olarak öne çıkmaktadır. "Cennet", "yemyeşil", "Avrupai" ve "muhteşem" gibi ifadelerle betimlenen kampüs, peyzaj düzenlemesi, mimari bütünlüğü ve sosyal alanlarıyla Türkiye'nin en iyilerinden biri olarak görülmektedir. Özellikle Japon Bahçesi, güzelliğiyle sürekli atıf yapılan ancak öğrencilere yasak olmasıyla da eleştirilen ikonik bir mekandır. Buna karşın, Mühendislik ve Hazırlık fakültelerinin bulunduğu İki Eylül Kampüsü, istisnasız tüm yorumlarda "çorak", "dağın başı", "sıkıcı" ve "ruhsuz" olarak nitelendirilerek tam bir tezat oluşturmaktadır. Son yıllardaki bazı yorumlar ise Yunus Emre Kampüsü'nün eski bakımını yitirip bir "şantiye sahasına" döndüğüne işaret ederek olumlu algının değişmeye başladığını göstermektedir.

Kampüs içi ulaşım, öğrenciler için önemli bir sorun olarak görülmektedir. Özellikle Yunus Emre Kampüsü'nün büyüklüğüne rağmen içinde herhangi bir ring veya otobüs servisinin bulunmaması en temel eleştiri konusudur. Öğrencilerin fakültelerine ulaşmak için uzun mesafeler ve özellikle girişteki meşhur yokuşu yürümek zorunda kalmaları sıkça dile getirilmektedir. Öğrencilerin kampüse arabayla girmesinin yasak olması, bu sorunu daha da belirgin kılmaktadır. Kampüs içinde otostop çekmenin bir çözüm olarak görülmesi, ulaşım probleminin boyutunu gözler önüne sermektedir. Genel kanı, yönetimin bu temel ihtiyacı karşılamakta yetersiz kaldığı yönündedir.

Siyasi olaylar, Anadolu Üniversitesi hakkındaki en hararetli ve kutuplaşmış yorumları içermektedir. Yorumlar, özellikle 2010'dan sonra kampüs içinde siyasi gerilimin tırmandığını, farklı görüşten öğrenci grupları arasında sık sık çatışmalar yaşandığını ve polisin biber gazı ve coplarla müdahale ettiği olayların arttığını göstermektedir. Bir yanda "faşist" ve "ülkücü" grupların satırlarla kampüse girdiği ve tehditler savurduğu iddiaları yer alırken, diğer yanda "komünist faşistlerin" sesinin çok çıktığı ve milli-manevi değerlere saygı göstermedikleri yönünde suçlamalar bulunmaktadır. Rektörlerin siyasi atamalarla göreve geldiği ve üniversite yönetiminin belirli gruplara karşı taraflı davrandığı iddiaları da sıkça tekrarlanmaktadır. Ali İsmail Korkmaz'ın ölümü ve sonrasında yaşananlar, bu siyasi gerilimin en trajik yansımalarından biri olarak yorumlarda öne çıkmaktadır. Genel olarak kampüs, farklı siyasi ideolojilerin keskin bir şekilde çatıştığı bir arena olarak betimlenmektedir.

Sosyal yaşam, üniversite hakkındaki yorumlarda zamanla en büyük düşüşün yaşandığı alan olarak dikkat çekmektedir. 2010'lu yılların başına kadar olan yorumlarda üniversite; canlı bahar şenlikleri, konserler, tiyatro ve sinema etkinlikleri, kulüp faaliyetleri ve cıvıl cıvıl kampüs ortamıyla adeta bir sosyal cennet olarak tasvir edilmektedir. Ancak 2010 sonrası, özellikle yeni rektör atamalarıyla birlikte bu tablonun tersine döndüğü belirtilmektedir. Şenliklerin sönükleşerek İki Eylül Kampüsü'ne taşınması, kantinlerin kapatılması, kulüp ödeneklerinin kesilmesi ve kampüsteki genel canlılığın azalması en sık dile getirilen şikayetlerdir. 2022 tarihli bir yorumda, Anadolu'daki tek etkinliğin "yemekhane sırası beklemek" olduğu ironisi, sosyal yaşamdaki gerilemenin boyutunu gözler önüne sermektedir.

Teknolojik altyapı, özellikle otomasyon ve kayıt sistemleri, üniversitenin en zayıf karnı olarak göze çarpmaktadır. Yıllar boyunca farklı tarihlerde yapılmış yorumlar, ders kayıt sisteminin istikrarlı bir şekilde sorunlu olduğunu göstermektedir. Sistemin sürekli çökmesi, yavaşlığı, mesai saatleri mantığıyla çalışması ve anlamsız hatalar vermesi, öğrenciler için ders seçme dönemlerini bir eziyete dönüştürmektedir. Bilgisayar mühendisliği hocalarının yönetiminde olmasına rağmen bu kadar başarısız bir sistemin varlığı ironik bir eleştiri konusu olmuştur. Mobil uygulamanın yetersizliği ve duyuruların hala Word belgesi olarak indirilmeye zorlanması gibi konular da teknolojik vizyonun zayıflığını göstermektedir. Genel olarak, üniversitenin zenginliğine ve teknik imkanlarına rağmen, öğrencinin doğrudan kullandığı dijital hizmetlerde sınıfta kaldığı net bir şekilde görülmektedir.

Toplu taşıma ve kampüse ulaşım, Anadolu Üniversitesi ile ilgili en kronik sorunlardan biri olarak öne çıkmaktadır. Özellikle ana kampüsten yaklaşık 15 dakika uzaklıktaki İki Eylül Kampüsü'ne ulaşım, öğrenciler için adeta bir çileye dönüşmüştür. Yorumlarda sıklıkla bahsedilen 'Kırmızı 4' numaralı otobüs, yetersizliği ve aşırı kalabalığıyla bir efsane haline gelmiştir. Öğrencilerin 'cama yapışık' seyahat etmek zorunda kalması ve minibüslerin bir dönem kampüse girememesi gibi sorunlar, yönetimin bu konudaki yetersizliğini gözler önüne sermektedir. Aşırı kar yağışlarında ulaşımın tamamen aksaması ve finallerin iptal edilmesi gibi olaylar da bu sorunun ciddiyetini ortaya koymaktadır. Yunus Emre Kampüsü'nün merkezi konumu bir avantaj olsa da, iki kampüs arasındaki kopukluk ve ulaşım zorluğu genel memnuniyetsizliğin ana kaynağıdır.

Uluslararası fırsatlar ve yabancı dil eğitimi konusunda üniversitenin performansı karışık bir görünüm sergilemektedir. Olumlu yanıyla, üniversitenin geniş Erasmus ve yurtdışı değişim programı olanakları sunduğu belirtilmektedir. Ancak, bu fırsatları yöneten Uluslararası İlişkiler Birimi'nin bürokratik, yavaş ve ilgisiz olduğu yönünde ciddi şikayetler vardır. En büyük eleştiri ise hazırlık eğitimine yöneliktir. Hazırlık sınıfının gereğinden fazla zor, ağır ve esneklikten uzak olduğu, bütünleme veya yaz okulu gibi telafi imkanları sunmadığı için birçok öğrencinin yıl kaybetmesine neden olduğu sıkça dile getirilmiştir. Bu durum, hazırlık okumanın bir fırsattan çok bir engele dönüştüğü algısını yaratmaktadır.

Yemekhane hizmetleri, zaman içinde öğrenci memnuniyetinin en net şekilde düştüğü alanlardan biridir. 2015 öncesine ait yorumlarda yemekhane, 1 TL gibi inanılmaz ucuz bir fiyata "cordon bleu" gibi çeşitli ve kaliteli yemekler sunmasıyla adeta bir efsane olarak anlatılmaktadır. Öğrenciler bu hizmetten son derece memnun kalmıştır. Ancak son yıllara ait yorumlar, bu olumlu tablonun tamamen tersine döndüğünü göstermektedir. Fiyatların artması, yemek kalitesinin düşmesi, çeşitliliğin azalarak sürekli tavuk ve bakliyat çıkması, yemekhane sırasının bir "etkinlik" haline gelmesi ve ekmeklerin poşetsiz servis edilmesi gibi hijyen sorunları, güncel eleştirilerin odağındadır. Bu durum, üniversitenin sunduğu en temel hizmetlerden birinde ciddi bir gerileme yaşandığını ortaya koymaktadır.

Verilen yorumlar arasında yurtlar ve barınma olanakları hakkında çok sınırlı sayıda bilgi bulunmaktadır. Birkaç yorumda Eskişehir'in Bağlar mahallesinin öğrenciler için popüler bir ev tutma bölgesi olduğu belirtilirken, bir diğerinde kampüsteki yurdun 'berbat' olduğu ifade edilmiştir. Yakın tarihli bir yorumda ise bir öğrenci yakını için güvenli apart ve stüdyo daire arayışı dile getirilmiştir. Bu kısıtlı veriler, üniversitenin barınma imkanları hakkında genel bir değerlendirme yapmak için yeterli değildir.

Anadolu Üniversitesi'nin imajı, yorumlarda en çok tartışılan ve zamanla en belirgin değişimi gösteren konudur. Geçmişte, özellikle Yılmaz Büyükerşen döneminde atılan temellerle, Türkiye'nin en modern, zengin, sosyal ve güzel kampüslü üniversitelerinden biri olarak görülmüştür. Ancak bu parlak imajın iki temel gölgesi vardır: Birincisi, örgün eğitim öğrencilerinin sürekli maruz kaldığı ve rahatsızlık duyduğu "Açıköğretim mi?" sorusudur. İkincisi ise, özellikle son on yılda artan eleştirilerle birlikte imajın ciddi şekilde zedelenmesidir. Son yıllardaki yorumlar, üniversiteyi "kalitesini düşüren", "vasıfsız", "sıradan bir taşra üniversitesi" ve hatta "çöplük" olarak nitelemektedir. Üniversitenin bölünerek Eskişehir Teknik Üniversitesi'nin kurulması da bu imaj kaybını pekiştiren bir gelişme olarak görülmüştür.

İdari personel, özellikle de öğrenci işleri birimi, yorumlarda istisnasız bir şekilde olumsuz bir tablo çizmektedir. Öğrenciler, idari personelin genel olarak kaba, ilgisiz, vurdumduymaz ve bürokratik engeller çıkaran bir tavır sergilediğini belirtmektedir. Sorulara yanıt vermeme, işlemleri yokuşa sürme, her defasında farklı bir formalite çıkarma ve öğrencileri azarlama gibi davranışlar sıkça rapor edilmiştir. Bir öğrencinin yaşadığı "öğrenci belgesi veremiyoruz ama öğrenci olduğunuza dair belge veriyoruz" şeklindeki absürt diyalog, bu birimlerdeki işleyişin mantıksızlığını ve öğrenciyi ne denli yorduğunu özetler niteliktedir. Telefon santralinin sürekli meşgul olması veya cevap vermemesi de kronik bir sorun olarak öne çıkmaktadır.

Verilen metinlerde, öğrencilerin mezuniyet sonrası iş ve kariyer fırsatlarına ilişkin doğrudan ve detaylı yorumlara çok az rastlanmıştır. Birkaç yorumda, İletişim Fakültesi mezunlarının sektördeki güçlü mezun ağı sayesinde iş bulmakta zorlanmadığı belirtilmiştir. Ayrıca, üniversitenin kişisel gelişim ve kariyer konularında çeşitli etkinlikler düzenlediği ve bunun faydalanmasını bilen öğrencilere güzel kapılar açabildiği ifade edilmiştir. Ancak bu sınırlı bilgi, üniversitenin genel olarak kariyer desteği ve mezunlarının iş bulma oranları hakkında kapsamlı bir değerlendirme yapmaya imkan tanımamaktadır.

Eskişehir, yorumların büyük çoğunluğunda ideal bir öğrenci şehri olarak tanımlanmaktadır. Şehrin canlılığı, sosyal olanakları, ulaşım kolaylığı ve öğrenci nüfusunu benimsemiş yapısı, en çok övülen özelliklerdir. Öğrenciler, Eskişehir'de okumanın bir ayrıcalık olduğunu ve şehrin kendilerine sunduğu özgür ve rahat ortam sayesinde üniversite hayatını dolu dolu yaşayabildiklerini belirtmektedirler. Ancak birkaç güncel yorumda, şehrin son yıllarda bir "keko istilasına" uğradığı, Barlar Sokağı gibi simge mekanların eski ruhunu kaybettiği ve şehrin içten içe solduğu yönünde endişeler dile getirilmiştir. Buna rağmen genel kanı, Eskişehir'in bir öğrencinin yaşayabileceği en iyi şehirlerden biri olduğu yönündedir.